Die vrijdag opende Melody de deur van een leeg gave beheersing lokaal. Nerveus keek ze de ruimte rond. Ook al hadden Langeveld en zij hier afgesproken, het voelde alsof ze hier niet alleen hoorde te zijn. Als ze Lucas papieren moest geloven, was ze te gevaarlijk om alleen gelaten te worden. En toch was de deur los geweest en de schaduwen aan de binnenkant van haar huid, smeekten om eruit te komen.

Straks, beloofte ze de duisternis. Stilletjes liep ze naar het bankje en ging zitten. Ze haalde haar mobiel uit haar zak en scrolde door de groepschat van haar vriendengroep, om haar vingers bezig te houden. Aan de vele berichten te zien waren ze al druk bezig met hun "Melody cult"

Melody
Hoe gaat het met het oprichten van de cult?

Vincent
Onze leider is online gekomen!

Dominique
Ik dacht dat ik de leider was.

Evan
We hebben te veel Melodys lol

Noah
Mel, kun je videobellen? Dit moet je zien

Een glimlach verscheen op haar gezicht. Waar waren ze nu weer mee bezig? Ze keek kort naar de deur. Meneer Langeveld was nog nergens te zien, dus drukte ze op het icoontje op haar scherm. Zodra de verbinding overging, zag ze Vincent, Evan en twee Melodys in het gave beheersing lokaal van het Niverium staan. Een lach ontsnaptte uit haar mond. 'Wat is dit? Dit voelt heel raar.'

Haar vrienden schoten in de lach. 'Nu zijn we met drie,' riep een van de Melody's met Dominques stem.

'Ik heb uitleg nodig,' zei Melody die hoofdschuddend naar het scherm staarde.

'Het was Luciles idee,' grijnste Evan. 'We wilden een foto maken, maar toen kwam je online.'
'Wacht, ik haal Luc op.' Vincent kwam overeind.

'Dus wie is wie?' Melody staarde naar de twee andere Melody's.

'Dat vraag ik me ook af,' klonk een mannenstem achter haar.
Geschrokken keek ze om naar meneer Langeveld. Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen naar haar scherm.

'Melody heeft problemen, snel Vincent, doe het licht uit,' riep Evan. Direct werd het beeld donker.

'Dat...' Melody keek naar haar docent. 'Dat zijn mijn vrienden.'

'Ben je een drieling?' Hij nam haar in zich op.

'Nee, een shapeshifter en de ander kan gaven na doen.'

'Hé, je verraad ons plan,' klonk Vincents verontwaardigde stem.

'Jongens, ik moet ophangen,' verzuchtte ze. Dit ging ze niet aan de man uitleggen met hen op de achtergrond. 'Ik spreek jullie later en alsjeblieft doe niks doms.'
'Ik zal ze tegenhouden,' beloofde Noah. 'Hou je taai Mel.'

Ze verbrak de verbinding. 'Sorry voor dat.'

'Laat me raden, zij zijn de reden dat je niet bang was voor Kims gave.'

'Correct.' Ze kwam overeind. 'Ze hebben geprobeerd mij gave beheersing te leren, omdat de docent het niet deed. Helaas had het weinig zin. Mijn gave is onbestuurbaar.'

'Dat wil ik niet horen. Als je gelooft dat je gave onbestuurbaar is, dan krijg je het nooit onder controle.'

'Sorry meneer.'

'Zeg maar sorry tegen jezelf.' Hij keek naar de deur. 'Mijn collega's kunnen hier elk moment zijn, maar je bent te vroeg. Doe maar wat voor jezelf tot ze hier zijn.'

Te vroeg. De twee woorden galmden na in haar hoofd. Een rilling liep over haar rug, maar ze deed haar best om haar gezicht strak te houden en te knikken. Ze haatte dat ze niet begreep waarom het juist die twee woorden waren die haar misselijk maakten.

Ze liet haar mobiel in haar zak glijden en liep langzaam door de zaal. Het liefst wilde ze rennen. Doen alsof ze niet bang was voor iets wat ze zich niet herinnerde. Alleen Langeveld zou dat vast niet goed vinden. Jezelf opwinden voor je een onbeheersbare gave ging gebruiken, voelde als een dom idee.

Het duurde niet lang voordat Matt en een vrouw met kort grijs haar de ruimte in kwamen lopen. De ogen van de vrouw gleden direct Melodys richting uit. 'Jou ken ik mevrouw Summers.'
Melody kwam abrupt tot stilstand. Ze nam het gezicht van de dame in zich op. Haar hoofd was smal en er zat matte lippenstift op haar lippen. Ze kwam haar niet bekend voor. Was ze een van de vele wazige hoofden in haar hoofd? Hadden ze gevochten? Nee toch? Wat herinnerde ze zich niet. Ze zette een stap achteruit. 'Ik u niet.'

'Jij had toen die intake met die niverial niet?'

'Bedoel je Lucas?' Opluchting overspoelde haar. Ze was haar gewoon vergeten. Er was niet aan de hand. 'Dat was niet voor een intake.'

'Helaas niet. Ze hadden je direct moeten overplaatsen. Dan was dit nooit gebeurd, toch?'

'Ja,' stamelde Melody. Ze keek nerveus naar Matt, die hard mee knikte. Natuurlijk was hij het er volledig mee eens.

'We kunnen de tijd niet terugdraaien Margreet,' zei Langeveld die naar hen toestapte. 'Nou mevrouw Summers. Zoek maar een plek uit.' Hij gebaarde naar de hokjes.

'Oké.' Ze liep naar de plek waar Kim de vorige les had gezeten. Haar schoenen raakten de rubberen vloer. Ze voelde haar voeten wankelen, alsof ze opnieuw in de cel op het Niverium stond. Ookal waren haar vingers nog bleek, ze kon de schaduwen al over haar huid voelen dansen. Het was maar een nachtmerrie geweest, loog Melody tegen zichzelf. Ze was nu veilig.

'Waarom ben je zo nerveus?' Langeveld keek haar aan.

'Omdat ik niemand pijn wil doen.'

Hij stapte haar richting uit. 'Er gaat niks ergs gebeuren. Alles wat we gaan doen is kijken wat jouw gave doet en waar we in de lessen op moeten focussen. Zolang je naar me luistert, kan er niks misgaan.'

'Oké,' zei ze zacht. Haar ogen dwaalden kort richting Matt. Aan zijn bevende handen te zien geloofde hij Langevelds woorden ook niet.

'Goed. We gaan een paar regels afspreken. Je blijft tijdens de lessen altijd binnen deze drie muren en probeert je gave binnen de grenzen van de ruimte te houden. Ook als je geen controle meer hebt, blijf je je plek zitten en maak je geen plotselinge bewegingen. Verder wil ik dat je altijd naar mij en de anderen luistert, ook al gaat het recht tegen je gevoel in. Ik kan niet met je werken als ik je niet kan vertrouwen. Is dat duidelijk?'

'Ja meneer.' Kon ze wel doen alsof ze geen controle had? Ze wist hoe het voelde om hem te verliezen, maar ze had nooit gedaan alsof.

Hij stapte achteruit. 'Ik neem aan dat je weet hoe je je gave oproept?'

'Een beetje.'

'Probeer het maar.'

Ze keek naar haar bleke handen. De schaduwen wilden niets liever dan de ruimte vullen. Toe maar, vertelde ze de duisternis. Direct schoten ze haar handpalmen uit. Ze wikkelden zich om haar huid en vormden een rookwolk om haar heen. Vermoord ze, fluisterde een vertrouwde stem.Ze sprak de duisternis niet tegen.

De rookslierten grepen naar Langeveld gehaast verder achteruit stapten. Zijn ogen waren gefocust op haar handpalmen. Melody kon niet zien of hij bang was of geconcentreerd, misschien wel beiden.

'Houd je aandacht bij je gave Summers,' waarschuwde hij.

'Ik probeer het.' Ze imiteerde de paniek die Kim in haar stem had gehad toen ze de controle verloor. Maar de rook was haar vijand niet. De schaduwen waren klaar om haar te beschermen tegen iedereen die hier haar pijn wilde doen. Dit was haar duisternis. Hier was ze veilig.

'Summers hou het in bedwang. Je kunt je gave niet zomaar laten stromen.'

'Ik weet niet hoe.' De duisternis genoot van haar leugen. Het hield ervan om ruimte te krijgen. Vermoord hem. Toe dan. Een kleine aanraking.

'Mevrouw Summers,' zei Langeveld strenger. 'Pas de kennis die je met Kim hebt gedeeld eens toe. Ik weet dat je beter kunt.'
Had hij het gehoord? Een schok trok door Melody's lichaam heen. Natuurlijk had hij dat gedaan. Maar waarom wachtte hij tot dit moment om haar ermee te confronteren?
Omdat hij haar niet geloofde, beantwoorde ze haar eigen vraag.
Vermoord hem.
Nee.

Toe dan.

Doe het zelf.

Dat was het enige commando wat de duisternis nodig had. Het golfde tussen de drie muren uit en steeg naar het plafond.
'Melody Summers, heb je enig...'

...idee wat je van jezelf gemaakt hebt.
Monster. Muis. Voorbeeld.

'Ik hoef niet naar jou te luisteren Louis!' riep haar gave in haar plaats. Schaduw golfde om haar heen. Het zakte in de ruimte neer. De wereld om haar heen werd gevuld door een dunne zwarte mist.

'Hou je mond, hij is hier niet,' snauwde ze tegen de rook. 'Je weet dat hij dood is.' Pas toen zag ze de verschrikkelijke ogen van Matt en Margreet. Langeveld stond niet meer op zijn plek, maar had hen bij zich gevoegd. Hij deed zijn best om kalm te blijven, maar de paniek in zijn ogen was onmisbaar. 'Focus mevrouw Summers!'

'Noem me nog een keer mevrouw Summers en ik...' ze slikte de rest van de woorden die haar gave wilde uitspuwen in. Ze ging hem niet vermoorden. Niemand ging dood en hij was Louis niet. Ze trok de schaduwen terug naar haar vingers. Ze stond ze toe om te protesteren, maar liet ze niet nog verder door de ruimte stromen. Toen de schaduwen eindelijk in haar vingers waren verdwenen, was het enige wat overbleef een akelige stilte.
Matt bewoog nerveus heen en weer, de mond van Margreet stond open en Langeveld was muisstil.

'Sorry, ik wilde dat niet zeggen. Dat was mijn gave.' Ze hoefde de paniek in haar stem dtimaal niette forceren.

Langeveld wisselde een blik met zijn collega's. 'Het is nog erger dan ik had verwacht,' fluisterde hij. Het waren woorden die ze niet had moeten verstaan, maar de drukkende stilte maakte zijn woorden onmisbaar.

Hij liep haar richting uit. Zijn ogen gleden kort naar haar handpalmen. 'Gebeurt dit altijd als je je gave gebruikt?'

'Meestal,' zei ze zacht. 'Het fluistert dingen in mijn hoofd en probeert mensen te vermoorden. Soms stopt het pas als ik uitgeput ben.'

'Als je hem zelf weet te stoppen. Hoe doe je het dan?'

'Ik... ik denk dat het in gecontroleerde omgevingen makkelijker is. Als er veel mensen zijn is het lastiger. Of als mensen me boos maken.'
'Maakte Louis je boos?' Hij keek haar strak aan. Is dat waarom hij nu dood is? Was de vraag die in de klamme lucht hing. Niemand durfde hem te stellen en zij weigerde hem te beantwoorden.

'Ik kan het me niet meer herinneren.' Ze wreef over haar handen alsof ze de duisternis eraf wilde vegen. Natuurlijk werkte het niet.

'Oké.' Hij keek zijn collega's kort aan. 'Het lijkt me verstandig dat je voorlopig niet met de rest van de groep les hebt. Ik wil me met jou volledig focussen op controle. Er bestaat geen wereld waarin je ooit met je gave moet vechten, dus hem leren sturen is zinloos en veel te riskant.'

'Dat snap ik.' Als hij niet zo serieus gekeken had, was ze misschien in lachen uitgebarsten. Hij had geen idee hoe vaak ze al met haar gave had moeten vechten. Wist hij hoe naïef hij was? Als zij niet had kunnen vechten, was ze nu dood geweest.