Στεκόμουν πίσω από τα περιπολικά και τον ήχο των αδιάκοπων σειρήνων τους. Τα μπλε και κόκκινα φωτάκια έκανα κύκλους  και ζάλιζαν τα μάτια μου. Είχε νυχτώσει. Η μητέρα μου μιλούσε με έναν αστυνομικό λίγο πιο πέρα, ενώ εγώ παρακολουθούσα όλους τους αστυνομικούς να έχουν περικυκλώσει τον κήπο μας. Ο αέρας ήταν ψυχρός και έκανε τα πόδια μου να τουρτουρίζουν.

Καθόμουν στα σκαλοπάτια ενός παντοπωλείου με το σώμα μου μαζεμένο, ενώ είχα σκεπάσει τους ώμους μου με ένα ζεστό πανωφόρι. Το ελαφρώς σκυφτό βλέμμα μου ήταν παγωμένο στο κενό. Η έκφραση μου ήταν σοβαρή. Τα μάτια μου εδώ και για κάποια λεπτά, βούρκωναν ξανά και ξανά, και ενώ συνήθιζα να τα σκουπίζω με το μανίκι της μπλούζας μου, αυτή τη φορά το έκανα με τα ακροδάχτυλα μου. Τα δάκρυα μου φάνηκαν ζεστά σε σχέση με τα παγωμένα χέρια μου
που είχαν κοκκινίσει από τη παγωνιά.

Δεν ξέρω τι γινόταν με τον Nick. Είχαν έρθει 3-4 περιπολικά που είχαν αργήσει 20 λεπτά. Εσύ φταις για όλα. Για όλα. Για όλα..για όλα..

Η φωνή του Nick δεν σταματάει να ηχεί στο κεφάλι μου. Όλο αυτό το καιρό μάλλον δεν είχα καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Δεν μετανιώνω που κάλεσα την αστυνομία. Ο τύπος είναι θεότρελος. Έπρεπε ήδη να βρίσκεται μέσα. Παρόλα αυτά, στον Ace δεν θα άρεσε καθόλου αυτό.

Γιατί έφταιγα εγώ; Γιατί μου χάρισε τη ζωή μου για δεύτερη φορά; Γιατί με μισεί τόσο πολύ; Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ το αγόρι στη φωτογραφία; Πως θα γυρίσω πίσω στη Florida ξέροντας πως μια ολόκληρη ομάδα με ψάχνει; Αν γλιτώσει ο Nick και γυρίσει πίσω για μένα ή για κάποιον που νοιάζομαι τι θα κάνω;

Δεν ήξερα που πατούσα. Η σκηνή με εκείνον να με στοχεύει με το όπλο και εγώ να απελπίζομαι όλο και περισσότερο, δεν σταματά να φεύγει από το μυαλό. Η κάνη του όπλου με κοίταζε κατάματα και μπορούσα να δω μέσα της το θάνατο να με χαιρετάει. Φοβόμουν, ανησυχούσα, αγχωνόμουν και πλημμύριζα από ανασφάλειες. Θεέ μου κλείστε τον μέσα και μην τον ξανά βγάλετε.

«Δεν κάνει και τόσο κρύο» ακούω ξαφνικά τη φωνή του Ace. Γυρίζω και τον βλέπω να κάθεται δίπλα μου. Πριν λίγο δεν ήταν κάνεις εκεί, δεν είχα καταλάβει πότε ήρθε και έκατσε κοντά μου. Αλλά δεν
μου φαινόταν παράξενο τόσο αφηρημένη και χαμένη που ήμουν.

Γυρίζω και του δείχνω τα χέρια μου καθώς τρέμουν από το κρύο. Εκείνος κρατάει τα χέρια μου με τα δικά του προσπαθώντας να τα ζεστάνει. Πράγματι οι παλάμες του ήταν ζεστές και ηρεμούσαν το σώμα μου. Το χρειαζόμουν.

«Δεν κρυώνεις, φοβάσαι» μου λέει.

«Κλείσε τα μάτια σου» προσθέτει.

«Δεν θέλω να κλείσω τα..» λέω, αλλά με σταματώ όταν μου τα κλείνει απαλά ο ίδιος.

«Εισπνοή από το διάφραγμα, εκπνοή από το στόμα» μου λέει και αφήνει τα χέρια του ελεύθερα αλλά χωρίς να ανοίγω εγώ τα μάτια μου. Παίρνω μια βαθιά εισπνοή που γεμίζει τα πνευμόνια μου με φρέσκο οξυγόνο, και σιγά-σιγά εκπνέω.

«Αυτή είσαι. Τώρα συγκεντρώσου στις αναπνοές σου. Άκουσε τες» μου λέει με το τόνο της φωνής του ήπιο και χαλαρωτικό, που μοιάζει σαν νανούρισμα στα αυτιά μου.

Τότε αρχίζω και εκτελώ το ίδιο μοτίβο. Εισπνοή και εκπνοή. Αφουγκράζω τον ήχο των αναπνοών μου, ακούγοντας και λίγο από τις ανάσες του Ace. Με ανακούφιζε που άκουγα και τις δικές του. Ένοιωθα προστασία. Χρωμάτιζε τη ψυχή μου με τα πιο απαλά χρώματα όσο βρισκόμασταν μέσα στη σιγαλιά της νύχτας.

Τότε ξαφνικά όλοι οι αστυνομικοί τρέχουν προς μια κατεύθυνση αναγκάζοντας με να ανοίξω τα μάτια μου και να γυρίσω να κοιτάξω τι γίνεται. Οι αστυνομικοί κρατούσαν τον Nick βάζοντας του χειροπέδες. Τα μάτια του καρφώνονται πάνω σε εμένα και τον Ace. Ο χρόνος παγιώνει πάνω στα δευτερόλεπτα. Τα χείλια μου χωρίζονται, τον κοιτάζω φοβισμένη. Εκείνος μας κοιτά εχθρικά μέχρι να τον βάλουν οι αστυνομικοί μέσα στο πυρπολικό.

«Σήκω. Δεν έπρεπε να καλέσεις την αστυνομία.» μου λέει. Εκείνος σηκώνεται πρώτος, και ύστερα και εγώ.

«Το περίμενα ότι θα το έλεγες αυτό.» ανασαίνω. Εκείνος με αρπάζει από το χέρι και με απομακρύνει από το κόσμο που έχει μαζευτεί.

«Όχι γαμώτο δεν κατάλαβες. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα τώρα.» μου λέει καθώς περπατάμε προς τη πίσω αυλή του σπιτιού μου.

«Ετοιμάσου πάρε τα πράγματα σου, φεύγουμε» αφήνει απότομα το χέρι μου και τότε σταματάμε και δυο μας να βαδίζουμε.

Γελάω ειρωνικά. «Δεν σοβαρολογείς»

«Με βλέπεις να αστειεύομαι;» μου απαντάει κοιτώντας με καλά στα μάτια.

«Δεν μπορώ να φύγω τώρα.» του απαντώ.

«Alice, δεν έχουμε χρόνο..» επιμένει.

«Ω πολύ καλή ιδέα. Ας μαζέψω τα πράγματα μου και ας φύγω μακριά από όλους και από όλα, στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα , όταν γίνεται χαμός εκεί έξω και έχω ήδη εξαφανιστεί μία φορά, πίστεψε με δεν σκοπεύω να γεμίσω έτσι το βιογραφικό μου» του απαντώ επιβλητικά όσο κουνάω τα χέρια μου για να τονίσω περισσότερο τα λόγια μου.

«Μετάφραση δεν πάω πουθενά.» προσθέτω με ένα ειρωνικό χαμόγελο.

Εκείνος στενεύει τα μάτια του κοιτώντας με. Πλησιάζει δυο βήματα μπροστά μου και γλύφει ανεπαίσθητα τα χείλια του. «Κοίτα να δεις πως έχει. Είπα να το παίξω ευγενικός, αλλά όπως και να έχει θα το κάνουμε ή με το καλό η με το κακό τρόπο.»

«Ήμουν αρκετά σαφής Ace.» του απαντώ.

«Το ίδιο και ‘γω κοκκινομάλλα» μου απαντά εκείνος.
Είμασταν και οι δυο τόσο πεισματάρηδες, νοήμονες του ίδιου μας του εαυτού και κανενός άλλου. Πιστεύαμε πως αν βγαίναμε από τα καλούπια της λογικής θα μας έμενε τίποτα άλλο.

«Μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου.» του λέω. Ένα μικρό κομμάτι του μυαλού μου πράγματι το πίστευε. Ένα πολύ..μικρό, παράλογο, ατίθασο κομμάτι.

«Δεν μπορείς.. σε 3 μέρες το πολύ ο Nick θα ‘χει αποδράσεις από τα κρατητήρια, και αν δεν αποδράσει εκείνος, θα είμαστε εμείς υποχρεωμένοι να τον βγάλουμε.» απαντάει. Μόλις είπε πως ο Nick θα γυρίσει πίσω αγχώθηκα ακόμα περισσότερο.

«Όταν έρθει πίσω να σε εκδικηθεί για τη μαλακία που μόλις έκανες, εγώ μπορεί να μην είμαι εκεί, ούτε εσύ να σε τόσο τυχερή!» φωνάζει στο πρόσωπο μου.

«Παράτα με!» φωνάζω και εγώ, ενώ ταυτόχρονα γυρίζω για να φύγω από κοντά του.

«Γαμώτο σταμάτα να είσαι τόσο ξεροκέφαλη!» κρατάει τον καρπό μου.

«Είπα παράτα με!» γυρίζω και του λέω.

«Δεν πρόκειται να σε παρατήσω!» μου απαντάει.

Μένω και τον κοιτάζω μέσα στα μάτια. Αισθανόμουν εκείνα να με κοιτούν γυμνά και να προσπαθούν να κρυφτούν μέσα στα δικά μου. Παρατηρούσα τον τρόπο που διαστέλλονταν οι κόρες των ματιών του. Ξεροκαταπίνω.

«Γιατί;» ρωτάω

«Γιατί φοβάμαι πως όταν γυρίσω για εσένα εσύ δεν θα είσαι εκεί ποια» μου απαντάει.

Ανασαίνω και γέρνω το κεφάλι μου προς τα κάτω. «Δεν είναι τόσο εύκολο!» ανεβάζω το βλέμμα μου και του λέω.

«Τίποτα γαμημένο δεν είναι εύκολο,  αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να το κάνεις ακόμη πιο δύσκολο από ότι είναι! Κινδυνεύεις εδώ τι δεν πιάνεις;» μου λέει.

Τότε αρχίζω και περπατάω μέχρι τη πίσω πόρτα του σπιτιού μου, αφήνοντας εκείνον πίσω μου. Το χιόνι μπλέκεται στα πόδια μου, και ο αέρας εξακολουθεί να είναι ψυχρός.

«Απλά..παράτα με Ace Hansen! Δεν έχεις κανένα πάρτι να του βάλεις φωτιά;»  του φωνάζω λίγο πριν μπω μέσα, και του κλείσω τη πόρτα στα μούτρα.

Αφού κλείσω καλά τη πόρτα και κολλήσω τη πλάτη μου πάνω της, βρισκω τον εαυτό μου για λίγα δευτερόλεπτα μόνο του. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και δάγκωσα δυνατά τα χείλια μου. Δεν μπορούσα άλλη πίεση, άλλο άγχος. Δεν ήξερα αν θα ξυπνήσω το επόμενο πρωί, φοβόμουν πως θα συμβεί κάτι στον ύπνο μου. Πως θα ξυπνήσω και όλα θα καίγονται, δηλαδή θα είχαν την ίδια κατάσταση με τον εσωτερικό μου κόσμο αυτή τη στιγμή. Δάκρυα στάζουν από τα μάτια μου. Ξανά και ξανά, ασυγκράτητα κυλούν από τα μάγουλα μου και εγώ απλά προσπαθώ να απορροφήσω το πόνο όσα καλύτερα μπορώ.

«Alice, άνοιξε μου!» ακούω τη φωνή του Ace απέξω από τη πόρτα.

«Κλαις;» με ρωτάει ύστερα.
Έπειτα βαράει τη πόρτα και εγώ για μια στιγμή πετάγομαι.

«Άνοιξε μη τη σπάσω!» μου φωνάζει.

Σκουπίζω βιαστικά τα δάκρυα μου, και παίρνω μια βαριά εισπνοή για να συνέλθω. Ξεκολλάω από τη πόρτα και αμέσως εκείνος την ανοίγει.

«Το μόνο που κάνω και δυσκολεύει τη κατάσταση είναι ότι κράτησα επαφές μαζί σου ενώ ήξερα ότι ήταν επικίνδυνο!» του λέω καθώς προχωράω με γρήγορα βήματα προς το επόμενο δωμάτιο του σπιτιού.

«Προσπαθώ να σε προστατέψω!» τον ακούω να μου λέει όσο με ακολουθεί με τον ίδιο γρήγορο βηματισμό.

«Κάνε μου τη χάρη και μη προσπαθείς άλλο» του απαντώ και σπρώχνω τη πόρτα πίσω μου αλλά εκείνος τη πιάνει προτού κλείσει.

Συνεχίζω να προχωράω εκνευρισμένη μέχρι το επόμενο δωμάτιο, και εκείνος κάνει ακριβώς το ίδιο.

«Μπορείς απλά να σταματήσεις να απομακρύνεσαι ;»μου λέει και προσπαθεί να με αγγίξει.

«Όχι» απαντώ και μόλις φτάσω στο επόμενο δωμάτιο σπρώχνω και αυτή τη πόρτα πίσω μου.

«Σταμάτα γαμώτη μου!» λέει αυτός και εμποδίζει τη τελευταία στιγμή τη πόρτα προτού κλείσει. Συνεχίζω να περπατώ μέσα στη παράνοια που έντυνε τη λογική μου ενώ εκείνος προσπαθεί να με φτάσει και να με ακινητοποιήσει.

«Εσένα σταμάτα να σε νοιάζει τι κάνω!» του λέω και λίγο πριν σπρώξω και την επόμενη πόρτα, εκείνος με προλαβαίνει. Με τραβάει από το χέρι.

«Σταμάτα είπα» λέει. Πριν το καταλάβω, με το άλλο του χέρι πιάνει τη μέση μου, κολλάει τα σώματα μας  και με φιλάει.

Εγώ ξεγελασμένη αργώ να συνειδητοποιήσω τι γίνεται. Πιέζει τα χείλια του πάνω στα δικά μου.  Κρατάει τη μέση μου, και τότε τοποθετώ το χέρι μου στο λαιμό του κρατώντας τον ελαφρά για περισσότερο έλεγχο. Η πλάτη μου πέφτει πίσω στο τοίχο, αφού εκείνος με έσπρωξε. Ανοίγω ελαφρά τα χείλια μου και γυρίζω αργά το κεφάλι μου προς τα δεξιά ενώ εκείνος προς τα αριστερά. Δεν ήξερα τι γινόταν, ίσως μέσα σε όλο αυτό το πανικό, και τις φωνές, αυτό που πραγματικά χρειαζόμασταν, ήταν ο ένας τον άλλον.

Και ο Ace Hansen , φιλούσε πολύ…ωραία. Τα χείλια του ξεκόλλαγαν τρυφερά από τα δικά μου, ενώ χρησιμοποιούσε απαλά τη γλώσσα του. Το χέρι του έσφιξε λίγο περισσότερο τη μέση μου και την τράβαγε περισσότερο προς το μέρος του. Τα χέρια μου ταξίδεψαν αργά προς το κεφάλι του, όπου άρχισα να πειράζω τα μαλλιά του. Ύστερα απομακρυνθήκαμε και οι δυο για ανάσα.

«Σου είπα να σταματήσεις.» μου είπε σχεδόν λαχανιασμένος, με το κούτελο του, ενωμένο πάνω στο δικό μου και το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει ασταμάτητα.

Για απάντηση του χαμογελάω.
«Προς τι αυτό;» τον ρωτάω παίρνοντας γρήγορες ανάσες.

«Τίποτα, απλός ήθελα να το κάνω εδώ και καιρό.» μου απαντάει.
》~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~《
Εμ.ναι...γεια?

Κανεις δεν παιζει να το διαβασει στις 2:22 το βραδυ που το ανεβασα αλλα ιτς οκευ!

Και αυριο μερα ειναι😏

Παντως ανεβασα πολυυ γρηγορα

Και επιτελους ο Ace και η Alice φιληθηκαν.🎉

Ακουω ιδεες για shipnames γτ ειμαι πολυ κακη σε αυτο :(👉

Τους εβαλα να τσακωθουν πρωτα γτ καποιος μου ειπε οτι οταν καποιοι τσακωκοντε μετα κανουν καλυτερο σεξ:'(
*Life hacks*

Δεν ξερω αν ισχυει εγω θα πεταξω ενα dont try this at home και θα φυγω.

Well ελπιζω να σας αρεσε.

Το επομενο τη παρασκευη η το Σαββατο❤