Sommige dingen wennen nooit. Begroet worden door twee identieke kopieën van jezelf was een van die dingen. Hoofdschuddend keek Melody naar de twee andere Melody's die in de deuropening stonden. 'Moet dit echt?'

'Ja,' antwoordde haar spiegelbeeld met Dominique's stem. Een scheve glimlach verscheen op haar lippen.

'Zeker,' bevestigde Noah. Melody grinnikte bij het horen van zijn zware stem.

'Je weet hoe kinderachtig ze zijn,' zei Lucile die de gang in kwam lopen. Ze droeg een donkerblauw shirt met een Niverium logo en een beige broek.

'Hé Luc,' Melody glimlachte breed en haastte zich naar binnen. Snel sloeg ze haar armen om haar vriendin heen. 'Ik heb je gemist.'

'Ik jou ook.' Lucile ruste haar hoofd tegen haar borst. 'Misschien had ik bij je moeten blijven.'
Melody schudde haar hoofd. 'Nee, jij bent daar veel beter op je plek. Als dit voorbij is, kun je misschien op het Niverium werken. Dan zijn we dichter bij elkaar.'

Lucile liet haar los. 'We moeten zorgen dat dit snel voorbij is.'

'Dat was wel het plan, tortelduiven.' Dominique veranderde terug naar haar eigen gedaante en liep de zaal in.

'Laten we dat maar doen.' Lucile pakte haar hand vast en liep richting de deur.

'Ja.' Melody keek even over haar schouder. Noah stond nog steeds bij de deur, inmiddels weer als zichzelf. 'Luc, ga maar vast. Ik wil nog even met Noah praten.'

Haar vriendin gaf haar een knikje en verdween de ruimte in.
Melody draaide zich naar noah om. 'Hoi,' zei ze met een ongemakkelijke glimlach

Hij glimlachte terug. 'Dus jij en Lucile zijn echt e-'

'Sorry,' fluisterde ze.

Hij schudde zijn hoofd. 'Je hoeft je excuses niet aan te bieden. Het is goed.'

'Ben je niet jaloers?'

'Een beetje,'gaf hij toe. 'Maar ik heb veel tijd gehad om na te denken en wij passen niet bij elkaar. Niet als koppel in elk geval.'

'Sorry.'

'Nee, ik meen het. Ik kan niet zoals Lucile midden in jouw storm staan. Ik hou van rustige gesprekken, een voorspelbaar leven. Je weet wel, huisje, boompje, beestje. Dat is niet een leven wat jij ooit zult leiden.'

Ze knikte zacht. 'Dit gaat nooit over, hè?'

'Dit wel, maar denk jij echt dat jij hierna ooit rustig stil gaat zitten?'

'Ik hoop het,' fluisterde ze. Wat ging ze doen als ze voor altijd in de storm vast zat? Kon ze dat wel aan?

Hij schudde zijn hoofd zacht. 'Jij bent chaos Melody, in de mooiste zin van het woord, maar het is een chaos die ik niet aan kan. Wij zijn beter als vrienden.'

Zij chaos? Ze moest een lach onderdrukken. Ze waren beiden vrienden met Dominique en hij noemde haar chaos. Hij moest iets in haar zien wat zij niet wist.

Hij glimlachte en gaf haar een knipoog. 'Laten we naar de rest gaan. Dit is een gesprek voor later.'
'Ja, goed plan.' Ze liep snel de zaal in. Het was geen grote ruimte. Er stonden drie houten tafels met kaarsjes erop. Rond degene in het midden had Dominique de stoelen verzameld. De meesten van haar vrienden zaten al. Dianne en Evan naast elkaar en Vincent tegenover hen.
Melody ging naast Lucile zitten. 'Hallo,' groette ze de groep. Ze kon zich de laatste keer dat ze al haar vrienden in het echt samen had gezien, niet meer herinneren. Het voelde vreemd om terug te zijn. Er was zoveel gebeurd en toch probeerden ze te doen alsof ze nog dezelfde personen waren als degenen die elkaar twee jaar geleden op het Niverium hadden ontmoet.

'Hallo,' Evan glimlachte. 'Ik hoorde dat we het Niverium in brand gaan steken.'

'Wat?'

'Oh sorry, loop ik op de zaken vooruit?'

Dianne schudde haar hoofd. 'Laat haar even Evan. Vuur lost niet alle problemen op.'

'Ik dacht van wel.' Hij gaf haar een stoot en keek Melody weer aan. 'Zie het maar als noodoplossing.'

'Als je het waagt, arresteren we je,' zei Lucile grinnikend. 'Toch?'

'Absoluut,' stemde Melody in. Ze ontspande haar schouders. Misschien waren haar vrienden toch niet zo heel anders. Ouder en hopelijk wat wijzer, maar nog steeds hetzelfde.

'Dat mogen jullie later uitvogelen.' Dominique zette een dienblad met koffie en thee op de tafel. 'Ik heb jullie verzameld omdat we hulp nodig hebben.'

'Waarbij?'

'Iets wat levensgevaarlijk is en waarschijnlijk ook illegaal.' Ze ging zitten. Haar gezicht stond voor een keer serieus. 'Voel je niet verplicht. Als jullie nu weg willen gaan, even goede vrienden.' Dominique's blik dwaalde de groep rond. Melody volgde haar ogen. Niemand stond op of greep naar zijn tas. Zelfs Dianne leek niet afgeschrikt.
Dominique glimlachte tevreden. 'Oké, we zijn er allemaal nog? Goed dan. De soort van baas van het Niverium is een corrupte viezerik. Hij pleegt moorden, koopt mensen om, maakt levens kapot en ga zo maar door.' Ze opende haar tas en haalde een foto uit haar tas. Die schoof ze de tafel op. Een huivering trok door Melody's lichaam bij het zien van Van Hulzens gezicht.

'Wat is je plan?' Vincent keek naar de foto. 'Wil je hem omleggen ofzo?'

Dianne keek vluchtig naar Evan.

Dominique glimlachte hoofdschuddend. 'Zo illegaal bedoelde ik ook weer niet. Als ik dat wilde, had ik mijn vaders vrienden wel gevraagd. We willen bewijs dat hij zich hier mee bezig houdt. Als we genoeg tegen hem hebben, moet hij wel gearresteerd worden.'
Dianne knikte zacht. 'Maar doet het CCNG geen onderzoek, Melody?'

'Ja,' zei Dominique voordat Melody kon antwoorden. 'Maar die mogen geen regels breken.'

Melody keek haar aarzelend aan. 'Wat is je plan?'

'Inbreken en zijn kantoor doorzoeken.' Dominique zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

De ruimte viel stil. Allemaal keken ze elkaar afwachtend aan.

'Nou, wat zeggen jullie?'

'Het is je domste plan ooit,' zei Vincent. 'Maar ik doe mee.'

Lucile keek van hem naar Dominique. 'Ik weet niet of het een goed idee is. Hij vermoordt ons allemaal als hij ons betrapt. Dat risico moeten we niet nemen.'

'Hij hoeft het niet te weten. We zijn de rebellen van het Niverium. Als we zeggen dat we het voor de grap doen, gelooft iedereen ons.'

Melody schudde haar hoofd. 'Lucile en ik zitten niet meer op het Niverium en jij ook niet.'

'Ik vind het geen slecht idee,' zei Dianne zacht. 'Jullie hebben je leven ooit ook voor mij en Lucile geriskeerd. Bovendien probeert hij de helft van onze groep toch al te vermoorden. Hebben we echt zoveel te verliezen?'

Evan knikte instemmend. 'Wat is het leven zonder een beetje risico?'

Dominique glimlachte tevreden. 'Wat denk jij Noah?'

'Natuurlijk doe ik mee.' Zijn ogen dwaalden naar Lucile en Melody. 'Als jullie het willen tenminste.'

Lucile knikte langzaam.

Melody keek haar kort aan, voor ze de groep rond keek. 'Weten jullie het zeker?'

'Absoluut,' besloot Evan. De rest knikte instemmend.

Ze voelde tranen in haar ogen opwellen. Ze waren bereid om alles hiervoor op te geven. 'Oké, dan doe ik mee. Hebben we al een plan?'

'Jazeker.' Dominique glimlachte en reikte nogmaals in haar tas. Ze haalde er een kladblok uit en schreef hun namen op. 'We hebben een groep voor de afleiding, een groep die de actie uitvoert en mensen die wacht staan. Mijn idee was om Vincent en Evan in afleiding te plaatsen, samen met Dianne als je dat goed vindt. Jullie zitten allemaal nog op het Niverium, dus jullie kunnen het gebouw in zonder al te veel gedoe.' Haar ogen dwaalden naar Noah. 'Jij, ik en Lucile kunnen naar het kantoor zelf en opzoek.'

'En ik?' Melody keek haar aan.

'Jij zorgt ervoor dat Van Hulzen niet in zijn kantoor is.'

'Dat moet lukken,' ze glimlachte nerveus. Als dit mis ging hadden ze een groot probleem. Zij en Lucile zouden sowieso hun baan kwijt raken en de rest... Melody perste haar lippen op elkaar. Ze wilde niet weten wat Van Hulzen deed als hij er achter kwam dat ze dit als groep hadden gedaan. 'We kunnen het hier niet in de groepsapp over hebben.'

Dominique knikte instemmend. 'We doen het met foto's. Ik zet van te voren een selfie in de groep en jullie reageren daarop met emoji. Een boos poppetje betekent problemen, een smiley betekent succes. Als we klaar zijn, kunnen we elkaar beter niet spreken. Stuur een duimpje omhoog om te weten dat je veilig bent.'

Lucile keek haar aan. 'Wat doen we als iemand in ons hoofd probeert te kijken?'

'Dan hebben we een groot probleem.' Dominique glimlachte scheef. 'Ik betaal jullie advocaat.'

'Het gaat niet mis,' zei Vincent vastbesloten. 'We hebben engere dingen gedaan.'
'Wanneer?' Evan keek hem aan.

'Eum.'

Melody lachte nerveus. Dit ging wel mis, maar ergens had ze er vrede mee. Alles was al zo lang mis aan het gaan. Van Hulzen had haar al op zoveel plekken gebroken. Als dit hun ondergang werd, zou ze hem met haar schaduwen meeslepen. Het was een noodoplossing die ze niet wilde nemen, maar misschien was het nodig.

'We kunnen dit,' zei Dominique. Ze stopte de papieren terug in haar tas. 'Wanneer gaan we het doen?'

'Zo snel mogelijk,' besloot Melody.