Het was pas in de avond dat Kim en Melody een kans kregen om zich af te zonderen van hun vriendengroep. Ze stonden op het met een hoog hek omringde dak van van het Oude Niverium. Melodys ogen gleden over de kale vlakte en het bosgebied erachter. Het was al veel te lang geleden dat ze in het bos was geweest. Nog langer dat ze zich er veilig had gevoeld. Het leek wel of elke plek nu een nare herinnering met zich meebracht. Maar daken voelden nog veilig.

'Denk je dat Matt echt naar de gevangenis gaat?' Kim zat tegen een muurtje, terwijl ze in het licht dat van haar telefoon kwam probeerde te tekenen.

'Waarschijnlijk niet. Ze hebben hem vast al vrijgelaten omdat het anders voor te veel papierwerk zorgt.'

Kim lachtte zacht. 'Is dat echt hoe het werkt?'

'Soms wel. Die niverial wilde hem gewoon een lesje leren.' Ze kon zich niet voorstellen dat Jesper de situatie serieus genoeg zou nemen om er meer mee te doen. En Matt zou de volgende keer wel twee keer nadenken voor hij een leugen vertelde. Een grotere les dan een uurtje in handboeien had hij vast niet nodig.

'Ik hoop dat het werkt. Anders hebben we corvee voor niks.' Kim glimlachtte. 'Ik heb nog nooit eerder straf gekregen.'

'Eens moet de eerste keer zijn.' Melody liep naar het hek en leunde er tegenaan. De koude wind trok aan haar jas. 'Maar laten we er geen gewoonte van maken.'

'Alsjeblieft niet.' Kim richtte zich weer op haar tekening. Haar potlood kraste langzaam over het papier. 'Hebben ze vaker in jouw hoofd gekeken? Je leek zo kalm.'

'Meerdere keren,' zei Melody. Ze friemelde met een lok van haar geverfde haar. Het was zijn bruine kleur aan het verliezen. Over een paar weken was ze weer gewoon zichzelf.

'Doet het veel pijn?'

'Je voelt het wel, maar het valt mee. Als ze in je hoofd gaan voelt het alsof je hersenen bevriezen, maar daarna voelt het meer alsof je in koud water staat.'

'Dat klinkt onaangenaam.'

'Het is niet erg prettig.' Melody liep haar richting uit. 'Wil je leren hoe je iemand uit je hoofd kan houden?'

Kim keek op en legde haar potlood naast zich neer. 'Kan jij dat?'

'Als je een paar maanden voor de niverials vlucht, leer je nog wel eens wat.' Melody ging naast haar zitten. Ze keek naar de tekening op Kims schoot. Het meisje was bezig met een tekening van een man die door twee niverials werd weggesleept. Hij leek akelig veel op Matt. 'Het is niet heel moeilijk. Wat je moet doen is een herinnering vinden die heel sterk is. Het kan iets stoms zijn waar je je voor schaamt of iets waar je veel aan terug denkt. Als je niet weet waar je aan moet denken, kun je ook de tekst van een liedje opzeggen. Als je dat doet dan moeten ze veel harder vechten om je hoofd in te komen.'

'Wauw is het echt zo makkelijk?'

'Als ze op afstand blijven wel. Als ze je aanraken is hun gave veel sterker en lastig te stoppen, maar als je een kracht als die van ons hebt, hoef je je daar geen zorgen over te maken. Niemand komt in de buurt van jouw slangen of mijn schaduwen.'

Kim stopte haar potloden terug in haar etui en klapte haar schetsboek dicht. 'Heb je ze weleens uit je hoofd proberen te houden?'

'Een paar keer.' Ze wilde niet weten wat Louis mannen met haar hadden gedaan als ze hen niet op afstand had kunnen houden. Dan waren haar herinneringen er vast slechter aan toe dan nu. Misschien was ze dan slechts het lege omhulsel van een mens. 'Doe het niet bij de niverials trouwens, dat loopt niet goed voor je af.'

Kim lachte zacht. 'Spreek je uit ervaring?'

'Misschien.' Melody gaf haar een knipoog. 'Zullen we naar binnen gaan. Het wordt laat.'

'Laten we dat doen.' Kim stopte haar tekenspullen terug in haar tas, waarna ze het gebouw in stapten en de trap af liepen.

Ze liepen door de verlaten kantine toen een van de deuren open ging. Kim kwam abrupt tot stilstand. 'Je had gelijk. Hij is terug.'

Melody pauzeerde. Matt liep samen met Langeveld de ruimte in. Achter hen liep een lange vrouw met donker haar. Ze droeg een donkerrood pak en haar ogen schoten de ruimte door alsof ze opzoek was naar bedreigingen. Het was Colette, realiseerde Melody zich te laat.

Ze stapte achteruit en wilde zich omdraaien om terug de gang in te lopen, maar het groepje had hen al gezien.

Colette liep met grote passen haar richting uit. 'Kijk, daar hebben we de veroorzaker van alle problemen. Hoe heb je ze om de tuin weten te leiden Summers?'

'Dat heb ik niet gedaan,' siste Melody.

'Richard denkt daar wel wat anders over. Ik zal hem de groeten doen.'

'Colette, dit is niet het moment,' zei Langeveld streng, waarna hij hen aankeek. 'Dames hebben jullie morgenochtend geen les?'

'Ja, we gaan naar onze kamers,' zei Kim snel. 'Kom Mel.'

Melody liep met haar mee. Ze voelde de ogen van de vrouw in haar rug branden. Had Colette enig idee wat ze voor haar gedaan had? Dit was zoveel makkelijker geweest als ze haar vermoord had. Als ze naar Louis plan had geluisterd, hoefde ze nu niet te vrezen voor haar leven. Ze draaide zich om naar de vrouw. 'Colette, doe Richard de groeten van een oude vriend.'

Zodra de woorden haar mond verlaten hadden, veranderde het gezicht van Colette. Het vuur verdween uit haar ogen en haar mond vormde een kleine o. Ze zette een stap achteruit en mompelde wat tegen Matt.

De rest zag Melody niet meer, want ze haastte zich de kantine uit. Maar de gedempte stemmen achter haar, vertelden dat de boodschap binnen was gekomen.