Hallo, Sophie.

Goed, ik zal mijn medelijden ergens in een donker hoekje stoppen en het niet meer tevoorschijn halen, als jij belooft ook geen medelijden meer met mij te hebben. Ja, ik word in elkaar geslagen en nee, de leraren doen er niets aan, ook als ze er met hun neus bovenop staan, maar het is tijdelijk en ik moet het maar gewoon uitzitten. Net zoals jij.

Je idee om zelfmoord te plegen sprak me wel aan. Ik zou alleen wel rozenblaadjes willen, en fancy wijnglazen voor de wodka. Mijn leven mag dan wel niet romantisch geweest zijn, maar laat mijn einde dan wel op een foute romcom lijken.

Ik kwam heel dicht bij medelijden toen ik je stukje over de wereld zien las, maar ik heb me ingehouden. Ik zou graag met je meegaan, als je een wereldreis gaat maken. Hopelijk word ik oud genoeg om je kinderen en kleinkinderen te zien, want geloof me, dat worden belachelijk mooie schepsels. En de jongen waarmee je ze maakt, mag maar beter een ontzettend lieve gast zijn, want anders stuur ik mijn leger gespierde bodyguards op hem af. Tegen die tijd heb ik die namelijk, omdat ik een gevierd musicalster ben.

Op een serieuze noot nu, Sophie, ik heb niet veel geleerd in mijn zestien jaar hier op aarde, maar als er één ding is dat ik wel geleerd heb, is het dat alle slechte dingen voorbij gaan. De wereld is gevuld met klootzakken, en soms komen ze dichterbij dan we zouden willen, maar ze gaan allemaal ook weer weg. En terwijl ze er zijn, mag je je best voelen als een depressieve trut, maar besef je ook dat er een tijd zal zijn waarin dat niet zo is, en dat die tijd dichterbij is dan je misschien beseft.

Ik heb mijn best gedaan in dat stukje opbeurende speech geen metaforen te gebruiken, en volgens mij is het gelukt. Zo niet, dan mag je me een schop geven.

Finn.

PS. Ik weet dat je mijn medelijden niet wilt, maar ik wil toch nog even reageren op een paar brieven terug: wat een kutvriendin was dat, zeg. Een Arctic Monkeys CD stelen, daar zou de doodsstraf op moeten staan.