Alles komt goed. Alles was oké. Ze was veilig. Niemand wilde haar pijn doen. De zinnetjes spookten door Melody haar hoofd, alsof het een liedje was dat steeds herhaald werd. Ze wist dat het niet haar eigen gedachten waren, want niks aan haar natte donkere haren en betraande ogen was oké. Toch was het aangenaam om het te kunnen geloven. Ze was te moe om tegen de valse warmte die Claire in haar had geplaatst te vechten. Wie wilde nu niet dat alles goed kwam?

Claire liet haar geen moment los toen ze door de gangen van het Niverium liepen. De bestuurder volgde hen, maar zij niks. Hij duwde de deur van een kantoor open en pakte een van de stoelen. 'Ga zitten,' commandeerde hij.

Melody liet zich in de stoel duwen. Haar pijnlijke voeten waren dankbaar voor de rust.

'Ik ga Lucas halen. Kun je hier voor me blijven wachten?' zei Claire zacht.

Melody knikte zacht en leunde achterover in de zachte stoel. Haar oogleden voelden zo zwaar dat ze het amper merkte toen Claires warmte plaats maakte voor ijzige kou. Ze staarde voor zich uit richting het lege scherm van de computer en de mok in de hoek. Wiens kantoor was dit? Claires? Dat van de man?

Waar was de man eigenlijk? Haar ogen dwaalden het kantoor rond tot ze hem in de deuropening zag staan. Zijn ogen waren donker en zijn mond was een streep. Hij deelde Claires bezorgdheid duidelijk niet. Was dat omdat alles goed kwam? Of was dat omdat het juist niet zo was. Melody kneep haar ogen dicht. Ze wilde er niet over nadenken. Hopelijk was dit snel voorbij, dan kon ze eindelijk slapen.

Voetstappen kwamen en gingen ergens in de verte klonken stemmen. 'Ja, ik heb haar zo gevonden. We reden voorbij en opeens zag Mart haar lopen. Haar handen waren helemaal donker.'

'Kan ik met haar praten?'

'Ik heb haar gave de hele tijd op haar gebruikt, dus ze is wat slaperig, maar je kunt het proberen.'

'Ik ga kijken of ik iets uit haar krijg. Kun jij Sidersafe voor me bellen. Ze had daar een meeloopdag, dus zij zouden moeten weten wat er gebeurt is.'

De deur ging zacht piepend open en Lucas wazige gedaante kwam de ruimte in. 'Hallo Melody.'

Ze keek zijn richting uit. Moest ze echt met hem praten? Ze wilde niet meer over Ramon nadenken. Ze wilde gewoon slapen en doen alsof dit niet gebeurt was. Ze wilde dat alles goed kwam. Waarom voelde haar hoofd eigenlijk zo zwaar? Waarom had ze het zo koud?

'Melody, kun je me vertellen wat er gebeurt is?'

'Nee,' zei ze. Zelfs haar eigen stem klonk ver weg.

Een hand raakte de hare aan. 'Waarom heb je je gave gebruikt.'

'Het moest.' Ze kon het niet meer tegenhouden. Het had eruit gewild en er was geen veiligere plek geweest.

'Van wie?'

'Van de schaduw.' De duisternis had haar geen keus gelaten. Had ze iemand pijn gedaan? Nee toch?

Lucas zuchtte zacht. Blijkbaar was het het verkeerde antwoord. 'Waarom ben je bij Sidersafe weggelopen?'

'Ramon,' fluisterde ze zacht.

'Wie is Ramon?

'De man van het huis.'

'Oké.' Lucas ging op de stoel naast haar zitten en keek op zijn horloge. Er stond een sombere uitdrukking op zijn gezicht. Waarom keek hij zo vreemd? Hij wist toch van de mannen en het mes? Hij had haar zelf naar Cynthia gereden.

De minuten die verstreken gingen akelig langzaam voorbij. Uiteindelijk klonken er weer voetstappen.

'En?' klonk Lucas' stem.

'Ze zeggen dat ze de controle was verloren. Louis zei dat ze schreeuwend naar buiten is gerend en dat ze haar de hele middag hebben gezocht. Ze wilden ons niet bellen, omdat ze dan in de problemen zou komen.'

'Ze heeft het over Ramon, is dat iemand die daar werkt?'

Claire schudde haar hoofd. 'Onderweg had ze het er ook al over. Ze hebben nog nooit van Ramon gehoord.'

'Nee,' zei Melody. Ze had het willen schreeuwen, maar haar stem klonk veel te zacht. Dat was niet wat er was gebeurt. Ze voelde de tranen opnieuw over haar wangen stromen. 'Dat is n-'

'Ssst,' Claire plaatste haar vingers opnieuw tegen haar schouder. 'Alles komt goed.'
Opnieuw overviel de zware warmte haar. De niverials veranderden in silhouetten. Hun stemmen galmden na in de verte.

'Wat doen we nu?' zei Lucas. 'Ik dacht echt dat ze het onder controle had.'

'Ik denk dat we Cynthia er bij moeten betrekken. Dit kan zo niet meer. De meeste anderen waren allang overgeplaatst.'

Lucas zuchtte. 'Je hebt gelijk. Ik ga met VanHulsen praten en vragen of hij Cynthia de papieren kan sturen. Kunnen jullie haar naar haar kamer brengen en Tristen inlichten?'

'Dat gaan we doen.' Claire was kort stil. 'Hé, je moet het jezelf niet kwalijk nemen. Jij hebt je best gedaan.'

'Ik weet het.' Hij forceerde een lach. ZIjn voetstappen stierven weg in de gang.

Claire liep haar richting uit. 'Kom Melody.'
Met tegenzin kwam ze overeind. Waar hadden ze het over gehad? Cynthia? Ze kende die naam. Waarom luktte het haar niet om haar gedachten op een rij te krijgen? Waarom was haar hoofd zo vreselijk zwaar? Ze haatte dit gevoel. Ze moest iets zeggen. 'Ramon zei dat.'

Claires hand vouwde zich om haar arm. 'Ik weet wat Ramon zei. We gaan dit voor je oplossen.'
Maar Claire wist het niet. Niemand wist het en ze was te moe om te protesteren. Ze liepen samen door het gebouw heen. Ogen gleden langs haar heen als water. Niemand zei wat, maar ze veroordeelden haar allemaal. Ze dachten te weten wat ze had gedaan.
Ze was hier te moe voor. Ze kon zich beter overgeven aan de warmte.

Ze was een monster.
All kwam goed. Ze kon het laten gaan. Ze zouden haar helpen. Ze hoefde niet bang te zijn.
Ze was een monster.
Maar waarom keken ze dan zo? Waarom hadden ze het over Cynthia? Waarom was Ramon niet echt? Wat had ze gedaan? Wat was ze geworden?
Ze was een monster.

'Auw,' Claire trok haar hand met een ruk terug. 'Melody Summers, denk om je gave.'

Melody staarde een paar seconden naar de schaduwen in haar handpalmen. Wat was ze aan het doen? Had ze Claire... Ze keek geschrokken naar de niverials. Snel trok ze de slierten terug in haar handen. 'Sorry ik wilde ni-'

'Het is oké, ik snap het.' Claire glimlachte, maar het leek net zo triest als de lege lach van Lucas. Wat was er aan de hand?

Claire gaf haar geen uitleg. Ze bracht haar naar haar kamer en ging weg. Of ze nog iets zei voor ze vertrok, wist Melody niet eens. Maar een ding was duidelijk. Het kwam niet goed.