wolf4444

Say Something

Zacht als de vacht van een konijnenjong gleed de spierwitte stof door mijn handen. Met ongekende voorzichtigheid verkenden mijn trillende vingers de bloemvormen in het kant terwijl ik mijn best deed om mijn tranen binnen te houden.
Mijn bruidsjurk had een jaar lang in de kast gehangen, als herinnering aan een tijd die nooit geweest leek te zijn. Het eerste jaar als een getrouwde vrouw, ik had het me toch anders voorgesteld. Ik had geleerd, maar het bleek geen fijne les te zijn.

Tot over mijn oren was ik verliefd op Thomas, de stoere soldaat met een hart van goud. Knap, gespierd, lief, loyaal, hij was alles waar je op kon hopen in een man. We hadden ons snel verloofd en de bruiloft vervroegd omdat we niet konden wachten. Overal gingen we samen heen.

Na de bruiloft werd Thomas uitgezonden naar Irak. Een vredesmissie van drie maanden, die uiteindelijk verlengd werd tot zes maanden. De eerste drie maanden skypten we om de dag. We aten dan samen, of keken dezelfde film. Toen verloor ik het contact voor drie lange weken. Ik had wel bericht ontvangen dat ze in een moeilijk bereikbaar gebied zaten, maar verder wist ik niks. Na die drie weken skypten we nog maar eens per week, en de gesprekken waren kort en oppervlakkig. Langzaam sloot hij zichzelf af.

Toen kwam de langverwachte dag dat hij eindelijk thuiskwam. Geen tranen, geen innige omhelzing, geen gil van uitzinnige blijdschap. Een zwakke glimlach en een zoen op mijn wang was alles wat ik kreeg. De glimlach deed het meest pijn van alles. De glimlach verborg alle emoties die ik wilde zien, opluchting, blijdschap, geluk.

Ze hadden daar in Irak alles van mijn Thomas afgenomen. Hij keerde terug met niets, behalve een posttraumatisch stresssyndroom.
Bij elk geluid harder dan een hoestend mens schrok hij op en leek in een andere wereld te verblijven voor zeker vijf minuten. Dan keerde hij terug, ging op bed liggen en huilde zichzelf in slaap.
Met de tijd zou het beter worden, dacht ik. Dat was niet het geval. Na een paar maanden begonnen zijn illusies en waanbeelden heviger te worden. Hij kon niet meer het verschil zien tussen zijn dromen en de realiteit en langzaam veranderde zijn leven in een nachtmerrie.

Met nieuwjaarsnacht was hij doorgedraaid en had in een opwelling drie mensen neergeschoten. De rechtbank verklaarde hem ontoerekeningsvatbaar, en na een maand in een instelling verbleven te hebben mocht hij onder begeleiding weer naar huis. Gisteren was hij thuisgekomen. Hij liep naar binnen met een lege blik in zijn ogen, ging op de bank zitten en bewoog niet meer. Daar zat hij nu nog steeds.

Ik hing de bruidsjurk terug in de kast en sloot mijn koffer. Ik kon hem niet meenemen. Met een brok in mijn keel liep ik naar de woonkamer met de koffer in mijn hand. Thomas keek dwars door me heen.

'Ik weet dat ik niet tot je door kan dringen,' mompelde ik terwijl ik voor hem knielde en zijn hand pakte. 'en dat spijt me. Maar ik vertel het je toch, anders zal ik mezelf nooit kunnen vergeven. Ik heb altijd van je gehouden en zal altijd van je houden. Jij bent de enige voor mij. Ik zal nooit meer iemand vinden om lief te hebben zoals jij. Maar het gaat niet meer. Je bent niet meer hier. Je bent in Irak achtergebleven. Daarom vertrek ik nu. Ik hou van je en ik wil blijven. Maar ik ga hier kapot aan. Het spijt me.'

Zijn lege ogen lieten geen spoor van emotie zien. De woorden waren betekenisloos langs hem heen gezweefd. Ik onderdrukte een snik. Ik deed het juiste.

Juist toen ik zijn hand los wilde laten gebeurde er iets. Hij liet niet los. Hij verstevigde zijn greep op mijn hand en in zijn ogen zag ik tranen glinsteren.

'Wil je dat ik blijf?' vroeg ik zachtjes. Geen reactie. 'Als je wil dat ik blijf, zeg dan iets.' Mijn stem brak. 'Zeg dan iets.'
Het bleef stil.
'Zeg dan iets godverdomme! Zeg dan wat je wil dat ik doe!'

Het enige antwoord dat ik kreeg was de stilte. Ik gaf het op. Geluidloos huilend trok ik mijn hand uit de zijne, draaide me om en liep zonder terug te kijken het huis uit.

--------------------
Say something (het lied)

Say something, I'm giving up on you.
I'll be the one, if you want me to.
Anywhere I would've followed you.
Say something, I'm giving up on you.

And I am feeling so small.
It was over my head
I know nothing at all.

And I will stumble and fall.
I'm still learning to love
Just starting to crawl.

Say something, I'm giving up on you.
I'm sorry that I couldn't get to you.
Anywhere I would've followed you.
Say something, I'm giving up on you.

And I will swallow my pride.
You're the one that I love
And I'm saying goodbye.

Say something, I'm giving up on you.
And I'm sorry that I couldn't get to you.
And anywhere I would've followed you. Oh-oh-oh-oh
Say something, I'm giving up on you.

Say something, I'm giving up on you.
Say something..

---
Gewoonweg een hartverscheurend en schitterend verhaal. Je bent super goed ingegaan op de songtekst en hebt dan ook de belangrijkste punten benoemd. Als hier een boek van was zou ik hem lezen.