Dominique's blauwe jeep stond scheef voor de voordeur geparkeerd. Het hek dat het terrein afgeschermde stond nog half open. Het piepte zacht in de wind. Melody wisselde een blik met Christine en liep door de poort. Dominique's huis voelde opeens weer hetzelfde als toen Louis er nog woonde, ook al hingen er nog steeds lichtjes voor de ramen.
'Wees voorzichtig,' waarschuwde Christine. 'Misschien zijn Dominique en Colette gevolgd.'

Melody knikte. Ze liep langzaam richting de voordeur. Bij elke pas keek ze om zich heen. Het terrein was akelig stil. Ze klopte op de voordeur. 'Dominique?'

'Wie is daar?' vroeg een vrouwenstem.

Een rilling kroop over haar rug. 'Melody.'

De deur vloog open. Colette stond in de gang. Haar vingertoppen hadden een donkere kleur en haar ogen stonden serieuzer dan ze ooit gedaan hadden. 'Kom snel naar binnen en zorg ervoor dat ik mijn gave niet op je hoef te gebruiken.'

'Bedankt.' Melody stapte de deur door en gebaarde naar Christine. 'Mijn collega.'

'Waarvan?'

'CCNG.' Christine liet haar pasje aan Colette zien. 'Zijn de niverials er al?'

Voor even leek de beveiliger te schrikken, maar haar gezicht werd snel weer neutraal. 'Ja, Jacob en een collega verschenen letterlijk in de woonkamer.'

'Goed, dan gaan we daar heen.' Christine liep de gang door. 'Wat is het hier veranderd,' mompelde zodra ze buiten gehoorafstand van Colette waren.

Melody knikte zacht. Haar ogen gleden naar de collage aan de muur, waar Dominique de vorige keer mee bezig was geweest. Er hingen houten fotolijstjes die een ingewikkeld web van vormen creëerden. Sommige foto's liepen door in meerdere frames. Het zag er indrukwekkend uit. Dominique had een talent voor design. Zou dit zijn wat ze met haar leven had gedaan, als haar vader niet dood was geweest?
Melody wendde haar blik af. Ze konden het verleden niet veranderen. Snel liep ze naar de woonkamer, waar Dominique op de groene bank zat. Lucas en Jacob zaten tegenover haar tussen een veel te grote collectie decoratieve kussens.

Dominique's ogen ontmoeten de hare. Voor even leek ze tien jaar ouder, maar toen keerde de fonkeling terug in haar ogen. Ze schoot overeind en omhelsde Melody. 'Je bent gekomen.'

'Natuurlijk,' Melody hield haar stevig vast. 'Gaat het?'

'Jawel, ik ben geschrokken, maar we wisten dat dit eraan zat te komen.'

'Dat maakt het niet veel makkelijker.'
Dominique glimlachte triest. 'Dat is waar. Hopelijk weet hij wie hij heeft uitgedaagd. Hij heeft geen idee wat voor connecties ik inmiddels heb.' Haar ogen gingen snel naar de twee niverials. 'Jullie hoeven niet zo te kijken. We gaan heus niks illegaal doen.'

'Ik mag sowieso weinig zonder overleg doen,' herinnerde Melody haar. 'Dit is nu mijn baan.'

Dominique zuchtte en liet haar los. Er verscheen een scheve glimlach op haar gezicht. 'Dus je gaat de regels niet meer met me breken, Mel? Ik dacht dat je wel wat voor me over had. Ik ben je beste vriendin en redder in nood.'

Melody grinnikte zacht. Dominique was nog de oude. 'Daar hebben we het later wel over. Eerst moet ik mijn werk doen.'

Haar vriendin knikte en liep toen naar Christine. 'Jij bent haar collega neem ik aan?'
'Dat klopt.' Christine schudde haar hand en stelde zichzelf voor, waarna ze Melody weer aankeek. Een zachte kou drong haar hoofd binnen, waarna een stem sprak. 'Kun jij die beveiliger en de voordeur het oog houden? Ik weet niet wie wel en niet te vertrouwen is. Ik wil geen risico nemen.'

Ze gaf haar collega een zacht knikje. 'Dominique, ik ga naar buiten. Haal me op als je iets nodig hebt.'

'Natuurlijk.' Dominique's mondhoeken zakten. 'Doe voorzichtig.'

'Altijd.'

'Ik ken jouw definitie van voorzichtig doen.'

'En ik de jouwe.' Melody schudde haar hoofd en liep de ruimte uit.

Colette zat op een bankje in de gang en scrolde over haar telefoon. Haar vingers hadden nog steeds een grijze kleur. Zodra ze Melody zag, stopte ze haar mobiel weg. 'Je blijft verrassen.'

'Ik weet het.' Melody ging naast haar zitten.

'Moet ik hier de niverials ook voor bedanken?'

'Onder andere.' Ze zuchtte en staarde voor zich uit. 'Het spijt me van alles wat er gebeurd is, maar dit was mijn keuze ook niet.'
'Ik kan je niks kwalijk nemen Summers.' Colette keek haar aan. 'Je hebt mijn leven gered en hebt me ook nog eens een baan bezorgd.'

'Heeft Dominique je het verteld?'

'Nee, maar ze komt niet zomaar bij mijn naam. Ik denk niet dat een van Louis' vriendjes mij heeft aangeraden.'

'Dat is waar.' Melody glimlachte.

'Waarom heb je dat gedaan?'
'Omdat je deze wereld kent. Dominique kan zelf heel goed vechten, maar ze heeft geen idee van het mijnenveld wat ze van haar vader geërfd heeft. Daarnaast weet ik van jou zeker aan wiens kant je staat. Dat kan ik van weinig anderen zeggen.'

'Dan weet je meer dan ik. Zelf heb ik soms geen idee aan wiens kant ik sta.'

Melody's ogen ontmoeten de hare. 'Jacobs?'

'Dat sowieso.'

'Dan sta je ook aan die van mij, Dominique het CCNG en een paar andere dwazen die denken dat ze deze puinhoop kunnen oplossen.'

De vrouw knikte. 'Wie is de vijand dan?'

'Ik denk niet dat ik dat mag zeggen.' Van Hulzen, maar bij hem eindigde dit niet. De lijst was langer en waarschijnlijk stonden er ook zoveel namen niet op.

'Ik denk dat ik wel een vermoeden heb.' Colette kwam overeind en beende richting de deur. Ze trok hem open en keek even naar buiten voor ze hem weer dicht deed. Onrustig ijsbeerde ze verder door de gang. 'Het is het niet waard om tegen hem te vechten.'

'Dat weet ik.'

'Waarom doe je het dan? Je eindigt dood of in de gevangenis met niemand die je verhaal geloofd.'
Melody glimlachte triest. Ook dat had ze inmiddels geleerd. 'Ik zit al te diep in deze wereld om er nog uit te ontsnappen.' Ze bestudeerde Colettes gezicht. Wat deed de vrouw hier als ze dat allemaal wist? Waarom werkte ze voor Dominique, terwijl ze leek te begrijpen wat er gaande was? 'Waarom vecht jij nog?'

'Om dezelfde reden als jou.' Colette keek naar haar eigen grijze vingertoppen. 'Met krachten als die van ons raak je al snel verstrikt.'

Melody volgde haar blik. Die grijze kleur herkende ze. Ze wist precies waar hij vandaan kwam. Was ze niet de enige die deze gave had? Had Van Hulzen de vrouw ook bespeeld?
Colette... Ricky... Melody...

Wie stond er nog meer op de lijst van personen die in dit spinnenweb vast zaten? Hoeveel levens waren er al verloren? Hoeveel zouden er nog sterven voordat dit eindigde?

Melody deed haar mond open om nog een vraag te stellen, maar ze werd onderbroken door Christine die de gang in stapte, ze werd gevolgd door Jacob en Lucas. Christine keek Melody aan. 'Ik moet nog even met de beveiliging praten en dan zijn we hier klaar. Heb jij nog dingen die je wilt doen?'

'Meerdere, maar die mogen wachten tot morgen. Ik ga mijn vriendin geruststellen.'
Ze liep naar de deur van de woonkamer en trok hem open. Dominique zat op de bank en staarde voor zich uit met een lege uitdrukking.

Melody stapte naar haar toe en ging naast haar zitten. 'Dus hoe gaat het echt?'

Dominique keek op en schonk haar een scheve glimlach. 'Wel goed. Ik bedoel, het is eng dat mensen me dood willen hebben, maar niet verrassend.'

Melody knikte zacht. 'Je hoeft dit niet te doen, hè? Niemand neemt je iets kwalijk als je het Niverium weer sponsort en hem niet meer uitdaagt.'

'Dat weet ik, maar mijn vader heeft veel kapot gemaakt. Dit is het minste wat ik kan doen.'

Melody schudde haar hoofd. 'Jij bent je vader niet en je hoeft zijn problemen ook niet op te lossen.'

'Maar ik wil het wel. Ik wil niet braaf doen wat anderen van mij vragen. Ik heb nu een kans om iets goeds te doen.' Dominique glimlachte. 'En laten we eerlijk zijn. Hij kan me niet veel maken.'

'De volgende kogel kan raak zijn.'

'Ja, maar dan laat ik mijn bezit na aan de lokale slakken vereniging en heeft hij er niks aan.' Dominique keek haar aan.

'Ben je dan niet bang dat hij je vrienden vermoordt?'

'Dat probeert hij sowieso. Jij staat al op zijn lijstje, mijn inbreng verandert daar niks aan.' Ze leunde achterover. 'Ik heb weinig te verliezen Melody, maar wel heel veel te winnen.

Melody perste haar lippen op elkaar. 'Maar ik heb wel dingen te verliezen en jij bent een van hen.'

'Ik zal voorzichtig doen.'

'Bedankt.' Meer kon Melody niet van haar vragen.

'Hoe erg vind je het als we zaterdag een nood bijeenkomst van de Melody cult houden?'

'Ik weet het niet. Ik wil Noah, Dianne en Evan hier niet in meeslepen, maar het is wel goed om ze te vertellen wat er gebeurd.'

Dominique knikte. 'We zeggen ze eerlijk dat hun dood bij deelname onvermijdelijk is.'

'Dat is wel heel luguber.'

'Het is waar.'

'Niet als het aan mij ligt.'
De deur van de woonkamer ging over en Christine liep naar binnen. 'Sorry, stoor ik.'
Dominique wisselde een blik met Melody. 'Nee, we waren klaar.'

'Oh, mooi, Melody zullen we zo terug naar het kantoor gaan?'

Ze keek Dominique kort aan, die gaf haar een knikje. 'Dat is goed.' Ze draaide zich om. 'Ik spreek je zaterdag. Waar ontmoeten we elkaar?'

'Ik regel wel ergens een zaaltje.' Dominique schonk haar een scheve glimlach. 'Bedankt voor het komen.'