Het was schemerdonker in het vervallen gebouw waar ze zich schuil moesten houden. Er zaten planken voor de ramen en schimmelplekken op de muren en de vloer was modderig. Hoevaak hadden de niverials hier al getraind? Het moest tientallen keren zijn, want Lucas en Erika leken op hun gemak binnen de oude muren.

Melody stond naast Erika bovenaan de groene trap die ze moesten bewaken. In de verte waren de motoren van auto's te horen, maar verder was het nog stil. Stilte voor de storm, nam Melody aan.

Er klonk gekraak uit Lucas portofoon. Hij bracht hem naar zijn mond. 'Is goed, wij zijn er klaar voor.' Hij legde het ding op de houten tafel in het midden van de ruimte. 'We gaan beginnen.'

'Oké.' Erika strekte haar armen vooruit en de planken van de trap begonnen zich te vervormen. Jonge eikenboompjes schoten omhoog tot ze de trap bijna volledig blokkeerden.

Melody keek er vol verbazing naar. Erika's gave was indrukwekkend.
De vrouw glimlachte tevreden bij het zien van haar reactie. 'Ben je er klaar voor?'

'Ik denk dat ik wel moet. Ik kan nu niet meer weg.' Melody keek nerveus naar de begroeide trap. Nu werd het echt. Hoelang zou het nog duren voordat de niveirals hier waren?
Erika lachte zacht. 'Dat krijg je als je er mee instemt om tegen de niverials te vechten.'

'Eigen schuld,' zei Lucas met een knipoog.

Melody grinnikte zacht. 'Ik ben er vrij zeker van dat dit niet het domste is wat ik ooit heb gedaan, dus ik denk dat het wel goed komt.'

'Dan ben ik heel benieuwd wat dan wel domste is,' zei Erika.

Gelukkig hoefde Melody dat niet uit te leggen, want beneden klonk het geluid van voetstappen en stemmen. Het was tijd.

Ze focuste zich op haar nog bleke handen. Het was tijd om de duisternis binnen te laten. Voor even mocht ze een monster zijn en niemand zou haar stoppen. De schaduwen kronkelden bijna direct om haar handen heen.

'Weet je hoe je het moet sturen?' Erica keek haar aan. Gelukkig bleef de vrouw op veilige afstand.

'Niet echt, ik weet niet of het te sturen is,' gaf Melody toe. Onderaan de trap verscheen een silhouet.

'Duw het naar voren alsof het een muur is.'

Melody strekte haar armen zoals ze de vrouw had zien doen, maar de schaduw wolken gingen maar een klein beetje met haar armen mee, voor ze terugvloeiden naar hun plek. Haar gave was niet als een muur, het was een oceaan. Golven gingen waar ze wilden.

'Het is geen muur,' zei Lucas met een kleine glimlach. 'Het is een storm en jij bent de wind.'

Melody keek over haar schouder en knikte zacht. Ze kon het proberen. Ze concentreerde zich op de schaduwen en probeerde ze weg te laten stromen, Ze protesteerden toen ze haar armen langzaam naar voren bewoog, maar ze gunde de stem in haar hoofd geen ruimte.
Raak ze aan, dood ze.
Nee. Stroom naar beneden, ga de trap af en omring de mensen daar in duisternis. Lucas en Erika staan aan mijn kant. Tot haar verbazing zag ze hoe de schaduwen langzaam naar voren bewogen.

'Goed zo,' zei Erika met een glimlach, maar haar uitdrukking veranderde bijna direct in een serieuze frons.
Melody keek haar aarzelend aan. Was ze iets verkeerds aan het doen?
'Ga weg hier, wij hoeven jullie soort hier niet,' riep Erika luid, maar het was niet naar haar bedoeld. Het was gericht op de andere niverials. 'Wij zijn vrije mensen!'
Het geschreeuw was de laatste aansporing die Melody's gave nodig had. De zwarte rook vulde het trapgat tot er niks meer te zien was. Het geluid van voetstappen klonk, voordat er opnieuw een stilte viel.

'Ze zijn buiten,' zei Lucas die bij het raam stond. Zijn ogen hadden een witte waas. 'Blijf opletten, misschien proberen ze wat.'

'Komt goed,' beloofde Erika. 'Stop je gave maar terug Melody, anders put je jezelf uit.'

Melody knikte. Ze riep de schaduwen terug, waar ze zich in haar donkere handpalmen nestelden, voor ze helemaal verdwenen.
In de seconden die volgden was het akelig stil. Ze keken gespannen naar de trap en het raam, tot Lucas hen waarschuwde. 'Kijk uit, ze proberen ons hoofd binnen te komen.'
Hij was nog niet uitgepraat voor Melody iets kouds haar hoofd in voelde glijden. Het was alsof een regendruppel haar hoofd binnendrong

'Hallo,' Een zachte mannenstem galmde door haar hoofd. 'Ik ben Jesper ik ben hier om met wie je te praten. Wat is je naam?'

Een rilling kroop over haar rug. Hoe konden mensen zomaar in haar gedachten komen? Dit hoorden niet. 'Ik ben Melody,' antwoordde. Ze wierp Lucas een angstige blik toe.

'Ze gaan altijd voor de onervarenen,' verzuchtte hij. 'Probeer hem niks over je gave te vertellen.'

'Melody, hoe gaat het met je?'

Ze was bang en gespannen, maar dat hoefde hij niet te weten. 'Dat is niet belangrijk.'

'Hoe komt het dat je zo boos bent?'

Ze was niet boos, niet op de niverials in elk geval. Maar de persoon die ze speelde was dat wel. Waarom zouden mensen met gaven de niverials weg willen houden? Haar gedachten vlogen naar de twee mannen in de steeg. Waarom deden zij wat ze deden? Was het voor geld, macht of waren ze bang? 'Omdat jullie alles willen controleren. We laten onze gaven niet door de overheid onderdrukken.'

Erika knikte goedkeurend. 'Goed zo.'

'Ik kan me voorstellen dat lastig voor je is, denken je vrienden er ook zo over?'

Melody keek Lucas en Erika aan. 'Hij vraagt of jullie het met me eens zijn.'

'Natuurlijk,' zei Lucas met een glimlach. 'We hebben een hekel aan de niverials en hun controle.' Het sarcasme in zijn stem zorgde ervoor dat Melody een lach niet kon onderdrukken.

'Ja, ze denken er hetzelfde over.'

'Ik kan het systeem niet voor je veranderen, maar misschien kunnen we een oplossing vinden. Ik zie dat je een krachtige gave hebt, het is naar als iemand je hem niet laat gebruiken. Wat kun je er eigenlijk allemaal mee?'

'Ik ka-' net op tijd stopte ze zichzelf. 'Dat gaat je niks aan.'
'Sorry Melody.' Even was het stil. 'Hoe moeten we deze situatie gaan oplossen? Ik denk dat we dit beiden niet willen.'

Melody probeerde over het antwoord na te denken, maar het koude gevoel in haar hoofd werd sterker. De kamer flitste aan haar voorbij, ze zag glimpen van hoe ze met Lucas en Erika naar buiten liep. Wat deed hij? Keek hij in het verleden? Nee, dit waren haar herinneringen.

Beelden flitsen te aan haar voorbij, te snel om precies te zien wat er gebeurden. Toen stonden ze een paar dagen terug, midden in de kantine. Haar handen trilden, dus ze moest in paniek zijn. Ze zag hoe ze naar de lift liep. Nee, dit mocht Jesper niet zien. Dit was alles wat ze hadden beloofd geheim te houden. Zodra ze voor de lift stond en Noah eruit stapte,

spoelde Jesper door.

Ze zat nu met Dominique en Noah op het bed naar een serie te kijken. Haar hart klopte sneller. Dit mocht hij niet zien. Als iemand hier achter kwam, was dit geen oefening meer. 'Ga uit mijn hoofd!'

'Melody, duw hem weg,' zei Erika. Een warme hand vouwde zich om haar arm.

'Erika, je wilt haar nu niet aanraken,' waarschuwde Lucas.

Het bericht van Dianne schoot door haar hoofd en ze zag zichzelf naar de parkeergarage haasten. Het gleed zo snel aan haar voorbij dat ze geen grip op haar gedachten kon krijgen.
Nu kwam het moment waarop alles mis zou gaan. Ze voelde Erika vingers eindelijk van haar arm glijden. Voetstappen vertelden haar dat iemand achteruit liep. Ze wist niet of het geluid uit het verleden of heden kwam. Alles liep door elkaar. Het overspoelde haar. Ze kon hem niet stoppen. Ze kon dit niet. Ze...

Schaduwen braken vrij uit haar handpalmen. Ze kolkten rond haar lichaam. De ruimte om haar heen werd donkere. Hij hoorde hier niet thuis. Dit was haar hoofd. Dit was haar duisternis. Hij moest sterven.

Ze hoorde hoe ze Noah en Dominique vertelde dat ze niet mee mocht. Voor de twee konden antwoorden, werd de herinnering te wazig om nog wat uit te maken. Diepe duisternis nam hun plek over. Een oceaan van zware rook vloeide door haar hoofd en zij stond er midden in. 'Ik hoop dat je niet bang bent in het donker indringer' Een onnatuurlijke lach ontsnapte uit haar mond. 'Je graaft op de verkeerde plek. Er zijn hier monsters. Ik ga je vermoorden. Ik neem je alles af. Ik vind je wel. Je verdient het om te sterven.'

Het koude gevoel schoot als een speer haar hoofd uit, een scherpe hoofdpijn achterlatend. Ze knipperde met haar ogen. De hele ruimte was met rook gevuld. Wat had ze gedaan?

Kalmeer, dwong ze zichzelf. Ze haalde diep adem. Hij had niet gezien wat er gebeurd was. Als hij vragen stelde over zijn dreigementen zou ze gewoon vertellen dat ze het speelde. Dat het niet haar gave was. Ze trok de schaduwen terug naar haar handen. Niemand had geschreeuwd. Waarschijnlijk had ze niemand pijn gedaan.

'Gaat het?' Lucas keek haar bezorgd aan. Hij stond samen met Erica helemaal in de hoek van de ruimte. Was hij gevlucht voor de duisternis?

Melody knikte en liet de laatste schaduwen in haar handpalmen verdwijnen. Ze was oké. Ze was veilig. Het was maar een oefening, een stom spel 'Hij ging mijn hoofd door.'

'Die...' Erika slikte een scheldwoord weg. 'Dat heb je heel knap gedaan.'

Lucas knikte instemmend. 'Ga nu maar snel zitten. Je moet uitrusten. Wij bewaken het gebouw wel.'

'Bedankt.' Melody liet zich op de vuile vloer zakken en haalde diep adem. Als ze had geweten dat iemand in haar herinneringen kon kijken, had ze nooit meegedaan. Het was bijna mis gegaan. Ze wilde hem nooit in haar hoofd hebben. Het voelde vreselijk.