'Jij was lang weg,' merkte Raul op toen Melody de kantine in liep. Hij had zijn handen om een kop koffie geklemd.

Tristia, die aan de andere kant van de tafel zat, keek op. 'Waren er problemen?'

'Ja.' Ze goot heet water in een theeglas. 'Blijkbaar wil Van Hulzen de overplaatsingspapieren van nieuwe leerlingen. Dus die mocht ik langs gaan brengen.'

'Wat moet hij daar nou mee?' Tristia draaide zich om. 'Christine, weet jij of dat wel mag?'

'Ik denk het wel.' De vrouw kwam overeind en keek op haar telefoon. Een paar seconden scrolde ze. 'Er zijn geen regels tegen, maar dat moeten we wel in de gaten houden. Er is geen reden dat hij die nodig heeft.'

'Heb je ze gegeven?' Tristia keek haar aan.

'Ik moest ze ook aan Tristen geven, dus ik had weinig keus,' verzuchtte ze. Nerveus friemelde ze met het touwtje van haar trui.

'Maar?' Raul keek haar aan.

In haar hoofd riep Melody een paar scheldwoorden. Ze keken weer eens recht door haar heen. Had het zin om het te ontkennen? Ze wist het niet zeker. 'Dat is het helaas.'

De man gaf haar een klein knikje en keek Tristia aan. 'Misschien kunnen we Rachel erop zetten?'

'Ja, al ben ik bang dat ze weinig kan doen. Als hij geen regels breekt kunnen we alleen van een afstandje toekijken. En Van Hulzen is ook niet dom. Hij weet echt wel van de lijst en dat zijn naam erop staat.'

Melody pakte haar thee en liep naar de andere kant van de kantine. Ze haalde haar telefoon uit haar zak en nipte aan haar drinken, terwijl haar collega's verder discuseerden. Voor nu leek ze er mee weg te komen. Even overwoog ze hen nog te vragen naar dat jubileum, maar dan trok ze weer aandacht naar zichzelf toe. Raul leek al door te hebben dat ze niet alles verteld had. Ze moest hem geen kans geven om meer vragen te stellen.

Stilletjes scrolde ze door de berichten van haar vrienden die haar een fijne verjaardag wensden en Lucile die haar een serie hartjes had gestuurd. Snel stuurde ze er een terug, waarna ze haar telefoon weer weg stopte. Over een paar uurtjes was ze klaar met werk. Dan kon ze rustig ademen en verwerken wat er allemaal gebeurd was. Ze moest nog even volhouden.

Raul maakte zich los van het groepje collega's en liep haar richting uit. Hij zette zijn koffie neer en ging tegenover haar zitten. 'Volgens mij heb jij een rotdag.'

'Dat valt wel mee,' ze nam een slok van haar thee.

Haar collega bleef haar afwachtend aan kijken.

'Van Hulzen was niet blij om me te zien,' bekende ze. 'Hij probeerde me over te halen om te blijven praten en zei dat we elkaar anders wel op het jubileum zouden spreken. Wat dat ook mag zijn.'

'Wat een ellendige man,' verzuchtte Raul. 'Het Niverium heeft elk jaar een klein feestje voor het personeel. Wij worden ook elk jaar uitgenodigd, ondanks dat we geen personeel zijn.'

'Gaan jullie?' Ze keek hem aan.

'Ik niet, maar anderen wel. Het is een mooie gelegenheid om de boel in de gaten te houden.' Hij glimlachte voorzichtig. 'Voor beide kanten.'

'Ik denk niet dat ik er iets te zoeken heb.' Ze voelde er weinig voor om in haar eentje tussen de niverials te lopen. Waarschijnlijk dachten sommigen van hen nog steeds dat ze een monster was.

Raul knikte. 'Als het niets voor jou is, moet je niet gaan. Maar laat je niet gek maken door Van Hulzen. Hoeveel macht hij ook heeft, in een zaal met niverials moet hij zich gedragen.'

'Dat is waar.' Ze nipte van haar thee. 'Hoe komt het dat hij zoveel voor het zeggen heeft. Hij is toch maar een teamleider?'

'Ja, technisch gezien heeft hij die macht ook niet, maar de huidige eigenares van het Niverium is oud en dement. Nu werkt Van Hulzen er al lang en kennen ze elkaar goed, dus stemt ze met alles in wat hij voordraagt. Hij heeft haar zelfs overgehaald om Jacob een lagere positie te geven. Anders zou hij nu verantwoordelijk zijn voor het Niverium.'

'En dat kan allemaal zomaar?' Ze keek hem niet begrijpend aan.

'Eigenlijk niet, maar als je vrienden als Louis hebt, weet hoe je moet praten en je tegenstanders het niet zo nauw nemen met regels, is het niet lastig om jezelf omhoog te werken. Het zou me niets verbazen als hij het Niverium overneemt.' Raul zuchtte somber. 'En zolang wij geen bewijs hebben dat hij achter dingen als de moord op Ricky zit of dat hij de opdracht heeft gegeven om met Stevens herrinneringen... Je weet wel.'

Ze voelde een knoop in haar maag vormen. 'Is dat waarom hij nog niet iets opgepakt?'

Raul knikte langzaam. 'Maar je hebt dit niet van mij gehoort. Tristia wil niet dat je bij deze zaak betrokken raakt.'

Melody knikte zacht en dronk haar laatste restje thee op. 'Hij speelt het slim. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht van zo'n opvliegende man.'

Haar collega lachte zacht. 'Zelfs slimme mensen maken fouten en zodra hij er een maakt, hebben we hem.'

'Misschien moet ik naar dat feest gaan,' mompelde ze. 'Als hij zo graag met mij wil praten, dan kan dat. Misschien praat hij zijn mond voorbij.'

Raul glimlachte. 'Ik verwacht niet dat het zo makkelijk gaat, maar het is een poging waard. Ik denk dat ik mijn pak dan ook maar eens uit de kast moet halen. Als het je lukt om iets uit hem te krijgen wil ik het niet missen.'

Melody grinnikte zacht. Ze dronk haar laatste restje thee op en kwam overeind. 'Ik ga weer bezig, ik heb een stapel papieren in te vullen.'
Raul kreunde zacht. 'Sterkte.'

'Zal ik nodig hebben.' Ze zette haar kop in de vaatwasser. 'Wanneer is dat feest?'

'Dat weet ik niet precies. Zodra ik klaar ben met Claire, zoek ik de uitnodiging voor je op.'

'Bedankt.' Ze liep de kantine uit en klom de trap op naar het kleine kantoortje aan het eind van de hal. Eigenlijk was het een oude bezemkast waar Tristia een bureau in had gepropt. De licht muffe geur van de vorige bestemming hing nog steeds in de lucht.

Melody zette het kleine raampje open en ging zitten. Nadat ze muziek op had gezet, begon ze met het invullen van formulieren en nalezen van procedures. Langzaam verdween de spanning die ze eerder die dag had gevoeld.

De rest van de middag vloog voorbij. Net toen Melody afsloot en haar tas inpakte, klonk er geklop op de deur. 'Ja?'

Raul stapte de ruimte in. Hij wapperde met een strookje blauw papier. 'Ik heb hem gevonden.'

'Super,' ze keek naar het strookje dat de uitnodiging was voor het personeelsfeest. Het zag eruit alsof het uit een of ander tijdschrift was gescheurd. De nep-gouden letters die vertelden dat het jubileumfeest volgende week zaterdag was, waren veel te aangezet. Het was bijna alsof ze mensen smeekten om te komen.

'Deze mag je wel houden. Met je personeelskaart kom je binnen. Eventueel kun je iemand meenemen, maar dat is aan jou,' legde Raul uit. 'Verwacht er niet te veel van hoor. Meestal zijn het vooral de hoge piefen die komen en een paar enthousiastelingen.'

Melody glimlachte. Dat verbaasde haar niks sinds Van Hulzen het organiseerde. 'Bedankt, ik zal er naar kijken.'

'Geen probleem. Ga je zo naar huis?'

'Ja, ik ben klaar voor vandaag tenzij er nog wat spannends gebeurt.' Ze lachte zacht en deed haar rugzak om.

'Laten we hopen van niet. Tot morgen.'

'Tot morgen.' Ze glimlachte en liep de gang in. Het was een vreemde verjaardag geweest. Hopelijk waren de komende dagen net wat rustiger.

***

'Ik denk niet dat ik mee kan,' zei Lucile toen Melody haar die avond belde. 'We verwachten dat er die avond geprotesteerd wordt en de politie heeft om onze versterking gevraagd.'

'Dat is jammer.' Melody kon haar teleurstelling niet verbergen. 'Wat voor een protest is het dat jullie nodig zijn?'

'Dat van kleine groep mensen die het niet met het Niverium eens zijn.' Lucile grinnikte zacht. 'Het lijkt me dom om een stelletje niverials de boel onder controle te laten houden, maar je weet hoe de poltie is. Zodra er gaven bij komen kijken, hebben ze ons nodig.'

'Ja, ik weet het. Hopelijk stelt het niet veel voor.'

'Ik zou het niet erg vinden als het wel wat voorstelde. Het is hier doodsaai.'

'Je mag altijd nog hier komen werken,' grapte Melody.

'Nee, dankje.' Lucile grinnikte zacht. 'Ik heb liever saai dan dat de kogels me om de oren vliegen.'

'Zo erg is het nou ook weer niet,' zei ze, al wist ze wat haar vriendin bedoelde. Ze zou Lucile nooit overhalen om terug te komen. Niet voordat Van Hulzen in handboeien zat of dood was. Melody nam het haar niet kwalijk.

'Zegt degene die vandaag een niverial heeft gearresteerd.'

'Oké, dat is waar. Hoe was jouw dag dan?'

'Ik heb koffie gedronken bij een bejaarde vrouw die haar vuur gave iets te enthausiast gebruikte om cake te bakken.'

Melody schoot in de lach. Ze zag het al helemaal voor zich. 'Was de cake wel lekker?'

'Een beetje aangebrand, maar best wel. Helaas moest ik haar aanraden om de oven te gebruiken. Ze vond het niet leuk, dus waarschijnlijk gaat dit nog een staartje krijgen.'

'Hou me op de hoogte.'

'Zal ik doen. Trouwens misschien heb ik een idee over het feestje, maar het is wel een dom plan.'

'Vertel. Ik hou van jouw plannen.'

'Wat als je Dominique mee vraagt?'

Dominique? Naar een feestje dat werd gegeven door de organisatie die ze al een halfjaar niet meer sponsorde? Melody kon Van Hulzens woedende gezicht nu al zien. 'Dat is geniaal,' lachte ze. 'Doodeng, maar geniaal.'

'Er zijn daar allemaal niverials, hij kan haar niks maken.'

'Dat is waar, maar vind je het niet erg als wij gaan?'

'Nee, zolang je me na de tijd alles verteld.'

'Dat zal ik doen,' beloofde Melody. Ze voelde haar hart nu al in haar keel kloppen. Ze had er nog nooit aan gedacht om Van Hulzen uit te dagen, maar Lucile had gelijk. Hij kon hier weinig doen. En hij wilde hen alle drie toch al dood hebben, dus dat veranderde ook niet. Melody glimlachte voorzichtig. Misschien moest ze het gewoon proberen. Ze wilde toch vechten? Nou dit was haar kans om de man te laten zien dat hij niet de enige was die spelletjes kon spelen.

Melody praatte nog een halfuur met Lucile, voor ze ophing en Dominique een berichtje stuurde. Ze voelde een nerveuze kriebel in haar maag. Nu kon ze niet meer terug.

Melody

Het Niverium heeft volgende week zaterdag een jubileumfeest en ik ben uitgenodigd. Heb je zin om mee te gaan?

Dominique
Klinkt geweldig! Hoe laat?

Melody

Zeven uur 's avonds

Dominique

Staat genoteerd. Kom je van tevoren naar mijn huis? Dan kunnen we matchende outfits uitzoeken. Melody keek glimlachend naar haar scherm en stuurde een duimpje omhoog. Dominique leek er geen seconde over na te denken of dit wel een goed idee was. Ze was veel te bereid om dit te doen. Als Melody haar niet langer had gekend, had ze het roekeloos gevonden, maar inmiddels wist ze dat Dominique leefde voor dit soort momenten.