Drie mannen stonden voor de deur. Elk droegen ze een volledig uniform. De uniforms waren volledig zwart, versierd met gouden borduursels. Madeleine herkende ze meteen als leden van de koninklijke garde, nog nooit had ze er een in het echt gezien maar uit haar schoolboeken wist ze wie ze waren.

'Wat kan ik voor jullie doen?' vroeg ze.

Ze keek omhoog naar de mannen, het was duidelijk voor haar dat de voorste de leider was. Hij had meerdere penningen en onderscheidingen op zijn borst gespeld.

'We zijn hier voor Sylvia Chaffet, is ze thuis?' vroeg de meest linker man.

Hij had de minste onderscheidingen, Madeleine vermoedde dat hij nog slechts een leerling was.

'Ja', antwoordde ze, haar stem trilde een beetje. 'Wacht even.'

Wat willen ze van haar? vroeg ze zich af terwijl ze zich wegdraaide van de deur. Ze begon richting de keuken te lopen. Met iedere stap die ze nam voelde ze de moed haar in de schoenen zakken. Sylvia had toch zeker niets fout gedaan? vroeg ze zich af. Of heb ik nou zo slecht op haar gelet?

Ze bereikte de keuken. Haar familie stond daar, bijna onbewogen, maar ze hadden overduidelijk wel gepraat.

'Wat is er?' vroeg Nathan terwijl hij naar haar liep.

'Leden van de koninklijke garde', zei Madeleine, haar stem trilde een klein beetje maar ze raapte zich snel weer bij elkaar. 'Ze zijn hier voor Sylvia.'

Ze keek van haar moeder naar Sylvia terwijl er een stilte viel. Niemand wilde horen wat er nu zou komen, terwijl niemand het echt wist. Sylvia schoof wat heen en weer terwijl ze de arm van haar moeder los liet.

'Wat-', begon ze terwijl ze daarmee de stilte verbrak, maar stopte snel.

'Ik weet het niet', gaf Madeleine toe terwijl ze een paar stappen in de richting van haar zusje deed.

Sylvia deed ook een paar stappen in haar richting en opnieuw volgde er een stilte. Madeleine maakte even oogcontact met haar en ze haalde diep adem. Niemand wist wat er zou komen. Het kan ook heel goed zijn, hield ze zichzelf voor.

'Ik ga wel mee', zei Nathan terwijl hij Sylvia's hand vastpakte. 'Kom.'

Madeleine knikte en liet hen voor gaan. Ze keek even achterom naar de anderen, maar die waren allemaal stil. Vervolgens draaide ze zich weer om en volgde Sylvia en Nathan. Het komt goed, vertelde ze zichzelf maar de waarheid was dat ze het niet wist.

'Kom', zei ze terwijl zij ook Sylvia's hand vastpakte.

De drie mannen stonden nog steeds in de deurpost, de linker was duidelijk verveelt, terwijl zij terugkwamen.

'Sylvia Chaffet?' vroeg de meest rechter man, zijn stem was zwaar maar vriendelijk.

'Ja, meneer', antwoordde Sylvia zachtjes terwijl ze naar haar voeten keek.

'Je bent ontboden naar het paleis', zei de middelste man.

Nu wisselden Nathan en Madeleine een onbegrijpende blik uit. Wat? vroeg Madeleine zich af terwijl ze haar blik weer op de mannen voor hen vestigde.

'Ontboden?' vroeg ze terwijl ze Sylvia's hand losliet. 'Waarvoor?'

Een korte stilte volgde, het was in werkelijkheid maar een paar seconden, maar voor Madeleine voelde het als een eeuwigheid. Haar kleine zusje, ontboden naar het paleis? Dat kon toch niet.

Plotseling kwam het besef dat ze haar dan niet meer zou zien, niemand die ooit naar het paleis ontboden was uit dit stadje was ooit terug gekomen. Geen kind, en ook geen volwassenen. Niet omdat het daar zo vreselijk was, maar omdat de meesten na verloop van tijd gewoon niet meer weg wilden. Waarom wist niemand.

'Koningin Rose heeft haar ontboden', sprak de middelste man. 'Waarom kunnen wij niet vertellen, behalve aan de ontbodene. Jullie mogen elkaar gedag zeggen.'

Madeleine en Sylvia wisselden even een blik uit terwijl Nathan terug liep naar de keuken. Even was het weer stil en Madeleine zakte door haar knieën zodat ze op gelijke hoogte als Sylvia zat.

'Het komt goed', zei ze terwijl ze haar armen om Sylvia heen sloeg.

Sylvia sloeg ook haar armen om Madeleine heen en even bleven ze zo zitten. Madeleine hoopte dat Nathan wat spullen voor Sylvia zou pakken.

'Ik ben bang', fluisterde Sylvia terwijl ze zich dicht tegen haar zus aandrukte.

'Het komt goed, oké', zei Madeleine terwijl ze Sylvia iets van zich afduwde zodat ze haar aan kon kijken. 'Dat beloof ik.'

Ze wist dat het geen belofte was waar ze zich aan zou kunnen houden. Ze zou niets meer voor haar kunnen doen, maar aan alle verhalen die de ronde deden over het paleis wist ze dat het goed zou komen. De koningin was lief, volgens de verhalen, de tiran daarentegen was wel degelijk zorgwekkend. Ze wilde niet dat haar zusje met hem in aanraking zou komen. Maar er waren zoveel mensen in het paleis, dat het mogelijk was dat ze hem nooit zou zien.

'Ik wil niet weg', fluisterde Sylvia.

'Dat weet ik', fluisterde Madeleine terug terwijl ze Sylvia's blonde haren streelde.

'Ik wil niet weg', fluisterde Sylvia opnieuw en tranen welden op in haar ogen.

Ondertussen kwam de rest van de familie erbij. Madeleine hielp samen met Kate Sylvia overeind waarna de groep elkaar omhelsden, met Sylvia in het midden.

'Nathan heeft spullen gepakt', zei Kate zacht terwijl ze Sylvia's haren streelde.

Sylvia knikte en na een paar seconden in stilte te hebben gestaan lieten ze elkaar los. Madeleine pakte Sylvia's hand vast en liep samen met haar naar de deur.

'Ik houd van je', fluisterde ze zacht terwijl ze oogcontact maakten. 'Dat mag je nooit vergeten.'

Sylvia glimlachte en pakte van Nathan een kleine rugzak en haar teddybeer aan.

'Ik houd ook van jou', fluisterde ze door haar tranen heen.

Toen liet ze de hand van haar zus los en liep naar de mannen die aanstalten maakten om weg te gaan.

'Ik houd van jullie', fluisterde ze terwijl ze nog één keer achterom keek naar haar familie.

En weg was ze.