Kim was bang. Melody zag het aan alles. De manier waarop het meisje onrustig om zich heen keek, hoe ze mee tikte met de muziek en oogcontact vermeed. Melody wilde haar vertellen dat ze net zo gespannen was, maar ze wist niet hoe. Zij was nu de volwassene. Degene die zou moeten beloven dat het wel goed kwam.

'We zijn er bijna,' zei ze zacht. 'Ben je al klaar om naar binnen te gaan, of moeten we het even uitstellen?'

'Kan dat?'

'Alles kan.' Melody schonk haar een glimlach. 'Hoe lang is het geleden dat je een milkshake hebt gehad?'

'Te lang,' Kim glimlachte.

Melody stuurde de auto richting de afslag en reed de parkeerplaats van een wegrestaurant op. Ze had geen idee of dit mocht, maar niemand had haar regels gegeven. Als ze bij haar eigen intake tijd hadden gehad om taart te eten, zou zij ook de tijd nemen om een milkshake met Kim te halen. Het was het minste wat ze kon doen.

Ze haalde haar sleutels uit het contact en opende de deur. Naar haar zag ze Kim breed lachen. Het meisje sprong bijna naar buiten. Met grote ogen keek ze om zich heen. 'Het is al zo lang geleden sinds ik buiten ben geweest.'

'Wen er maar vast aan, het gaat nog veel vaker gebeuren.' Melody duwde de klapdeur open. 'Zodra je je gave genoeg onder controle hebt, mag je vrij naar buiten en kun je in de vakantie zelfs terug naar huis.'

'Echt?'

'Ja en jij bent al een heel eind de juiste richting op.' Melody liep naar de bestelzuil. Er waren amper anderen in het kleine restaurant. Blijkbaar vonden weinig mensen patat en hamburgers een geschikte lunch.

'Ik hoop het.' Kim keek naar de producten.

'Kies maar wat lekkers uit. Zullen we een menu doen? Ik heb wel zin in wat.'
'Lekker.' Kim bestelde een klein menu en Melody volgde haar voorbeeld. Samen liepen ze naar een tafeltje bij het raam.

'Ik kan niet geloven dat jij hier bent,' zei Kim zacht. 'Iedereen zei dat je gearresteerd was, maar dat was dus nep?'

Melody knikte. 'Het was de enige logische manier om me daar weg te krijgen.' Waarschijnlijk ook de beste manier om ervoor te zorgen dat ze niet kon vechten. Alleen dat was een gesprek wat ze niet met Kim wilde hebben. 'Er zijn heel veel dingen gebeurd, maar ik mag er niet veel over zeggen.'

'Mysterieus.' Kim grinnikte. 'En ik maar denken dat je zoals mij was.'

'Dat ben ik ook,' Melody schonk haar een glimlach. 'Het verhaal over mijn vlucht en wat er met Louis is gebeurd is echt. Alleen had ik op dat moment al genoeg controle. Hij was een slechte man en het was hem of ik.'

'Je hebt hem...' Kim slikte de rest van de woorden in.

Melody knikte zacht. 'En geloof me, ik heb er voor betaald. Maar het is een lang verhaal en jij hebt er weinig aan om het te kennen.'

'Hoe kom je in zo'n situatie terecht?' vroeg Kim door.

Melody keek haar aarzelend aan. Moest ze vertellen dat het iedereen had kunnen overkomen? Kon ze zeggen dat haar gave per ongeluk de aandacht van de verkeerde personen had aangetrokken?

Gelukkig werd ze gered door een medewerker die een dienblad op hun tafeltje zette.
Melody bedankte de jongen en nam snel een paar happen. Kim volgde haar voorbeeld en stelde geen vragen meer. Nadat ze hun eten op hadden, liepen ze in stilte terug naar de auto. Bij het portier bleef Kim staan.

'Is er wat?' Melody keek haar aan.

Ze schudde haar hoofd.

'Het is niet erg om bang te zijn.' Melody ging achter het stuur zitten en draaide haar richting uit.

Kim nam plaats op de bijrijdersstoel. 'Ik ben bang dat ik de controle weer kwijt raak. Dat ik het nog niet goed genoeg kan en iemand pijn doe.'
Melody knikte langzaam. 'Ik denk niet dat het gebeurt en er zijn heel veel goed getrainde mensen op het Niverium. Als het je overkomt zorgen zij er wel voor dat je niemand pijn doet.'

'Wat als dat hen niet lukt?'

'Dan kom ik je ophalen, drinken we milkshakes en denken we samen over een oplossing na.' Melody schonk haar een kleine glimlach. 'Jij bent meer dan jouw gave Kim. Het maakt me niet uit wat je kracht doet en welke kant het je leven ook uitduwt. Zolang jij jezelf blijft, sta ik aan je kant. En met mij vele anderen.'

Kim knikte zachtjes en nam een diepe ademteug. 'Ik denk dat ik er klaar voor ben.'

'Dan gaan we.'

Ze reden de laatste vijf minuten in stilte. De zachte klanken van de radio konden de spanning niet uit de lucht halen. Zelfs Melody kon zich niet meer verschuilen achter een glimlach toen het hek van het Niverium zichtbaar werd. Het was twee jaar geleden dat ze hier voor het eerst naar binnen was gereden, maar het voelde als meer. De plek was veranderd.

Het waren geen grote dingen, maar kleine details als de uitstaande fontein en de heggen die al een poosje niet waren gesnoeid. Ook zat er nu prikkeldraad op het hek dat rond het terrein ging. Was het om mensen binnen te houden of juist buiten?
Wat als het er hing wegens haar?
Ze probeerde de gedachten uit haar hoofd te schudden. Iets te snel reed ze op de slagboom af. Snel trapte ze op de rem en draaide haar raampje open. Ze zocht met haar vingers naar het pasje. Het duurde even voordat ze het gevonden had.

Een bewaker kwam uit het hokje en beende haar richting uit. 'Mag ik jullie pasjes zien?'

Melody overhandigde haar kaart. 'Kim is nieuw, we komen van de oude vestiging.'

'Oh?' De vrouw keek van haar pasje naar haar en toen richting Kim. 'Welkom. Ik neem aan dat je weet waar je moet parkeren?'

'Ja, ik ben hier bekend.'

De bewaker gaf haar pasje terug. 'Fijne dag.'
Melody knikte zacht en reed verder. 'Daar zijn we dan. Het gebouw met 's werelds mooiste tuin.' En de meest verrotte kern.
Kim keek met grote ogen uit het raam. 'Wauw, ik dacht dat ze geen geld meer hadden en dan komen ze met dit.'

'Dit is vroeger aangelegd. Ze hebben nu een stuk minder, maar vergeleken met de oude vestiging hebben ze niks te klagen.'

'Waarom verdelen ze het niet gewoon?'

'Ik weet het niet. Ik denk dat rijke mannetjes het idee van delen niet echt begrijpen.'

Kim grinnikte zacht. 'Kan je dat zomaar zeggen? Jij werkt toch voor hen?'

'Oh nee, ik werk helemaal niet voor hen. Het is mijn beroep om ze in de gaten te houden. Ik ben ze niks verschuldigd.'

Kim knikte zacht. 'Kun je dan niet zeggen dat ze anders met hun geld om moeten gaan of werkt dat niet zo?'

'Helaas niet.' Melody zuchtte zacht. Die kracht had alleen Dominique, maar tot nu toe was het enige resultaat van haar plan een lading online haat. Het Niverium was niet zo makkelijk te breken als ze hadden gehoopt.

Ze reden de parkeergarage in. Melody parkeerde tussen de auto's van de niverials, voor ze haastig naar de kant van de leerlingen liep. 'We zijn er bijna. We moeten hier de lift in en dan zet ik je af bij Tristen. Hij gaat ervoor zorgen dat je een kamer krijgt en wegwijs wordt gemaakt.'

Kim knikte zacht en volgde haar de lift in. Ze had een gespannen glimlach op haar gezicht. Zodra de deuren open gleden werd de kamer met de ronde balie zichtbaar. Tristen stond er samen met een student achter. Melody's ogen gleden langs de abstracte schilderijen. Deze ruimte binnen lopen, voelde op een vreemde manier als thuiskomen. Alleen woonde ze hier niet meer.

'Melody,' groette Tristen haar. De kale man glimlachte breed. 'Jij bent vroeg met het vinden van een baan.' Zijn ogen gingen naar Kim. 'Normaal houden we ze hier tot hun eenentwintigste,' zei hij met een knipoog.

'Het leven had andere plannen.' Melody glimlachte voorzichtig en haalde het formulier uit haar tas.

Hij knikte en nam het aan. Zijn ogen gleden even over het fel en hij knikte. Hij keek het meisje dat naast hem stond kort aan. 'Larissa, kun jij dit even kopiëren?'
Larissa knikte en pakte het papier over. Ze verdween door een deur.

Tristen keek Kim aan. 'Van harte welkom op het Niverium,' zei hij glimlachend. 'Mijn naam is Tristen en ik ga je zo wegwijs maken. We moeten nog even een kopie maken, want de niverials willen originelen van alles tegenwoordig.' Hij zuchtte.

Kim knikte ongemakkelijk en keek Melody aan. Een paar seconden stonden ze in stilte, voor Larissa terug kwam met twee papieren.

'Bedankt.' Tristen schoof het originele vel terug over de balie. 'Kun je dit bij Van Hulzen op het bureau leggen?'

Er trok een rilling door Melody's lichaam. 'Komt goed,' dwong ze zichzelf om te zeggen. Ze forceerde een glimlach. 'Ik moet gaan Kim. Heel veel succes en we zien elkaar nog wel.'

Kim knikte. 'Bedankt Mel.'

'Tot ziens,' zei ze tegen Tristan. Ze pakte het formulier en haastte zich de ruimte uit. Er was geen wereld waarin ze dit aan Van Hulzen ging geven. Ze ging de man niet laten weten dat er een nieuw slachtoffer was met een gevaarlijke gave.

Maar wat zou de man denken als hij merkte dat de cijfers niet klopten? Dat er een extra leerling in het document van Tristen stond. Ze kon niet zomaar met het papier vertrekken. Het was een origineel. Ze moest iets verzinnen. Liegen dat ze het kwijt was, werkte niet. Dan gebruikten ze Tristans kopie. Ze moest het origineel vervalsen en hopen dat de man niet verder keek dan zijn neus lang was. Maar hoe deed ze dat?Melody stapte de lift uit en keek de parkeergarage door. Aan de andere kant was de deur die haar naar de niverials bracht. Hij zag er opeens dreigend uit. Met kleine stappen liep ze erheen. Een zwaar gevoel vulde haar lichaam. Herinneringen overspoelden haar. Gedachten aan haar arrestatie, aan Claire en Lucas schoten door haar hoofd.Lucas...Een glimlach verscheen op haar gezicht. Hij had vaker papierwerk vervalst in opdracht van het CCNG.