'Denk aan iets anders,' zei Jesper halverwege hun trainingssessie. De man was al een kwartier lang door de herinneringen van de simulatie gegaan. Haar pogingen om hem er uit haar hoofd te houden waren hopeloos.

'Ik kan alleen door jouw herinneringen gaan als jij jezelf toe staat er aan terug te denken,' legde de Niverials uit.

'Ik probeer het,' zei Melody met een zucht. Waarom was dit zo lastig? Lucas had er amper moeite mee, maar voor haar was het onmogelijk om hem tegen te houden.

'Ik zing altijd een liedje in mijn hoofd,' zei Lucas. 'Dat is makkelijker vol te houden dan aan iets anders denken.'

Jesper knikte. 'Zullen we het nog een keer proberen?'

Voordat ze kon antwoorden ging de deur open. Melody draaide zich richting de deuropening. Daar stond de man leidinggevende van Lucas. Hij keek hen met een grote frons aan.Naast hem stonden een aantal mannen in pakken. Allemaal droegen ze blauwe keycords met pasjes waar in dikgedrukte letters bezoeker opstond.

'Hallo,' groette Lucas hen met een vriendelijke lach. Hij deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was.. 'De anderen zijn bezig met simulatie trainingen, dus helaas zijn wij drietjes er alleen.'

Zijn leidinggevende knikte en wenkte de bezoekers naar binnen. 'Dit is waar onze niverials trainen. Achterin de ruimte hebben we simulatoren staan. Die zorgen ervoor dat ze op een veilige manier met hun gaven kunnen trainen. We hopen dat de technologie over een paar jaar veldtrainingen kan vervangen. Voor nu is nog volop in de ontwikkeling, maar ik durf te garanderen dat het de toekomst heeft. Het geeft ons een veilige manier om anders gevaarlijke scenario's na te doen.'
De bezoekers knikten verveeld. Hun ogen dwaalden ongeïnteresseerd door de ruimte alsof ze het verhaal al duizenden keren hadden gehoord. 'Wat zijn jullie op het moment aan het oefenen?' vroeg een lange vrouw.

'Mijn collega Jesper heeft de gaven om mensen hun herinneringen te zien. Hij traint die gave en wij werken hoe we hier blokkades tegen op kunnen werpen,' legde Lucas uit.

'Ik kan het wel laten zien.' Jesper schonk Melody een waarschuwende blik.

Denk aan een liedje, schoot er nog net door haar hoofd voor ze het koude gevoel al haar hoofd binnen voelde dringen. Ze zag hoe haar herinneringen terugspoelen naar de winkelstraat.

Nee, dit ging hij niet nogmaals doen. Niet voor het oog van al deze mensen. 'Who would have known that time would move so fast,' zong ze in haar hoofd. Ze stelde zich voor hoe ze op haar kamer zat. De muziek speelde zacht op haar achtergrond, terwijl ze met haar moeder belde. 'Without you I'm nothing, but nothing always lasts.'

Jesper glimlachte en liep naar haar toe. 'Ik ben zojuist Melody's hoofd in gegaan, maar ze heeft zelf gekozen welke herinneringen ze me wel en niet laat zien. Als ik haar vastpak, wordt het een stuk moeilijker.'

Zijn vingers raakten haar bovenarm, maar dit keer was er niet alleen een koud gevoel. Het was alsof duizenden ijspegels haar hoofd binnen drongen. Herinneringen stroomden als een rivier voor haar ogen langs. Ze had er geen controle over. Hopeloos probeerde zich vast te houden aan de tekst van het liedje. 'You told me to stop chasing ghosts, but I can't help looking. I'm looking for you.'

De rest van de woorden ontglipten haar toen Noahs stem door haar hoofd galmde. 'Mel, zo is het genoeg.' Ze zag de angstige ogen van Dianne en Lucile weer voor zich. Een figuur lag voor haar op de grond en de ruimte was gevuld met schaduwen.
Nee, dit mocht hij niet zien. Ze zouden het hier nooit meer over hebben. Dit had vergeten moeten zijn. Denk aan het liedje, laat hem niet meer zien. 'Although haunting, isn't the thing you would do.'

'Het is nooit gebeurt,' zei Dominiques stem. Ze zaten in de auto en de stadslichten flitsen door het raam. Ze voelde zich verdoofd, door wat er gebeurt was, maar ook door wat er had kunnen gebeuren. Haar bloed drupt op het tapijt in de auto. Het enige wat de stilte doorbrak was het zachte spelen van de CD. 'So now I'm alone in your room.'

Een pijnscheut trok door haar hoofd en ze stond weer in de oefenzaal. Ogen keken gefascineerd haar richting uit, alsof ze alles hadden gezien. Het mes, het bloed en de scherven van de lamp die het hadden moeten verbergen. Haar schaduwen die twee mannen zo makkelijk hadden kunnen doden.

'En mag je dat zomaar bij iedereen doen?' vroeg de vrouw aan Jesper.

'Nee, het is erg indringend om zomaar door iemands herinneringen te gaan,' zei hij op een kalme, emotieloze toon. De lach was van zijn gezicht gegleden. 'We doen het alleen wanneer het nodig is om de veiligheid te bewaren en wanneer iemand wordt verdacht van een ernstig feit. Ook staat de wetgeving rond gaven me op dit moment niet toe om in de gedachten van niet begaafden te kijken.' Zijn ogen gleden kort Lucas richting uit. 'Maar soms kijk ik in de herinneringen van mijn collega's om te oefenen, maar dat is met hun toestemming.'

'Hij kent onze diepste geheimen,' grapte Lucas. Hij was er zich duidelijk niet van bewust hoe waar die woorden waren.

Melody bleef stilletjes staan, terwijl ze een glimlach probeerde te forceren. Het voelde alsof ze van glas gemaakt was. Jesper had recht door haar heen gekeken. Wanneer kwam het moment dat hij haar confronteerde? Of wachtte hij tot de bezoekers weg waren? Ze voelde haar hartslag stijgen. Iets kriebelde aan de binnenkant van haar handpalmen, alsof het er graag uit wilde. Snel zette ze een paar stappen achteruit.

'Melody...' Jesper draaide haar richting uit. Hij had haar plotselinge beweging niet gemist. 'Laat jullie haar gave ook zien. Ze heeft een bijzondere gave waarmee ze mensen met een aanraking kan uitschakelen. Al kunnen we dat deel wegens veiligheidsreden niet voordoen.'

Als ze niet zo bang was geweest had ze hem een glimlach geschonken. Hij had haar uit een benarde situatie gered, al verdiende ze het niet. Ze stond de schaduwen toe haar handen uit te breken. Grote slierten duisternis vlogen naar buiten tot ze een wolk van schaduwen om zich heen had. Vermoord ze. Ze zijn je vrienden niet. Hij gaat je verraden, fluisterde de stem. En voor heel even overwoog ze het.
Nee, besloot ze. Dat was niet wat ze wilde. Bovendien stond ze zich op de groeiende rookwolk en trok de slierten terug haar handpalmen in, waarna ze zich omdraaide naar de groep.
Ze keken geïnteresseerd haar richting uit. Een man in een blauw pak met grijs haar dat ver achter op zijn hoofd begon stelde een vraag. 'Hoe werkt je gave precies? Doet de rook ook iets, of is het alleen met aanraking?'

'De rook kan ik gebruiken om ruimtes donker te maken, maar verder doet het niks. Het is mijn aanraking die mensen veel pijn doet.'

'Dat is een bijzondere gave, het verbaast me dat zoiets wordt toegestaan onder de niverials.'

'Dat is het niet,' verbeterde de leidinggevende hem direct. 'Ze is een student, maar wegens het gevaar dat haar gave vormt traint ze met de niverials mee. Zo zijn er professionals aanwezig als er iets mis gaat.' Het was niet de hele waarheid, maar niemand verbeterde hem.

'Ah.' De man knikte langzaam en haalde iets uit zijn zak. 'Als je een baan nodig hebt, bel me dan.' Hij stak een zwart visitekaartje haar richting uit.

Ze nam het aarzelend aan en keek naar de tekst op het kaartje. Louis Hauxwell, CEO Sidersafe.

'Bedankt,' zei ze zacht. Ze wist niet goed hoe ze er anders op moest reageren. Ze was nog veel te jong om een baan te zoeken. Waarom wilde hij haar gave überhaupt? Ze mocht hem niet op mensen gebruiken, dus hij was vrij nutteloos. Ze liet het kaartje in haar zak glijden. Dit was niet het moment om over dat soort dingen na te denken. Eerst moest ze voorkomen dat Jesper haar in de problemen zou brengen.

'Wij gaan verder, bedankt voor de demonstratie.' De leidinggevende staarde haar iets te lang aan, voordat hij de ruimte uitliep.

Melody keek Jesper nerveus aan, maar hij zei niks.

'Dat heb je goed gedaan,' complimenteerde Lucas haar.

'Bedankt.' Ze glimlachte zwak, terwijl ze probeerde ze te doen alsof er niks veranderd was. Jesper leek hetzelfde te doen, want zijn gelach was net zo geforceerd als het hare. Zijn ogen hielden haar nauwlettend in de gaten alsof ze een bom was die elk moment kon ontploffen. Waarschijnlijk was dat waar ook.

'Je hebt je test niet gehaald?' vroeg Claire toen ze na de oefening de trainingshal uitliepen.

'Nee, ik heb hem gehaald' Melody forceerde een glimlach.

'Gefeliciteerd.' De vrouw keek haar aan. 'Maar is er dan gebeurt?'

'Is het zo duidelijk?' Ze zuchtte. Ze was er niet goed in om te doen alsof.

'Het is mijn baan om mensen te lezen,' was Claires antwoord. 'Dus wat is er gebeurt?'

'Lucas, Jesper en ik waren aan het oefenen en hij zag iets in mijn herinneringen wat me in de problemen gaat brengen.'

'Daar hoef je je geen zorgen over te maken,' Claire schonk haar een glimlach. 'We hebben in het team een afspraak dat Jesper alles wat hij ziet voor zich houdt. Je moet een halve moord hebben gepleegd, voordat hij iets doorvertelt.'

Melody glimlachte, maar ze durfde zich niet opgelucht te voelen. Want dat was precies wat ze had gedaan. Dit ging niet over kattenkwaad, dit ging over het doelbewust gebruiken van haar gave om iemand pijn te doen. Ze had twee mensen gemarteld en als Noah haar niet gestopt had, vermoord. Ze had geen idee wat de consequenties zouden zijn, maar ze wist zeker dat ze hier niet mee weg kwam. Niet nu een niverial hen had horen schreeuwen.