'Madeleine', zei Ruben. 'Madeleine.'

In het afgelopen uur had ze op geen van zijn vragen gereageerd. Ze was stil blijven zitten en staarde voor zich uit. Het was veel, veel te veel om in een keer te begrijpen. Was er een kans dat haar zusje weer normaal zou worden? En meer van dat soort vragen spookten rond in haar gedachten. Naast die vragen was er angst, angst voor wat er komen zou en angst voor wat het plan van Ruben hen zou brengen. Hij wilde zijn vader, en daarmee het ijs, vermoorden in de hoop dat het de vloek ongedaan zou maken. Was dat echt de persoon wie ze wilde zijn? Wilde ze wel iemand vermoorden? En misschien nog wel belangrijker, kon ze dat wel?

Tegelijkertijd ademde ze snel en had ze het heet. Koud zweet plakte aan haar voorhoofd terwijl ze haar hart voelde kloppen in haar keel. Ze was bang, heel bang.

'Madeleine.'

Ruben's stem was ver weg. Heel ver weg, het was bijna alsof hij niet meer in haar buurt was. Het was beangstigend. Heel beangstigend. Tegelijkertijd werd de angst die ze in het diepste van haar ziel voelde overstemd door woede en haat jegens de koning die dit haar familie en nog zo veel anderen in het koninkrijk had aangedaan. Wat voor man was het die anderen dit aan deed? Zeker geen goede, dat wist ze wel. Maar hij had ook familie, en vrienden en anderen die van hem hielden. Ze geloofde niet dat iemand per definitie slecht kon zijn. Dat kon niet.

'Madeleine.'

Opnieuw probeerde hij haar te bereiken. Ze hoorde de smeekbede die volgde niet eens, en zijn vraag of het te veel was geweest om het haar te vertellen. Ze wist wel wat hij dacht, dat ze zwak was en dat ze dit niet aan kon. Ze wilde niet dat hij zo over haar dacht, maar op dit moment zag ze ook geen manier om zijn gedachten over haar te veranderen.

Ze was te diep in gedachten om te praten, om ook maar een enkel woord uit te brengen. Ze hoorde hem wel, maar ze zag hem niet. Ze had haar ogen lang geleden gesloten. Geloven dat Sylvia bevroren was geweest kon ze niet. Het moest een vergissing zijn. Haar zusje mocht niet ook een slachtoffer zijn.

'Madeleine, Madeleine', zei Ruben.

Ze voelde hem overeind komen en zijn hand van haar schouder afhalen. Zijn voetstappen galmden op de vloer en ze wist dat hij richting de deur liep. Hij zou weg gaan.

'Ik ga mijn moeder halen', zei hij. 'Ik ben zo terug.'

Nee, dacht ze, laat hem dat niet doen. Ze wilde niet dat de koningin haar zo zag, met haar haren verwilderd en haar gedachten zo op hol. Ze wilde niet eens weten hoe ze eruit zag.

Daarnaast wilde ze niet dat de koningin wist dat zij hier mee bezig waren. Wie wist hoe ze ging reageren? De ontmoeting eerder die dag had haar niet gerust gesteld, in tegen deel. Maar op dit moment was er niets dat ze kon doen. Niets om haar uit haar gedachten te krijgen en haar haar ogen te laten openen.

Het enige wat ze op dit moment kon doen, was wachten.

#

'Moeder!'

Ruben liep de vertrekken van zijn moeder in, zijn ouders hadden al jaren niet meer samen geslapen. Ze waren echter wel vaak samen te vinden, over veel dingen hadden ze gelukkig nog altijd dezelfde mening. Alleen over het ijs niet, juist over het ijs niet. Zijn moeder geloofde dat het ijs nooit gebruikt moest worden, omdat het te gevaarlijk was en dat niet de leider was wie zij wilde zijn. Een leider die met angst en terreur over het volk regeerde.

'Ruben, wat is er?' vroeg Rose terwijl ze op keek.

Ze zat achter het bureau in haar werkkamer en voor haar lag een stapel papieren. Haar haren hingen over haar rug naar beneden en een verbaasde uitdrukking stond op haar gezicht. Ze had over duidelijk niet verwacht dat haar zoon haar zou komen opzoeken.

'Madeleine, z-ze, ze heeft een paniek aanval of zo en ze wil haar ogen niet openen en ze beantwoord mijn vraag niet en ik heb haar verteld over het ijs en ik weet niet wat er gebeurd en-'

'Langzaam', onderbrak Rose hem terwijl ze een hand op zijn schouder legde, hij had niet gemerkt dat ze opgestaan was. 'Wat bedoel je, ze weet over het ijs?'

Ruben haalde een paar keer diep adem. Het was niet de bedoeling geweest haar te vertellen dat Madeleine wist over het ijs, maar wat was gedaan was gedaan.

'Nou', begon hij, maar eerlijk gezegd wist hij niet zo goed waar hij moest beginnen. 'Haar zusje, Sylvia, is hier en is bevroren geweest dus heb ik het haar verteld zodat ze mij kan helpen.'

'Helpen waarmee?' vroeg Rose, de uitdrukking op haar gezicht was veranderd.

Ze keek hem nu streng aan en hij slikte een paar keer. Wilde hij dit echt aan zijn moeder vertellen? Het antwoord wist hij wel, met alleen Madeleine zou hij zijn vader niet aan kunnen. Dat wist hij heel erg goed. Als zijn moeder aan hun kant zou staan, dan zouden ze misschien een eerlijke kans hebben.

'Rustig maar', zei Rose terwijl ze de paniek op zijn gezicht zag. 'Kom.'

Ze leidde hem rustig naar de bank die tegen de muur aan stond. Hij liet haar hem leidden en liet zich op de bank vallen.

'We willen het ijs stoppen.'

Daar was het, eindelijk, wat hij haar had willen vertellen. Nu hoefde er nog maar een vraag van zijn kant te volgen, om te zorgen dat ze een eerlijke kans hadden.

'Wil je helpen?'

Hij had niet verwacht dat zijn moeder die vraag met een tegen vraag beantwoorden zou. De vraag hing echter een paar minuten tussen hen in, waarin het stil was. Helemaal stil. Het enige wat hij hoorde was de hartslag en de ademhaling van zijn moeder die zijn hand vast gepakt had.

'Om Claire?' vroeg Rose terwijl ze zijn haren streelde.

'Ja.'

Zijn adem stokte. Hij kon niet geloven dat zijn moeder haar naam zou noemen. Claire was een open wond, die hij zo ver mogelijk weggestopt had, maar uiteindelijk was alles voor haar. Alles wat hij deed was altijd voor haar.

'Ze verdiende het niet om te sterven', fluisterde hij. 'Ik wel.'

A/N bijna 4 maanden later eindelijk een update (en dat terwijl dit al die 4 maanden ook al op mijn laptop stond haha), dus bij deze :)