'Wat is er gebeurd?' vroeg Ruben terwijl hij de kamer binnen kwam en Madeleine met een gezicht rood van de tranen aan trof.

Madeleine staarde voor zich uit in de stoel waar ze in zat. Haar haren hingen straks langs haar gezicht en zaten warrig, met een van haar handen speelde ze met het uiteinde ervan.

'Sylvia', fluisterde ze, haar stem schokde en beefde.

'Wat?' vroeg hij, het niet begrijpend terwijl hij naar haar liep.

'Sylvia', herhaalde ze, haar stem nog trillender dan eerder. 'Ze was hier.'

Een korte stilte volgde waarin hij naar haar staarde. Op dat moment zag hij ook het dienblad staan. Madeleine beet op haar lip terwijl ze daar zat en vroeg zich af hoe dit had kunnen gebeuren. Waarom had de koningin Sylvia ontboden? Wist zij dat haar zoon ergens mee bezig was?

'Hier?' vroeg hij.

Ze knikte. Ze wist niet hoe ze het duidelijker kon maken. Sylvia was hier geweest, maar ze had haar niet herkend.

'En daarom ben je verdrietig?'

Ze schudde haar hoofd terwijl ze overeind kwam.

'Ze herkende me niet.'

Een doffe snik verliet haar mond. Tegen zichzelf had ze het niet durven zeggen, hopend dat het niet waar was. Hopend dat het een ander meisje was geweest die op Sylvia had geleken. Maar dat die kans heel klein was, wist zij ook wel.

'Shit', mompelde Ruben in reactie.

Daarop staarde ze hem even aan. Wat wist hij dat zij niet wist? Had dit te maken met wat zijn vader, de koning, aan het doen was? Vragen spookten door haar hoofd, maar ze had het vermoeden dat ze voorlopig nog geen antwoord zou krijgen.

'Ga zitten', zei hij, zijn stem klonk serieus, terwijl hij zelf naar zijn bed liep. 'Ik ga je nu alles uitleggen. Maar je moet me beloven dat je dit aan niemand verteld.'

#

'In deze wereld is ijs te gebruiken voor verschillende dingen', begon Ruben terwijl Madeleine hem vol aandacht aanstaarde. 'Van oorsprong kan de koning, mijn vader, het ijs beinvloeden en gebruiken. Hij is praktisch gezien het ijs. Dat is dan ook de reden dat wij ijs heilig vinden en geloven dat het een ziel heeft. Volg je me nog?'

Madeleine knikte. Dat waren verhalen die ze van jongs af aan gehoord had.

'Mijn vader gebruikt het ijs ook voor slechte dingen. Hij bevriest mensen, als straf', ging Ruben verder. 'Dat moet je vast bekend voorkomen.'

'Natuurlijk', antwoordde ze verveeld terwijl ze haar benen over elkaar sloeg. 'Vertel me eens iets nieuws.'

Hierop lachte hij en staarde hij in haar richting. Ze glimlachte naar hem, wachtend totdat hij verder zou gaan.

'Mijn vader heeft een manier gevonden om mensen te ontdooien. Ze zijn dan echter niet zichzelf en voeren bevelen blindelings uit. Het is alsof ze in het ijs veranderd zijn. Hun ogen lijken glazig en als je ze aan zou raken dan zouden ze ijskoud voelen. Hiermee probeert mijn vader de bevolking onder de duim te houden, en mijn moeder, zij probeert hem al jaren te stoppen.'

Om te zeggen dat dit antwoord haar verraste, zou een understatement zijn. Ze staarde voor zich uit om het te laten bezinken. Het moest verschrikkelijk zijn om in ijs te veranderen, dacht ze.

Terwijl ze daar zo zat, kwam plotseling het besef dat dit wel eens kon zijn wat er met Sylvia gebeurd was. Sylvia's ogen waren glazig geweest, en haar pols ijskoud bijna alsof het bevroren was geweest.

'Sylvia', fluisterde ze. 'Oh Sylvia.'

Ruben, die was opgestaan terwijl zij in gedachten verzonken was geweest, legde een hand op haar schouder.

'Snap je nu waarom ik je hulp nodig heb?' vroeg hij.

Ze knikte afwezig. Sylvia, dacht ze, dit heb jij nooit verdiend. Terwijl ze dat dacht borrelde er diep in haar haat op, haat voor het ijs en haat voor de koning die het in een wapen had veranderd. Ze zou koste wat kost Sylvia redden van deze levende hel, zelfs al zou het het laatste zijn dat ze ooit zou doen.