Op de dag van haar gavetest was Lucile zo nerveus dat ze amper wat kon eten. Alleen de aansporingen van Dianne zorgden ervoor dat ze toch haar ontbijt opat. Hoewel Melody niet precies wist wat de test inhield, merkte ze dat het veel voor Lucile betekende. Het zorgde ervoor dat ook zij zich gespannen voelde toen ze door het trainingscomplex liepen.

'Veel succes, je kunt dit,' zei ze met een kleine glimlach, voor ze haar pasje tegen de scanner hield. Zoals verwacht had ze een ander lokaal dan haar vriendinnen.

'Ik weet het, maar het blijft eng.' Lucile beet op haar lip. 'Wat als het me niet lukt? Het duurt nu al maanden. Sommigen hebben hun gave binnen een week onder controle.'

'Degene die dat hebben, zijn de mensen met prut gaven,' lachte Dianne. 'Ik zou mijn gave ook snel onder controle hebben als ik iets doms had als het koken van water.'

'Precies,' stemde Melody in. Het was niet dat zij wist hoe het werkte, maar ze wilde Lucile gerust te stellen. 'En anders probeer je het over een paar weken weer. Daar is niks mis mee.'

'Jullie hebben gelijk, ik ga mijn best doen en we zien wel.' Lucile glimlachte zwakjes.
Dianne knikte. 'Precies! Melody, zien we je straks in de kantine?.'

'Tenzij ik Dominique weer per ongeluk uitschakel wel.' Het was een slechte grap. Al helemaal met Luciles naderende gaventest en haar eigen zenuwen over het feit dat zoiets weer kon gebeuren, maar ze lachten er alle drie om.

Nadat ze afscheid van haar vrienden had genomen, liep ze richting de deur van zaal 2B. Ze was maar een deur verwijderd van de plek waar ze voor het eerst de controle had verloren.

'Hé Mel,' riep een luide stem door de gang.
Toen ze zich omdraaide zag ze Noah zwaaien. 'Hallo.'

'Zenuwachtig?' Lachte hij.

'Ja, is het zo duidelijk?'

'Je ziet er uit als een spook.'

'Oh nee.' Ze kon een nerveuze giechel niet tegenhouden. 'Het is dezelfde gang.'

'Ja, maar dit keer zijn wij er en doe je geen simulatie. Het gaat heus geen tweede keer mis.'

'Derde,' verbeterde ze hem, terwijl ze de deur open duwde.

'Drie keer is scheepsrecht,' zei een bekende stem geamuseerd.

Melody keek verbaasd naar het in een pak geklede figuur dat tegen de muur van de trainingszaal leunde. Lucas. 'Wat doe jij hier?'

'Zoals beloofd hebben we met onze leidinggevende gesproken. Hij zei dat als we het beter konden, we het zelf maar moesten doen. Dus dat doe ik.' Hij lachte. 'Totdat een van mijn collega's hem vertelt dat ik hem letterlijk heb genomen, ben ik je trainer.'

Ze knikte. Ze hadden het echt voor haar opgelost. 'Bedankt.'

'Ik heb je ook ingepland voor trainingen met mij en de andere niverials. Dus je zit de komende tijd wel veel met me opgescheept. Ik hoop dat je dat niet erg vindt.'

'Nee dat is oké.' Ze was hem al lang dankbaar dat hij dit voor haar wilde doen. De niverials hadden vast betere dingen te doen dan zich druk maken over haar gave, maar toch wilde hij helpen.

Noah keek van Lucas naar haar en weer terug. 'Is het een goed of slecht teken dat jullie elkaar kennen?'

Lucas haalde zijn schouders op. 'Als ik jou zo goed zou kennen, zou het betekenen dat je net als je vriend de school hebt proberen af te branden. Alleen ik denk niet dat Melody is daar het type voor is, toch?'

'Nee,' zei ze snel. Dat zou ze nooit doen.

Noah lachte zacht. 'Nou welkom, meneer...' zijn ogen dwaalden richting Lucas zijn borst, op zoek naar iets van een naamkaartje of pasje. Iets wat de niverial niet droeg.

'Lucas,' zei hij, waarna hij zijn hand uitstak en die van Noah schudde.

Het was dat moment waarop de andere drie binnenkwamen. Met geschrokken ogen staarden ze naar de niverial, die plotseling in hun trainingshal stond.

'Melody, ben je oké?' Dominique keek haar angstig aan.

'Er is niks aan de hand,' antwoordde Lucas kalm. 'Ik ben hier alleen om Melody te helpen met haar gave.'

'Kan de docent dat niet?' vroeg Evan geïrriteerd.

'De docent kon jouw kleine brand toch ook niet voorkomen?' Lucas gaf hem een knipoog.

Melody kon het niet laten om zacht te lachen. Haar vrienden waren minder subtiel. Hun geschater galmde door de ruimte. Het werd alleen maar luider toen Evans hoofd rood aanliep.

De enige die niet verbaasd was over Lucas aanwezigheid was de docent. Mevrouw Brugman groette hem kalm toen ze naar binnenkwam, voor ze hen aansprak. 'Ik ben vandaag druk met de rest van de klas, omdat we gavetesten hebben. Dat betekent dat jullie de simulatieruimtes niet kunnen gebruiken. Ik verwacht dat jullie jezelf wel voor een lesje kunnen redden?' Ze keek de ruimte rond. 'Meneer redt u het met Melody?'
Toen de niverial knikte, zuchtte de vrouw opgelucht. 'Veel succes. Hou het een beetje veilig. Als er iets is, laat het me maar weten.' Met die woorden liep ze gehaast de ruimte uit.

Melody keek de anderen verbaasd aan. Ze had iets meer verwacht. 'Gaat het altijd zo?'

'Meestal wel,' zei Noah. 'We hebben onze gavetesten gehaald en ze kan ons toch niks meer leren.'

'We beheersen onze gaven beter dan zij en jou durft ze niet te trainen,' legde Dominique uit. 'Nou jongens wat gaan we doen?' Haar blik gleed kort richting Lucas.

'Doe maar wat jullie normaal doen. Het is niet mijn baan om oppas te spelen of jullie stunts aan de docent door te vertellen.'

Dat was genoeg voor Dominique. 'Pingpong?'
Aan de glundering in haar ogen kon Melody zien dat het niet om een normaal potje pingpong ging.

'We kunnen ook trefbal spelen,' lachte Vincent met een iets te grote grijns.

'Nee,' protesteerde Evan gelukkig. 'We moeten zorgen dat Melody het een beetje bij kan houden.'

'We kunnen ook gewoon duelleren,' zei Noah. 'Dan kan Melody ook meedoen en eindigen we niet met blauwe plekken en brandwonden.'

'Vooruit,' zuchtte Dominique. 'Ik ga tegen Vincent.'
'Zullen wij samen ook een duo vormen?' stelde Noah voor aan Melody.

'En ik dan?' vroeg Evan verontwaardigd.

'Ik wil wel met jou sparren.' Lucas grijnsde iets te breed.

Evan nam hem in zich op. 'Oké, maar ik hou me niet in.'

'Ik ook niet.'
Melody wist niet of het door zijn zelfverzekerdheid kwam, maar Evan miste de glundering in Lucas ogen volledig. Begreep hij niet dat Lucas jaren meer ervaring dan hem had?

'Dat wordt leuk,' fluisterde Dominique in haar oor. 'Nou zullen we beginnen?' Ze liep naar de berging en pakte twee rood gestreepte palen die ze elk aan de andere kant van de ruimte zette. Vincent ging bij de ene staan en zij bij de andere.

'Het idee is dat je elkaars paal aan moet tikken, wie het het eerste doet wint,' legde Noah uit. 'Omdat gaven op elkaar gebruiken gevaarlijk wordt, gebruiken we ze alleen om te verdedigen. Evan zal bijvoorbeeld niemand in brand steken, maar kan wel een muur van vuur neerzetten of waterballen iemands richting uit slingeren.'

Melody knikte zacht. 'Ik weet niet of ik dat wel kan.'

'We doen het rustig aan,' beloofde Noah. 'Ik heb jouw gave ook nog nooit gebruikt, dus we hebben beiden een achterstand.'
Dat stelde haar gerust. Ze ging tegen de muur staan terwijl ze toekeek hoe het licht in de ruimte zich dimde en naar Vincents handen toe trok. Dominiques scheve glimlach veranderde in een serieuze frons. Haar lichaam maakte plaats voor dat van een grote wolf.

Het volgende moment was de kamer zo donker, dat er amper wat te zien was. Alleen de voetstappen van de twee waren te horen. Zo nu en dan flikkerenden lampen aan, waardoor ze even zichtbaar waren. De wolf liep langzaam richting Vincents paal, haar neus hield ze tegen de grond gedrukt. Ze had geen licht nodig om hem te vinden.
Vincent liet het licht terugkeren naar de ruimte. Er verscheen een kleine lach op zijn gezicht. 'Dacht je dat ik het zo makkelijk zou maken?'

De wolf keek hem aan, ze schudde haar kop heen en weer. Plotseling schoten er vleugels uit de rug van het dier. Binnen een seconden hing er een valk in de lucht. Het dier dook recht op de paal af.

Vincent reageerde razendsnel. De lampen flikkeren zo erg dat niemand meer kon zien wat er gebeurde. Melody kneep haar ogen dicht om aan het felle te ontsnappen. Pas toen er een luide joel door de ruimte klonk durfde ze haar ogen open te doen.

'Hebbes!' Vincent tilde Dominiques paal triomfantelijk van de grond. 'Eindelijk heb ik je!

Dominique die niet ver van zijn paal stond, veranderde terug in haar menselijke gedaante. 'Dat is gemeen.' Toch lachte ze.

'Niemand heeft gezegd dat het niet mag.'

'Gefeliciteerd.' Evan kwam overeind. 'Willen jullie al, of zullen wij eerst?'

'Jullie mogen wel eerst,' zei Melody. Ze keek liever nog even toe.

'Oké.' Lucas deed zijn jasje uit en legde het op de bank. Eronder droeg hij een witte polo. Ook de handboeien die aan zijn riem hingen legde hij op de bank, waarna hij naar een van de palen liep. 'Dus als ik het goed begrijp, moet ik de aan jouw kant paal bereiken, voor jij de mijne hebt?'

Evan knikte. 'Ik hoop dat je niet bang bent om nat te worden.' Hij stak zijn hand uit en er ontstond een kleine bal water in.

'Ik word niet nat.' Lucas ogen werden wazig.

Op dat moment wist Melody precies wat hij van plan was. Evan had geen idee wat hem te wachten stond.