«Η μουσική, οι μελωδίες, οι συνδυασμοί, η αγάπη , ο έρωτας, όλα αυτά είναι ανεξάντλητα. Για αυτά φτιάχτηκε ο άνθρωπος, όχι για υλικά και λεφτά που κάποια στιγμή θα εξαφανιστούν. Οπότε ζήστε και απολαύστε το σαββατοκύριακο. Κάντε όλα αυτά που εύχεστε να ζούσατε λίγο πριν κοιμηθείτε. Ζήστε το τώρα, γιατί το κάποια μέρα θα είναι για πάντα, ένα κάποια μέρα. Καλώς ήρθατε στο Scars. Τον επίσημο ραδιοφωνικό σταθμό του University Of Northern Florida. Μείνετε συντονισμένοι.»

Το μόνο κακό με τον ραδιοφωνικό σταθμό είναι πως πρέπει να δουλεύουμε και τα σαββατοκύριακα. Ναι, όχι και τόσο καλή φάση. Αλλά τουλάχιστον, η δουλειά απαιτεί μόνο λίγες -πρωινές- ώρες. Ο Freddie έβαλε το τραγούδι Hymn For The Weekend να παίζει. Είναι ένα από τα τραγούδια που μου φτιάχνει τη διάθεση. Και λένε πως η μουσική ελέγχει τα συναισθήματα σου, ίσως να λένε αλήθεια.

«Θα πας τελικά στο πάρτι?» με ρωτάει.

Δαγκώνω το καπάκι του στυλού μου όσο  κοιτάω το πρόγραμμα τραγουδιών που έχουμε ετοιμάσει σήμερα. «Έτσι λέω» του απαντώ.
Έπειτα επικράτησε σιωπή. Απλή, μονότονη σιωπή, ακόμα και για μένα που το κεφάλι μου έπαιζε τα τραγούδια που διάβαζα μπροστά μου.

«Το πιστεύεις αυτό;» με αποσυντονίζει η φωνή του Freddie.

«Ποιο;» γυρνάω προς το μέρος του.

«Ότι..το κάποια μέρα θα είναι για πάντα ένα κάποια μέρα» μου εξηγεί.

Σουφρώνω τα χείλια μου και υψώνω τα μάτια μου κάνοντας πως σκέφτομαι. Ανεβοκατεβάζω τους ώμους μου αδιάφορα. «Ίσως»

Δεν φάνηκε ανακουφισμένος με την απάντηση μου. Αλλά μάλλον ούτε εγω η ίδια γνώριζα σίγουρα την απάντηση. Μπορεί το κάποια μέρα να είναι για πάντα ένα κάποια μέρα. Αλλά το τώρα θα είναι επίσης για πάντα ένα τώρα.

Ο Freddie ανακατεύει κάπως αμήχανα τα μαλλιά του. «Σου έχει πει τίποτα η Alexa για εμένα;» ρωτάει.

«Τι;» γελάω και ο στυλός πέφτει από τα χέρια μου.

«Με.. έχει αναφέρει καθόλου;»  ακούστηκε ακόμα πιο αμήχανος από πριν. Σκέφτηκα για μια στιγμή την πιθανότητα να του πω ότι τον έχει δει γυμνό στον ύπνο της. Αλλά όσο το σκεφτόμουν, σταμάτησε να μου φαίνεται καλή ιδέα.

«Fred, εσύ δεν…είσαι γκέι;» τον ρωτάω κάπως επιφυλάχτηκα. Είναι ευαίσθητο θέμα, δεν θέλω να ακουστεί επικριτικά ο τρόπος που το λέω.

«Όχι, δηλαδή ναι, δηλαδή..δεν ξέρω» αναστενάζει στο τέλος.

«Ίσως είσαι και τα δυο» λέω.

«Το ψάχνω» ανταποκρίνεται.
Πιέζω τα χείλια μου δίχως να έχω να δώσω κάποια απάντηση.

Αλλάζω βλέμμα, και υποδέχομαι ξανά την σιωπή. Ώσπου με ξανά ρωτάει με δισταγμό: «Alice, λες μην είναι φυσιολογικό όλο αυτό;»

«Χαλάρωσε ρε, είσαι στην εφηβεία, είναι λογικό να ψάχνεσαι ακόμα. Το να είσαι μπερδεμένος, είναι κάτι εντελώς φυσιολογικό.» κάνω απαλή τη φωνή μου προσπαθώντας να τον καθησυχάσω.

«Γαμώτο, φοβάμαι κάπως» μου εξομολογείτε.

«Δηλαδή τι σε κάνει να νοιώθεις έτσι;» συνοφρυώνομαι.
Εκείνος ρίχνει τη πλάτη του αραχτή πάνω στη πλάτη της καρέκλας που κάθεται και ξεφυσάει.

«Απλά, πάντα από μικρός, κατά κάποιο τρόπο έδειχνα να ταιριάζω περισσότερο με τα κορίτσια. Και τα αγόρια με φωνάζανε γκέι. Το θέμα ήταν δεν μου φαινόταν και τόσο τραγικό να είμαι γκέι. Ώσπου στο τέλος, άρχισα να πιστεύω πως είμαι.» λέει με σκυμμένο κεφάλι.

«Όμως, τις περισσότερες φορές, τα μάτια μου, πέφτουν πάνω σε κορίτσια.» συνεχίζει.

«Δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι. Θα το ξεκαθαρίσεις με το καιρό μόνος σου. Άσε που ίσως απλά να έχεις συνηθίσει στην ιδέα ότι είσαι γκέι. Μπορεί ποτέ να μην ήσουν. » του απαντάω.

Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε στα σίγουρα πότε κάποιος σκέφτεται κάτι, παρόλα αυτά μας πέφτει πάντα ένας λόγος να το αναρωτιόμαστε μόνο και μόνο τη στιγμή που πράγματι το κάνει. Ο Freddie σίγουρα σκεφτόντανε διάφορα, που ποτέ δεν τον ρώτησα για να τα μάθω. Το μόνο που πήρα, ήταν έναν μια στεγνή ανάσα που ξεφύσησε.

«Τελικά με έχει αναφέρει καθόλου η Alexa;» απορεί.

«Ε..δεν θυμάμαι» συμπιέζω τα χείλια μου αφού τα δαγκώσω νευρικά.

Γνέφει αργα .«Κατάλαβα» λέει προσπαθώντας να ντύσει με υποκρισία την γυμνή του απογοήτευση.

Τα φρύδια μου λυγίζουν προς τα κάτω. Γαμωτο, είναι άσχημο να βλέπεις ανθρώπους να πληγώνονται όταν δεν τους αξίζει. Ένοιωθα για κάποιο λόγο πως έφταιγα εγώ.  Τον πλησιάζω διακριτικά και αναφωνώ «Fred-» . Αλλά εκείνος με διακόπτει πριν καν ξεκινήσω σωστά τη πρόταση.

«Δεν πειράζει» ανασαίνει. «Δεν είμαι ο τύπος της έτσι κ αλλιώς» σηκώνει το κεφάλι του για να με κοιτάξει και σύγχρονος σχηματίζει ένα μικρό, ψεύτικο χαμόγελο, απλός για να μου δήξει πως δεν τον πολύ ένοιαξε.

Ξανά σιωπή. Μέχρι που ο Freddie ξαφνικά γουρλώνει τα μάτια του κοιτώντας το κενό.  Χλομιάζει και χωρίς καν να γυρίσει να με κοιτάξει με ρωτάει:
«Αlice αυτός είναι ο ήχος που κάνει το μικρόφωνο;» λέει.

Ακινητοποιούμε και  γουρλώνω και εγω τα μάτια μου. Σκατά. Γνέφω δισταχτικά.
Στραβοκαταπίνει κοιτώντας ακόμα το κενό. «Και αυτό είναι το φως που βγάζει όταν είναι ανοιχτό;» ρωτάει χλομιασμένος.

«Ω θεέ μου.» προφέρω γρήγορα. Αυτό σημαίνει, ότι τόση ώρα, είχαμε ξεχάσει να κλείσουμε το μικρόφωνο. Και όλη αυτή την ώρα, ο σταθμός μας άκουγε ακόμα να συζητάμε με τον Freddie.

«ΚΛΕΙΣΤΩ ΚΛΕΙΣΤΩ!» κραυγάζει. Σηκώνεται από τη καρέκλα του συγχυσμένος.

«FREDDIE ΗΡΕΜΙΣΕ» ρίχνω το χέρι μου πάνω στο μπράτσο του για να καταφέρω να τον ηρεμίσω.

«ΠΩΣ ΣΚΑΤΑ ΚΛΕΙΝΕΙ ΓΑΜΩΤΟ;» φωνάζει πατώντας τυχαία κουμπια. Τα χέρια του πατούσαν, μπερδευόντουσαν, και δημιουργούσαν ένα ανεξέλεχτο χαμό σαν να ζωγράφιζαν κάποιου είδος αφηρημένης τέχνης.  Το παραδέχομαι, μου ερχόταν να γελάσω, αλλά δεν το έκανα.

«ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΣΚΕΨΟΥ ΚΑΤΙ» φωνάζω

«ΣΩΣΤΑ ΣΩΣΤΑ ΕΕΜΜΜ» τραβάει προς τα πίσω τα καστανά μαλλιά του. Οι κινήσεις του για λίγο παγώνουν, αφού σκέφτεται καθαρά, κλείνει το μικρόφωνο, και βάζει επιτέλους το τραγούδι να παίζει.

Ξεφυσάω από ανακούφιση και λίγες τούφες των μαλλιών μου αναπηδούν. Ο Fred όμως δεν φαίνεται ιδιαίτερα ανακουφισμένος. Κάθεται ξανά στη καρέκλα του και βάζει το κεφάλι του μέσα στα χέρια του, που ακουμπούν στο πάγκο μπροστά μας.

«Alice. Πες μου ότι μόλις τώρα, οποίος ήταν συντονισμένος τον σταθμό μας, άκουσε όλες τις σεξουαλικές μου αμφιβολίες..» μουρμουρίζει.

«Πες μου ότι πολύ πιθανόν η Alexa να ήταν μια από αυτούς.» συνεχίζει.

«Όχι όχι, Freddie, η Alexa τώρα θα έχει βάλει κανένα ροκ κομμάτι. Και είναι δέκα το πρωί, εννοώ ποιος φυσιολογικός έφηβος ξυπνάει δέκα το πρωί;»

«Εμείς. Εμείς ξυπνάμε» ξανά μουρμουρίζει.

«Το ξέρω φυσιολογικός είπα»

«Δεν βοηθάς ξέρεις» σηκώνει το βλέμμα του πάνω μου.

Οι επόμενες ώρες στον σταθμό πέρασαν, με εμένα να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου αλλά πάνω από όλα τον Freddie πως ότι συνέβη δεν είναι και δα τόσο τραγικό. Ξέρω πως έκανα λάθος, αλλά δεν άντεχα να τον βλέπω τόσο αναστατωμένο. Εξάλλου μέχρι τη Δευτέρα όλο αυτό θα έχει ξεχαστεί, ελπίζω. Μόλις πήγα ξανά στο διαμέρισμα, η Alexa πράγματι ήταν στη γωνία του κρεβατιού της με τις πιτζάμες της , φορώντας τα ακουστικά της, και κουνώντας ρυθμικά το κεφάλι της. Ήταν τόσο εμφανής πως άκουγε ξανά ροκ.

Μόλις κλείνω τη πόρτα του δωμάτιο, ο θόρυβος ήταν αρκετός για διαπεράσει τα ακουστικά της και να με ακούσει. Μόλις με παρατηρεί, συμπιέζει τα χείλια της και αρχίζει τα βγάζει τα ακουστικά της. Ύστερα σηκώνεται και πλησιάζει προς το μέρος μου.

«Να σε επιτέλους» μου απευθύνεται. Πλησιάζει λίγα βήματα ακόμα μπροστά, ώσπου φτάνει απέναντι μου και σταυρώνει τα χέρια της.

«Έχουμε πολλά να ξεκαθαρίσουμε..» λέει.

Ωραία λοιπόν, έχουμε και λέμε…αν είχα μια λίστα που σημείωνα τις πιο άβολες στιγμές της ζωής μου. Θα σημείωνα σίγουρα αυτήν εδώ. Είχα ασπρίσει, και είχα μείνει κεραυνόπληκτη μόνο και μόνο στο άκουσμα της φωνής της. Ήμουν περιχαρακωμένη, σε ένα δωμάτιο, μαζί με την Alexa, που απαιτεί να ξεκαθαρίσει κατι..

«Ποιο φόρεμα να βάλω για σήμερα το βραδύ;» μου δείχνει χαμογελαστή δυο διαφορετικά φορέματα.

Αναστενάζω από ανακούφιση, και νοιώθω τα πνευμόνια μου να καθαρίζουν καθώς και το πρόσωπο μου να αποκτά το χρώμα του. Το ένα ήταν μαύρο, στενό, και ωραίο, αλλά ήθελα να τη δω με αλλά χρώματα εκτός από μάυρο. Οπότε προτίμησα το κόκκινο δίπλα.

«Εμ το κόκκινο μ αρέσει περισσότερο» λέω οπότε δείχνω το αριστερό χέρι της.  Ύστερα την προσπερνώ, και αφήνω τη τσάντα μου πάνω στο κρεβάτι μου.  Περπατώ χαλαρή στο δωμάτιο μας, και φτάνω προς το παράθυρο ώσπου αποφασίζω να κοιτάξω.

«Bright ετοιμάσου, το αμόρε σου θα είναι εδώ όπου να ναι» ακούω τη φωνή της Alexa αλλά μου περνάει αδιάφορη μόλις αντικρίζω τη θέα.

Η θέα από κάθε παράθυρο, είναι μοναδική. Καμία δεν είναι ιδία, και μου θυμίζει τον τρόπο που ο καθένας μπορεί να βλέπει με διαφορετική όψη το κόσμο. Το  δωμάτιο μας, ήταν ψηλά, και μπορούσαμε να δούμε σχεδόν όλο το σχολείο να απλώνεται μπροστά μας. Είχε σχεδόν βραδιάσει, και μπορούσα να δώ τους εθελοντές  όπως και τους υπεύθυνους για το πάρτι όταν στόλιζαν την αυλή του University Of Northern Florida.  Φώτα κρέμονταν από τα δέντρα, οι πάγκοι είχαν στολιστεί επίσης με φωτάκια, και υπήρχε μια απερίγραπτη , γιορτινή διάθεση.  Η μουσική άρχισε να παίζει και να σταματά, που σημαίνει πως μάλλον την τεστάρανε.

«Alexa Young πρέπει να το δεις αυτό» την φωνάζω, όσο τα μάτια μου είναι προσκολλημένα το τζαμί. Εκείνη πλησιάζει, και κοιτάει επίσης έξω από το παράθυρο. 

Χαμογελάει, και βάζει τα χέρια στις τσέπες της.  «Σήμερα, θα είναι πολύ..ωραία βραδιά» σχολιάζει.

¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΓΕΙΑ ΣΑΣ❤
Τι κανετε πως ειστε μπλαμπλα

Ξερω ξερω εχω να ανεβασω καιρο, απλα αυτα τα κεφαλαια τα βαριεμαι γιατι ανυπομονω να μπω στο ζουμι😈

Βαρετο κεφαλαιακι, αλλα δν πρζει γιατι για εμενα το επομενο θα γμησει:'(

Spoiler: Ερχεται το ζουμι😈

Το επομενο θα ειναι πολυυ πιο συντομα. Και γενικα απο δω και περα, θα ειναι ολα πιο συντομα.

Anyway, ξερω οτι μπορει πολλες να μην ειστε ακομα εδω, αλλα φχαριστω εσας που διαβαζετε το Scars.💙

-Αννα που νυσταζει απο τις 21:30.💫