Het was het laatste uur van de dag en raad eens waar ik het mee afsluit, Frans. Het is moeilijk om te leren, je moet overal rekening mee houden, de klas waar ik in zit is verschrikkelijk en mijn docent daar heb ik gewoon geen woorden voor.
Eindelijk ging de bel. Ik pakte snel mij spullen van tafel en was als één van de eerste het lokaal uit. 'Lila!' Ik draaide me om en Tamara liep tegen mij op. 'Ik zag je wel naar hem kijken.'
'Naar wie?' Ik weet precies wie ze bedoeld, maar jammer genoeg is hij bezet en naast dat ziet hij mij geloof ik niet eens staan. 'Lieve Lila, het is gewoon van je gezicht af te lezen.' Ik draaide me om en liep de trap af richting mijn kluisje. 'Lieve Tamara, al stond het op mijn voorhoofd geschreven hij zou het nog niet zien.' Ik opende mijn kluis, gooide mijn boeken er in, haalde de vakken eruit waar ik huiswerk voor heb en doe hem weer dicht. 'Hoe weet je dat zo zeker.'
'Ik weet dat je blond bent Tamara, maar zo hoef je je niet te gedragen.' Ze begon te lachen. 'Wat ken je me toch goed.' We liepen naar onze fietsen en gingen naar huis. Tamara en ik zitten samen op een internaat in Engeland. Zij komt oorspronkelijk uit Japan en ik ben in Nederland geboren.
We zette onze fietsen in de stalling en lopen via de achterdeur naar binnen, maar ben haast doof als Tamara hard begint te gillen. Voor ons staat Kevin met een weerwolfmasker op. 'Kevin doe dat stomme ding af.'
'Jij kan hier ook nooit om lachen.'
'Waarom zou ik? Weerwolven, vampiers en al die andere bullshit bestaan niet.' Ik sloot de deur achter mij en liep voorbij Kevin om naar mijn kamer toe te gaan. Op mijn kamer gooide ik mijn tas in een hoek en liet me op bed vallen. Ik was kapot. Het was een wonder dat ik tijdens mijn lessen niet in slaap ben gevallen. De laatste paar dagen slaap ik redelijk slecht. Ik heb elke avond dezelfde nachtmerrie en als het niet opnieuw begint gaat het wel verder waar ik gebleven was toen ik wakker werd. Ondanks dat sloot ik mijn ogen toch even.
'Kom hier!' Ik rende zo hard als dat mijn benen konden, maar de stem bleef akelig dicht bij. 'Lila, kom hier!' Nog even volhouden dan ben ik veilig, maar mijn voet bleef achter iets haken en ik viel voorover. 'Waarom luister jij nou nooit.' Ik werd aan mijn haren omhoog getrokken. 'Misschien...heeft...dat...een rede.' Hij trok redelijk hard aan mijn haar, maar ik zal nooit opgeven. Ik zal hier vandaan komen. Het laatste wat ik voelde was een naald in mijn nek en alles werd zwart.
Ik opende langzaam mijn ogen en voelde alles aan me plakken. Terwijl ik overeind kwam liet ik me meteen weer op het bed vallen, knallende koppijn. Op mijn wekker stond dat het pas half 2 was en dat ik nu dus nog ruim 5 uur kon slapen, maar als ik mijn ogen sluit kom ik weer in die vreselijke wereld.
Ik staar nu al ruim een uur naar het plafond, maar daar gebeurde natuurlijk niks op. 'Kan je weer niet slapen?' Ik keek naar Tamara die naast haar bed lag en waarschijnlijk niet wakker te krijgen is. 'Je weet wat je daar aan kan doen.' Weer die stem, maar er is niemand anders in deze kamer. Ik begin geloof ik gek te worden. 'Natuurlijk niet. Weet je niet meer wie ik ben?' Wat gebeurt hier?! 'Oh kom op Lila.' Ik sprong uit bed, pakte mijn ochtendjas en liep het balkon op. Buiten was het heerlijk koud en mijn gedachten kwamen langzaam tot rust. 'Ik heb je eindelijk gevonden.' Er sloot een hand om mijn mond en keel. Ik stribbelde nog even tegen, maar toen ik door had dat dat geen zin had, stopte ik en gaf me aan de man over.
Ik werd wakker door de kou en zag dat ik op het balkon lag. Was het allemaal maar een droom? Maar wacht dat kan niet, ik ben echt hier naar buiten gelopen. Mijn geest haalt hele zieke grappen met mij uit. 'Lila, waar ben je?'
'Buiten.' Ik klom overeind en werd het laatste stukje ondersteund door Tamara. 'Dank je.' 'Was je weer eens aan het slaapwandelen?'
'Doe ik dat dan vaker?'
'Lieve schat, wat jij zeker vaak in je slaap doet is gaan zitten in je bed en zo enige tijd blijven zitten. Soms denk ik wel eens of je bezeten bent of zo.'
'Ben ik stiekem ook.' We begonnen allebei te lachen. 'Laten we maar naar beneden gaan om te ontbijten. Ik verga haast van de honger.'
'Tamara, of het nou twee uur geleden is of 10 minuten, jij heb altijd honger.' Ze keek mij vuil aan, maar even later verscheen er toch een glimlach op haar gezicht. 'Laten we nou gaaaaaaan.'
'Ga jij maar vast, ik ga eerst even douchen.' Ze liet me los en de deur door op weg naar beneden. Uit mijn kast haalde ik schoon ondergoed, een witte blouse, een rok en een paar kousen. Het heeft zo zijn voordelen schooluniformen, alleen deze jeuken zo erg. Toen de douche eindelijk warm was stapte ik eronder en waste me even snel. Na ongeveer 10 minuten kwam ik de douche uit en begon me af te drogen. De hele badkamer was gevuld met stom en het voelde echt niet fijn om nu mijn kleding aan te moeten doen, maar ik ga het ook niet in de kamer doen. Ik heb al een keer gehad dat iemand mijn kamer in liep en geloof me die ging met blauwe plekken de kamer weer uit. Toen ik alles, eindelijk, aan had deed ik de deur open en de stom verliet langzaam de ruimte. Met mijn handdoek veegde ik een stukje van de spiegel schoon en deed mijn wit blonde haar in een schuine vlecht. Nog zo'n voorschrift, je haar mag niet los zitten en als je één van de voorschriften overschrijd kan je je een week lang melden. Ik deed nog wat make-up op en liep vervolgens naar beneden om te gaan ontbijten. Het rook heerlijk naar vers gebakken broodjes en mijn maag begon hard te knorren. Iedereen die aan tafel zat keek mijn kant op. 'Alsof jullie maag niet knort als jullie trek hebben.' En ik ging op mijn vaste plek naast Tamara zitten.
--------
De wiskundeles was weer eens ongelofelijk saai en ik had zelfs de neiging om in slaap te vallen. Het enige voordeel was dat ik naast een jongen zat waar je als eerste je ogen niet vanaf kan houden en die ook altijd wel iets te melden heeft. Mijn hoofd legde ik op mijn armen en sloot mijn ogen even. 'Hey Lila.' Ik opende ze langzaam en draaide mijn hoofd naar Brian. 'Er is vanavond een poolparty, heb je zin om mee te gaan?' Ik ging rechtop zitten en mijn stemming was gelijk een stuk beter. 'Tuurlijk. Hoe laat?'
'Ik kom je wel ophalen.' Ho wacht eens. Zei hij nou dat ik denk dat hij zegt. 'Lila?'
'Sorry, dat is aardig van je. Dank je.'
'Brian en Lila nog één keer en jullie kunnen nakomen.' We hielde gelijk onze mond en begonnen allebei zacht te lachen. De bel ging, pakte onze spullen en liepen het lokaal uit. 'Dan zie ik je vanavond rond half 8.' Ik glimlacht is. 'Is goed.' En liep richting mijn kluis. 'En wat is er om half 8?' Tamara hoort ook echt alles. 'Om half 8 komt Brian mij ophalen en dan gaan we naar ene poolparty. En jij gaat niet mee.' Ik pakte mijn boeken voor de laatste paar uur en liep naar mijn volgende les.
--------
Ik stond voor mijn kast en wist niet welke bikini ik aan moest. Ik hou erg van zwemmen en je kan dus ook gerust zeggen dat ik voldoende bikini's heb. Ik koos toch voor een simpele zwarte en pakte nog een zomerjurkje. Het was al bijna half 8 en Brian kon hier dus elk moment zijn. Toen de deurbel ging trok ik mijn slippers aan en liep naar beneden. De deur werd door iemand anders open gedaan en Brian keek op toen hij mij zag staan. 'Mooi je bent klaar.' Ik knikte en pakte de hand die Brian uitgestoken had aan. We stapte in zijn auto en reden weg. Het was een lang tijd stil en ik begon me minder op mijn gemak te voelen. Toen we een woonwijk inreden hoorde je de muziek al en minderde Brian vaart. Hij stapte als eerste uit en opende mijn portier. Samen liepen we naar de tuin, maar voor dat ik echt in de tuin was werd er iets op mijn mond gedaan. Ik stribbelde nog even tegen, maar toen mijn ogen zwaarder werden gaf ik op. 'We hebben je eindelijk gevonden.' En dat was het laatste wat ik hoorde.

~~~
Mooi lang en een super goed en origineel bedacht verhaal. Alles sluit echt perfect op elkaar aan!