Melody was halverwege het invullen van het formulier en haar poging om meneer Brouwer aan het praten te houden, toen Leonie de gymzaal in kwam snellen.

'Summer, waar blijf je? De hele klas wacht op je.'

'Wacht, is het al tijd?'

'Ja natuurlijk, het begon om drie uur gekkie.'

'Oh sorry.' Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Plan mislukt. Ze keek de docent aan. 'Ik vul het thuis wel verder in. Bedankt voor uw tijd.'
De man keek verward van Leonie naar haar voor hij knikte. 'Doe dat. Succes met de voorlichting.'

'Kom schiet op,' zei Leonie die zich al naar de kleedkamer haastte. 'Wat waren jullie aan het doen?'

'Ik was me aan het inschrijven voor extra gym.'

'Waarom?'

'Ik hou van sport.' Ze liepen de gymzaal uit, terug de school in. Met elke stap die ze dichter bij het lokaal zette, bonste haar hart luider. Dit ging niet goed komen. Ze zou worden gepakt. De niverials zouden de schrik van hun leven krijgen en zij zat vanavond in de cel.

'Eindelijk,' riep een chagrijnige mevrouw Morger toen ze de gang in renden. 'Summer waar was je?'

'I-ik,' ze haatte hoe haar stem trilde. 'Ik was met de gymdocent aan het praten en verloor de tijd uit het oog.'

De vrouw zuchtte. 'Als je niet nieuw was geweest had ik je er nu weggestuurd en had je het inhaalmoment mogen bijwonen, maar goed ga maar snel naar binnen. En laat het niet nogmaals gebeuren. Dit kan echt niet.'

Melody glimlachte nerveus en stapte ze het lokaal in. Direct keek ze in de norse ogen van de niverial die vooraan het lokaal stond. Ze herkende hem niet, maar de de student die hij had meegenomen wel. Ze was lastig te missen met haar korte bruine haar, donkere kleding en subtiele vampiertanden. Dominique.

Ze keek haar voormalige vriendin met grote ogen aan. Dit was de persoon wiens vader ze vermoord had. Degene die al het recht had om haar leven kapot te maken en de niverial te vertellen wie ze werkelijk was. Ze zaten slechts een paar meter bij elkaar vandaan.

Dominique glimlachte scheef, zoals alleen zij en Louis dat konden. 'Hallo Summer.' Ze wees naar de enige vrije tafel, helemaal vooraan.

Ijs kroop over haar hele huid terwijl Melody naar het tafeltje liep en ging zitten. Het was alsof Jesper opnieuw in haar hoofd keek. Een rilling trok door haar lichaam en maagzuur brandde in haar keel. Ze was bang geweest voor de niverials, maar dit was erger. Dominique had al het recht om haar te vermoorden, als ze het zou proberen zou Melody het haar niet kwalijk nemen. Ze wist niet eens of ze zichzelf zou verdedigen.
Maar Dominique zei niks meer. Ze zat stond stilletjes op haar plek, terwijl ze probeerde om te doen alsof alles oké was.

'Hallo jongelui,' zei de niverial met een glimlach. Hij leek zich niet bewust van de spanning die in de lucht hing. 'Ik heb het genoegen om jullie wat over begaafden te vertellen en hoe het Niverium en de niverials te werk gaan. Daarna zal Dominique uitleg geven over het hebben van een gave en hoe het is om op het Niverium te zitten.'

Dominique forceerde de nepste glimlach die Melody ooit gezien had. Het was iets wat zelfs de niverial niet miste. Hij keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan, voor hij verder ging met zijn verhaal. Zijn woorden gleden volledig langs Melody heen. Ook Dominique staarde wenzenloos voor zich uit. Zo nu en dan wisselden ze een blik, maar het was te pijnlijk om elkaar lang aan te kijken.

Of er minuten of uren voorbij streken wist Melody niet. Maar de wereld om haar heen leek wel bevroren. Het voelde abrupt toen de niverial zijn verhaal eindigde.

'...maar daarover zal Dominique jullie wat vertellen.' De man stapte aan de kant, maar Dominique reageerde niet. 'Dominique, het is jouw beurt,' zei hij nogmaals.

'Oh sorry.' Ze kwam overeind, haar stappen waren klein en wankel. 'Hallo, ik ben Dominique en ik ben een student aan het Niverium. Ik heb mijn gave als kind ontwikkeld en ben toen naar het Niverium gegaan. En...' Ze keek ongemakkelijk naar de punten op het bord, voor ze verder praatte. Dit was niet de zelfverzekerde persoon die Melody kende. Haar zachte bevende stem klonk vreemd.

Dominique worstelde zich door een paar minuten voor de niverial ingreep en het verhaal van haar overnam. Hij legde uit over de testprocedure en dat het niet verplicht was, voor hij de presentatie eindigde. Haastig liep hij Dominiques richting uit. 'Gaat het wel goed?'

'Jawel,' zei Dominique zacht. 'Ik ben niet zo lekker.'

'Dat zie ik. Wil je terug naar het niverium? Ik kan wel iemand bellen. Je ziet nogal bleekjes.'

'Nee,' zei Dominique snel. 'Nee, het gaat wel weer.'

'Weet je het zeker?'

'Ja absoluut.' Dominique wierp een korte blik naar Melody. Haar mondhoek kroop kort omhoog. Of het een bedreiging of een geruststelling moest zijn wist ze niet.

Zodra hun mentor het teken gaf haastte Melody zich het lokaal uit. In een aantal kantoortjes tegenover de ruimte waren test ruimtes gemaakt.

'Weet je zeker dat je je niet gaat testen,' riep Hanna van achter haar.

'Ja, ik weet het zeker.' Het lukte haar niet om te glimlachen. Van een afstandje keek ze toe hoe de anderen een rij vormden. Er waren maar vier anderen die de test ook oversloegen.

De niveral en Dominique kwamen naar een paar minuten het lokaal in. De man liep naar een van de hokjes en wenkte een jongen naar binnen. Maar Dominique bleef staan. Haar ogen maakten contact met die van Melody. 'Summer, dat is lang geleden.'

'Ja,' wist Melody uit te brengen. Er kwam niks anders over haar lippen. Ze voelde de ogen van haar klasgenoten haar richting uitvliegen. De nieuweling kende een begaafde.

'Laat jij je niet testen? Ik dacht dat je altijd zo graag een gave wilde.' Dominique forceerde opnieuw een glimlach.

'Nee, ik denk niet dat het nodig is.'

'Jammer, ik had je graag bij met op het Niverium gehad. Ik mis je.'

'Je weet dat het niet gaat,' zei Melody. Ze duwde haar mondhoeken omhoog. 'Het is beter zo.'

'Weet je zeker dat je je niet wilt laten testen? Ik kan je wel laten zien hoe het gaat. Dan kun je beter beslissen.' Dominique legde haar hand op de deur.
Melody keek haar aan, ze zag de vastberadenheid in de ogen van haar oude vriendin. Nee was geen optie. Zonder wat te zeggen volgde ze Dominique de ruimte in. Zodra de deur achter haar dicht viel, veranderde Dominiques uitdrukking. Haar mondhoeken zakten naar beneden en trillende onderlip zakte naar beneden. 'Waarom?'

Melody hoefde niet te vragen waarover ze het had. Ze wisten het beiden al te goed. Tranen branden in haar ooghoeken. 'Hij had een geweer.'

'Ik wist het,' fluisterde Dominique zacht. 'Ik wist het.' Ze schudde haar hoofd wild heen en weer. 'Hij heeft je gebruikt, niet?'

Melody knikte zacht. Het lukte haar niet meer om de tranen in te houden. 'Ik had nooit naar die meeloopdag moeten gaan. Je had gelijk.'

'Dat had je inderdaad niet.' Dominique stapte haar richting uit en vouwde haar trillende armen om haar heen. 'En ik had je moeten waarschuwen. Ik wist dat hij het zou doen. Ik zag wel hoe hij naar je keek.'

'Het spijt me.' Melody hield zich aan haar vast.

'Ik weet het,' fluisterde Dominique. Tranen dropen van haar gezicht. 'Het doet pijn dat hij er niet meer is, maar ik kan het je niet kwalijk nemen. Hij heeft zijn verdiende loon gekregen.' Ze liet haar los en stapte achteruit. Ze greep de tissues van het bureau en veegde haar tranen uit haar ogen. 'Dus wat nu?'

Melody pakte ook een tissue. 'Ik heb geen idee.'

'Je moet een plan hebben. Wat als Lucas hier had gestaan? Dan was je nu opgepakt. Je hebt geluk dat ze 's werelds domste niverial hebben gestuurd. Hoe hij je niet herkend heeft na die show van je weet ik ook niet.'

'Je hebt gelijk,' bekende Melody. 'Mijn vluchtplan is een puinhoop.'

'Dat valt te zien. Wie gebruikt zijn achternaam nu als schuilnaam.' Dominique glimlachte hoofdschuddend. 'We moeten een manier verzinnen om contact te kunnen maken. Je overleeft dit niet alleen. Wat dacht je van het café in de Xandersteeg? Als ik een zwart witte foto van een roos op mijn instagram plaats spreken we daar af. Ik kan de tijd en datum in de beschrijving zetten.'
'Dat lijkt me goed.' Melody haalde diep adem en wierp haar zakdoek in de prullenbak.

Toen klonk er een klop op de deur. 'Dominique, lukt het?'

Ze wisselden een korte blik. 'Nee, ik krijg deze test niet open.'

De deur ging open en de niverial stapte naar binnen. 'Zo moeilijk is dat toch niet. Geef eens hier.'

Dominique overhandigde een van de potjes. De niverial draaide de dop eraf. 'Kijk klaar.' Hij keek Melody aan. 'Doe je mond eens open.'

Een scheldwoord schoot door Melody's hoofd. Nee. Dit was niet de bedoeling. Ze wilde protesteren, maar zodra ze haar mond open deed om wat te zeggen, had de man het wattenstaafje al in haar mond gedrukt.

Hij wreef hem een paar keer langs haar wang, stopte het in het potje en keek Dominique aan. 'Je bent geloof ik echt ziek. Lukt het je om de test af te ronden of...'

'Nee het lukt wel.' Dominique forceerde een glimlach, maar zodra de man het kantoortje uit was fluisterde ze een paar lelijke woorden. 'Ik kan hem niet weggooien, de tests zijn genummerd.'

'Nee.' Melody keek naar het potje waar haar test in zat. Er zat een sticker op de zijkant van het potje. 'Kun je hem niet verwisselen?'

Langzaam verscheen er een grijns op Dominiques gezicht. 'Je bent geniaal. Welk van je klasgenoten wil je op een tripje naar het Niverium sturen?'

Daar hoefde Melody niet lang over na te denken. 'Hanna.'