'Is dit alles wat jullie hebben?' vroeg Alana toen de audio-opname eindigde. Haar bruine ogen dwaalden over de papieren die op tafel lagen.

'Ja, waarschijnlijk kunnen we met wat tijd veel meer verzamelen, maar gezien de mails lijkt het me beter om actie te ondernemen,' legde Tristia uit.

'Ik snap jullie punt, maar Van Hulzen is een gerespecteerd en vooraanstaand man. Als we er naast zitten hebben we een groot probleem.'

'We zitten er niet naast,' zei Melody vastbesloten. Ze ging zich niet laten tegenhouden door haar baas. Niet nu ze zo dichtbij was. Dit moest eindigen, dat begreep zij toch ook wel?

'Melody, met al het respect, maar ik heb geen manier om dat te weten. Ik kan het bewijs dat jij hebt verzameld voor deze zaak sowieso wel aan de kant schuiven, sinds wat jij en je vrienden van de week hebben uitgehaald.'

Melody voelde de kleur uit haar gezicht wegtrekken. De ruimte voelde opeens een stuk krapper. Hoe waren ze daar achter gekomen? Dit kon niet? Ze had het over iets anders.

Raul keek haar aan, zijn mond zakte een stukje open. Hij herstelde zichzelf snel en klemde zijn kaken op elkaar.

Tristia volgde zijn blik. 'Melody, is er iets wat je ons moet vertellen?'

'I-ik heb die foto's niet genomen.'

'Nee, maar je was wel bij het plan betrokken.' Alana keek haar strak aan. 'Waarom blijf je dit op eigen houtje doen? Je weet toch dat we hier voor je zijn?'

'I-ik...' Had het nog zin om te ontkennen? Voorzichtig gleed haar blik naar haar serieus kijkende collega's. Haar stilte had hun vragen al beantwoord. Ze slikte. Dit was inderdaad het moment waarop haar leven zou veranderen, maar niet op de manier die ze in gedachten had. 'Het spijt me.'

'Ik neem je niks kwalijk. We hadden je nooit aan deze zaak moeten laten werken,' zei Alana kalm. Ze klonk niet boos. 'Maar je moet goed begrijpen hoeveel problemen dit gedrag kan veroorzaken. Je bent erg roekeloos geweest.'

'Ik weet het.'

'Maar het werkte wel,' zei Raul zacht. Er stond een kleine twinkeling in zijn ogen. 'Die mailtjes naar het nieuws sturen was dom, maar we hebben nu meer informatie dan we de afgelopen twee jaar hebben gehad. Mensen praten, mensen zijn bereid om hun verhaal te doen.'

'Daar ben ik heel dankbaar voor, maar ik moet straks gaan uitleggen waarom we hem arresteren. Ik kan niet vertellen dat een van onze medewerkers zijn eigen weg in is geslagen en met vreemde methoden bewijs heeft verzameld.'

'Je mag het onder mijn naam zetten,' zei Raul direct. 'Ik heb beloofd een oogje in het zeil te houden.'

Tristia wisselde een blik met Alana. 'Ik stel voor dat we Raul het onderzoek af laten maken. We hoeven dit bewijs niet weg te gooien.'

Alana knikte langzaam. 'Dat lijkt me een goed idee. Maar zelfs dan is dit niet genoeg.'

Er vormde een brok in Melody's keel. 'Wat heb je nog meer nodig?'

'Niets waar jij je mee bezig gaat houden,' zei Tristia voordat Alana kon antwoorden. 'Jij gaat voorlopig alleen nog bezig met beveiligingstaken, tot je hebt bewezen dat je te vertrouwen bent. Dit kan echt niet en dat weet je heel goed.'

Alana knikte instemmend. 'Zie dit als een belangrijke les Melody. Je bent goed in je werk en ik wil je niet weg sturen, maar dit gaat een grens over. Wij kennen je verhaal, maar niet iedereen gaat je zulke dingen vergeven.'

'Ik weet het, het zal niet nogmaals gebeuren.'

'Dat hoop ik. Nou, kun je ons wat werk besparen en vertellen wie er betrokken waren. Dominique, jij en?'

'Dat is het. De anderen vonden het een dom plan.'

'Ook jouw vriendin?'

'Lucile zei dat we haar zegen hadden, maar dat ze zelf niet mee wilde doen.'

'Ik hoop dat je nu wel eerlijk tegen ons bent.' Alana kwam overeind. 'De volgende keer zal ik niet zo vriendelijk zijn.' Met die woorden liep ze weg.

Tristia keek Melody hoofdschuddend aan, pakte de papieren van tafel en volgde haar baas de ruimte uit.
'Melody.' Raul zuchtte zacht. 'Ik weet niet of dit waanzin of genialiteit is.'

'Het is waanzin,' antwoordde ze. Het kostte haar moeite om de brok in haar keel weg te slikken.

'Soms heeft de wereld wat krankzinnigheid nodig om vooruit te komen,' mompelde hij. 'Begrijp me niet verkeerd, je moet dit niet nogmaals doen, maar nu het in het nieuws staat, moeten ze er wat mee.'

'Het lijkt er niet op. Ze gaan hem niet eens arresteren.' Tranen welden op in haar ogen. Ze stond ze niet toe om over haar wangen te lopen. Dit was haar eigen schuld. Ze had dit zelf gesaboteerd. Als ze niet zo eigenwijs waren geweest om zelf naar bewijs te zoeken, dan had Alana haar gesprek met Colette vast genoeg gevonden.

'Dat hadden ze anders ook niet gedaan. We ontwrichten het hele Niverium als we hem arresteren. Hij moet een moord hebben gepleegd voordat hij gearresteerd wordt.'

'Dat heeft hij.'

'Bewijs het.'

'Dat mag ik niet meer.' Ze zuchtte en liet haar mobiel in haar zak glijden. 'Ik ga naar mijn kantoor toe. Als iemand belt, verbind ik hem met jou door.' Zonder zijn reactie af te wachten liep ze de ruimte uit. Ze wist niet op wie ze bozer was. Deze stomme organisatie of zichzelf.

De rest van de middag verstopte Melody zichzelf in haar bezemkast-kantoor. Verveeld bladerde ze door de mappen die nog in de ruimte lagen, ook al mocht ze ze eigenlijk niet meer bekijken. Zo nu en dan rinkelde haar telefoon, maar ze schakelde alle gesprekken direct door naar Raul. Ze was opgelucht toen het eindelijk vijf uur was. Snel trok ze haar jas aan en liep naar haar auto. Zodra ze achter het stuur zat, stuurde ze Dominique een berichtje.

Melody

Mijn baas weet wat we hebben gedaan, ze was niet blij. Ik ben niet ontslagen, maar ik denk niet dat het veel scheelde. Ben jij nog steeds veilig?

Ze wachtte even op antwoord, maar toen dat wegbleef legde ze haar mobiel weg. Ze startte de motor en reed de parkeergarage uit. Direct werd ze begroet door regendruppels die zacht op haar ramen tikten. De wolken van eerder die dag konden hun tranen niet langer inhouden. Akelig toepasselijk.

Ze draaide de radio aan en reed in langzaam tempo door de stad. Melody wilde nog niet naar huis gaan. Dan zou ze de rest van de avond alleen met haar eigen gedachten zitten. Alleen wist ze ook niet waar ze anders heen moest. Lucile was te ver weg en haar andere vrienden zaten nog op het Niverium. Dat was 's werelds laatste plek waar ze nu wilde zijn.
Misschien kon ze naar Dominique, maar ze wilde haar vriendin niet nog meer problemen bezorgen. Waarschijnlijk was ze toch te druk, want anders had ze wel op haar berichtje gereageerd.

Wie was er dan nog over? Haar ouders durfde ze niet in deze chaos te betrekken. Misschien moest ze naar Richard gaan? Melody verwierp de gedachten direct. Zijn woorden waren enkel een beleefdheid geweest. Hij wilde echt niet dat ze opeens met al haar problemen bij hem op de stoep stond.

Ze zuchtte en reed een zijstraat in. Ze parkeerde haar auto achter een rood werkbusje. Waarom bleef ze niet gewoon hier? In een woonwijk waar niemand wist wie ze was, of wat ze hier deed. Melody staarde naar de weg voor haar. Een man die zijn hond uitliet passeerde haar auto en verderop fietste een vader met zijn dochtertje. Ze leken haar niet op te merken.

Hoelang kon ze hier blijven staan voordat iemand haar opmerkte? Zou het minuten of uren zijn? Ze konden haar vast niet wegsturen. Maar ook hier zat ze alleen met haar veel te luide gedachten. Misschien moest ze toegeven dat ze dit niet kon. Melody pakte haar telefoon van de bijrijdersstoel en keek op het scherm. Dominique had nog altijd niet gereageerd. Ze typte een nieuw berichtje.

Melody

Je moet het zeggen als je druk bent, maar kan ik misschien langskomen?

Opnieuw kwam er geen antwoord. Langzaam verstreken de minuten. Melody tikte nerveus op het stuur. Waarom duurde het zo lang? Normaal reageerde haar vriendin direct. Was er iets gebeurd? Als haar collega's wisten wat zij en Dominique hadden gedaan, dan kon Van Hulzen het ook weten.

Melody voelde haar hartslag versnellen. Was dat waarom ze niet reageerde? Of zat ze gewoon in een vergadering? Ze moest een bedrijf overeind houden. Het was niet vreemd als ze even geen tijd had om op haar telefoon te kijken. Melody perste haar lippen op elkaar. Als ze nu naar Dominique reed en er niks aan de hand was, dan zou ze opdringerig en panisch lijken. Maar als ze het niet deed en er iets gebeurd was, zou ze het zichzelf nooit vergeven.

Melody wierp haar mobiel op haar bijrijdersstoel en draaide het parkeervak uit. Haar hartslag gonsde door haar hoofd. Het vast niks, probeerde ze zichzelf te herinneren. Maar ze geloofde het niet meer. Een naar gevoel kroop als een schaduw naar haar keel.