Weerspiegeling.

Genre: fantasy
Kims dagboek:
Stel je voor, je leeft in een wereld waarin je eigen weerspiegeling je grootste vijand is. Het kan tegen je praten, het kan je dingen laten doen wat je niet wilt en het ergste van allemaal: je moet het doen. Klinkt eng toch? Nou welkom in mijn leven. Ik ben Kim, en mijn hele leven heb ik een weerspiegeling die mij dingen laat doen die ik niet wil. Je hebt ook aardige weerspiegelingen, die luisteren naar jou mening, maar mijn weerspiegeling geeft hier niks om. Zo heb ik al mijn vrienden moeten laten vallen, ben ik uit huis gezet door mijn ouders en leef ik nu samen met mijn weerspiegeling in een klein appartementje midden in Amsterdam. Je zult wel denken, waarom doe je je spiegels niet gewoon weg? Dat is het probleem juist. Dat mag niet. En als je dit wel doet maak je kans op een levenslange gevangenisstraf. Je zal dus vast wel begrijpen waarom ik mijn spiegel toch liever houd, ook al is mijn leven een grote hel.

Ik sluit mijn dagboek en leg hem neer op mijn nachtkastje. Het is intussen alweer 12 uur 's nachts en ik heb nog geen oog dicht gedaan. Dit heb ik de laatste dagen niet gedaan, want mijn weerspiegeling houdt er van om 's nachts te werk te gaan. Ik besluit dat ik toch te moe ben om wakker te blijven en niet veel later lig ik in een diepe slaap.

'Kimmmmm, wordt wakker.' Ik zucht en kijk op de klok. 4 uur 's nachts, het zal ook eens niet. 'Kim, hier komen.' Klinkt het nu wat harder. Ik loop richting de spiegel in de badkamer, en mijn weerspiegeling ik komt tevoorschijn. 'Kom op, ik heb geen zin meer. Ik wil slapen.' Mompel ik. Het lijkt best gek dat je tegen jezelf praat in de spiegel, vooral bij andere mensen in de buurt. Deze kunnen namelijk niet jou weerspiegeling zien, alleen jijzelf kunt dit.

'Ik wil je alleen alvast succes wensen, voor morgen!' Mijn weerspiegeling grijnst. 'Succes voor wat?' Zucht ik. 'Je zult zien.' En voordat ik ook maar iets terug kan zeggen is mijn weerspiegeling verdwenen. Ik besluit om nog maar wat te gaan slapen, ook al gaat dit moeilijk. Om 8 uur 's ochtends gaat mijn wekker af. Ik voel me weer moe, net zoals elke dag, maar ik besluit er toch maar weer voor te gaan. Ik probeer de spiegels in het huis zoveel mogelijk te vermijden, misschien word ik deze keer dan niet geroepen en laat ze met rust.

'Kim, wil je komen?' Ik zucht hard, als teken dat ik niet wil komen. 'Nu.' Ik besluit toch maar op te staan, want als ik niet naar haar luister zal dit grote gevolgen hebben. Ik sta nog maar net voor de spiegel of mijn weerspiegeling ik komt weer tevoorschijn. 'Goed. Ik heb geld nodig, dus ik wil dat je een bank beroofd vandaag.' Ik kijk mijn weerspiegeling raar aan. 'Waar heb jij geld voor nodig? Je bent een weerspiegeling, je leeft alleen als ik in een spiegel kijk.' Mijn weerspiegeling rolt haar ogen. 'Ik heb een manier gevonden om hier uit te komen. Dit komt niet alleen goed uit voor mij, maar ook voor jou. Ik heb hier alleen heel veel geld voor nodig. En daarbij heb ik jou hulp nodig.' Met grote verbazing kijk ik in de spiegel. 'Heb ik dan geen last meer van jou? Dan doe ik zeker mee!' Mijn weerspiegeling kijkt me boos aan. 'Ik kan je nog steeds lastig gaan vallen hoor als je je mond niet houdt.' Snel houd ik mijn mond dicht. 'Ik neem aan dat je meedoet?' Mijn weerspiegeling kijkt me aan. 'Ik doe mee.' Zeg ik terug en hierna loop ik richting mijn kast. Daar besef ik me dat ik helemaal geen spul heb om een bank te beroven. Geen bivakmuts, geen wapen, niks. Ik zucht. Dit gaat mij er zelfs nog geld bij kosten.

Ik besluit 's avonds te gaan. Dan is het rustiger bij de bank en er is minder personeel. Ik heb wat spullen opgehaald bij een winkeltje om de hoek. een zwarte legging en een water pistool, redelijk onprofessioneel, maar hé wat moet ik dan? Als de klok 12 uur slaat, ga ik richting de bank. Wat dom, denk ik ineens. Ik heb geen eens gekeken of de bank wel open is om 12 uur. Zuchtend van lichtelijke irritatie loop ik verder. Nog 500 meter, zie ik op mijn mobiel. De zenuwen lopen op. Straks gaat het fout en wordt ik opgepakt, dan heb ik dit allemaal voor niks gedaan.

Mijn hart klopt in mijn keel als ik voor de bank sta. Ik zie medewerkers lopen en een beveiliger staat voor de kluis. Als ik mijn nep-pistool pak trillen mijn handen. Nu moet het gebeuren, het is alles of niets.

Dit is mijn verhaal voor de eerste opdracht @karlimbo
Misschien toch de titel iets te letterlijk genomen, hihi.