Het geluid van sirenes galmde door de straten. Het was akelig dichtbij toen toen ze in de parkeerplaats aftreden. Melody zat tussen Lucile en Dianne in, ze hield de handen van haar vriendinnen stevig vast. Wat had ze zojuist gedaan? Had ze haar gave echt op de mannen gebruikt? Ze had hen kunnen vermoorden.
Nee, dat had ze niet. Ze had amper controle, haar gave had zijn volledige kracht nog niet bereikt. Dit hoorde niet te kunnen. Druppels bloed liepen langzaam van haar arm. De scherpe pijn, zorgde ervoor dat ze niet kon ontkennen wat er gebeurt was. Dit was echt. Ze had het echt gedaan.

'Wat wilden die mannen van jullie?' vroeg Dominique die de grote weg op stuurde. Een politiewagen reed hen tegemoet. Melody hield haar adem in, maar de agenten keken niet eens naar hen.

'We zagen constant mensen door de branddeur van de naar binnen en buiten lopen,' zei Lucile zacht. 'We waren nieuwsgierig, maar durfden niet zomaar naar buiten te gaan. Dus gebruikte ik mijn gave om ongezien op onderzoek uit te gaan.'

'Ik wist wel dat het een dom plan was.' Dianne schudde haar hoofd zacht heen en weer.

'Je had gelijk, maar goed ik werd dus betrapt. Ik heb geen flauw idee hoe die man wist dat ik er was, maar hij had het door. Blijkbaar hadden we te veel gezien, dus ze namen me mee dat gebouw in. Dianne probeerde me te helpen.'

Dianne knikte zacht. 'Ik ga nooit meer naar die stomme club.'

Noah keek achterom. 'Zijn jullie gewond?'

De twee meiden schudden hun hoofd. 'Alleen geschrokken,' zei Lucile, voor haar ogen naar Melody gleden. 'Je arm bloed.'

'Ik weet het, het is geen grote wond.' Ze liet haar vrienden los en legde haar hand op de snede.

'Laat mij maar,' zei Dianne. Ze plaatste haar vingers op de wond. Een warm gevoel verspreidde zich door Melody's arm.

'Kun je wonden helen?' Melody keek haar verrast aan.
Dianne schudde haar hoofd. 'Mijn gave neemt alleen de pijn weg.'

Melody glimlachte. 'Dat is al heel wat.'

'Heeft hij je gestoken?' Noah keek hen bezorgd aan.

'Nee,' zei Melody. 'Nou ja, hij probeerde het, maar hij kon amper in mijn huid snijden voor mijn gave hem te veel werd.'

'We moeten het zo wel desinfecteren,' vond Noah. 'Maar dat is voor als we je weer naar binnen hebben gesmokkeld.' Hij lachte zacht.

Melody kon een nerveuze glimlach niet onderdrukken.

'Hoe ben je naar buiten gekomen?' Lucile keek haar met grote ogen aan.

'We hebben haar onder de mat verstopt, vertelde Dominique.'

'Nee!' Lucile keek giegelend naar de mat bij haar voeten. 'Stelletje criminelen.'
Die opmerking zorgde ervoor dat ze allemaal in lachen uitbarsten. Het was alsof de schaduwen eindelijk uit de lucht waren verdwenen.

'Wat gaan we vertellen, als mensen ons vragen stellen,' vroeg Noah toen ze uitgelachen waren. 'Als iemand erachter komt dat we onze gaven hebben gebruikt, zitten we diep in de problemen, vooral Melody.'

'Melody heeft een film met ons gekeken, waarna ze de berichtjes kreeg. We hebben haar naar haar kamer gestuurd en zijn met zijn tweeën jullie gaan halen,' besloot Dominique.

'Ik denk dat we niet moeten vertellen over de mannen,' vond Dianne.

Lucile knikte. 'We hebben gewoon een creep ontmoet in de club en zijn daarna gevlucht omdat we bang waren. De rest is nooit gebeurt.'

'Het is nooit gebeurt,' stemde Dominique in. Voor het eerst hadden de twee iets waar ze het over eens waren.

'Mel, we zijn er bijna,' waarschuwde Noah toen de hekken van het Niverium zichtbaar werden.

Melody zuchtte en klikte haar gordel los. 'Daar gaan we weer.'

Lucile en Dianne hielden hun benen opzij, waarna ze ging liggen. De twee meiden legden de mat vervolgens over haar heen. Even later voelde Melody het gewicht van de schoenen die zacht tegen haar lichaam drukten.
Dit was het laatste plek waarop dit mis kon gaan, vertelde ze zichzelf. Hierna waren ze veilig. Toch bonst haar hart net zo luid als de eerste keer. Dat ze zojuist misschien wel aan de dood waren ontsnapt, maakte het niet makkelijker.

'Goedenavond, mag ik jullie pasjes zien?'

'Alstublieft,' antwoordde Dominique.

'Jullie zien er uit alsof jullie een wilde avond hebben gehad.'

'Mijn vriendin is ziek geworden tijdens het uitgaan,' zei Dominique. De bezorgdheid in haar stem klonk zo geloofwaardig. Melody was jaloers op hoe goed ze kon liegen.

'Rij dan maar snel door. Beterschap hè.' Er klonk wat gestommel voor de auto in beweging kwam.

'Missie geslaagd,' zei Noah tevreden.

Na ongeveer twintig seconden kwam de mat boven Melody in beweging. Snel kwam ze overeind en nam haar plaats op de achterbank weer in.

Dianne plaatste haar hand op haar arm. 'Nu moeten we alleen dit nog oplossen,' ze knikte naar de arm.

'We verzinnen wel wat,' beloofde Dominique . 'Als mensen niet verwachten dat je een reden hebt om te liegen, geloven ze alles.'

'Dat is waar, maar jij bent niet de meest geloofwaardige persoon,' zei Noah.

'Daar denkt de bewaker anders over.'

'Hij is te naïef.'

Ze reden de parkeergarage in. Het was er een stuk voller dan voor ze waren vertrokken.

De andere leerlingen kwamen langzaam terug van de clubs en andere activiteiten. Aan enkele wankelende persoon te zien hadden sommigen veel gedronken. Noah stapte uit de auto en bleef voor het portier staan. 'Ik zie niemand die we kennen. Laten we opschieten.'

Snel schoten ze overeind en klommen de auto uit. Alsof ze een getraind team van bodyguards waren, omringden de anderen Melody. Zonder een woord te zeggen liepen ze naar de lift.

Pas toen de zilverkleurige deuren dicht schoven en Lucile haar hand op de camera had gedrukt, durfde Melody adem te halen. Het was bijna voorbij.

Noah keek naar haar bebloede arm. 'Dus hoe gaan we dit uitleggen?'
'We kunnen zeggen dat ik van de trap ben gevallen.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Dat excuus gebruikt iedereen.'

'We kunnen een lamp breken en zeggen dat je je er aan gesneden hebt,' stelde Lucile voor.

'Ik zeg wel dat ik je geduwt heb.' Dominique glimlachte.

'Dat hoeft niet.' Melody wilde niet dat ze in de problem kwam.

Dominique schudde haar hoofd. 'Je verdient het na de stunt die ik met de simulator heb uitgehaald. Ik heb veel goed te maken.'

'Maar hoe doen we het dan als ze de camera beelden controleren?' Dianne's zachtte stem kwam amper over die van de anderen heen.

'We moeten doen alsof het echt gebeurt,' zei Lucile. 'Gelukkig kan ikonzichtbaar worden.'

Dominique grijnsde. 'Zijn jullie klaar voor wat drama?'

'Altijd,' was Noahs antwoord. Het was niet dat ze veel keus hadden, want de liftdeuren gleden al open.

Direct gaf Dominique Melody een speelse duw.
'Hé kijk uit,' lachte Melody. Ze duwde haar terug en liep ze de gang in.

'Jullie vermoorden elkaar nog,' mompelde Dianne.

'Ik haar eerst.' Dominique sprintte haar richting uit.
'Dat dacht ik niet.' Snel rende Melody de gang door tot ze bijna bij de lamp was. Ze hield haar pas in, zodat Dominique naast haar kon rennen.

Haar vriendin keek haar aan. 'Sorry,' zei ze met een gespeelde lach, voor ze Melody een harde duw gaf.
Melody volgde hoe haar lichaam naar achter werd gedrukt. Haar rug bonsde tegen de muur. Op hetzelfde moment maakte de glazen lampenkap naast haar zich los van de muur. Hij bleef een halve seconde in de lucht hangen, voor een onzichtbare Lucile hem liet vallen. Scherven vlogen over de hele vloer. Ze krasten langs haar huid en verspreiden over de rode vloerbedekking.
'Auw,' riep Melody. Het was niet eens gespeeld. Ze bleef op haar plek tussen de scherven zitte. Ze nam een ademteug en keek naar de haar vrienden die boven haar uittorenden. Met een zachte kreun kwam ze overeind.
Dominique liep snel haar richting uit. 'Sorry, gaat het?'

'Blijf zitten, je bent gewond.' Noah knielde zich bij haar neer en deed een poging een bezorgd gezicht op te zetten. 'Lucile, kun je Tristen zoeken? Ze heeft haar arm open gehaald.'

'Ja, ga ik doen.' Lucile haastte zich de gang door.
Dianne kwam naast haar zitten en plaatste haar vingers tegen haar arm. Ze keek haar vriendin ongemakkelijk na.

Een paar minuten later liep Tristen gapend de hal in. Hij droeg een witte pyjama met een teddybeertjes print. Lucile liep naast hem, haar schouders waren naar beneden gezakt en ze had een bloedserieus gezicht.

Melody beet op haar tong. Had de man door dat ze aan het liegen waren?

'Wat is er hier gaande?' Hij klonk chagrijnig.

'We waren aan het stoeien en Melody viel tegen de lamp,' zei Dominique.

'Is dat zo, Melody?' Hij knielde bij haar neer. Het glas kraakte onder zijn pantoffels.

Ze knikte. 'Ik heb me gesneden aan het glas, maar het is niet heel diep.'
Dianne bewoog haar vingers opzij. 'Ik heb mijn gave gebruikt voor de pijn. Ik hoop dat dat niet erg is?'

'Voor dit soort dingen maken we uitzonderingen,' beloofde Tristen.Hij pakte Melody's arm voorzichtig vast rolde haar mouw omhoog. 'Dat is een lelijke wond voor een glas snede. Wiens idee was het om in de gang te stoeien?'

'Ik begon,' bekende Dominique. 'We waren elkaar aan het plagen en het liep uit de hand.'
Tristen keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'We praten er morgen over. Melody, het lijkt me verstandig dat wij even langs de schoolzuster gaan. Het kan zijn dat het gehecht moet worden.'

'Jawel,' zei ze zacht. Gelukkig leek hij hun verhaal te geloven.

Tristen draaide zich om naar de rest. 'Als we terug zijn is deze troep opgeruimd. Ik verwacht jullie morgenochtend allemaal bij de balie. Ja, jij ook Dominique.'
Dominique rolde met haar ogen. 'We waren alleen maar aan het stoeien.'

'Dat maakt me niks uit mevrouw Hauxwell.'