Brief 30 - 14/9/2015
Godverdomme, Finn.
Wat ben je een ongelooflijk stom kind.
Ik had me voorgenomen je voor eeuwig te haten en nooit meer met je te praten, maar dat voornemen heb je in de war geschopt.
Ik was echt heel boos op je, weet je dat? Dat ben ik nog steeds, natuurlijk, maar het was een best goede actie van je, dat moet ik wel toegeven.
Ik dacht altijd dat het niet zou helpen, excuses van Dave, maar dat heeft het wel gedaan. Ik ben nog steeds boos, verdrietig, bang, maar nu ik weet dat hij óók een mens is, is het allemaal minder scherp, zoals ik in die eerste brief hoopte.
Maar om eerlijk te zijn (god, ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen), heeft jouw brief me het meest geholpen. Die gaf me moed om het mijn ouders te vertellen.
Ja, je leest het goed: Sophie, bangerik van de eeuw, heeft haar ouders verteld dat ze verkracht is. Ze reageerden... nu ja, ze reageerden eigenlijk exact zoals ik had verwacht: ongemakkelijk. Mijn moeder begon wat te snuffen en mijn vader gaf me een aai over mijn hoofd.
Mijn moeder komt nu echter wel om het uur met kopjes thee mijn kamer binnen, wat me aan de ene kant behoorlijk irriteert, maar aan de andere kant onverwacht blij maakt.
Ze zei ook iets over therapie, maar ik heb het afgewezen.
Ik heb al therapie, zei ik. Hij heeft roze haar en is zo gek als een deur, maar wel heel aardig en de beste vriend die ik ooit heb gehad.
Sophie.
PS. Dit was mijn poging het goed te maken. Wil je alsjeblieft weer vrienden met me zijn, Finn?
A/N
Speciaal voor Meike, omdat die er tijdens levensbeschouwing zo aardig om vroeg :)
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top