Het moment waarop de deurbel ging werd het helemaal stil in huis, de zon was ondertussen ondergegaan en de familie was een maaltijd aan het bereiden om de eerste lange dag te vieren. Madeleine stond aan het aanrecht, er zat een veeg bloem op haar gezicht en haar handen zaten onder het koekjesdeeg.

'Wie kan dat zijn?' vroeg Nathan, haar een jaar jongere broer, terwijl hij de stilte verbrak.

Madeleine draaide zich om en keek rond in de keuken. Haar moeder was stil blijven staan op haar plek naast de koelkast, en de anderen bewogen zich ook niet of nauwelijks.

'Ik weet het niet', zei ze terwijl ze een theedoek van een stoelleuning griste.

Ze maakte haar gezicht en handen een beetje schoon en keek rond naar de anderen. Haar jongste broertje, David, was ondertussen naar hun moeder gelopen terwijl Sylvia bij hun middelste zus, Kate, had gevoegd.

'Ik ga wel', zei Madeleine terwijl ze de rood met wit geruite theedoek weer terug hing.

Ze nam een paar stappen in de richting van de deur, half verwachtend dat ze tegengehouden zou worden. Dit gebeurde niet. Ze zuchtte en verliet haastig de keuken. Niemand belde aan op dit tijdstip, er zou niemand meer op straat moeten zijn. De enkeling die dat wel was, was of gek geworden, of had er een belangrijke reden voor. Opnieuw werd er aangebeld, de persoon voor de deur begon ongeduldig te worden.

'Leine?'

De stem was zacht en hoog. Ze herkende hem meteen als die van Josh, haar jongste broertje.

'Josh', zei ze zachtjes terwijl ze zich omdraaide.

Josh leunde tegen de deurpost van de keuken. Zijn handjes had hij om zijn versleten en vale teddybeer geklemd, zijn ogen waren strak op zijn oudste zus gericht.

'Ga terug naar mama', zei ze terwijl ze naar hem liep, ze hield haar stem zacht en maakte oogcontact met hem.

Ze wist niet wie er voor de deur zou staan, maar een onheilspellend gevoel bekroop haar. Het kon bijna niet goed zijn.

'Josh', zei ze opnieuw toen ze zag dat hij nog steeds in de deurpost stond. 'Alsjeblieft.'

Eindelijk kwam hij in beweging. Langzaam draaide hij zich om, om terug de keuken in te gaan. Madeleine zuchtte en draaide zich ook weer om. Opnieuw werd er aangebeld, en haar hart sloeg een slag over. Wat kon er zo belangrijk zijn dat het niet op het licht wachten kon?

Langzaam maakte ze haar weg naar de voordeur. Even bleef ze staan en wiebelde ze van de ene voet op de andere. Het komt goed, vertelde ze zichzelf terwijl ze haar hand om de deurklink vouwde. Het komt goed.

Ze haalde even diep adem en wierp een blik in de spiegel die naast de deur hing. Ze bekeek haar blonde haren even, ze zagen er wel goed genoeg uit, én haar gezicht zat niet meer compleet onder het meel. Wel hier en daar nog een paar vegen. Maar daar was niets meer aan te doen.

Opnieuw werd er aangebeld, het geluid deed pijn aan haar oren en ze haalde diep adem. Ze moest nu wel open doen, de persoon (of personen) voor de deur hadden haar vast al gezien.

'Het komt goed', fluisterde ze tegen zichzelf terwijl ze nog één keer diep adem haalde.

Toen trok ze de deur open.