De Waarheid

Ik liep naar hem toe. Zijn witte trui stak af tegen het zwart van de schaduwen. Ik had hem gevonden! Nu zou ik eindelijk weten wat ik weten wilde!
Ik begon hem te besluipen. De lantarenpalen wierpen een vaal licht over de straten. Ze konden mij moeilijk verbergen voor wat er komen ging.

Hij draaide zich om, zag mij, en rende weg. Ik zette de achtervolging in. Ik sprintte langs de donkere ramen en vloog over het trottoir. Stukje bij beetje kwam ik dichterbij. Nog even volhouden. Opeens sloeg hij een zijstraatje in en verdween in de nacht. Doordat ik zo snel rende werd ik gedwongen een stuk verder dan nodig was verder te gaan, maar het lukte me al snel om hem achterna te komen. Hij stond aan het einde van het steegje op mij te wachten. En toen gebeurde het.

Onze ogen ontmoetten elkaar in een onzekere glinstering van een lantaarnpaal aan het begin van het steegje. Het enige wat de zware stilte van de nacht op een afstand hield, was ons gehijg, mijn ademhaling zwaarder dan de zijne.
Hoewel hij eerder op adem was gekomen dan ik, sprak hij geen woord, dus uiteindelijk was het aan mij om de stilte te verbreken. 'Kun je me misschien eindelijk vertellen wat de betekenis van dit alles is?' eiste ik, hoewel mijn stem eerder smekend dan eisend klonk.
Hij klemde zijn kaken op elkaar en keek voor een moment weg, zijn ogen op het veilige, verbergende duister van de nacht richtend. Na een hand door zijn donkere, bijna zwarte haar gehaald te hebben, haakten zijn ogen zich vast in de mijne. Een raar gevoel reisde mijn ruggengraat af, het voelde als een deja vù van lang, lang geleden. Ik schudde de rilling en het gevoel van me af op het moment dat hij begon te praten.
'Jij zou voor mij moeten wegrennen, Julie. En je weet het.' Ik schudde snel mijn hoofd, en liet die woorden maar half tot me doordringen.
'Je verschijnt uit het niets om me te vertellen dat je mijn broer bent, en nu verwacht je dat ik weg ren zonder vragen te stellen? Ma heeft me nooit over je vertelt, en pa...' Mijn stem viel weg, een brok verdriet in mijn keel herinnerde me aan mijn vader, die amper vijf maanden geleden een schietpartij niet had overleefd. Ik slikte. 'En pa had het er altijd over hoe graag hij een zoon had gehad.'
Pijn schoot over het gezicht van de jongen, mogelijk mijn broer. 'Je bent alert en slim, Julie,' zei hij met een gebroken stem, 'maar op de een of andere manier wil je de waarheid niet onder ogen komen.'
'Welke waarheid? Wat bedoel je?' Ik begon gefrustreerd te raken, maar ergens achterin mijn hoofd begon zich een naar gevoel te vormen.
Hij keek me vermoeid aan, en even zag ik mijn vader in zijn ogen. Deze jongen was mijn broer, dat moest wel.
Dit keer wist ik de tranen die de herinnering aan mijn vader opwekte niet terug te dringen. Een snik ontsnapte mijn lippen en mijn schouders begonnen te schokken.
Een warme hand op mijn schouder kalmeerde me, en het verdriet verbijtend keek ik vastberaden terug.
'Julie, waarheid en geluk gaan niet samen. Je moet kiezen.'
Wat was dit nu weer voor filosofisch gelul? Waarom zou ik moeten kiezen?
'Jezus man, vertel het gewoon,' gromde ik, omdat ik buikpijn begon te krijgen van het nare gevoel en de zenuwen.

Hij wreef over zijn slapen en legde toen nog een hand op mijn schouder, om me vervolgens indringend aan te kijken. 'Je kiest voor waarheid,' constateerde hij. 'Ik weet niet of dat de juiste keuze is, maar de waarheid zul je krijgen.'

Toen volgde er een stilte die ondragelijk lang duurde. Ademhalen deed ik niet, bewegen kon ik niet, en mijn ogen zochten wanhopig naar de beloofde antwoorden in de ogen van mijn broer.
De doffe stilte ging voorbij. Hij haalde diep adem, zo diep, dat ik bijna bang was dat er geen zuurstof meer over zou zijn voor mij.
'Ik ben weggehaald bij pa en ma toen jij net een jaar was.' Hij leek te zoeken naar woorden, dus ik besloot hem niet te onderbreken, maar mijn hoofd explodeerde met vragen. Weggehaald? Waarom? Door wie?
'De omstandigheden doen er verder niet toe. Ze hebben me getraind om...' Hij zweeg abrupt, weer opzoek naar de juiste woorden. 'Ze hebben me opgeleid tot...,' ook zijn nieuwe poging liep op niets uit.
De constante cliffhanger maakte dat ik zin had om hem een mep te geven, de woorden uit hem te slaan. Ik perste mijn lippen opeen en balde mijn handen tot vuisten, wachtend op de rest.
De woorden die daarna kwamen had ik nooit kunnen verwachten, nooit kunnen bedenken, hoewel ze ongetwijfeld binnen handbereik waren geweest.

'Ik heb pa vermoord.'

Vier woorden, vijf lettergrepen, vijftien letters. De waarheid.

Happend naar adem stond ik te wankelen op mijn benen, maar vond nog de kracht om onder de handen van mijn broer uit te stappen. Verblind door het plotseling te felle licht van de lantaarn aan het begin van het steegje, zakte ik naar de grond toen mijn knieën het begaven.

Hij keek me nog één keer aan, maar hij leek niet meer op pa. Zijn koude, blauwe ogen gleden over mijn gepijnigde gezicht. Zonder verder nog een woord te zeggen, verdween hij in de duisternis, de vreselijke waarheid bij mij achterlatend.
---------
Super! Het ziet er echt heel professioneel uit. Je hebt een erg fijne schrijfstijl wat het fijn maakt om dit verhaal te lezen.
Goed gedaan!