Vertrouwen. Een iets zo makkelijk verloren, zo moeilijk verkregen.

Ze strompelde naar achteren naar de stoel waar ze zich vervolgens in liet vallen. Haar ademhaling haperde en schokte, terwijl hij flink versnelde. Zweet brak uit op haar voorhoofd.

Vertrouwen.

Hoe kon hij van haar verwachten dat ze hem vertrouwde? Ze wist niet waar ze mee akkoord zou gaan. Het enige wat ze echt wilde was Sylvia en dan terug naar hun familie. Niet een of andere groot probleem van onbekende proporties.

'Leine?' vroeg hij.

Ze legde een vinger voor haar lippen terwijl ze haar blik afwendde. Ze staarde naar de grond en haalde een paar keer diep adem.

Sylvia, dacht ze terwijl ze haar handen uit de zijne trok. Waar ben jij nu?

Haar ademhaling schokte terwijl ze met haar vingers met haar haren speelde.

'Madeleine?'

Hij zat nu gehurkt voor haar op de grond en legde zijn hand op haar knieën.

'Het komt goed', zei hij terwijl hij omhoog keek naar haar ogen. 'Dat beloof ik.'

Ze knikte terwijl ze met haar hand naar de zijne reikte. Langzaam kwam haar ademhaling een beetje tot rust.

'Sorry', zei hij toen terwijl hij weer overeind kwam.

'Nee', brak ze in op het moment waarop hij zijn mond opendeed om weer iets te zeggen. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen.'

'Jawel', zei hij terwijl hij een stapje achteruit deed. 'Ik had dat niet moeten vragen.'

Ze glimlachte even terwijl ze zich opduwde uit haar stoel. Haar ademhaling kwam langzaam weer tot rust, evenals haar hartslag. De rust keerde ook langzaam weer terug in haar hoofd.

'Sorry', zei ze toen. 'Vertrouwen is niet iets waar ik ooit goed in ben geweest.'

'Dat geeft niet', antwoordde hij. 'Ik herken het.'

Ze glimlachte, maar om de een of andere reden gaf zijn antwoord haar geen rust. Waarom had hij besloten juist haar mee te nemen op deze reis? Wat kon er zo belangrijk zijn dat hij niemand in het paleis er mee vertrouwde?