Schaduwen ontsnapten uit Melody's huid. Ze klommen over haar armen en langs haar nek. Ze bedekten haar huid als een spinnenweb. Vermoord haar, fluisterden ze in haar oor. Doe het.

'Iemand heeft geleerd,' zei Ricky met een kleine glimlach. Ze stapte achteruit tot ze buiten het bereik van de duisternis stond. Ze bewoog haar hand omhoog. 'Maar niet genoeg.'

Melody voelde hoe haar voeten zich losmaakten van de grond. Ze probeerde tegen de krachtige wind die haar de lucht in sleurde te vechten, maar het had geen zin. Ze stuurde de rook richting Ricky, maar de zwarte massa werd omhoog geblazen voor het het licht van de maan kon blokkeren. Ze was opnieuw machteloos. Precies zoals bij hun eerste ontmoeting.

'Toe dan,' Ricky leunde tegen haar auto. Er stond een geamuseerde lach op haar gezicht. 'Probeer iets. Dit is de enige kans die je krijgt.'

Melody perste een piep geluid over haar lippen. Ze spartelde met haar benen, maar het had geen zin.

Ricky bracht haar hand naar haar oor. 'Wat zei je? Je wilt verder omhoog?'

Voordat Melody kon antwoorden, steeg ze verder op tot ze twee meter boven de donkere parkeerplaats hing. 'Nee,' piepte ze zacht. Haar hart bonsde in haar keel. Ricky wilde haar geen eerlijke kans geven. Ricky speelde met haar als een kat die met zijn prooi speelde.

'Oh sorry. Zo kun je natuurlijk niet vechten.' De vrouw bewoog haar tengere vingers naar beneden. Direct stortte Melody naar de grond. Haar handen klapten tegen de tegels. Pijn schoot door haar polsen. Snel krabbelde ze overeind. De schaduwen kropen snel naar haar huid toe, alsof ze doodsbang waren voor de vrouw die voor haar stond.

'Kom op. Laat me eens zien wat je kunt.'
Melody duwde de schaduwen bij haar vandaan tot de wereld om hen heen donker werd. Rook steeg op naar de nachtelijke hemel. Ze moest een manier vinden om te winnen. Ze kon hier niet sterven. Ze stapte door de duisternis richting Ricky. Haar voetstappen galmden door de nacht.
Dood haar. Ze gaat je vermoorden, galmde het door haar hoofd. Voor het eerst had Melody in haar leven, had Melody geen redenen om de stem tegen te spreken. Het was de enige manier om dit te overleven. Het was Ricky of zij.

Ze was geen anderhalve meter van de Ricky verwijderd, toen een krachtige windvlaag haar tegemoet stromde. Alle schaduwen glipten uit haar handpalmen weg. Het licht van de lantaarnpalen brak opnieuw door de nacht. Melody werd achteruit gedrukt, tot ze met haar rug tegen de deur stond. De kracht van de wind perste de lucht uit haar longen.

'Nou, ga je nog wat doen,' verzuchtte Ricky, alsof het niet haar handen waren die Melody in bedwang hielden. 'Ik dacht een leuke uitdaging, maar nee, mevrouw weet niet eens hoe ze moet vechten. Hebben ze je wel wat geleerd op dat Niverium van je? Louis had het over een krachtige student. Hij dacht zelfs dat je mij kon vervangen.' Ze klakte met haar tong. 'Nu weten we beiden dat hij wel eens een inschattingsfout maakt, maar dat zelfs de niverials op muizenjacht zouden gaan...'

Melody hapte naar adem. Het parkeerterrein was in een waas veranderd. De lichten dansden bijna speels voor haar ogen. Was dit waar ze dood ging? Ze wilde niet dood.

'Kom op muis.' Ricky liet haar handen dalen. Direct nam de wind af.
Eindelijk was er ruimte voor zuurstof. Melody liet de koude nachtlucht haar longen vullen. Ze zette een paar wankele stappen Rickys richting uit. Voordat ze dichtbij kon komen, werden haar voeten van de grond getild. Een misselijk gevoel vulde haar toen ze achteruit schoot. Met een harde klap belandde ze tegen de muur. Haar hoofd bonkte tegen de stenen. Voor even versplinterde het licht van de lantaarnpalen in sterren uiteen. Het koste haar moeite om woorden over haar lippen te krijgen. 'Alsjeblieft stop gewoon. Maak er maar een einde aan. Ik kan dit niet winnen.'

'Dat zou wat te makkelijk zijn, niet?' Ricky stapte haar richting uit. De vrouw torende ver boven haar uit. 'Vroeg Louis dat ook toen je hem doodde?'
Melody schudde haar hoofd, ook al herinnerde ze Louis woorden nog steeds.

'Luister Muis. Louis was een dwaas, een dom persoon die alleen om zichzelf dacht. Maar hij was wel een van ons.' Ricky keek haar recht aan. Het licht van het lantaarnpalen glinsterde in haar ogen. Achter haar lach brandde een gevaarlijk soort vuur. 'En iedereen weet nu wat jij hebt gedaan. Heb je enig idee wat je van jezelf hebt gemaakt?'

'Een monster,' fluisterde Melody.

'Schattig,' grinnikte Ricky. 'Daarvoor moet je wat harder je best doen. Je hebt jezelf een voorbeeld gemaakt. Hoeveel de niverials het verhaal ook proberen te verdraaien, uiteindelijk komt het op hetzelfde neer. Een muis die de staart van de kat afbijt. Wat denk je dat de andere muizen gaan doen als de kat de muis niet doodslaat?'
Melody beet op haar lip tot een metaalachtige smaak haar mond vulde. Een voorbeeld... Monsters maakten nog een kans, maar zij was machteloos. De muur waar ze tegenaan gedrukt stond, had net zo goed een kruis kunnen zijn.
'Heb je het eindelijk door?' Ricky's lach verdween.

Melody knikte zacht.

'Bewijs dan dat je geen muis bent.' Ricky liet de windvlaag verzwakken.
Melody verzamelde de schaduwen in haar handpalmen, maar verroerde zich niet. In stilte nam ze de in het zwart geklede vrouw in zich op. Als ze nu op haar af zou rennen, maakte ze geen kans, maar als ze niks deed zou Ricky haar bestraffen. Dus duwde ze de rook naar voren. Het kringelde over de parkeerplaats tot er een dunne zwarte mist hing.
Ricky's wind sneed er als een mes doorheen. Opnieuw krulden haar mondhoeken omhoog, maar de lach was niet echt. Haar ogen bleven even donker. 'Heb jij enig idee hoe echte pijn voelt Summers?' De vrouw hief haar handen omhoog.
Direct trok de wind Melody de lucht in. 'Ja,' wist ze uit te brengen. Haar stem was niet meer dan een zachte fluistering. De wind sleurde het geluid met zich mee tot het in de donkere nacht verdween.

'Oh? Dus je weet hoe het voelt als al je botten gebroken zijn. Je weet hoe scherp sneden zijn en hoe het voelt om de grond steeds opnieuw te raken?'

'Nee.' Ze wist alleen hoe het voelde om mensen pijn te doen. Hoe het was om in een mes te grijpen om haar vrienden te redden. Maar dat was niet wat de vrouw bedoelde. Ricky vroeg haar of ze wist wat er gebeurde met muizen die katten aanvielen. Of ze doorhad hoe groot de fout die ze had gemaakt echt was. Dit was niet Louis's speelveld. Het was niet schaakmat nu hij er niet meer was. En dit was haar straf.
'Dan ga je daar achter komen.' Ricky bewoog haar hand hard naar beneden.

Direct stortte Melody naar de grond. Een schreeuw ontsnapte uit haar mond. Haar met schaduw bedekte handen probeerden de klap op te vangen, maar ze was niet sterk genoeg. De tegels waren genadeloos hard.

Voordat Melody kon ademde, tilde Rickys gave haar weer omhoog. Ditmaal slingerde de kracht haar hard richting de eikenboom. Het hout kwam snel dichtbij. Vlak voor ze het raakte kwam ze tot stilstand.

'Heb je al spijt van wat je gedaan hebt?'

'Ja,' schreeuwde Melody. Ze zoog zo veel mogelijk lucht haar longen in. Ze wist niet hoelang het zou duren tot de volgende klap. Misschien was dit wel de laatste keer dat ze ademde.

'Nog een les Muis. Spijt gaat niks voor je doen. Niemand in mijn wereld geeft om jouw gevoelens. Dus waarom zou je ze geven wat ze willen horen?' Ze klikte met haar vingers.

Opnieuw liet de wind Melody los. Ze klapte tegen de boomwortels aan. Als haar woorden haar niet gingen redden, wat wel? Haar vrienden waren te ver weg en de niverials stonden niet aan haar zijde. Voor hen was ze ook een voorbeeld, alleen op een hele andere manier. Dit was het gevecht dat ze niet kon winnen.
Tenzij ... Haar ogen dwaalden naar Ricky. De vrouw zag haar als een muis. Iets kleins, iets ongevaarlijks. Misschien moest ze haar maar laten geloven dat dat echt zo was. Wat zou er gebeuren als ze elke verdediging liet zakken? Of het een goed plan was, wist Melody niet. Maar wegens gebrek aan betere ideeën probeerde ze het.

Toen de wind haar opnieuw van de grond tilde, spartelde ze niet meer. Met op elkaar geperste lippen keek ze naar de steeds kleiner wordende tegels onder haar. Van hoe hoog moest je vallen om te sterven?

'Dus heb je nog spijt?'

Melody keek Ricky haar aan. Wat ze antwoordde deed er niet toe. Dus waarom was ze niet gewoon eerlijk? 'Het spijt me dat het nodig was.'

'Dat spijt me ook.' Rickly glimlachte zwakjes en bewoog haar vingers heen en weer. De lucht om Melody heen bewoog heen en weer, voordat hij haar los liet. Een seconden lang vloog ze. Toen klapte haar lichaam tegen de grond. Toen de brandende pijn haar zicht wazig maakte, perste Melody haar ogen dicht. De schaduwen verdwenen in haar handen, maar in haar hoofd hoorde ze hun stem nog steeds fluisteren. Vermoord haar. Vermoord haar. Vermoord haar.

'Hoe voelt het om te vallen?'

Melody antwoordde niet. Rickys kracht trok haar omhoog. De wind ruktte aan haar lichaam. De kou zorgde ervoor dat kippenvel zich over haar huid verspreide. Ze was misselijk van angst, maar ze kon niet kijken. Ze moest haar lichaam slap houden, doen alsof ze bewusteloos was. Dit was haar enige kans.

'Hoe is het om te vallen?' Rickys stem werd luider. 'Antwoord me Muis. Zo moeilijk is het toch niet?'

Melody hield haar adem in. Ze liet de wind haar armen omhoog rukken alsof het twijgjes waren.

Er viel een akelige lange stilte. Hij leek eeuwig te duren. Pas na wat als minuten voelde liet de wind haar los. Opnieuw viel ze, ditmaal door de duisternis. Hoe ver de grond was, wist ze niet. Het kostte haar al haar wilskracht om haar ogen niet te openen. De klap kwam veel te abrupt. Voor een moment leek alles nog duisterder dan het hoorde te zijn. De gedachten in haar hoofd werden kort verdoofd door een stekende pijn.
Voor een kort moment viel er een stilte, die slechts doorbroken werd door een zacht scheldwoord en het geluid van naderende voetstappen. Ricks stem mompelde iets onverstaanbaars. Het klonk dichtbij. Een halfe seconde later drukten twee koude vingers tegen Melodys hals.

Dat was het teken waarop ze gewacht had. De schaduwen barsten uit haar huid. Ze verspreiden zich over haar lichaam alsof het elektriciteit was. Nog voordat Melody de kans kreeg om haar ogen open te doen, klonk er een luide schreeuw. Ze klauwde met haar vingers richting het geluid tot ze Rickys pols had gevonden. Ze trok zich aan de vrouw overeind. De schaduwen die aan haar huid kleefden wikkelden zich om Ricky's pols als hongerige vlammen. Vermoord haar, fluisterden ze. Doe het, probeerde Melody zichzelf te vertellen. Maar het kostte haar moeite om naar het door pijn vertrokken gezicht van de vrouw te kijken. Zodra Ricky naar de grond zakte, liet ze los.

Opnieuw was er een stilte. Ricky knipperde een paar keer. Haar ogen waren met tranen gevuld. Het geluid dat uit haar mond kwam, zat tussen een schreeuw en een lach in.

'Dus de muis bijt ook de poot van de kat af,' zei ze na een paar lange seconden. 'Je bent slim.'

'Nee, ik heb teveel om voor te leven.'

'Maak er een einde aan,' zei Ricky zacht. Haar stem was een stuk minder krachtig dan eerder. Ze zag er bijna zielig uit met haar met zweet bedekte gezicht en trillende handen. Het zou zinloos zijn om haar nog meer pijn te doen, ze was al uitgeschakeld. 'Je hebt gewonnen. Maak me een voorbeeld.'

Melody beet op haar lip en trok haar schaduwen terug haar huid in. Ze protesteerden hevig, maar volgden uiteindelijk haar commando. 'In tegenstelling tot jou ben ik geen monster.'

'Nee, jij bent een dwaas.'

'Misschien.' Melody draaide zich om richting de donkere nacht. Nog een laatste keer keek ze naar Ricky. Het duurde vast niet meer lang voordat de ochtend kwam. Als de vrouw voor die tijd niet weg was, zouden de werknemers van de bedrijven hier haar wel vinden. Vannacht zou er niemand sterven.