Somniatormagicus

Ik word wakker door geroezemoes op straat. Geïrriteerd stap ik uit mijn bed en ruk ik de gordijnen open. Het halve dorp staat daar naar boven te staren. In de verte hoor ik een vliegtuig. Jeetje, ze kunnen net doen alsof ze nog nooit een vliegtuig hebben gezien! Chagrijnig stamp ik de trap af en zwaai ik mijn voordeur open. Ik wil schreeuwen dat ze hun kop dicht moeten houden zo vroeg in de ochtend, maar die woorden slik ik in als ik de blikken van de dorpsbewoners zie. Blikken vol angst en afschuw. Iedereen kijkt geschokt omhoog. Ik volg hun blik naar boven, naar de kerk, via de kerktoren omhoog. Mijn hart stopt even met kloppen als ik het zie. Heel even wil ik het niet geloven. Zulke dingen gebeuren niet in dit kleine, rustige dorpje. Het is vast een pop. Alleen datgene, of beter gezegd diegene, waar ze al de hele tijd naar hebben staan kijken, is geen pop. Het is ook geen vliegtuig. Het is een lijk.

Iedereen staat in het gemeentegebouw. De burgemeester heeft het hele dorp opgetrommeld voor een toespraak waarin hij meer informatie zou geven over de identiteit van de persoon die aan de klokkentoren van de kerk hing. Alle mensen kijken ongerust om zich heen, op zoek naar hun geliefden, vrienden, familie en kennissen. Ook ik kijk in het rond. Het lijk is van een vrouw, dat is zeker. Maar wie? Dat weet nog niemand. Ik speur de ruimte af en tot mijn grote opluchting zie ik mijn vrouw met een vriendin praten en mijn dochter staat ergens verderop. Meer vrouwen in mijn leven heb ik niet dus ik kan opgelucht ademhalen. Mijn blik valt op een klein jongetje naast me. 'Waar is jouw moeder?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. Misselijkheid overvalt me. Ik moet er niet aan denken dat het lijk de moeder van dit kleine kereltje was!
De burgemeester tikt een paar keer tegen de microfoon. Een hoog piepgeluid komt uit de geluidsboxen. Het jochie trekt een pijnlijk gezicht en drukt snel zijn handen op zijn oren. 'Welkom, allemaal', begint de burgemeester. Allemaal. Nee, één iemand ontbreekt en dat is diegene die aan de klokkentoren hing. We zijn niet meer compleet. We zullen nooit meer compleet zijn. In dit dorpje kent iedereen elkaar en is iedereen bevriend met iedereen dus zo'n tragische dood van één van ons komt hard aan. 'Inmiddels is iedereen denk ik wel op de hoogte van het incident vanochtend. De autopsie is ondertussen uitgevoerd en ik moet met spijt bekend maken dat Margriet van Hennen de overledene is. Ze is door verstikking om het leven gekomen.' Een schok gaat door de zaal heen. Naast me zie ik een oudere vrouw naar haar hart grijpen. Een stukje verderop legt een man zijn hand op de schouder van zijn vrouw die het niet meer drooghoudt. Ik wrijf over mijn stoppelbaardje, die ik vanmorgen niet meer heb geschoren. De burgemeester gaat verder: 'Margriet van Hennen was een alleenstaande vrouw en een vriendin voor ons allemaal. Het betreurt mij zeer dat uiteraard zij op zo'n gruwelijke wijze om het leven is gekomen. Met begin 40 is ze veel te snel gegaan. Vanavond om 19:00 uur zal er een rouwbijeenkomst zijn, hier in het gemeentegebouw. U wordt nu allen verzocht om naar huis te gaan en de politie niet te hinderen in haar onderzoek. Mocht u iets gezien of gehoord hebben of heeft u tips? Dan wordt u verzocht contact op te nemen met de politie.' Als ik eenmaal buiten sta, ben ik vastbesloten om mijn eigen onderzoek te starten. De politie komt uit de stad. Die weet veel minder dan wij, de dorpelingen. Vandaag en morgen zal niemand naar zijn of haar werk gaan dus ik heb nu al twee dagen de tijd en daarna kan ik in het weekend verder gaan.Ook al is dit een ernstige zaak en ben ik erg geschrokken van Margriets dood, toch voel ik een klein zenuwkriebeltje in mijn buik van opwinding. Ieder mens is op zijn eigen manier op zoek naar wat spanning in zijn leven. Dat kan bungeejumpen zijn of gewoon zoiets simpels als spijbelen of van de hoogste duikplank afspringen. Voor mij is het nu deze moord onderzoeken. Als kind was ik dol op detectiveboeken. Vaak speelde ik met mijn klasgenootjes detective. Dat zou de jeugd van tegenwoordig ook eens moeten doen. Gewoon eens buiten gaan spelen, in plaats van eeuwig achter die apparaten te zitten. Nee, op de tv na moet ik niks van die moderne technologie weten. Wat moet je ermee?

Mijn onderzoek begint op de markt, waar ik onschuldig wat mensen vraag over de dood van Margriet. Iedereen is zoals ik had verwacht erg geschrokken en verdrietig, totdat ik Jantina Geutjes aanspreek. 'Iedereen is zo lovend over die Margriet', zegt de vrouw. Op haar huid is nog geen één rimpel te bespeuren, maar de enkele grijze haren verraden dat ze ouder wordt. 'Maar zo geweldig was ze helemaal niet. Ze heeft ook slechte dingen gedaan.' Ik heb de neiging om meteen in de verdediging te schieten, maar dat lijkt me niet zo'n strak plan. 'Zoals wat?' vraag ik. De vrouw buigt wat naar me toe. 'Ze heeft me een keer opgelicht.' Voordat ik door kan vragen loopt de vrouw van me weg. Margriet, een oplichter? Margriet was altijd bereid om anderen te helpen. Ze was niet het type om mensen op te lichten.Maar in een klein dorpje wordt er veel geroddeld. De nieuwste nieuwtjes gaan als een lopend vuurtje rond en dat zorgt ervoor dat ik binnen de kortste keren erachter kom dat er meer mensen waren, die altijd heel positief over Margriet spraken, maar dat lang altijd niet waren. Ik krijg Gert te spreken, de lompe boer van ons dorpje die niet op zijn mondje is gevallen. 'Margriet is dood? Haar verdiende loon! Die heeft bij mij eens wat aardappelen gejat. Ik durf te wedden dat ze constant op dievenpad ging en dat ze nu eindelijk eens de verkeerde heeft getroffen.'

Het is ongelooflijk hoe erg mijn beeld van Margriet in een paar uur veranderd was. En ik nog wel denken dat ik weken, misschien wel maanden bezig zou zijn om ook maar een aanknopingspunt te vinden! Ik ben vastbesloten om Margriets moordenaar te pakken. Margriet was misschien een oplichtster en een dief, maar dit verdiende ze niet. Ik loop naar het huisje waar Margriet woonde. Het grind knispert onder mijn voeten. Blindelings graai ik in mijn tas, op zoek naar de sleutel die Margriet mij gegeven had. Ik verwacht hier niet iets te vinden. Als je iets te verbergen hebt, geef je toch niet zomaar de sleutel van de voordeur aan iemand? Eindelijk vindt mijn hand de sleutel. Ik voel het koude metaal langs mijn vingers glijden.Als ik binnen loop, zie ik in eerste instantie niks bijzonders. Ik loop door het hele huis heen. Ik kijk naar foto's en voorwerpen die fijne herinneringen bij me oproepen. Bijna wil ik weer vertrekken als mijn oog valt op wat vloerplanken die wel erg scheef in de vloer liggen. Ik trek de planken weg. 'Godallemachtig', fluister ik. Een geheime ruimte! Ik dacht dat dat altijd alleen maar in de grote stad gebeurde, niet hier. Niet in zo'n klein, normaal o zo rustig dorpje. Het is donker in de ruimte die onder de vloerplanken verscholen zat. Ik pak een zaklamp en knip die aan. Daarmee leg ik een geheim bloot dat Margriet voor het daglicht verborgen had willen houden. Mijn mond valt open van verbazing en ontzet. Margriet was niet iemand die af en toe eens wat kleine dingetjes stal. Daar heb ik nu het bewijs van. Ik kan niet ver kijken, maar wat ik zie is al te gek voor woorden: sieraden, juwelen, geld en zelfs zo'n grote staande klok. Allemaal gestolen en verborgen in deze ruimte. Margriet was niet de persoon wie ik dacht dat ze was. Margriet had zich voor alle dorpelingen anders voorgedaan. Ik sta weer op. Ik vloek binnensmonds als ik een pijnscheut door mijn rug voel gaan. Zelf ben ik ook de jongste niet meer. Wrijvend over mijn rug loop ik naar het raam. Ik kijk uit over het dorpsplein, waar de markt is. De markt waar iedereen vandaag niet is om iets te kopen, maar om steun bij elkaar te zoeken. Mijn ogen gaan alle mensen af. Margriet heeft van heel wat dorpelingen spullen gestolen. Zoveel mensen blijken een reden te hebben om Margriet te haten, maar wie is er gek genoeg om tot zo'n gruwelijke daad als moord over te gaan? Om haar op te hangen aan de klokkentoren?Ik kijk naar alle dorpelingen, die ik stuk voor stuk persoonlijk ken. Van niemand kan ik voorstellen dat diegene een moordenaar is, dat diegene tot zoiets in staat is. Maar ja, ik kon me een paar uur geleden ook niet voorstellen dat Margriet een vuile dief was. Ik zucht en kijk opnieuw naar de mensen. Wie is hier de kille moordenaar? Er loopt een rilling over mijn rug als ik het besef: Iedereen zou het kunnen zijn...

Beoordeling BoekenVos:
Ik ben sprakeloos over dit verhaal. Wat een spannend verhaal, en die spanning wordt steeds sterker. Een leuke open einde. Je hebt me erg nieuwsgierig gemaakt en ik verlang naar meer. Wat een top spanning heb gebruikt, goede omschrijving van de emotie's en de opbouw is fantastisch. Ik werd meteen in het verhaal getrokken. Je maakte me steeds nieuwsgieriger hoe het verder ging. Ik heb het wel vijf keer gelezen. Enorm goede grammatica en taal gebruikt en je creativiteit is waanzinnig. Wie heeft het kunnen bedenken om een lijk aan een kerktoren te hangen? Goed gedaan!

Spanning: 10/10

Emotie: 9/10

Grammatica en taal: 9/10

Opbouw: 10/10

Creativiteit: 9/10

Ik doe niet aan bonuspunten.

Totaal: 9.4/10