De ogen van de andere leerlingen volgden haar door de gangen toen ze samen met de Niverials naar de uitgang liep. De kantine werd muisstil zodra de figuren in hun nette uniformen naar binnen stapten. Melody keek onwennig om zich heen. Ze was er niet aan gewend om alle aandacht te hebben. Niet na haar vele pogingen om onzichtbaar te worden.
Ze was opgelucht toen ze de school uit waren en over het rustigere parkeerterrein liepen. Tussen de verschillende auto's stonden twee nieuwe, zwarte voertuigen. Claire en Blake stapten in een van de twee, terwijl Lucas haar gebaarde hem te volgen. Hij liep naar de tweede zwarte auto en opende het portier aan de bijrijderskant. 'Stap maar in jongedame.'

Ze liet zich in de zacht stoel zakken, waarna de man het portier sloot. De auto rook nieuw en was schoon van binnen. Achter haar was een soort traliescherm dat de achterbank van de voorkant scheidde, net zoals ze wel eens in politieauto's had gezien. Was dat omdat er mensen waren die niet vrijwillig meegingen? Het zou de handboeien verklaren.
Lucas liep om de auto heen en nam plaats achter het stuur en keek haar aan. 'Waar woon je?'

'Paulownia straat 58.'
Hij typte het in op zijn navigatie en startte de auto.'Vind je het spannend?'

'Een beetje.' Behoorlijk.

'Dat snap ik. Dat vond ik ook toen ik mijn gave ontdekte.' Hij stuurde het terrein af.

'Heeft u ook een gave?' Ze keek hem met grote ogen aan.

Hij glimlachte. 'Ja, ik kan een paar seconden in de toekomst zien. Dat is waarom ik altijd met Claire mee ga. Als er iets mis gaat kan ik het vaak op tijd zien aankomen en haar waarschuwen.'

'Wow.' Er moesten dus inderdaad mensen zijn die niet vrijwillig meegingen. Zelfs sommigen die daar heel ver in gingen. Zelf was ze liever ook niet meegegaan, maar ze zou nooit geweld gebruiken om het voorkomen. Wie deed er nu zo iets?

'Het is niet de bijzonderste gave hoor, er zijn veel uniekere. Wat jij hebt gedaan was behoorlijk bijzonder.'

'Ja? Ik heb geen flauw idee wat ik heb gedaan.' Ze glimlachte ongemakkelijk. Ze wist niet of ze het wel wilde weten.

'Dat is logisch. Ik had het eerst ook niet in de gaten. Ik merkte wel dat ik een goed voorgevoel had, maar ik dacht dat het normaal was.' Hij lachte hoofdschuddend. 'Uiteindelijk overtuigde iemand me om me toch maar te laten testen en nu zijn we hier.'

Ze gaf hem een klein knikje en staarde uit het geblindeerde raam. Zouden de andere niverials ook gaven hebben? Had ze niet ergens gelezen dat alle niveirals gaven hadden? Het zou het warme gevoel bij Claires aanrakingen verklaren. Had ze haar willen geruststellen omdat Lucas wist dat het anders fout zou gaan?
Nee, dan zouden ze niet met haar naar huis gaan, probeerde Melody zichzelf te vertellen. Toch verliet de gedachte haar hoofd niet helemaal.

Toen Lucas de auto voor haar huis parkeerde, stond haar moeder al bij de deur. Haar ogen waren rood, maar er stond een lach op haar gezicht. 'Melody.'
Melody kon zich niet langer inhouden. Ze sprong de auto uit en rende naar haar moeder toe. Ze begroef zich in haar stevige armen. 'Sorry mam.'

'Het is niet erg.' Haar moeder hield haar stevig vast. 'Je hebt geen idee hoe trots ik ben.'

'Echt?' Ze keek omhoog naar haar betraande gezicht.

'Echt.'

Hoelang ze daar stonden, wist Melody niet, maar het was veel te kort. Ze hadden te weinig tijd om echt afscheid te nemen en het was lastig om echt te praten onder het toeziend oog van drie ongenode gasten. Ze zeiden dan wel niks, Melody voelde hoe hun ogen hen volgden. Het was haar moeder die haar uiteindelijk losliet. 'Laten we taart eten, je vader komt zo thuis en dan kun je samen met hem je tas in pakken.'

'Taart?'

'Je bent toch niet vergeten dat het je verjaardag is?' Haar moeder keek naar de niverials. 'Hebben jullie ook tijd voor een stukje taart?'

Claire keek op haar horloge, maar Lucas antwoordde al voor haar. 'Voor taart is er altijd tijd.'

Melody's moeder glimlachte en liep naar de keuken. Haar jas hing nog over een van de stoelen. Ze schoof hem aan de kant en pakte de taart uit de koelkast. Ze zette vijf stukken op schoteltjes en plaatste ze op tafel. 'Oma gaat het wel jammer vinden dat er dit weekend geen feest is. Moet ik haar vragen om je een kaartje te sturen?'

'Ik denk het.' Melody nam een kleine hap.

'Wat is er meisje?'

'Het is allemaal wat teveel tegelijk.' Ze glimlachte zwak.

Haar moeder knikte. 'Ik moet ook even aan het idee wennen, maar het komt vast wel goed. Over een paar weken wil je niet meer van het Niverium af.'

'Laat het maar gewoon over je heen komen,' zei ook Claire. 'Het is een abrupte verandering en dat is voor iedereen lastig.'

'Maar het lijkt erop dat je een interessante gave hebt,' viel Blake haar bij. 'Je gaat precies leren hoe je die kan gebruiken en straks kun je er hele indrukwekkende dingen mee doen. Wacht maar af.'

Melody lachte zacht, zo voelde het helemaal niet, maar waarschijnlijk hadden de Niverials gelijk. En ongeacht wat haar gave was, Debora en Giana hoefde ze nooit meer te zien. Misschien was dit nog niet zo erg.

Ze hadden hun taart net op toen haar vader de kamer in kwam stormen. 'Melody!' Er stond een brede lach op zijn gezicht. 'Een gave?'

Melody keek hem met een kleine lach aan. Ze knikte langzaam.

'Dat is geweldig. Heb je je tas al ingepakt?'

'Nee nog niet.'

'Waar wacht je op. Kom op.' Hij liep al naar de trap. Ze wisselde een blik met haar moeder voor ze hem volgde.

Samen propten ze haar tas vol met alle kledingstukken die ze mogelijk nodig zou kunnen hebben. Jassen, t-shirts en vesten. Ook legde haar moeder een ingepakt cadeautje op de bagage. 'Deze mag je vanavond open maken.

Melody glimlachte. 'Bedankt.'

'Wil je deze ook meenemen,' vroeg haar vader. Hij pakte de oude knuffelaap die Timo heette uit haar kast.

Melody keek naar het groezelige speelgoed. Zouden ze haar er om pesten? Vast. Maakte haar dat op dit moment iets uit? Nee. 'Graag.' Ze wierp een korte blik op haar moeder. Maar die zei niet dat het te kinderachtig was. Het deed er niet meer toe. Als je weinig tijd hebt om afscheid te nemen, dan ga je geen ruzie maken over een stomme knuffelaap.

Toen ze met haar ingepakte tas naar beneden liepen viel er een stilte. Het besef dat ze elkaar de komende tijd niet meer zouden zien, drong pas nu echt tot hen door. Op het Niverium ging je in de vakanties niet naar huis, tot je je gave voldoende onder controle had. Iets wat in haar geval vast jaren ging duren. 'Ik wil nog niet weg.'

'Wij willen ook niet dat je gaat.' Haar moeder glimlachte. 'Maar kleine meisjes worden groot.'

Haar vader knikte en legde een hand op haar schouder. 'Je gaat geweldige dingen doen met die gave van je, hè?'

'Natuurlijk.' Ze schonk hem een glimlach. Dat ze die belofte niet waar kon maken, wist ze toen nog niet.