'Dat duurde voor eeuwig,' klaagde Evan toen ze de auto uitstapten. De jongens stonden rond Noah's auto die in de hoek van de verlaten parkeerplaats was geparkeerd. Hun gezichten werden slechts verlicht door de schermpjes van hun telefoons.

'Als het aan Lucile had gelegen, waren we door de drive through gegaan, dus niet klagen.' Dominique deed haar auto op slot. 'Nou zijn jullie klaar voor de verrassing?'

'Ik ben benieuwd wat we in een park doen,' zei Noah die om zich heen keek.

Melody kon een lach niet onderdrukken. Dat vroeg zij zich ook af. De onverlichte paden zagen er niet erg verwelkomend uit. Het maakte haar nerveus voor wat Dominique gepland had.

'Het is nog even lopen.' Dominique schudde met haar mobiel om haar zaklamp te activeren en liep een van de paden op. 'Ik wilde er niet naast parkeren, want anders is het niet meer spannend.'

'Dat is waar,' lachte Vincent. Hij volgde haar de nacht in.

Melody wisselde een blik met Noah. 'Nu is het te spannend,' fluisterde ze.

Hij lachte zacht. 'Als je ons met training aankunt, kun je Dominiques plannen ook aan.'

Dat was waar. Ze had veel extremere dingen gedaan als een nachtwandeling met onbekende bestemming. Dingen waarvan de oude Melody nooit had gedacht dat ze ertoe in staat was. Bovendien zou Dominique hen echt niet in de problemen werken, zonder hen te helpen om ze weer op te lossen. Dus zette Melody een glimlach op, terwijl ze over het donkere pad liep. Noah bleef naast haar lopen, zijn tikte zo nu en dan tegen de hare.

'Hoe dan?' klonk de verraste stem van Vincent van een eind verderop, toen ze een eind gelopen hadden. 'Is het niet gesloten?'

'Prive tickets,' antwoordde Dominique die met een paar stroken blauw papier wapperde.

Nieuwsgierig liep Melody het park uit. Aan de andere kant was een grote parkeerplaats met op het uiteinde een groot oplichtend bord dat Aquaworld zei. Een lach brak door op haar gezicht. 'Dit is super gaaf.'

'We hebben het helemaal voor ons alleen,' legde Dominique uit. 'Het enige wat ze van ons vragen is om de boel netjes te houden en dat we voor middernacht het gebouw verlaten.'

'Echt?' Melody keek met grote ogen naar de ingang. Dit was Dominiques beste plan ooit.

'Natuurlijk.' Dominique liep naar de deur en duwde hem open. Met een brede glimlach liep ze naar de balie.

'We zijn gesloten,' verzuchtte de vermoeide tiener die achter de balie zat.

'Ik heb prive tickets.' Ze overhandigde de stapel met blauwe papiertjes. 'Ik ben de dochter van Louis Hauxwell.'

'Oh sorry.' De jongen rechtte zijn rug en telde de tickets. 'Willen jullie een rondleiding of-'

'We redden ons wel, ik ken de weg.' Dominique schonk hem een glimlach en draaide zich hun richting uit. 'Nou kom op jongens, waar wachten jullie nog op? Wie gaat er mee naar de haaien?'

'Ik' lachte Evan en ook Vincent liep achter haar aan. Lucile en Dianne hoorden het niet eens. De twee waren al afgeleid door een bak met schildpadden die verderop in de lobby stond.

Noah keek Melody aan. 'Zullen we gewoon een rondje maken? Of gaan we ook naar de haaien.'

'Die haaien kunnen nog wel even wachten,' lachte Melody. 'Ze hebben hier toch een koraalrif of niet?'

'Ja, een van de grootsten ter wereld. Ik geloof dat het deze kant uit is.' Hij liep richting een van de gangen. De muren waren met bruine nep rotsen bedekt.

Een korte wandeling later, stonden ze tussen twee grote aquariums in. Paars licht scheen vanuit het water de gang in. Kleurrijke vissen zwommen tussen de verschillende soorten koraal die bijna buitenaards leken.

'Wauw,' wist Melody uit te brengen, voor haar oog op een oranje wit visje viel. 'Is dat Nemo?'

Noah lachte zacht. 'Ja! Kijk Dory is er ook.' Hij wees naar een van de blauw gele vissen die onder een van de overhangende stukken koraal zwemde.

Ze liepen verder naar de volgende ruimte, waar nog meer koraal groeide. Het was zo surrealistisch om door een verlaten aquarium te lopen. De laatste keer dat Melody naar iets soortgelijks was geweest, waren de gangen gevuld met luid gepraat en schreeuwende kinderen. Het was nog steeds magisch geweest, maar dit was iets anders. Het enige geluid kwam van het zachte gezoem van de pompen, het klotsende water en hun voetstappen.
Noah had een grote glimlach op zijn gezicht. Hij zei niet veel, maar ze kon aan hem zien dat hij er net zoveel van genoot als zij.
Ergens halverwege de wandeling door het stille gebouw, pakte hij haar hand voorzichtig vast. Zijn warme vingers op haar koude huid voelden aangenaam. Ze vertelde niet dat het beter was om dit niet te doen. Het moment was te mooi om te breken. Vandaag was niet de dag waarop ze zijn hart zou breken. Deze dag hoorde thuis in het kistje dat ze van haar ouders had gekregen.

Dus liepen ze hand in hand tussen de vissen door, tot de stemmen van de anderen door de gangen voor hen klonken. Haar vingers glipten uit de zijne voor ze de hoek om gingen. Voor hen was een grote ronde zaal. Niet alleen de muren waren water, maar ook het plafond. Roggen zwommen over hen heen. Hun vrienden zaten op de bankjes in het midden.

Melody keek met grote ogen omhoog, voor naar Dominique liep.'Dit is een van je betere plannen.'

Dominique glimlachte bij het horen van het compliment. 'Dat verdienen jullie wel nadat jullie het hele jaar met mij hebben overleefd.'

'Zeg dat wel,' mompelde Lucile zacht. Helaas voor haar echode haar stem door de bolvormige ruimte alsof ze het in een kathedraal had gezegd.

'Na een paar maand met jou verdien ik dit ook,' kaatste Dominique de bal terug. Er stond een scheve glimlach op haar gezicht.

Lucile zuchtte, maar ging er niet tegen in. In plaats daarvan keek ze naar het plafond waar de roggen nog steeds over heen zweefden. Melody ging naast haar op het bankje zitten en volgde haar blik. Vanuit haar ooghoek zag ze de anderen verder lopen. Noah wierp haar een vragende blik toe. Ze wuifde met haar hand. Ze wilde hier nog even blijven. Ze voelde zich veilig in deze kamer, al zat ze onder duizenden liters water.