An offer you can't refuse

Met hoge snelheid jogde ik de steile straat naar beneden. Iedereen die in Bristol woonde klaagde altijd over de vele heuvels, maar voor mij was het perfect. Niets is een betere work-out dan een paar heuvels afrennen.
Ik was al bijna klaar met mijn ochtendronde, en ging nu riching het strand waar mijn vrienden ook rondhingen. In afwachting van de uitslag van onze examens was dat de plek waar we het meeste tijd doorbrachten, hoewel het engelse weer niet erg geschikt was om te zwemmen.

Met gejuich werd ik begroet toen ik, na mijn schoenen te hebben uitgedaan, het strand op liep. Tussen de vijf meiden waar ik meestal mee rondhing zag ik ook een aantal jongens zitten. Ik glimlachte verheugd naar Sarah, die vrolijk om me af kwam rennen en me een knuffel gaf.

'Bonjour, mon amie!' riep ze pesterig. Ik gromde. Als ik gezakt was voor mijn examens, zou dat de schuld van frans zijn. Om me nog meer te irriteren riep ze nu een van de jongens bij zich. 'Hé, Robbie! Kom eens!'

Een jongen met warrig bruin haar en een vrij gespierd lijf kwam op ons af joggen.
'Dit is Lila,' wees Sarah, 'zij houdt ook van films.'

Ze duwde Robbie in mijn richting, knipoogde veelbetekenend en huppelde weg. Ik rolde met mijn ogen naar niemand in het bijzonder en glimlachte ongemakkelijk naar de jongen voor me.

'Zo, jij houdt ook van films?' vroeg hij, alsof dat heel bijzonder was. Ik grimaste. Dat we beiden van films hielden betekende niet dat we van dezelfde films hielden.
Toen ik niet antwoordde begon Robbie zelf maar te vertellen. Hij hield van comedy en fantasy, precies de genres waar ik een hekel aan had.

'Misschien kunnen we wel samen een keer een film uit de Twilight Saga kijken,' opperde hij enthousiast.

Zei hij dat nu serieus? Wat een afknapper. Niet dat Twilight per se een slecht verhaal had, maar ik was inmiddels wel uitgekeken op de langzame romance tussen de gluiperige vampier en het hulpeloze meisje.

'Mja, Twilight is wel leuk,' mompelde ik, omdat ik hem niet wilde beledigen.

'Ik vind jou wel leuk,' glimlachte hij.

Ik negeerde deze opmerking volkomen aangezien ik hem alles behalve leuk vond.

'Ik houd meer van actiefilms, liefst met historische waarde,' vertelde ik. 'Zoals The Godfather.'
'Nooit van gehoord,' mompelde Robbie ongeïnteresseerd. Toen klonk plotseling een onbekende stem in mijn oren.

'Volgens mij kan ik je een aanbod doen dat je met geen mogelijkheid kunt afslaan.'

De hese stem in combinatie met de quote uit The Godfather maakte dat de haartjes op mijn armen rechtovereind gingen staan. Ik draaide me om en keek in de donkere ogen van een onbekende jongen. Zijn zwarte haar zat met gel achterover gekamd en hij droeg een leren jack. Hij leek regelrecht uit één van mijn favoriete gangsterfilms te zijn weggelopen.

'Ik denk dat ik het pistool achterlaat en de cannoli meeneem,' grijnsde ik als antwoord.

De onbekende jongen maakte even oogcontact met Robbie. 'Ik steel deze dame even van je, no hard feelings, toch?' Robbie haalde zijn schouders op.

Een arm werd om mijn schouders geslagen. Glimlachend vroeg ik aan de jongen waarom hij Robbie om toestemming had gevraagd mij mee te nemen.
'Houd je vrienden dichtbij, maar je vijanden nog dichterbij.' Hij knipoogde en stelde zich voor als Vincent. Blijkbaar was hij net zo'n fan van The Godfather als ik, want er kwam geen einde aan zijn voorraad quotes.

Op een gegeven moment klonk er een bekend deuntje uit zijn broekzak. De griezelige wals die zo typerend was voor de soundtrack van The Godfather werd gespeeld door een altviool. Terwijl Vincent me een spijtig blik zond en opnam grinnikte ik. Het toeval kon niet op. Deze ochtend nog had ik hetzelfde deuntje op mijn viool gespeeld.

Tijdens het wachten kwam Sarah voorzichtig op me toegelopen. Ik keek haar quasi-geërgerd aan.
'Ja ja, ik weet het, Robbie was niet zo'n succes.'
'Dat is een understatement,' bromde ik.

'Maar volgens de jongens is die Vincent niet te vertrouwen. Het is een engerd die zich met vuile zaakjes bezighoud. Ze zeggen dat je beter bij hem uit te buurt kan blijven.' Sarah keek me met oprechte zorg aan.
'Wat voor zaakjes? Wat bedoel je?' vroeg ik gejaagd.

Sarah's ogen fladderden even in de richting van Vincent, die nog steeds aan te telefoon was.
'Ze zeggen dat de vorige meisjes die hij versierd had als vermist zijn opgegeven en nooit meer zijn teruggezien.'

Er liep een rilling over mijn rug. De hese stem van Vincent vlak naast mijn oor deed me opschrikken.
'Zo, blondje, ga je met mij mee?' vroeg hij, terwijl hij zijn arm stevig om mijn middel legde. Opwinding en angst voerden een doodsstrijd binnenin me. Pas toen mijn eeuwige nieuwsgierigheid erbij kwam kijken legde de angst het loodje.

'Maak je geen zorgen,' glimlachte ik geruststellend naar Sarah. 'Ik hou je op de hoogte.'

Haar ogen werden groot en ze schudde waarschuwend van nee. Ik trok me daar niets van aan en liet me door Vincent naar een glimmende zwarte audi leiden.

Terwijl hij met grommende motor optrok keek ik uit het raam naar de steile straatjes van mijn geboortestad. Wat ik toen nog niet wist, was dat dat het laatste was dat ik ooit nog van Bristol te zien zou krijgen.
-----

Heel erg spannend! Je hebt goed gebruik gemaakt van de informatie en die er super goed verwerkt. Mooie woorden gebruik. Het leest erg makkelijk en fijn.
Knap gedaan!