'Je zou naar de anderen moeten gaan,' zei Melody tegen Lucile toen de bel klonk. 'Als je ruzie met hen krijgt, heb je niemand meer.'

Lucile schudde haar hoofd. 'Ik wil je niet alleen laten.'

'Het is oké, ik red me wel,' beloofde Melody. 'Je hebt al genoeg voor me gedaan.'

'Maar je hebt mijn leven gered en dit is mijn schuld.'

'Dat is het niet en al was het het wel, vrienden staan nooit bij elkaar in het krijt.'
Lucile glimlachte zwak. 'Wat ga je nu doen?'

Melody haalde haar schouders op. 'Ik denk dat ik mijn tassen inpak en daarna naar gave beheersing ga.'

'Kunnen we niet samen naar gave beheersing?' stelde Lucile voor. 'Het maakt vast niks uit dat ik een wiskunde les mis.'

'Ik weet niet of dat een goed idee is.' Melody zuchtte zacht. 'Maar vooruit, ik zit toch al in de problemen.'

Lucile glimlachte tevreden. 'Zullen we je spullen dan maar gaan inpakken?'

'Laten we dat doen.'

Nadat ze haar eigendommen in een weekendtas hadden gepropt, liepen ze naar de kelder. Ze namen niet de tijd om hun sportkleding aan te trekken, want ze wisten niet of ze daar genoeg tijd voor hadden. Bovendien mocht Lucile hier eigenlijk niet zijn. Van de kleedkamers gebruik maken zou de kans dat ze betrapt werden vergroten. Dus trokken ze de simulatie pakken over hun gewone kleding aan.

Melody keek haar vriendin met een kleine lach aan. 'Ben je er klaar voor?'

'Ik denk het,' Lucile liep naar het scherm van de simulator en scrolde door de instellingen. 'Waar heb je zin in? Zelfverdediging?'

'Klinkt goed,' vond Melody. 'Blijf tijdens de simulatie wel uit mijn buurt. Ik wil je niet per ongeluk pijn doen.'

'Komt goed,' beloofde Lucile ze stelde machine in en opende de deur. 'Mevrouw Brugman laat ons nooit simulaties doen.'

'Waarom niet?' Melody keek haar vragend aan.

'Ze vind dat ze alleen zijn om te oefenen voor je gavetest. Als je die eenmaal gehaald hebt, je de training niet meer nodig hebt.'

'Serieus? En jij zei dat ze een goede docent was.'

'Dat is ze ook. Ze kan goed lesgeven. Ze is alleen erg van de oude stempel. Ze denkt nog steeds dat de enige gave beheersing die je nodig hebt, controle over je gave hebben is.'

'Dus een goede docent, maar een waardeloos persoon.' Melody stapte de simulatie ruimte in.

'Zoiets,' lachtte Lucile. Ze volgde haar en sloot de deur. Zodra ze beiden klaar stonden, klonk het vertrouwde geluid van de mechanische stem.

Melody voelde haar hart kloppen met gezonde spanning. Dit was misschien wel de laatste keer dat ze dit kon doen. Het was in elk geval haar laatste kans om het samen met Lucile te doen. Hierna zou alles anders zijn.

De ruimte om hen heen maakte plaats voor een parkeergarage achtige plek. Er waren geen muren en de ruimte liep in vier richtingen door. Melody keek haar vriendin aan. 'Hou jij links in de gaten? Dan doe ik rechts.'
'Klinkt als een plan.' Lucile schonk haar een glimlach, voor ze in het niets oploste.

Melody keek naar de plek waar Lucile gestaan han. Het is dat ze wist wat haar gave was, anders had ze geloofd dat haar vriendin de ruimte uit was geteleporteerd.

Melody liet de schaduwen uit haar handpalmen komen. Was het wel een goed idee om dit met iemand samen te doen? Wat als ze echt zo gevaarlijk was als de niverials beweerden?
Tijd om er verder over na te denken had ze niet. De schaduwen in haar handpalmen flakkerden onrustig. Ze waren begonnen.

Vermoord hem fluisterde haar gave in haar hoofd toen een lichtgevend figuur vanuit de schaduwen haar richting uit rende. Melody stak haar vingers naar hem uit. Zodra hun huid contact maakte spatte hij uiteen. Ze keek achter zich waar Lucile zou moeten zijn. Een van de figuren viel vanuit het niets op de grond voor het uiteen spatte. Een voorzichtige glimlach verscheen op Melody's gezicht. Lucile redde zich prima. Dit kon wel eens erg leuk worden.

'Let op Melly,' waarschuwde Luciles stem haar.

Nog net op tijd draaide Melody zich om. Twee figuren grepen naar haar armen, om direct uiteen te spatten. 'Oeps.'

Luciles lach schaterde door de ruimte. 'Waarom waarschuw ik je? Je hoeft helemaal niks te doen. Je zou er net zo goed bij kunnen zitten.'

'Het wordt snel moeilijker,' zei Melody zacht grinnikend. 'De simulatie past zich aan aan onze gaven.'

Ze weerde een derde en vierde aanvaller af. Het voelde fijn om ze in scherven uit elkaar te zien spatten. Ze wilde dat ze dat met iedereen die haar niet geloofde kon doen. Louis mocht wat haar betreft in stukken breken en die Ramon ook. Net als de Niverials. Ze verdienden het.

Melody wist dat ze het in het echt niet voor elkaar kon krijgen. Als de schreeuwen te echt waren, als ze wist dat ze iemand van zijn familie afnam... Nee, ze kon niet in de ogen van een stervend persoon kijken en ervan genieten. Zou het makkelijker zijn als er niet over nadacht dat het mensen waren? Was dat wat Ramon deed als hij mensen brak? Was het daarom zo gemakkelijk voor hem om haar leven kapot te maken?
Wat had hij eigenlijk echt gebroken? Alles wat hij had gedaan was olie op het al smeulende vuur gooien. Had hij enig idee gehad hoe ver ze had kunnen gaan als ze het lef had gehad?
Maar ze was geen monster. Ze was niet wat Louis haar wilde maken.

'Melly help!'
Gehaast keek Melody over haar schouder. Er waren wel tien figuren aan Luciles kant. Sommigen hadden messen. Ergens midden in de chaos moest haar vriendin staan. Hoe hielp ze haar zonder haar pijn te doen? Melody keek naar de schaduwen in haar handen. Rook, realiseerde ze zich. Natuurlijk! Ze stond de schaduwen toe om de ruimte te vullen tot er een dunne mist hing. Luciles silhouet werd omringt door de dunne slierten die om haar heen liepen. De lichtgevende silhouetten om haar heen hadden het ook gezien, want ze doken op haar af.
Snel rende Melody naar hen toe. Ze trok ze aan de kant. 'Blijf van mijn vriendin af.'

Scherven vlogen om haar heen. Het maakte haar niet uit hoeveel van de figuren wapens hadden. Het deed er niet toe of ze hun huid bedekten met handschoenen. Ze hadden allemaal wel een zwakke plek en ze zou hem vinden voor ze bij Lucile waren.

Ze klauwde naar gezichten en greep naar armen. Waar het enige figuur eindigde en het ander begon wist ze niet, maar ze luisterde naar de stem in haar hoofd.
Vermoord ze.
Vermoord ze.
Vermoord haar.
Nee. Melody dwong de schaduwen terug haar huid in. De hele ruimte om haar heen was verlaten. Had ze iedereen vermoord? Had ze Lucile vermoord? 'Lucile?'

'Ja?' Haar vriendin werd langzaam zichtbaar. Ze stond een eind verderop, er was een grote grijns op haar gezicht te zien. 'Is het voorbij?'

Melody kon een zucht van opluchting niet onderdrukken. Alles was nog goed. 'Ik denk het.'

'Dat was zo cool. Ik wist niet dat je hier zo goed in was.'

'Als je met Vincent en Evan traint, leer je snel.' Melody keek om zich heen. Waarom hadden ze de stem nog niet gehoord? Dit was toch het einde? Of...

Het was dat moment dat de man met het pistool uit de rook opdoemde. Hoe had ze hem kunnen vergeten? Hier was ze de vorige keer dat ze deze simulatie deed afgeraakt.

'Lucile gebruik je gave nu.'

De ogen van haar vriendin schoten richting het rood oplichtende figuur. Direct werd ze onzichtbaar. 'Melly, zorg voor afleiding. Ik kan dit.'

'Oké.' Melody liet de schaduwen opnieuw uit haar handen vrij breken. Het liefst rende ze zelf op de man af, maar Lucile maakte veel meer kans dan haar. Zelf was ze een wandelende schietschijf.
Ze stak haar met schaduw bedekte handen in de lucht. 'We geven ons over.'

Het figuur kwam tot stilstand, zijn gezichtsloze hoofd vertelde haar weinig. 'Stop je gave,' zei hij toen in een stem die verre van menselijk was. Zijn hand gleed naar zijn wapen.

'Prima.' Melody liet haar gave opnieuw verdwijnen. Hopelijk was Lucile dichtbij. Ze kon dit niet lang rekken. Vermoord hem, siste de schaduw. Hij verdient het.

Geduld, vertelde ze de duisternis. Haar hart bonsde in haar keel, maar ze hield haar handen omhoog.

'Waar is de andere?' het figuur richtte zijn pistool op haar.

'Ik weet het niet.'

'Waar is de andere!' De stem galmde door de ruimte.
Hoe nep het ook was, er liep nog steeds een rilling over haar rug. 'Dat weet ik niet!'

De man deed zijn mond open om te antwoorden, maar voor hij iets kon zeggen duwde iets onzichtbaars hem naar voren. Het wapen viel uit zijn hand op de grond. Daar bleef het even liggen voor het omhoog zweefde en tegen zijn hoofd aan werd gezet. Er volgde een knal en zowel het pistool als de man vielen in scherven uiteen.

'Serieus, laten ze het me niet houden,' momperde Luciles stem.

Melody grinnikte zacht. 'Helaas.'

'Dat is oneer-' Ze werd onderbroken door een mechanische stem.

'Simulatie beëindigd.'

De ruimte om hen heen veranderde abrupt naar zwart. Het volgende moment stonden ze weer in de simulatie kamer. Verward keek Melody om zich heen. Hadden ze de simulatie uitgespeeld? Nee toch?

Lucile werd langzaam zichtbaar. 'Is het voorbij?'

'De simulatie wel.' Melody liep naar de deur. Haar hart bonsde luider dan hij tijdens de hele simulatie had gedaan. Ze trok de deur open om recht in de ogen van Jesper te kijken.

De blik van de niverial gleed van Lucile naar haar en weer terug. 'Dat was indrukwekkend,' mompelde hij toen zacht. 'Maar volgens mij hoor jij hier niet te zijn.'

'Sorry meneer,' zei Lucile zacht, maar het lukte haar niet om de glundering in haar ogen te verbergen. Ze draaide zich om. 'Melly, app je me als je bij dat andere gebouw bent?'

'Natuurlijk.' Melody schonk haar een kleine glimlach. 'Tot ziens.'
'Tot ziens.' Lucile keek naar Jesper. 'Sorry,' zei ze nogmaals voor haar lichaam verdween.
'Hé! Waar denk je heen te gaan.' Hij draaide zich om maar Lucile was nergens meer te bekennen. Er klonk alleen het geluid van wegstervende voetstappen. Met een zucht keek hij Melody aan. 'Je gaat me zeker niet vertellen wie dat was.'
'Nee,' zei ze vastbesloten. Ze ging haar vriendin niet verraden.

'Dat dacht ik al. Ze heeft geluk dat ik belangrijkere dingen te doen heb,' zei hij met een kleine glimlach. Hij leek opgelucht dat hij een reden had om Lucile niet te straffen. 'Ben je klaar om mee te komen?'

'Een momentje.' Melody trok het simulatiepak van haar schouders en ritste het verder los. Vervolgens gooide ze de prop kleding in de daarvoor bestemde bak. 'Nu ben ik klaar.'