'Er is iemand naar de kapper geweest,' zei Leonie toen Melody de school in liep. Het was al dagen sinds het incident en Richard zich aan zijn belofte om haar niet aan te geven gehouden. Maar nu de dag van de voorlichting was aangebroken, wist Melody niet of dat nog uitmaakte.

'Ja, ik wilde eens wat nieuws. Wat vind je er van?' Ze haalde haar vingers door haar bruine krullen. Hopelijk was dit genoeg om de niverials om de tuin te leiden, ze had namelijk geen beter plan.

'Het staat je erg goed. Verf je je haren vaker?'

'Soms.' Ze glimlachte nerveus. Haar moeder zou schrikken als ze dit zag.

'Dat is zo gaaf.' Leonie stopte haar jas in haar kluisje, waarna ze samen naar het lokaal liepen.

'Hoe laat komen de niverials?'

'Ik weet het ni-'

'Drie uur,' klonk een enthousiaste stem vanuit het lokaal. Hanna.

'Dat dus,' lachte Leonie. 'Goedemorgen trouwens.' Ze ging naast haar vriendin zitten.

Melody nam plaats aan de tafel voor hen.

'Goedemorgen.' Hanna glimlachte breed. 'Summer je haar is echt geweldig.'

'Bedankt, ik moet er nog even aan wennen. Het was een impulsief idee.'

'Niet twijfelen, je ziet er goed uit,' vond Hanna. 'Ik wou dat mijn ouders me mijn haren lieten verven. Mijn haar is zo saai.'

'Dat valt wel mee,' vond Melody. Hanna had prachtig donkerbruin haar.

'Ik wil het samen met Leonie regenboog kleuren verven.'

Leonie knikte instemmend. 'Alleen onze ouders zijn er niet mee eens. Dus we gaan het op onze achttiende verjaardag doen.'

'Dan hebben we vrijheid,' lachte Hanna. 'Maar dat duurt nog twee jaar.'

'Nog even geduld hebben dus.' Melody haalde haar aardrijkskundeboek uit haar tas. Voor haar was het nog maar een jaar voor ze achttien was. Ze had er al lang niet meer over nagedacht dat het voor de meesten een mijlpaal was. Op het Niverium was 21 de enige leeftijd die er toe deed. De leeftijd waarop je vrij was om naar huis te gaan. Maar ook dat was nu niet meer belangrijk. Haar ouders zou ze nooit meer zien.

Melody liet haar ogen over de tekst in haar boek glijden, in de hoop dat het zou afleiden. Het werkte niet.

Het lukte Melody de rest van de dag niet om haar aandacht bij de les te houden. Gelukkig stelden de docenten haar weinig vragen. Ze merkte hoe de klas steeds onrustiger werd, naarmate de dag vorderde. Ook de discussie over wie zich wel en niet liet testen, werd feller naarmate drie uur dichterbij kwam.
'Ga jij je eigenlijk laten testen?' vroeg Leonie haar toen ze voor de gymles hun rondjes door de zaal maakten.

'Ik denk het niet. Het zit niet in mijn familie. Jij wel?'

'Ja, Hanna wil graag dat ik me laat testen.' Hijgend plofte ze op het bankje. 'Ben je niet nieuwsgierig of je toch een gave hebt?'

'Nee niet echt.'

'Wacht je gaat je niet laten testen,' riep Hanna uit. Ze kwam naast hen zitten. 'Waarom niet? Het is toch gaaf als je een gave hebt?'

'De vorige keer was mijn test ook negatief. Dus ik zie niet waarom ik het zou moeten blijven proberen.' Ze zuchtte.

Meneer Brouwer blies op zijn fluitje. 'Goedemiddag allemaal. Ik snap dat iedereen erg enthousiast is, maar ik wil jullie toch vragen om je aandacht er nog even bij te houden. We gaan vandaag bokspringen en eindigen de les met trefbal.'

'Meneer!' riep een jongen door de zaal.

De docent zuchtte. 'Ja, jullie krijgen een kwartier eerder vrij om naar de voorlichting te gaan. Was dat je vraag?'
De jongen knikte, waarna de klas stilviel.

De rest van de gymles vloog voorbij. Melody deed ze zo hard mogelijk haar best, alleen maar zodat ze kon doen alsof ze niet in de problemen zat. Aan het eind van het uur voelde ze zich alsof ze haar gave had gebruikt in plaats van trefbal gespeeld. Het eerste wat ze deed toen ze in de kleedkamer kwam, was een van de energie repen die ze altijd bij zich droeg, uit haar tas halen.

'Heb jij die ook?' Hanna keek haar verbaasd aan. 'Iedereen vindt ze smerig.'

'Ze zijn niet mijn favoriet, maar ze werken wel.' Melody glimlachte en verorberde de reep met een paar grote happen.

'Daarom eet ik ze ook. Wist je dat ze ze ook op het Niverium gebruiken? Gaven kosten veel energie.'

'Oh dat wist ik niet.' Ze gooide de wikkel in de prullenbak. Wat waren het eigenlijk smerige rotdingen. Ze moest echt eens opzoek naar een alternatief.

'Ja, ze zeggen dat het gebruik van een gave hetzelfde met je doet als flink sporten. Als ik een gave heb, hoef ik nooit meer naar gym.' Hanna glimlachte te breed.

'Nou ik hoop het voor je.' Ze verwisselde haar gymkleren voor een geel gestreept shirt en een donkere broek. Het was een outfit die ze vroeger nooit had uitgekozen. Maar vandaag moest dat. Nerveus tikte ze tegen de grond, terwijl ze wachtte tot de anderen klaar waren. Ze voelde een knoop in haar maag langzaam strakker worden. Wat als Lucas de voorlichting gaf, of Claire. Of een van de andere niverials met wie ze getraind had? Ze zouden haar in een oogopslag herkennen. Ze had behoorlijk wat aandacht getrokken met haar gave. Was er echt niks wat ze kon doen om er onderuit te komen?

'Ga je mee Summer?' onderbrak een stem haar gedachtestroom.

Ze keek op naar Leonie. 'Oh, sorry. Nee, ik moet nog even wat doen. Ik kom over een paar minuten.'

Leonie glimlachte. 'Oké tot zo.' Ze liep samen met Hanna en haar andere vrienden de ruimte uit. Toen was Melody alleen in een lege kleedkamer. Een paar seconden staarde ze naar de donkerroze muur voor ze opstond. Hier blijven zitten zou niks oplossen. Ze moest iets doen.

Ze liep terug naar de gymzaal, waar de docent ballen met een lange stok tussen de balken van het plafond weg probeerde te duwen. 'Meneer, heeft u even.'

De man keek om. 'Moet jij niet naar voorlichting?'

'Ja, maar ik wilde eerst nog iets met u bespreken.'

'Oh oké. Wat is er meid?'

'U had het vorige week over een programma naar schooltijd. Kan ik daar nog aan meedoen?' Hopelijk kon ze hem lang genoeg afleiden dat ze de voorlichting zonder haar zouden beginnen. Misschien kwam ze niet eens in de problemen als het door een docent kwam.

Er verscheen een brede lach op het gezicht van de man. 'Wat leuk dat je interesse hebt. Natuurlijk kan je nog meedoen. Ik heb wel een inschrijfformulier nodig.'

'Kan ik dat nu invullen?'

'Ja, laat me er een halen.' Hij keek even op zijn horloge. 'Heb je daar nog tijd voor? Iedereen zat te zeuren dat ze eerder weg moesten, maar ik weet nooit of ik ze moet geloven.'

'We hebben alle tijd,' zei ze met een glimlach. Hoe meer hoe beter.