Ik liep naar hem toe. Zijn witte trui stak af tegen het zwart van de schaduwen. Ik had hem gevonden! Nu zou ik eindelijk weten wat ik weten wilde!
Ik begon hem te besluipen. De lantarenpalen wierpen een vaal licht over de straten. Ze konden mij moeilijk verbergen voor wat er komen ging.

Hij draaide zich om, zag mij, en rende weg. In zette de achtervolging in. Ik sprintte langs de donkere ramen en vloog over het trottoir. Stukje bij beetje kwam ik dichterbij. Nog even volhouden.
Opeens sloeg hij een zijstraatje in en verdween in de nacht. Doordat ik zo snel rende werd ik gedwongen een stuk verder dan nodig was verder te gaan, maar het lukte me al snel om hem achterna te komen. Hij stond aan het eind van het steegje op mij te wachten.
En toen gebeurde het.

Hij sprintte naar me toe en kuste me vol op de mond. Ik stond zo perplex dat ik niks ondernam. Maar na een halve minuut duwde ik hem van mij af. Ik probeerde hem te slaan maar hij rende weg ik zag hem nog net een hoek om rennen. Langzaam liep ik terug naar mijn kleine stille huisje. Het had toch geen zin om hem te volgen. De hele terugweg liep ik te denken waarom hij mij gekust had. Eigenlijk was het best wel lekker. Maar waarom, waarom.
Volgende dag.
Vluchtig liep ik over straat. De winkels waren gesloten, het was zondag. Maar ik kwam ook niet voor de winkels, al snel was ik bij het steegje waar ik de jongen als laatst had gezien in zijn witte trui. Ik liep de hoek om. "What the hel!" Riep ik. Terwijl ik viel over een dunne draad, waar ik zeker over was dat die nog niet gespannen was voordat ik de hoek om kwam lopen."Ahw, shit." Zeg ik als ik zie dat mijn hele broek onder het bloed zit. Ik sta met een kreun op. En loop naar een soort van deur. Ik probeer hem zo goed mogelijk open te trekken maar het lukt niet. Een trap tegen de deur en hij vliegt naar binnen open... "Heb ik weer he." Fluister ik tegen mezelf. "De ergste sukkel van de eeuw." Zegt een stem van binnen. Ik schrik me de sodemieter. Het was de jongens stem. Ik wist het omdat ik zijn stem vaker had gehoord in mijn dromen. Ik weet dat dit raar klinkt maar hij kwam gewoon zomaar mijn dromen binnen lopen en hij begon tegen me te praten terwijl ik met een reuze spin aan het vechten was of zo. Brrr... Tenminste van de spin krijg ik de rillingen niet van hem, ja oké ook een beetje. Ik stap de deur binnen en meteen ook een grootte loods. Er stonden overal hoge dozen en het leek een beetje op een doolhof. De deur viel achter me dicht en ik krijg hem ook niet meer open. Serieus. Zeg ik in mezelf. En begin ermee want ik kan toch niet meer terug. Ik kom er al snel achter dat ik dit echt zó niet kan... Ik probeer de dozen om te gooien maar. Heb ineens vreselijke steken in mijn knie... Wanneer ze zijn opgehouden zoek ik me verder een weg door het doolhof.

Na de uitputtende 2 uur heb ik eindelijk de uitgang gevonden. Ik duw de deur zachtjes open. En daar staat hij in precies dezelfde trui en precies hetzelfde steegje om precies dezelfde tijd en ik sta op dezelfde plek. Hij spurt weer naar me toe en kust me weer vol op de mond. Nu sta ik weer perplex maar niet omdat hij me zoent maar omdat dit alles weer gebeurd. Maar nu weet ik wat me te doen staat en ren naar de loods naar binnen waar ik nu de deur van meteen openkrijg... Ik zie nu dat het geen doolhof meer is maar ik sta voor een grootte ruïne. Ik loop naar binnen mijn verbazing te onderdrukken dat dit in een loods kan plaatsvinden. Voor me zie ik een grootte deur en open die. Daar zie ik de jongen staan. Hij pakt me bij de hand en ik ga zonder tegenstribbelen met hem mee. Maar ineens voel ik iets hards tegen mijn slaap aan knallen. Ik voel nog net dat ik op de grond val. En alles word zwart.
Als ik weer mijn ogen open doe weet ik alleen nog maar dat ik Carol heet en dat ik zielsverliefd ben op de man die naast me staat...
-----
Super leuk stuk en heel erg origineel! Het eindigt heel erg spannend en je hebt zin om verder te lezen (kwaadaardige lach ;-))

De uitslag is er na 15 april