Jespers woorden galmden nog na in Melody's hoofd toen de deur open ging. Konden ze echt doen alsof het nooit gebeurt was? Ze geloofde het amper. Maar de mannen kwamen de ruimte in alsof ze hen niet bedreigt had. Jesper stapte naar haar toe en schonk haar een geruststellende glimlach. 'Ik ben blij dat je met ons wilt praten. Kan ik je veilig aanraken of verlies je de controle dan?'

'Ik heb genoeg controle,' beloofde ze hem. 'Al wilde ik jullie niet bedreigen.'

'We hadden door dat het je gave was,' beloofde hij. Hij plaatste zijn vingers op haar arm. 'Sorry dit gaat even pijn doen.'

Ze gaf hem een knikje en sloot haar ogen. Een paar seconden later schoten de ijspegels door haar hoofd. Pijnlijke kou omarmde haar, het sleurde haar mee als een rivier van ijswater. Terug naar de plek waar het begon. Dominiques kamer en het berichtje op haar telefoon, de domme keuze om zelf te gaan en het punt waarop Dominique en Noah besloten haar naar buiten te smokkelen.

Ze zaten opnieuw in de auto, de lucht was ijzig koud en het gevoel dat alles mis kon gaan drukte op hen neer. Melody zag hoe Dominiques serieuze ogen in de spiegel keken. 'Melody durf jij je gave te gebruiken als het nodig is?'

'Ik denk het,' antwoordde ze in de herinnering. Ze had geen idee gehad, dat ze het echt zou moeten doen.

Jesper bladerde verder door haar herinneringen tot ze de steeg in liepen. Het moment speelde af alsof het gisteren was. Melody had niet geweten dat ze het zich zo scherp herinnerde. Het was niet lastig geweest om te doen alsof niet echt was. Maar nu kon ze zelfs de sigarettenrook weer ruiken en de realisatie dat de man die voor haar stond een monsters was kwam zo hard binnen dat de schaduwen opnieuw tegen haar handpalmen kriebelen.

Stop, dacht ze, maar de niverial luisterde. Hij bladerde verder, voorbij het punt dat ze haar gave op de man gebruikte. Hij ging mee het gebouw in, het punt waarop ze de man zag en hij met het mes op haar afliep. Haar schaduwen dansden door haar hoofd. Ze was de duisternis. Ze was een monster. Monsters hoefden niet bang te zijn.
De man met het mes waarschuwde haar, maar ze luisterde niet. Al noemde hij een monster, al was er angst in zijn ogen te lezen. Hij moest sterven.
De ruimte vulde zich met schaduwen. Een mes kletterde op de grond. In de verte klonken voetstappen, maar het was wazig. Het enige wat nog duidelijk was, was de stem in haar hoofd. Hij verdiende het om te sterven.

Maar toen was Noahs warme stem daar. Het sneed als een lichtstraal door de duisternis. 'Mel, zo is het genoeg.'

Vermoord ze, vertelde haar schaduw haar toen ze haar vrienden zag. Maar Melody luisterde niet. Nee, Melody huilde. Ze wist niet of haar tranen echt waren of een herinnering. Beelden van de verhoorkamer en het vervallen gebouw liepen in elkaar over. Waar de een begon en de ander eindigde wist ze niet. Maar ze wilde dat het stopte, ze wilde hier weg.
'Is hij dood?' vroeg een zachtte trilende stem. Het moest de hare zijn.

Nee, hij was niet dood. Ze was geen monster. Ze had het niet willen doen, toch?

Jesper mompelde een scheldwoord. Zijn vingers gleden van haar arm en het ijs verliet haar hoofd. Had ze hem pijn gedaan? Knipperend keek ze de kale ruimte rond, maar haar armen waren niet in schaduwen gehuld.

'Ben je oké?' vroeg Jacob bezorgd aan zijn collega.
Jesper knikte langzaam hij staarde een paar seconden lang naar de grond, voor hij haar aankeek. 'Ben jij oké?'
Ze haalde haar schouders op. Tranen liepen onophoudelijk over haar wangen. Ze had er nooit over nagedacht. Ze hadden gezworen om er nooit meer over te praten. Het was haar goed gelukt om te doen alsof. In de groep hadden ze er zelfs over gegrapt, alsof de gebeurtenissen onbelangrijk waren. Maar nu voelde het weer alsof het net gebeurt was. 'Ik heb geen idee. We hebben afgesproken dat het nooit gebeurt is, daarna hebben we het er niet meer over gehad.'
'Dus dat van de lamp was echt in scene gezet? Hoe hebben jullie dat gedaan?' Jesper keek haar nieuwsgierig aan.

'Luciles gave is om onzichtbaar te worden,' antwoordde Melody. 'En Dominique was bereid om het corvee op zich te nemen. Ik denk dat ze zich slecht voelde over de stunt met de simulator.'

'Dat was slim,' gaf de niverial toe. Hij keek haar aan en slikte. 'Melody, wat jullie gedaan hebben was erg dom en ik kan niet beloven dat het geen consequenties gaat hebben. Maar ik ben heel blij dat je je gave hebt gebruikt. Als je dat niet had gedaan, weet ik niet of we jullie hadden kunnen redden. Ik denk niet dat ze jullie herinneringen hadden gewist. Zoiets kost veel te veel tijd.'

Ze hapte naar adem toen doordrong wat hij had gezegd. Ze had dood kunnen zijn. Haar vrienden hadden dood kunnen zijn. Dit alles had een heel ander einde kunnen hebben.

Jesper draaide zich om naar Jacob. 'Ik denk dat ik genoeg weet.'

Jacob knikte en kwam overeind. 'Wij gaan dit met ons team bespreken en daarna zullen we kijken wat dit gaat betekenen en hoe nu verder.' Met die woorden liepen de twee niverials de ruimte uit. Opnieuw was ze alleen, maar alle spanning was van haar afgevallen. Het waren niet meer de consequenties waarvoor ze bang was, het was wat had kunnen gebeuren. Hoe hadden ze ooit zo dom kunnen zijn om het zelf proberen te oplossen? Ze hadden zonder het te weten, recht in de ogen van de dood gekeken.