Gedurende de eerste lange dag van het jaar was het feest. Voor het eerst was het weer langer dan zes uur licht in het rijk, vijf lange maanden waren voorbij gegaan maar nu stonden ze hier. Ze hadden de winter weer over leeft.

'Madeleine!' riep de kleine Sylvia terwijl ze haar zus aan haar hand mee trok over het dorpsplein. 'Kijk!'

Voor hen doemde de kermis op met al zijn attracties. Sylvia had het er al maanden over, en Madeleine had haar de hele winter lang beloofd met haar mee te gaan op de eerste lange dag. Nu het zo ver was, was er echter toch iets in haar wat haar tegen hield.

'Madeleine!' riep Sylvia terwijl ze begon te rennen.

Sylvia's lange blonde haren wapperden in de wind terwijl ze rende en een grote glimlach stond op haar bleke gezicht. Ze was broodmager, de winter had haar duidelijk niet veel goeds gedaan.

'Kom nou!' riep Sylvia terwijl ze zich omdraaide en achteruit begon te lopen.

'Ik kom al', zei Madeleine terwijl ze de hand van haar zusje weer vast pakte. 'Waar wil je het eerste in?'

'Het reuzerad!' riep Sylvia terwijl ze zich samen een weg baanden door de menigte mensen.

Het hele dorp was in beweging gekomen om de eerste lange dag te vieren, en Madeleine wist dat er een lange rij zou staan voor het reuzerad. Het was dé attractie op de eerste lange dag, omdat je het hele dorp kon zien inclusief de zich ver uitstrekkende boerderijen. Het was hét teken dat het weer licht was.

'Kom nou!' riep Sylvia terwijl ze ongeduldig aan de arm van haar zus trok. 'Straks moeten we lang wachten.'

Madeleine lachte en liet zich door Sylvia mee trekken richting het reuzerad. Het reuzerad was zilver gekleurd en versierd met lichten. Zodra het donker zou worden zou het reuzerad oplichten in neon kleuren. Het was hét hoogtepunt van de eerste lange dag.

'Het is druk', zei Sylvia met een zucht terwijl ze achteraan in de rij aansloten. 'Ik zei toch dat we eerder hadden moeten gaan!'

Madeleine beet op haar lip. Dat klopte, maar rondom het huis moest zoveel gebeuren en de spaarzame uurtjes dat het licht was moesten goed gebruikt worden. Maar ze wilde haar zusje ook niet teleurstellen.

Op het bord dat boven de rij hing stond dat ze zeker driekwartier zouden moeten wachten, iets waarvan Madeleine wist dat Sylvia er niet goed in was. Daarnaast hadden ze beloofd over een uur terug te zijn om de geit, Bubbles, te verzorgen. Dat gingen ze nu sowieso niet halen.

'Waarom is het zo druk?' zeurde Sylvia terwijl ze tegen het hek aandrukte. 'Nu wordt mama boos.'

Madeleine zuchtte en staarde voor zich uit.

'Sorry', zei ze.

'Kunnen we wat anders doen?' vroeg Sylvia terwijl ze omhoog keek naar haar zus. 'Ik heb geen zin om te wachten.'

'Maar je wil toch in het reuzerad?' vroeg Madeleine terwijl ze Sylvia's hand vastpakte.

Sylvia knikte terwijl ze zich omdraaide, ze had duidelijk geen zin om te wachten, of ze was bang dat ze te laat terug zouden zijn, of allebei.

'Ik wil wat anders doen', zei ze stellig terwijl ze zich langs de mensen die achter hen in de rij aangesloten waren duwde.

Madeleine kon niets anders doen dan haar zusje volgen terwijl ze een paar verontschuldigen mompelde.

'Wat wil je doen?' vroeg ze terwijl ze Sylvia's hand vastpakte terwijl ze weer op het plein stonden.

Het was nog steeds erg druk en veel mensen liepen langs hen heen om in de rij voor het reuzerad te gaan staan. Het was een klein dorp, maar op dagen als deze leek het vele malen groter. Waarschijnlijk doordat mensen uit de wijde omgeving hier heen kwamen om de eerste lange dag te vieren.

'Zweefmolen!' riep Sylvia vrolijk terwijl ze in de richting van de zweefmolen begon te rennen.

Madeleine volgde haar lachend, ze was er vrijwel zeker van dat daar een minder lange rij zou staan. Gelukkig, want ze wilde haar zusje niet nog een keer teleurstellen.

'Madeleine!' riep ze terwijl ze voor haar zus uitrende. 'Kom nou, we hebben nog maar een half uur.'