mykurai
Escapism

Het is vandaag 3 oktober. Het is grauw buiten . Veel regen en donkere lucht om mij heen. Toch zit ik vandaag in de kerk van Barneveld, met mijn doorweekte zwarte krullen, te bidden voor God. Hopen dat hij mij en mijn zondes zou vergeven. God zal mij vergeven. Vroeger ging ik met mijn ouders naar de kerk. Ik was volgens mijn ouders zo slecht dat ik zonder bidden bij satan zou belanden, hiermee zou ik mijn naam ten onrade doen. "Jij hoort niet in de hemel, je hoort in de hel!" schreeuwde mijn moeder dan voordat ik een klap verdiende.
Ik probeer de slechte gedachtes weg te denken. Toch blijf ik ze horen als ik hier zit. Het echoot de kerk door. Het is goed, zo blijf ik onthouden wat voor slecht kind ik vroeger was. Zo kunnen mijn zonden worden vergeven.

Gelukkig ben ik nu geen slecht kind meer. Ik ben Joshua. Kliminstructeur en vader van mijn steun en toeverlaat, Nicolaas. Zonder hem was ik niet waar ik ben. Zijn moeder is niet meer in het plaatje, ze was zwanger toen we jong waren. Daarna wilde ze niks meer met Nick. Nu zorg ik voor de 8 jarige, hij is ook tijdens mijn werk te vinden bij de kinderopvang of op school.
Het is een slim jongetje, dat heeft hij van mij.
Maar ik laat hier mijn gedachtes wegdwarrelen van het meest belangrijkste voor mij, God. God zal mijn weg leiden. Mijn stemmen in mijn hoofd, komen door God samen.

Wanneer het bidden afgelopen is, is het tijd voor mij om naar werk toe te gaan. Voor Nicolaas wordt gezorgd, kleine Nick krijgt de aandacht die ik nu niet kan geven.
Ik pak mijn fiets en fiets naar het klimbos. Het gevoel van touw rond mijn lichaam voelt fijn. De pijn van te hard aantrekken van de touwen geeft het gevoel dat ik leef.

Ik geef uitleg hoe je goed het harnas aandoet zodat je niet kan vallen en waarmee je rekening moet houden bij klimmen. Dit doe ik de hele dag door. Mensen vastmaken en uitleggen. Als ik dat niet zou doen, kunnen ze dood gaan en al hun stukjes lichaam over de grond rollen en het bloed spat dan overal heen. Ik stop de gedachte en kijk nog maar een keer of iedereen goed vast zit.
God zou mij dan haten, papa zou mij vermoorden. Deze keer voor het echt, met beide handen om mijn nek en me zo laten stikken. Mama zou me uit de familie gooien.

Die gedachte geeft mij het gevoel dat alles me te veel wordt. Ik voel, ik voel de band tussen God en mij verdwijnen breken. Ik voel de band tussen mijn ouders verdwijnen. Ik voel alsof alles van mij verdwijnt wat waarde heeft. Ik mag niet bang zijn voor mijn gedachtes. Ik ben niet een slecht persoon met deze gedachtes. De gedachtes zijn niks voor mij. Ik ben sterker dan mijn gedachtes Ik wil niemand pijn doen. Ik wil dat God en mijn ouders van me houden en daarbij moet ik mijn gedachtes onder controle houden.

Ik kan de gedachtes onder controle houden door ze te uiten op manieren. Dit doe ik het meeste door mijn behoeftes te uiten bij mooie dame. Ik weet meteen wie ik moet hebben. Ik zoek haar foto op, Het is een van de meisjes waar ik vaker op uitoefenen. Het is een van de meisjes van de kapittelweg, een zaak in de buurt. Mannen zoals ik komen vaak om met een vrouw te spreken daar.

Tja. Sinds dat Nicolas er is, is dit echt de enige manier om aan mijn behoefte te voldoen en mijn gedachten stil te houden. Wie wilt er nou zo'n man met een kind, geen een vrouw wil dat. Mama zei altijd:" als jij ooit een vrouw krijgt dan ga ik de loterij winnen." Oftewel, ik ben kansloos op romantisch gebied. Dus kom ik vaak bij de meisjes van de kapittelweg, ben ik een van de beste klanten daar. Ik ken een van die dames zo goed dat wij een soort van deal hebben. Haar naam is Stephanie. Ik vervul mijn behoeftes en zij wordt uitbetaald In de zwart geld. Zo hoeft het bedrijf niks van haar geld te krijgen en kom ik aan mijn behoeftes. Niemand zou weten dat ik haar je wat geld geef voor dit. Wij hebben er iets op bedacht, zo komt niemand erachter. Hiervoor hebben we geen telefoon nodig. Wij hebben een rijm bedacht en die gaat zo:

1e week van de maand, oude kerk in de oosterstraat
2e week van de maand, in mijn bed die geen kant op gaat
3e week van de maand, hotel in Nijmegen. Helemaal top!
4e week van de maand, haar bed en dan beginnen we weer boven op.

Zo hoeft Niemand te weten dat er iets speelt tussen ons twee en dat zij mijn geld zwart krijgt. Vandaag is het 3 oktober, Het is de eerste week van de maand. Ik moet wat verder reizen maar het is het waard. De kerk waar we heen gaan is al best wel oud. Dat was de kerk waar ik vroeger ook vaak heen ging met mijn ouders. Alleen deze kerk heeft bepaalde dingen meegemaakt waardoor hij niet meer gebruikt mag worden. Ik weet niet per se maar de verhalen erachter gaan over priesters en kleine jongetjes. Ik ben blij dat we weggingen uit die kerk, mijn vader gaf mij vaak hier een tik op de kop en mijn moeder zei dat ik niet zo slecht in bijzijn van God moest zijn. Wat ben ik blij om hier terug te komen, zal ik ze kunnen laten zien dat ik wel succesvol ben. Ik krijg wat ik nodig heb. Het is 17:15 nog 10 minuten voordat ze komt. Een mooie tijd om mijn aan mijn behoeftes te doen. Stephanie heeft nou ook helemaal niks rond deze tijd. Ze houdt dat altijd vrij voor zichzelf en voor mij.

Wij doen BDSM dingen. Het geeft ons beide een kik. Dit mag niet van haar bedrijf. Ik krijg een kik als ik haar slecht behandeld en zij houdt van slecht behandelen. Zij neemt deze keer een touw mee. Dat wilde ik graag. De tijd duurt lang tot dat Stephanie komt. Dan komt Stephanie met een sporttas. Daar zit het touw in. Zij weet wat kan en wat niet. De kerk staat zo afgelegen, niemand zou het kunnen horen wat wij doen. Stephanie geeft me een kusje op de wang en wij lopen naar binnen wij lopen naar de twee de verdieping en maken het touw in een strot. De beste manier om haar te speels te pesten.

Stephanie loopt naar mij toe met de strot en laat haar vinger over mijn gezicht gaan. "Ik weet wat je wilt schat. Doe het beste wat je kan slechte jongen." Ik ben geen slechte jongen. Zij is, ik geef haar een duwtje om dominantie te tonen. Ik geef aan dat zij haar hoofd in het touw moet doen, ze doet wat ik zeg en doet haar hoofd in de strot. Het zit los, het geeft ons een kik dat dominantie. Stephanie staat op de rand. Ik beledig haar speels. Ze lacht, ze wankelt en ze valt naar achteren. Ik schrik en schreeuw haar naam. Ik ren naar beneden, ze hangt daar stil. Ik pak mijn tas en zoek mijn zakmes. Ik probeer bij het touw te komen maar het kost mij veel moeite. Het is dik touw maar het lukt uiteindelijk. Ze valt op de grond.

Ik raak in paniek, ademt ze nog? Ademt ze niet? Ik heb niks gedaan. Ik begin te hyperventileren en ren weg. Weg van de kerk en mijn geloof. God heeft dit veroorzaakt. Wie kan je nog goed geloven. Ik moet stoppen. Stoppen met werken bij het klimbos, de touwen hebben dit veroorzaakt en wat Als ik iemand anders dit aan zou doen, stoppen met bidden god veroorzaakt toch niks goeds.
Ik moet mijn eigen bedrijf starten ver weg van deze kerk. Een bedrijf waar ik meester ben van mijn professie.
Ik stap mijn huis hijgend binnen en knuffel Nick. Het komt goed, met mij komt het goed. Nick is er.

*

Het is nu 10 jaar na de Bijblebelt moord, of zo hebben ze het genoemd. Dat laten ze ons zien op de televisies hier, ze doen opnieuw een poging om het op te lossen. Maar ze zullen er nooit achterkomen. Niemand weet en zal weten dat ik er bij ben geweest, zelfs mijn bende niet. Niemand zal het geheim er erachter weten. Het was niet mijn schuld, toch zou ik er voor gestraft worden als ze het wisten. Hoe had ik kunnen weten dat zij niet goed vastzat of dat ze niet goed vast kon houden.
Ik zit dan nu wel in de gevangenis voor het vervoeren van illegale middelen, maar niks zal ooit wijzen dat ik wat gedaan heb bij haar.
Over enkele dagen mag ik uit de gevangenis en wordt ik verplaatst naar een psychiatrische instelling.

De gevangenis arts concludeerde dat de reden dat ik met de bende bezig was een Uit weg was voor thuis en de mentale problemen die ik heb overgehouden aan de verwaarlozing thuis. Ze zijn bang dat ik mijzelf of mijn zoon Nicolaas wat zou aan doen als ik nu naar buiten zou gaan, bang dat ik iemand of mijzelf zou vermoorden.

Als ze maar wisten wat ik al die tijd voor me houd.

Beoordeling van BoekenVos:
Oké, om heel eerlijk te zijn ben ik afgehaakt. Dit omdat het heel snel gaat en lastig te volgen is. Er gebeurd zo veel, dat ik het begeven moment niet meer snap. Maar je hebt goed je best gedaan en de grammatica en taal heb je goed gebruikt. De spanning kreeg ik niet meteen, maar je had wel een goede opbouw. Een klein beetje te langdradig, waardoor ik dus afhaakte. Maar je kan trots zijn op wat je hebt neergezet.

Spanning: 8.5/10

Emotie: 7/10

Grammatica en taal: 9/10

Opbouw: 7.5

Creativiteit: 8/10

Ik doe niet aan bonuspunten.

Totaal: 8/10