De ongemakkelijke spanning die eerder die avond in de lucht had gehangen, verdween toen Melody het zwembad in liep. Ze werd begroet door zachtte popmuziek en het geluid van spattend water. Zodra ze om een plastic palmboom heen liep, kon ze het hele bad zien. Er waren een groot wedstrijdbad, een golfslagbad en een paar bubbelpoelen. Een felroze glijbaan kronkelde langs de muur naar beneden. De hele ruimte werd verlicht werd met gekleurde lampen die in nep palmbomen hingen. Het blauwe licht van de onderwaterlampen zorgde ervoor dat het water er aantrekkelijk uitzag.

Melody liep glimlachend richting het water. Het was veel te lang geleden dat ze had gezwommen. Met haar ouders naar het zwembad gaan was saai en ze was nooit meegevraagd door haar klasgenoten. Nu was dat anders.
Ze liep naar de rand van het bad en liet haar benen in het verrassend warme water glijden. Het was rustig in het zwembad. Slechts een paar andere jongeren spetterden elkaar nat en in het wedstrijdbad trok een volwassene baantjes.

De rust werd abrupt verstoord door een luide stem. 'Bommetje!'

Vincent schoot langs haar heen en sprong in het water. Spetters vlogen alle kanten uit. Melody kon een lach niet onderdrukken.

'Noem je dat een bommetje!' lachte Evan die ook het zwembad in kwam lopen. Hij nam een klein aanloopje en sprong het water in. Noah volgde enkele seconde later.

'Jongens,' zuchtte een bekende stem naast haar. Melody keek richting het geluid. Dominique kwam naast haar zitten. Ze droeg een zwart badpak met kleine gouden details. Het stond haar geweldig. Lucile en Dianne kwamen er ook bij zitten.

'Altijd hetzelfde,' stemde Lucile in. 'Er is een reden dat ik niet op ze val.'
Dominique grinnikte. 'Precies dat.'
Luciles ogen wat groter, maar ze hield haar kaken op elkaar gedrukt Snel keek ze de andere kant op.

Dianne wierp een blik haar richting uit en zuchtte. 'Alsjeblieft, vertel me dat ik niet de enige ben die wel op jongens valt.'
Melody kon een kleine lach niet onderdrukken. 'Ik ben bi, telt dat?'

'Whoo,' joelde Dominique zo luid dat haar stem door het zwembad galmde. Ze keek Lucile stellig aan. 'Ik zei het toch.'

Lucile sprong in het water, waarschijnlijk in een poging om Dominique te ontvluchten. Tevergeefs, want die sprong haar gewoon achterna.

Dianne zuchtte zacht 'Vraag me niet wat ze hebben,' fluisterde ze.

'Een haat-liefde verhouding?' Melody keek de twee na. 'Misschien wordt het nog wat.'

'Reken er maar niet op. Lucile haat Dominiques groep.' Dianne schudde haar hoofd. 'Ik bedoel... ik mag ze ook niet. Maar ik ga niet ontkennen dat ze knap zijn.'

Melody giegelde zacht. 'Wie vind je het knapst?'

Dianne keek een poosje naar de jongens. 'Evan, jij?'

Daar hoefde Melody niet lang over na te denken. 'Noah' hij had haar al vanaf de eerste dag dat ze hier was gefascineerd.

'Je hebt geluk dat je met hen traint.' Dianne lachte zacht. 'Je maakt vast kans.'

'Wie weet,' ze keek ongemakkelijk weg. Daar had ze nog niet over nagedacht, maar Dianne had gelijk. Ze had zichzelf nooit gezien als iemand op wie anderen verliefd konden worden, maar ze had zichzelf ook nooit gezien als iemand met een gave. Misschien had ze zichzelf onderschat. 'Jij maakt ook wel kans,' zei ze tegen Dianne. 'Je bent knap.'

Het was geen leugen. Ze was mooi met haar vriendelijke gezicht, rode haar dat in een bobline was geknipt en haar sproeten die via haar nek over haar schouders liepen. Maar Dianne schudde haar hoofd. 'Ik heb niks met badboys. Hij is knap, maar ik wil me niet de hele tijd moeten afvragen of ik de enige in zijn leven ben en of hij wel eerlijk tegen me is.'

'Daar heb je gelijk in.' Toch kon Melody het niet laten om een blik Noahs richting uit te werpen. De jongen glimlachte naar haar, alsof hij doorhad waarover ze aan het praten waren. Misschien was hij anders. Al was ze waarschijnlijk gewoon naïef.

'Ik krijg het koud, laten we gaan zwemmen' zei Melody. Ze liet zich het water in liet en naar de zwom de rest toe, die in het ondiepe gedeelte stonden. Daar gooiden ze fanatiek een bal over. Nog voor ze bij hen was, gooide Dominique de bal al naar haar toe. Hij vloog langs haar heen en belande voor Dianne. Die griste hem uit het water en gooide hem lachend naar Lucile.

'Hé die was voor Melody,' riep Dominique.

'Nu niet meer,' zei Lucile die de bal verder gooide.
Ze keek naar Noah die haar een knipoog gaf. Ook hij droeg een glimlach op zijn gezicht.

Een bal vloog rakelings langs haar hoofd.

'Opletten Melody,' riep Lucile grijnzend.

'Sorry.' Ze pakte de bal en gooide hem Noah's richting uit.

'Aan excuses hebben we niks, we zijn een heel serieus spelletje aan het spelen,' schreeuwde Evan. 'Je geeft de anderen nog een voorsprong.'

'Sinds wanneer zijn we een team?' vroeg ze.

'Ja Evan... ik zou ook niet met jou in een team willen zitten,' lachtte Vincent. Hij wist de bal die richting zijn gezicht vloog nog maar net te vangen.

Melody glimlachte. Was dit hoe het voelde om een vriendengroep te hebben? Hoe had ze dit al die tijd kunnen missen? Misschien was het Niverium niet zo erg als ze eerst gedacht had.

Na een halfuur de bal heen en weer gegooid te hebben, zwom Noah richting de kant. 'Ik ga naar het bubbelbad.'

'Dat klinkt als een plan,' stemde Lucile in.

'Inderdaad,' zei Melody, waarna ze hem volgde. Haar armen voelden zwaar van het constante heen en weer zwemmen. Morgen had ze vast spierpijn.

'Gaan jullie ook saai zijn of ga jullie mee naar de glijbaan?' Evan keek naar Dianne en Dominique.

'Ik saai?' Dominique grijnsde en keek Dianne aan.

Die schonk hun een kleine glimlach. 'Vooruit dan maar.'
Evan joelde luid en Vincent gaf haar een high five, waarna ze richting het trappetje zwommen.

'Gaat dat wel goed?' vroeg Lucile zacht, zodra ze buiten gehoorsafstand waren.

'Vast wel,' beloofde Melody. Ze klom het zwembad uit en liep richting het bubbelbad. De koude lucht zorgde ervoor dat er kippenvel op haar huid ontstond.

Noah knikte instemmend. 'Het is maar een glijbaan.'

'Dat is waar.' Lucile glimlachte nerveus. Ze vertrouwde Dominique echt niet.

'Wat hebben Dominique en jij?' vroeg Noah toen ze in het warme water van het bubbelbad zaten.

Lucile haalde haar schouders op. 'Ik mag haar niet en zij mij niet.'

Dat was te zien. Was dat ook de reden waarom Lucile zo'n hekel aan de groep had?

'Ah,' Noah lachte ongemakkelijk. 'Wat is jullie gave eigenlijk,' veranderde hij snel van onderwerp.

'Onzichtbaar worden.' Luciles mondhoeken gingen direct omhoog. 'Je weet nooit wanneer ik achter je sta. Die van jou?'

'Het is complex, maar komt er op neer dat ik gaven van anderen kan kopiëren.'

'Wow,' zei Melody. Was de duisternis die ze in zijn ogen gezien had, de hare geweest?

'Dus jij kunt ook onzichtbaar worden?' Lucile keek hem met grote ogen aan.

'Niet helemaal, ik moet de gave eerst zien en kan hem alleen voor een korte tijd oproepen. Daarnaast beheers je elke gave anders, dus moet ik ook vertrouwd raken met jouw kracht voor ik hem goed kan gebruiken.'

'Dus je gave kopieert die van anderen, je kan hem maar kort oproepen en je beheerst het niet altijd goed. Waarom zit je bij speciale training?' Lucile keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.

'Omdat ik als ik bijvoorbeeld die van Melody kopieer, niet in jullie klas mag trainen,' legde hij geduldig uit. 'Ik kan elke gave kopiëren, niet alleen die van jou. Mijn gave kan zo zwak of krachtig zijn als de mensen om me heen.''

'Oké ik snap het.' Lucile keek verslagen weg, voor haar ogen die van Melody ontmoetten. 'Wat is jouw gave eigenlijk, weet je dat al?'

Nu was het Melody's beurt om weg te kijken. 'Nog niet helemaal,' gaf ze toe. 'Ik denk dat ik mensen pijn kan doen met aanraking en ruimtes donker maak. Het voelt meer als een vloek dan een gave.'

'Hé, zo moet je niet denken,' zei Noah. 'Ik weet zeker dat heel veel mensen jaloers op jouw gave zijn.'

'Wie is er nu jaloers op iemand die anderen onvrijwillig kan martelen.'

'Je hoeft jouw gave niet te gebruiken om mensen pijn te doen,' vond Lucile. 'Het is meer dan dat. De kracht zorgt ervoor dat mensen je respecteren en uit je buurt blijven. Je hoeft hem niet eens te gebruiken om impact te hebben.'

'Ik wil geen respect omdat mensen bang voor me zijn.' Melody keek haar twee vrienden aan. 'Respect moet je verdienen, niet afdwingen.'

Noah knikte. 'Maar je vindt vast wel een manier om jouw gave goed te gebruiken. Daarom train je ook met ons.' Hij schonk haar een warme glimlach.

Ze hoopte dat hij gelijk had.

'Ik ga me zo afdrogen en terug naar mijn kamer. Ik heb morgen een gavetest.' Lucile stond op.

'Veel succes,' zei Noah. 'Ga je het halen?'

'De vorige keer ben ik net gezakt, dus ik denk dat het goed komt.' Ze glimlachte.

'Dan heeft Dominique eindelijk iemand om mee te shoppen.'

'Ik dacht het niet. Ze wacht maar tot Melody de hare haalt.'

Melody lachte zacht 'Zover is het nog lang niet.'

'Dat moet je niet te hard zeggen,' zei Noah met een geruststellende glimlach. 'Als je met ons traint, gaat het snel.'

'Ik hoop het.' Ze leunde met haar hoofd op de rand en keek naar de kleurrijke lampen in de plastic palmbomen boven haar. Misschien durfde ze te geloven dat het goed kon komen. Nu was het toch ook goed? Ondanks de duisternis die zich in haar lichaam verschool, was ze gelukkig. Dat was iets waar de oude Melody alleen van had durven dromen.

Het was veel te laat in de avond toen Melody terug op haar kamer kwam. Ze trok haar pyjama aan en ging op het bed liggen. De gordijnen liet ze half open, zodat ze naar de lichten van stad verderop kon kijken.

Het was lang geleden dat ze zo gelukkig was geweest. Als tijd die haar mobiel aangaf niet 23:01 was, had ze nu haar ouders gebeld om hen alles te vertellen, maar ze wilde hen niet wakker maken. Bovendien zou haar moeder haar direct vragen waarom ze niet sliep. Het was midden in de week.

Maar Melody was veel te enthousiast om te slapen. Dus zette ze de tv aan en zocht naar Het Slotakkoord. Het was de serie op die ze thuis altijd met haar ouders keek. Ze had de eerste aflevering zo vaak gezien, dat ze hele dialogen uit haar hoofd wist. Zouden haar nieuwe vrienden het ook gezien hebben? Het zou fijn zijn om iemand te hebben om het volgende seizoen mee te kijken. Ze moest het hen maar eens vragen, besloot ze.

Melody pakte haar mobiel en scrolde door instagram, terwijl de serie op de achtergrond verder liep. Ze had al lang niet meer op social media gezeten. De lachende gezichten van haar oude klasgenoten staarden haar aan. Deborah en haar achterbakse vriendinnen hadden selfies gemaakt in de kantine. Zouden ze weten hoe gelukkig ze nu was?
Ergens wilde Melody het hen graag vertellen, maar als ze hen een berichtje stuurde kreeg ze er morgenochtend vast spijt van.

Hopelijk was het voor hen al een straf genoeg dat ze op het Niverium was. Hun pauzes waren vast saai nu ze haar niet meer konden pesten. Zouden ze een nieuw slachtoffer gevonden hebben? Ze hoopte van niet, maar het zou haar verbazen als ze hun leven gebeterd hadden.

Melody scrolde een paar minuten door de foto's, voor ze op haar eigen pagina klikte. Er stonden een paar oude fotos op, maar meer niet. Misschien moest wat posten, om haar oud-klasgenoten te laten zien hoe goed het nu met haar ging. Het zou Deborah en Gianna vast weinig uitmaken, maar het was de enige wraak die ze kon krijgen.

Ze maakte een foto van het landschap, maar het lukte haar oude telefoon niet om het indrukwekkende uitzicht goed vast te leggen. Ze moest morgen maar een betere foto maken. Voor nu kon ze beter genieten van de laatste minuten van de avond. Vandaag was een goede dag geweest. En goede dagen moest je niet verspillen door te piekeren over wat een paar pestkoppen deden.