Een vrouw in een donkere jas stond op de parkeerplaats voor het kantoor. De zwarte stof wapperde in de gure wind. Was het Ricky? Een misselijk gevoel vulde Melody toen ze haar auto het terrein op stuurde. Pas toen ze dichtbij was, herkende ze haar gezicht als dat van Colette. Opgelucht haalde ze adem. Ze duwde het portier open en forceerde een glimlach. 'Goedemorgen, bedankt dat ik langs mocht komen.'

'Geen probleem. Ben je alleen?' De vrouw keek naar haar donkere auto.

'Ja, vandaag wel.'

Haar ogen vormden spleetjes. 'Waarom?'

'Heb je het nieuws gezien?'

'Ja.'

'Daarom.' Melody bestuurde het gezicht van de vrouw. Colettes kalme uitdrukking verraadde niet wat er in haar omging. Ze moest een goede niverial zijn geweest.

De vrouw keek naar de deuren van het gebouw achter haar. 'Wil je binnen gaan zitten of is wandelen goed?'

'Wandelen is prima.' Melodys ogen gleden kort naar de lucht. Er hing een dichte bewolking, maar het voelde niet dreigend. 'Is het goed als ik dit opneem?'

Colette knikte en liep de parkeerplaats af. 'Denk je dat ik wat met die e-mails te maken heb?'

'Nee, ik weet waar ze vandaan komen.' Melody zette de geluidsopname app van haar mobiel aan. 'Ik ben hier omdat ik de ontslag rapporten van het Niverium heb doorgelezen. De situatie waarin jij weg bent gegaan voelde vreemd.'

Colette haalde haar schouders op. 'Mensen met gaven als mij krijgen niet veel genade. Ik dacht dat je dat wel wist.'

Melody knikte zacht. 'Dat weet ik heel goed. Kun je je nog herinneren hoe de situatie ontstond?'

'Niet echt. Het is al jaren geleden en ik heb het achter me gelaten.'

'Ja, dat kan ik me voorstellen. Was je niet ontzettend boos?'

'Natuurlijk, dat ben ik nog steeds. Alleen is dit hoe de wereld werkt. Ik heb er mijn baan van kunnen maken om anderen te beschermen terwijl ze het systeem navigeren.'

'Kun je me iets meer vertellen over waarom je zo boos was?'

'Je stelt veel vragen.' Colette pauzeerde. Het lukte haar niet meer om rustig te klinken. 'Wat probeer je te bereiken? Het was een dom ongeluk.'

'Ik denk niet dat het jouw schuld was,' zei Melody zo kalm als ze kon. 'Eerlijk gezegd weet ik zeker van niet.'

Colette werd stil. Haar hoofd zakte langzaam. 'Het was een drukke week en het was allemaal te veel, maar ik had de controle nooit mogen verliezen.'

'Kun je het moment beschrijven?'

'We zaten in de kantine en er was een best vurig gesprek over de reorganisatie gaande. Wat er precies gezegd werd weet ik niet, maar het werd me allemaal te veel. Van Hulzens geschreeuw, de toon waarop de anderen praten.' Colette liep langzaam verder. Ze maakte geen oogcontact meer. 'Ken je dat gevoel wanneer je kracht je helemaal leegzuigt? De kou die je dan overvalt.'

Melody knikte.

'Dat gebeurde nog voordat mijn kracht mijn lichaam verliet. Ik had de kantine uit moeten rennen, maar ik bleef zitten. Plotseling deed mijn kracht zijn eigen ding. Het was bijna alsof er iemand anders in mijn lichaam zat. Gelukkig begrepen mijn collega's direct wat er gaande is en hielden ze afstand tot ik de controle terug had, maar je weet hoe erg het mis had kunnen gaan.'

Dat klonk akelig veel als wat Van Hulzen bij haar had willen doen. Had Colette door hoe ze bespeeld was. 'Koud als in hetzelfde gevoel wanneer iemand je hoofd binnen dringt?'
'Zo zou je het kunnen beschrijven.'

Er volgde een lange stilte. Alsof het besef eindelijk landde. Hun schoenen tikten zacht tegen de stoeptegels. Toen Melody Colette aankeek zag ze dat de kleur van haar wangen was verdwenen. 'Wie heeft het gedaan?' vroeg de vrouw zacht. 'Van Hulzen?'

Melody gaf haar een zacht knikje. 'Alleen kunnen we het niet bewijzen. Dus daarom wilde ik jouw verhaal horen. Hoe meer mensen praten, hoe meer we tegen hem hebben. Ik weet zeker dat wij niet de enigen zijn.'

Colette knikte langzaam en liep verder. Ze schopte tegen een kiezel die op de stoep lag. Melody zei niks meer. De vrouw had zojuist geleerd dat haar baan haar onterrecht was afgenomen. Dat Van Hulzen haar leven eigenhandig in deze richting had geduwd, zodat hij zelf de touwtjes in handen had kunnen hebben.

Minuten lang liepen ze zwijgend door de stad. Hoewel ze geen woord spraken, voelde het alsof ze elkaars gedachten konden horen. De gedeelde pijn, woede en vastberadenheid hingen in de lucht. De gure wind was niet genoeg om het weg te blazen.

'We halen hem neer,' zei Colette vanuit het niets. 'Ik heb nog contact met een aantal oud niverials, die op hun beurt weer mensen kennen. Als ze horen dat jij dit doet, willen ze vast helpen.'

Melody glimlachte voorzichtig. 'Ik denk niet dat het gebruiken van mijn naam je gaat helpen.'

'Als ze je verhaal kennen wel.' Colettes ogen branden met een nieuw soort vuur. 'Die vervloekte man heeft geen idee wat hij begonnen is.'

'Ik hoop dat je gelijk krijgt.' Melody haalde haar mobiel uit haar zak en eindigde de opname. 'Soms heb ik het idee dat hij iets te goed weet wat hij doet.'

Colettes mondhoeken kropen omhoog. 'Ja, maar hij heeft geen idee hoeveel vijanden hij echt heeft gemaakt. Jij bent niet de enige die hij onderschat heeft. Daar ga ik voor zorgen.' Ze draaide zich om en keek in de richting waar ze vandaan kwamen. 'Heb je nog meer vragen?'

'Nee, niet echt.' Melody liet haar telefoon in haar zak glijden toen ze ze zich bedacht. 'Nou ja, een ding, maar het heeft hier niets mee te maken.'

'Wat kan ik voor je doen?'

'Dominique zit achter het verspreiden van de foto's,' legde Melody uit. 'Ik ben bang dat ze gevaar loopt.'
Colettes glimlach verdween direct. 'Natuurlijk zit ze er achter. Wie anders?' Ze schudde haar hoofd een paar keer heen en weer. 'Als jij ervoor zorgt dat Van Hulzen achter de tralies verdwijnt, zorg ik ervoor dat ze veilig blijft.' Ze stak haar hand uit

'Bedankt.' Melody vouwde haar vingers in de hand van de oud niverial en schudde hem. Ze probeerde haar gezicht neutraal te houden, maar ze voelde haar mondhoeken omhoog krullen. Dit ging goed komen. Ze konden dit eindigen. Colettes verhaal was een stuk bewijs. Misschien wel het laatste wat ze nodig hadden voor een arrestatie. Dan zouden ze eindelijk in zijn hoofd kunnen kijken en al zijn daden bevestigen. Nog even en dit was echt voorbij.

Het lukte Melody amper om haar enthousiasme in bedwang te houden toen ze die middag door het CCNG liep. Ze probeerde haar pas in te houden, maar ze kon het niet helpen. Het was zo lang geleden dat ze echt had durven hopen. Dat er geen stemmetjes meer in haar hoofd waren die fluisterden dat het niet goed zou komen.
Nog net niet huppelend, liep ze naar Tristia's kantoor. Ze klopte luid op de deur. 'Tristia?' Zonder antwoord af te wachten liep ze naar binnen.

'Wat is er Melody?' De vrouw keek op van haar computerscherm. Een flauwe glimlach vulde haar gezicht. 'Jij hebt goed nieuws, niet?'

'Ik heb met Colette Eisenberg gepraat. Haar ervaring met Van Hulzen is identiek aan de mijne.'

'In welke zin?'

'Hij heeft ook haar gave overgenomen en ze kent meer mensen die ook bij het Niverium hebben gewerkt. Ze gaat hen vragen om contact met ons op te nemen.'

'Dat heb je erg goed gedaan. Heb je het gesprek opgenomen?'

'Ja, natuurlijk.' Melody haalde haar telefoon uit haar zak en opende de app, waarna ze hem aan Tristia overhandigde.

Haar leidinggevende drukte op de afspeelknop en het geluid van Melody's stem vulde de ruimte. Op de achtergrond klonk het geluid van voetstappen, de wind en voorbij rijdend verkeer. Colettes stem beantwoordde haar de vragen.

Tristia luisterde geduldig. Ze spoelde niet door wanneer er stiltes vielen. Ze leek elke seconde van de audio-opname in zich op te nemen. 'Wat denk je er zelf van,' vroeg ze toen het gesprek afgelopen was.

'Ik hoop dat het genoeg is,' zei Melody. 'Ik weet dat het niet waterdicht is, maar we hebben zoveel andere dingen. Samen moet het toch iets bewijzen?'

Tristia knikte langzaam. 'Ik ben het met je eens. Al helemaal met de e-mails die zijn uitgelekt. Als hij achter de dader aangaat, kunnen er levens in gevaar zijn. Dat geeft het extra prioriteit.'

'Dus we gaan hem arresteren?'

'We gaan dit aan Alana laten zien en als zij groen licht geeft, stellen we een speciaal team samen om hem op te pakken.' Tristia glimlachte naar haar. 'Hou er wel rekening mee dat jij waarschijnlijk niet mee mag.'

'Niet?' Melody wist niet waarom ze het vroeg. Het antwoord was vanzelfsprekend. Haar leven was te diep verworteld in deze zaak. Dit was te persoonlijk.

'Het spijt me,' zei Tristia. 'Ik weet hoeveel het voor je betekent.'

Ze slikte de brok in haar keel weg. 'Nee, het is goed. Het belangrijkste is dat hij gearresteerd wordt.'

'Ik ben blij dat je het begrijpt.' Tristia stond op. 'Ik ga Alana opzoeken. Kun jij Raul ophalen? Dan gaan we in vergaderzaal A3.01 zitten.'

'Natuurlijk.' Ze griste haar mobiel van de tafel en haastte zich naar de deur. Dit was het moment waarop haar leven voorgoed anders werd. Van Hulzen zou eindelijk betalen voor wat hij haar had aangedaan en zij zou vrij zijn.