De avond na de oefening met de niverials at Melody twee keer zoveel als normaal. Haar vrienden keken met grote ogen toe hoe ze aan haar tweede bord rijst begon.

'Wat hebben ze met je gedaan, dat je zo'n honger hebt?' vroeg Dominique met een plagerige knipoog.

'Ze hebben me gemartelt,' grapte Melody.

'We hebben meer informatie nodig,' riep Vincent. 'Wat hebben ze precies gedaan? Wat voor een apparatuur gebruiken ze? Welke gaven hebben ze?'

'We willen details,' mengde ook Dianne zich in de conversatie.

'Als jullie echt zo graag willen weten...' Melody zuchtte gespeelde, waarna ze het verhaal vertelde. Alleen hoe Jesper haar herinneringen door was gegaan liet ze weg.

'Ik zou willen dat we mee mochten,' zei Evan toen ze uitgepraat was. 'Dat klinkt zo gaaf.'

'Wil je nog meer gevechten van niverials verliezen,' plaagde Dominique hem. 'Was het niet genoeg om door Lucas ingemaakt te worden?'

'Ze geven me tenminste een uitdaging. Dat kan ik van jou niet zeggen.'
'Hé, ik heb je laatst nog verslagen.'

Evan grijnsde. 'Dat was omdat ik je liet winnen.'

Terwijl ze verder kibbelden at Melody haar maaltijd op, waarna ze opstond om richting haar kamer te gaan. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Noah haar volgde.
'Mel,' zei hij toen ze de kantine hadden verlaten. 'Ik wilde je wat vragen.'

Ze draaide zich naar hem om. Wat kon hij haar nu vragen? 'Ja?'

'Ik vroeg me af of je zin hebt om van de week met me te lunchen in het café op het terrein.'

Wacht wat? Verrast keek ze hem aan. Vroeg hij haar mee op een date? Die zag ze niet aankomen. Hij was knap, maar ze had nooit gedacht dat hij iets in haar zou zien. Ze had de afgelopen twee weken niet echt aan jongens gedac

'Je mag nee zeggen, ik wil je niet dwingen.'

'Nee, ik bedoel, ja. Het klinkt leuk.' Ze glimlachte.

Hij lachte ook, opgelucht leek het. 'Komt donderdag uit? Of wil je liever op een andere dag gaan?'

'Donderdag is prima. Ik ga toch nergens heen.'

'Zeg dat niet te hard, het zou me niks verbazen als je volgende week je gave test al haalt.'
Ze schudde haar hoofd. 'Ik denk dat het wat meer tijd nodig heeft, maar ik beheers het al een stuk beter.'

'Dat is iets.' Hij schonk haar een glimlach. 'Maar ik moet je niet verder storen, je bent vast uitgeput.'
Melody knikte met tegenzin. 'Helaas wel.'

'Ga dan maar snel slapen! Ik zie je morgen.'

'Tot morgen.'
Melody glimlachte toen ze in de lift stapte. Vandaag was een drukke dag geweest en ze had veel om over na te denken, maar ditmaal was het meeste positief.

De rest van de week vloog voorbij. Voor ze het wist was het al donderdagochtend. Melody moest toegeven dat ze haar hoofd het eerste uur niet echt bij de les had. Ook toen ze met haar vrienden naar gave beheersing liep, volgde ze hun gesprekken amper. Ze dacht vooral na over de date en de manieren waarop ze het kon verpesten. Ze wist niet eens zeker wat ze van Noah vond. Maar dat maakte niks uit, toch? Het was maar een afspraakje om elkaar te leren kennen buiten de vriendengroep om. Als ze hierna gewoon vrienden wilden blijven was het ook goed. Ze had niks te verliezen. Ze zou eens moeten stoppen met het zijn van zo'n nerveus wrak. Alleen was dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Ze had zichzelf er net van overtuigd dat het goed zou komen, toen Dominiques stem door de gang galmde. 'We zitten in de simulatieruimte!'

Nee, alsjeblieft niet vandaag. Dat kon ze er niet bij gebruiken. Melody hield haar eigen pasje tegen de scanner hield. Zaal 2C, verscheen op het scherm. Dominique had gelijk, ze hadden in de simulatieruimte. Ze was er nog niet klaar voor, maar ze kon er vast niet onderuit komen. Simulatoren werden ook in de gaventest gebruikt, dus ze moest het toch een keer doen. Melody had alleen gehoopt het iets langer te kunnen vermijden.

Met tegenzin kleedde ze zich om, in hetzelfde veel te strakke witte pak als ze de vorige keer had moeten dragen. Dominique ratelde de hele tijd over hoe leuk de les zou zijn, maar het lukte Melody niet om te doen alsof. Tegen de tijd dat ze het lokaal in liepen, was ze misselijk van de angst. Ze haatte de brok in haar keel en hoe haar vingers trilden. Dit zou niet zo'n groot punt moeten zijn. Het was maar een simulatie. Ze had met de niveirals getraind, dat was toch veel enger dan dit?

'Goedemorgen,' groette Lucas haar, toen ze het lokaal in liepen. 'Ben je een beetje bijgekomen van Jesper?'

Melody knikte en ging naast de anderen op de bank zitten. Ook de jongens hadden de witte pakken aan getrokken. Ze zagen er futuristisch uit, alsof ze astronauten waren.

'Wie is Jesper?' Evan keek haar vragend aan.

'Iemand van de training die ik liever niet nogmaals tegenover me heb,' antwoordde ze. Ze had geen zin om dat deel van het verhaal uit te leggen.

'Nou moeten we nog wachten op mevrouw Brugman of kunnen we beginnen?' zei Dominique. Er stond een brede glimlach op haar gezicht.

'Ik denk dat we beter kunnen wachten, ik weet niet of ze me nog in de simulatieruimte vertrouwt.' Melody forceerde een glimlach.

'We mogen toch geen moeilijke simulaties meer doen. Er kan niks mis gaan.'

'Dat mocht hier voor ook niet,' zei Vincent. 'Alleen controleerden ze ons nooit.'

Noah zuchtte. 'Laten we maar gewoon wachten. Al al gaat het goed, we kunnen haar beter te vriend houden.'

Daar had Dominique niks tegen in te brengen. Dus wachtten ze.

Het duurde akelig lang voordat de docent eindelijk naar binnen kwam. Het was genoeg tijd voor Melody om nog meer scenario's te bedenken waarop dit mis zou kunnen gaan. Ze kon de controle opnieuw verliezen en ditmaal zou haar gave sterker zijn. Dodelijker. Wat als ze haar nu niet meer konden stoppen? Zou ze sterven van uitputting? Of een leven nemen. Zou ze...

De deur zwiepte open. 'Goedemorgen allemaal,' groette de docent hen. Ze lachte er niet bij. Haar grijze ogen schoten bijna angstig door de groep. 'Ik zie dat jullie je al hebben voorbereid. Ik verwacht van jullie dat jullie de oefening serieus nemen en geen rare fratsen uithalen, is dat duidelijk?'

'Ja mevrouw,' verzuchtte Vincent.

'Voor jou ook Dominique?'

'Ja.' Zodra de docent wegkeek rolde Dominique met haar ogen. Lucas schudde zijn hoofd afkeurend, maar zei er niks van.

'Melody, denk goed om je beheersing,' waarschuwde de vrouw nog voor ze naar het andere lokaal liep. Het was niet dat de docente ooit een poging had gedaan om haar beheersing te leren, maar dat leek niet tot mevrouw Brugman door te dringen.

'Zullen wij samen een simulatie doen?' vroeg Noah haar zodra de deur dicht viel.
Melody schudde haar hoofd. 'Ik wil het eerst alleen proberen. Ik wil jullie niet per ongeluk pijn doen.' Of erger, doden. Ze kon dat risico niet nemen.

Hij knikte, maar zijn sombere ogen vertelden haar dat hij teleurgesteld was. 'Dat snap ik.'

'Ik ga wel met jou gast,' zei Evan die zijn donkere bril al op had gezet. 'Dan kunnen Dominique en Vincent samen klungelen.'

'En bedankt,' riep Dominique met een kleine lach, waarna ze met Vincent naar een van de deuren liep.

Melody keek zenuwachtig toe hoe haar vrienden de machines instellen en naar binnen liepen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze zou willen dat het voor haar zo makkelijk was.

'Ben je nerveus?' Lucas liep haar richting uit.

'Ja,' zei ze zacht. 'Ik heb het gevoel alsof het zo weer mis kan gaan.'

'Dat kan ik me voorstellen, maar we moeten dit wel doen. Hoe langer je wacht, hoe lastiger het wordt.'

'Ik weet het.' Ze kwam met tegenzin overeind en liep naar de derde machine. Haar pasje beefde in haar hand toen ze het tegen het apparaat aanhield. Het plastic tikte zacht tegen de scanner.

Lucas keek over haar schouder mee. 'We zetten hem op makkelijk, dan krijg je minder realistische figuren als de vorige keer. Het is net een spelletje.'

'Ik hoop het.' Hij had gelijk. Ze moest dit doen. Het zou niet makkelijker worden als ze nog langer wachtte. Ze opende de deur en stapte de donkere ruimte in. Er stond een rode stip in het midden van de duisternis. Dit voelde niet als een spelletje.

'Als je Jesper aankan, kun je dit ook,' spoorde Lucas haar aan, voor hij de deur dicht deed. Haar ogen gleden door de donkere ruimte. Nu was ze alleen. De mechanische stem van de machine haalde alle wazige herinneringen die ze ver weg had gestopt naar boven. Flarden van licht geluid, en mannen met pistolen galmden door haar hoofd, terwijl de monotone stem zijn riedeltje zei. 'Verlaat tijdens het spelen van de simulatie de oefenruimte niet. Zeg "Stop de simulatie" om de simulatie op elk moment te beëindigen. Simulatie doel: zelfverdediging. Simulatie start in 5. 4. 3. 2. 1.'