Od mojej wizyty u Gregora minęło kilka tygodni. Sam nie widziałem co o tym myśleć. Było mi głupio, że zasnąłem u niego na kanapie, jednak jemu to nie zdawało się być problemem, nawet ugościł mnie śniadaniem. Jednak to co stało się potem... Ten pocałunek to było coś naprawdę niesamowitego. Był delikatny i czuły. Jednak później zachowałem się jak tchórz. Uciekłem. Nie umiałem spojrzeć mu w oczy, bałem się. Bałem się, że jest na mnie zły za ten pocałunek. Niby mnie nie odepchnął, nie zakończył go od razu, ale nie znam jego myśli i uczuć. Od tamtej pory go ignorowałem - nie odbierałem telefonów, nie odpisywałem na wiadomości. Bałem się co mogę usłyszeć.

Byliśmy akurat w Planicy, ostatni konkurs w sezonie. Siedzieliśmy akurat w pokoju, następnego dnia miały odbyć się kwalifikacje. Po raz kolejny analizowałem tę sytuację i co mogę teraz zrobić. Nie chciałem tracić relacji z Gregorem. Jednak przerwał mi głos przyjaciela

- Geiger! Słuchasz mnie?

Wtedy zwróciłem się do niego

- Przepraszam, zamyśliłem się. Co mówiłeś?

- Co się dzieje? - musiał zauważyć, że coś jest nie tak.

- Nie, wszystko jest ok - Markus przyglądał mi się przez chwilę, po czym przeszedł i usiadł na moim łóżku.

- Co się dzieje? Widzę, że coś cię męczy. Możesz mi wszystko powiedzieć.

Przez chwilę wahałem się czy opowiedzieć mu o wszystkim. Stwierdziłem, że warto. Może on coś mi doradzi, podpowie.

- Wiem - uśmiechnąłem się lekko. Wtedy opowiedziałem mu o tym, co się wydarzyło w domu Gregora - o moim a zaśnięciu na kanapie, o pocałunku i co czułem podczas niego.

- No stary, tego się nie spodziewałem. Czyli on ci się podoba?

Przytaknąłem skinięciem głowy

- No to na co czekasz? Pogadaj z nim

- Ale...

- Żadnego ale. Odepchnął cię? Nie. Zakończył ten pocałunek od razu? Nie. Zaczął robić ci jakieś wyrzuty czy coś? Nie.

- Ale ja w sumie nie dałem mu dojść do słowa, uciekłem

- Wiem. Ale gdyby on tego nie chciał, to by jakoś zareagował.

- Może był w zbyt wielkim szoku

- No tak, a żeby oddać pocałunek to nie był w zbyt wielkim szoku. To chyba coś znaczy. Kurwa, Geiger! Weź się w garść! Zawalcz!

Może Markus ma rację? Może powinienem z nim porozmawiać? Cholera, pewnie tym ignorowaniem go zraniłem, pewnie myśli, że jestem na niego zły. Muszę z nim porozmawiać. Wyciągnęłem telefon i napisałem do niego SMS

Ja: moglibyśmy się spotkać?

Po kilku minutach dostałem odpowiedź.

Gregor: ok, przyjedź do mnie jak będziesz wracał z Planicy

Ja: dobra. Dziękuję

Tak też zrobiłem. Następnego dnia cały zestresowany stanąłem przed jego drzwiami.

- Cześć - powiedziałem, gdy mi otworzył

- Cześć, wejdź - otworzył drzwi szerzej, a ja wszedłem do środka.

- Czego się napijesz? - jak zawsze gościnny

- Nie, dziękuję. Ja.. przepraszam. Przepraszam, że uciekłem, przepraszam, że cię ignorowałem, ale chyba się przestraszyłem.

- Czego?

- Tego, że jesteś na mnie zły za ten pocałunek, tego co powiesz. Nie chciałem zepsuć naszej relacji

- Nie mógłbym być zły, nie po tym co wtedy czułem. Ja bałem się tego samego.

- Ja też nie jestem zły. Co czułeś?

- Coś takiego, czego nie czułem wcześniej, nie umiem tego opisać, ale to zdecydowanie było świetne uczucie - przyznał szczerze

- Wiesz.. Ja czułem podobnie

- Naprawdę? - był zaskoczony tym.

- Tak. Już wcześniej mi się podobałeś - jak szczerość to szczerość, co się będę ograniczał.

- Co? - był w szoku - naprawdę?

Przytaknąłem. Przez chwilę milczał, chyba bił się z myślami. W końcu jednak odpowiedział

- Jeśli zawsze będziesz mnie tak całował, to jestem w stanie dać nam szansę - zaśmiał się, a ja to zrobiłem

- obiecuję, że nie będziesz żałował - szepnąłem.