Op de binnenplaats van het paleis werden de paarden van Ruben en Madeleine overgenomen door twee staljongens. Madeleine keek haar ogen uit door alle pracht en praal van het paleis. De binnenplaats werd vel verlicht door de zon die hoog aan de hemel stond en ook hier glinsterde in de kristallen ramen.

'Ruben!'

Beiden draaiden zich om om te zien waar de stem vandaan kwam. Een vrouw van middelbare leeftijd kwam hun kant opgelopen. Ze droeg een sierlijke vloerlengte jurk. Haar rokken had ze in één hand samen genomen en de hakken van de schoenen die ze droeg tikten op de grond terwijl ze liep. Op haar, in de zon glanzende, opgestoken blonde haren had ze een kroon gezegd.

'Moeder', hoorde Madeleine Ruben naast haar zeggen terwijl hij naar haar liep.

Op dat moment herkende Madeleine de vrouw vaag. Deze vrouw was koningin Rose.

'Je bent terug', zei Rose met een glimlach terwijl ze haar zoon omhelsde. 'Wie is je vriendin?'

'Dit is Madeleine', antwoordde Ruben terwijl hij zich naar Madeleine omdraaide.

Madeleine voelde haar wangen rood worden op het moment dat ook Rose haar blik op Madeleine vestigde.

Na een paar seconden van verwarring herpakte ze zichzelf en maakte ze een onhandige buiging voor de twee.

'Sta op, alsjeblieft', zei Rose na een paar seconden met een glimlach naar Madeleine te hebben gekeken. 'Leuk je te ontmoeten. Ik neem aan dat je mijn zoon al een tijd kent?'

'Nou-', begon ze met een halve blik naar Ruben.

'Een paar maanden', onderbrak Ruben haar. 'Kom, Madeleine, ik wil je wat laten zien.'

Ze knikte waarna ze een volgende onhandige buiging voor Rose maakte. Vervolgens draaide ze zich om, om Ruben te volgen. Hij was langs haar op gelopen richting één van de vele deuren op de binnenplaats.

***

'Dankjewel', zei ze terwijl ze door de gangen van het paleis liepen. 'Dat was gênant geworden.'

'Zeg dat wel', lachte hij terwijl hij naar haar keek.

Ook van binnen vond ze het paleis adembenemend en ze keek haar ogen uit terwijl ze liepen. Veel van de muren waren versierd met reliëfs en de plafonds waren versierd met schilderingen van tijden lang voor deze.

'Weet je waar Sylvia is?' vroeg ze terwijl ze wat dichter bij hem kwam lopen. 'En wat is dat gene wat je me wilde laten zien?

'Nog niet', antwoordde hij met een zucht. 'Maar ik kom er wel uit. We moeten het over een aantal dingen hebben voordat ik het je kan laten zien. Ik beloof dat je het mooi zult vinden.'

Opnieuw knikte ze terwijl ze omhoog keek naar het plafond terwijl ze liepen. Ze keek haar ogen uit. Het paleis was zo anders van alles wat ze gewend was.

'Kom', zei hij terwijl hij haar bij haar arm vastpakte. 'Probeer je verbazing te verbergen, we willen niet dat je op valt.'

Nee natuurlijk niet, dacht ze terwijl ze haar gezicht emotieloos probeerde te laten lijken terwijl ze naast hem liep.

Samen sloegen ze een gang in, door twee openslaande deuren. Voor haar zag Madeleine een drukte van jewelste. Veel mensen, veelal netjes en chic gekleed, zaten rondom tafels die verspreid door de ruimte stonden. Sommigen van hen speelden kaartspelletjes of schaken, anderen waren diep in gesprek. Geen van hen leek Madeleine en Ruben op te merken toen ze binnen kwamen.

Ruben versnelde zijn pas en een paar seconden later volgde Madeleine zijn voorbeeld. Samen liepen ze tussen de tafels door terwijl Ruben af en toe iemand beleefd begroette.

Madeleine richtte haar blik op de openslaande deuren voor hen. Ze hoopte dat ze daar snel zouden zijn, zodat ze zich wat meer op haar gemak zou voelen. Terwijl ze liep probeerde ze haar verbazing te verbergen, al ging dit met grote moeite.

Alles in de ruimte was mooier en groter dan ze ooit gezien had. Van de kandelaren en vazen met bloemen op de tafels, tot de tafels en de stoelen zelf. Ook in deze ruimte hing een kroonluchter van gigantische proporties welke een groot deel van de ruimte verlichtte.

'Dit is Madeleine', hoorde ze Ruben naast haar zeggen. 'Ze is een trouwe vriendin van me.'

Madeleine schrok op uit haar gedachten op het moment dat ze haar naam hoorde. Voor haar stond een vrouw, ze leek ongeveer even oud als zij. Het eerste wat Madeleine aan haar op viel waren haar donker blauwe ogen, waarna ze haar aandacht verplaatste naar de gigantische oorbellen en ketting die ze om had.

Vervolgens keek ze naar Ruben, die haar verwachtingsvol aankeek. Plotseling besefte ze zich dat de vrouw haar naam gezegd had, maar dat ze dat terwijl ze in gedachten verzonken was had gemist.

'Aangenaam', zei ze terwijl ze naar de vrouw keek.

'Insgelijks', antwoordde de vrouw. 'Ruben, hoe heb je haar ontmoet? En je moet me echt vertellen hoe je reis was.'

'Alles op z'n tijd, Ly', antwoordde Ruben met een gemaakte glimlach, hij leek niet blij te zijn met haar gezelschap. 'Madeleine en ik moeten ergens zijn, als je ons wil excuseren?'

'Maar natuurlijk', antwoordde de vrouw, Ly, terwijl ze een kort buiginkje maakte. 'Ik hoop jullie snel weer te zien.'