'Handen omhoog, je staat onder arrest,' schreeuwde de man in het serveerders uniform. Een vreemde gele gloed vormde in zijn handen. De uitdrukking in zijn blik was veranderd van onzeker naar een onleesbare kilte. Hij had er geen moeite mee om haar te doden als het erop aankwam.

En zij zou hetzelfde doen. De gedachten maakte Melody doodsbang, maar de schaduwen die uit haar handpalmen klommen vertelden dat het de waarheid was. Ze wilde het niet, maar ze wilde ook niet dood. Ze moest vechten. Al koste het alles. Al brak het iedereen.
Tranen sprongen in haar ooghoeken, maar haar duisternis greep om zich heen. Het wist al lang wat het moest doen.
De ruimte om haar heen leek vastgevroren. Om haar heen lagen de stoelen omver gegooid. Halflege glazen stonden nog op de tafels en boeken waren aan de kant gegooid. Ergens op de grond lag een krant, nu doordrenkt door koffie. Aan de andere kant van het café stonden de gasten. Hun blikken waren niet geschrokken of bang, maar strak. Hun ogen vast besloten. Iemand achterin riep commando's en het licht van gaven verscheen in hun handen. Alle gasten, ieder lid van het personeel. Ze waren allemaal niverials. Hadden ze dit allemaal opgezet om haar te pakken? Waren ze zo bang voor haar dat dit nodig was?
Vermoord ze, siste haar schaduw in haar oor.

'Nee,' protesteerde ze, maar ze strekte haar handen.

'Melody, je wilt dit niet doen,' waarschuwde de man die hen geserveerd had. Het gele licht stroomde haar richting uit. Het vormde een dunne vlies tussen haar en de niverials. De rook die om haar heen kolkte, botste er tegen aan, maar doordrong het niet. Het was een schild, speciaal om haar tegen te houden. Melody's ogen schoten paniekerig door de ruimte. Er waren geen ramen achter haar, geen deur. Deze plek was speciaal uitgekozen om haar vast te houden. De niverials zouden haar niet onderschatten. Hier was ze geen muis, hier was ze een wilde kat. En ze maakte geen schijn van kans tegen het net wat ze voor haar hadden gespannen.
Je gaat dood. Vermoord ze, vertelde haar schaduw.

'Melody stop,' waarschuwde hij haar nogmaals. 'We gaan je niks aandoen als je meewerkt.'

Ze slikte de brok in haar keel weg en keek naar haar donkere handpalmen. Hij loog, daar was ze zeker van, maar ze wilde hem zo graag geloven. Ze wilde kunnen hopen dat het goed kwam.

Ze zijn je vrienden niet. Ze gaan je vermorzelen. Dood ze.
'Oké,' fluisterde ze tegen de duisternis. Tranen liepen over haar wangen. Dit was het einde. Wat ze deed zou er niet toe doen. Dus stond ze de duisternis toe om haar lichaam te vullen. Ze liet het haar gedachten binnendringen tot ze niets anders voelde dan haar hartslag. De gezichten voor haar waren wazig, maar de woede in hun ogen was onmisbaar. Een uitdrukking die omsloeg in pure doodsangst toen een schreeuw vrij brak uit haar mond.

Ze sprintte op het schild af dat haar duisternis tegenhield. Het versplinterde zodra ze er doorheen rende. Direct kwamen de houten plakken onder haar tot leven. Wortels klemden rond haar enkels. Ze maaide met haar vingers om zich heen, maar er was niemand dichtbij genoeg.
Haar ogen ontmoeten die van Erika. De vrouw stond in de deuropening. Met haar handen stuurde ze de wortels omhoog tot ze ook Melodys polsen vast grepen. De blik in haar ogen was vreemd. Het was zo leeg, alsof ze niet tegen een bekende vocht.

Vermoord ze. Vermoord ze. Vermoord ze. De schaduwen fluisterden op het snelle ritme van haar hartslag. Melody probeerde zich los te trekken. Hoe harder ze rukte, hoe strakker de wortels haar vast klemden. Langzaam reikten ze richting haar keel.

Een duistere waas trok over Melody's ogen tot er niks meer was.Voetstappen en commando's galmden om haar heen, maar het voelde alsof ze onder water werd gedrukt.
Iets sleurde haar naar beneden tot ze op de vloer lag. Iets scherps schuurde langs haar benen. Was er servies in de chaos kapot gegaan?

'Stop met je gave,' siste een stem in haar oor. Het klonk dichtbij, maar ze kon de richting van het geluid niet plaatsten.
Ze probeerde de schaduwen terug naar haar handen te trekken, maar het weigerde. De duisternis stroomde uit haar trillende lichaam alsof iemand de dam doorgestoken had. Maar er was geen prooi, niks om de stemmen in haar hoofd te kalmeren. De handen die haar polsen vast grepen waren bedekt met dikke stof. Veilig beschermt tegen haar dodelijke kracht.

Het duurde veel te lang voordat Melody eindelijk grip kreeg op de kolkende rook. Ze trok de schaduwen terug in haar handen tot er alleen een chaos van geluiden om haar heen was. De wereld bewoog langs haar heen, terwijl zij verblind op de grond lag. Sterke armen hielden haar op haar plaats en maakten haar polsen vast.

Hier ging ze dood. Melody wist het zeker. Hoe wist ze niet, maar Stevens woorden galmden nog na in haar hoofd. Dood voor ze de verhoorkamer bereikte.

Als ze niet zo moe was, had Melody geschreeuwd. Dan had ze de handen van zich afgeduwd en een poging gedaan om haar gave te gebruiken. Maar ze was te zwak om nog langer te vechten. Dus protesteerde ze niet toen iemand haar overeind trok.

'Meelopen,' klonk een strenge stem die ze als die van Erika herkende. 'Probeer niks uit te halen. Het hele team is hier.'

Melody liet zich meesleuren door de oceaan van stemmen en vreemde geluiden. Ze wist dat iedereen naar haar keek, al kon ze hun gezichten niet zien. Wie van deze mensen zou haar dood worden? Wie was corrupt genoeg om straks een kogel door haar hoofd te jagen?
De gedachten alleen al liet een rilling over haar rug lopen. Wist Erika dat er morgen niemand meer was om te verhoren? Of had ze geen idee wat ze aan het doen was?
Als Erika het doorhad, dan liet ze het niet merken. Ze liep stevig door. Zelfs toen Melody over de drempel struikelde aarzelde ze niet. Ze trok haar ruw mee naar buiten en begeleidde haar door de steeg naar wat Melody aannam, wat het busje van de niverials was.

'Ga zitten,' Erika duwde haar op het bankje. 'Je verroert je niet tot iemand je de opdracht geeft, is dat duidelijk?'

'Ja,' zei ze zacht, haar stem niet meer dan een fluistering.

Erika's voetstappen liepen weg. Niet veel later klonk het geluid van een dichtslaande deur. Langzaam kwam Melodys zicht terug. De raamloze ruimte waarin ze zat had wanden van metaal. Er waren geen ramen en het enige licht was van een lamp die bedekt werd door een metalen raster. Deze plek was gemaakt om mensen als haar tegen te houden. Hier kwam ze nooit op tijd uit. Alles wat ze kon doen was wachten. Dus dat deed ze.

Melody wachtte tot het busje eindelijk in beweging kwam en probeerde te doen alsof ze niet op de vloer van Stevens bestelbusje zat. Ze was geduldig toen ze over hobbels reden en zijn dreigende woorden door haar hoofd galmden. Denk maar niet dat iemand zal aarzelen om een kogel door dat kopje van jou te halen. Ze wist niet of hij het was die door haar hoofd fluisterde of haar gave.

Zelfs toen de lamp die aan het plafond hing steeds meer op vuur begon te lijken hield ze zich in. Tranen liepen onophoudelijk over haar wangen.

Toen de deuren van het busje open ging, werd ze begroet door twee in zwart geklede figuren. Ze droegen handschoenen en bivakmutsten. De blauwe logo's op hun borst, waren het enige wat haar vertelde dat ze niverials waren.

'Ga je meewerken?' vroeg een van de twee. Muis, kon ze hem er bijna achteraan horen zeggen.

Ze gaf hem een zacht knikje. De man stapte naar haar toe en greep haar bij haar bovenarm. Ruw trok hij haar het busje uit. Zijn collega pakte haar andere arm vast.

'Hoofd om laag en lopen,' commandeerde hij.

Dus dat deed ze. Ze klemde haar kaken op elkaar en probeerde de schaduwen die onder haar huid kriebelden te negeren. Vermoord ze. Ze willen je dood. Ze verdienen het om te sterven.
Ze liepen door schemerdonkere gangen waarvan ze niet zeker wist of ze ze herkende. Overal waren deuren en ze namen een paar vreemde afslagen. Uiteindelijk kwamen ze in een lange witte gang. Het licht brandde in haar donkere ogen. Aan het eind van de gang zag ze het silhouet van een grote man staan. Een hand duwde haar hoofd omlaag voor ze oogcontact kon maken.

Het is Louis, siste haar gave. Hij is hier om je te doden. Dood hem. Breek hem. Vernietig hem. Hij verdient het.

Ze zou hen zoveel pijn doen als ze haar wilden doen. Ze moest hen breken. Ze zou...
Nee. Dit waren haar gedachten niet. Ze was geen monster. Maar Melody wilde het wel zijn.

Ze wilde zich kunnen verstoppen in het donkerste hoekje van de nacht. Ze zou een web van rook maken en niemand zou haar nog kunnen aanraken. Dan was ze veilig.

Ze voelde hoe de schaduwen zich een weg naar haar handpalmen zochten. Ze zouden toe slaan. Ze moesten toeslaan. Ze ... 'Laat me los!'

De mannen negeerden haar waarschuwing. Ze trokken haar ruw mee richting een open deur.
'Ik ga jullie vermoorden,' schreeuwde ze met een stem die niet de hare was. Rook ontsnapte uit haar vingertoppen.

'Laat haar los,' riep een stem door de gang. Ze herkende hem, maar waarvan wist Melody niet.
Eindelijk lieten de mannen haar gaan. Haar ogen schoten door de gang. Voor haar was iemand, achter haar waren de mannen. De enige andere weg die ze was, was een openstaande deur. Of dwars door hen heen.
Melody rende door de gang richting de deur. Schaduwen spoelden uit haar handen alsof ze water waren. Ze vormden een bal van veilige duisternis om haar heen. Ze haastte zich de deur door. Voor haar was een grote dikke muur en naast haar ook. De grond onder haar voeten was gemaakt van een vreemd soort schuimkussen. Dit was geen uitweg. Dit was een cel.

De deur achter haar werd dicht geduwd. Gedempte stemmen klonken achter haar.

'Waarom vertelde je dat we haar moesten los laten? Ben je helemaal gek geworden.'

'Ik ken haar. Ze gaat niemand iets aan doen.'

'Ik weet niet wat voor Melody jij kent, maar als we haar de kans hadden gegeven had ze het hele café neergehaald,' zei een van de mannen die haar uit het busje had gehaald. 'Ik ga daar echt niet in om die boeien los te maken. Als je haar zo goed kent, mag je dat morgen doen.'

'Ik vraag zo wel iemand om het te doen. Eerst moet ze ...' De rest kon Melody niet meer horen. Hun stemmen vaagden weg, samen met het geluid van hun voetstappen. Ze was alleen met haar duisternis.