«1ον, αλήθεια; Κρύβεις ένα αγόρι στο μπάνιο, που νομίζεις ότι είμαστε στο Netflix και δεν θα έπαιρνα χαμπάρι δυο μαντράχαλους να μπαίνουν από το παράθυρο του σπιτιού μου;» μου απευθύνεται με ένα έξαλλο ύφος η μητέρα μου. Είμαστε στην άλλη άκρη του δωμάτιου, με τον Ace μόνο του, ακόμα στο μπάνιο.

«2ον, ποιος είναι αυτός με τα ωραία μάτια;» συνεχίζει ρίχνοντας του μια κλεφτή ματιά. Τον παρακολουθώ από την άλλη του δωματίου, να επεξεργάζεται ένα πακέτο με σερβιέτες. Πρέπει να μας άκουσε, γιατί διέκρινα ένα αλαζονικό χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλια του.

«Σαν κανένα ψυχοπαθή μου μοιάζει» συνεχίζει η μητέρα μου και το χαμόγελο του χάνεται.

«3ον, που στο διάολο ήσουν όλη τη νύχτα; Αν είχες έστω λίγο μυαλό θα κλειδώνει τη πόρτα του δωματίου σου. Είχα ανησυχήσει, ελπίζω να ξέρεις ότι ο μόνος λόγος που συγκρατήθηκα και δεν σε πήρα τηλέφωνο ήταν επειδή ήθελα να δω μέχρι που θα το φτάσεις!» συνεχίζει. Μιλούσε έξαλλη, αλλά προσπαθούσε να κρατήσει το τόνο της φωνής της ψιθυριστό.

Θεέ μου, με εκνεύριζε ακόμα περισσότερο. Δεν έφταιγα εγώ, για όλα αυτά. Είμαι παρορμητική και το ξέρει, δεν έπρεπε να φέρει εδώ το άνθρωπο που θέλω λιγότερο να δω στη ζωή μου, την πιο σημαντική ημέρα του χρόνου.

«Ήρεμα! Δεν φταίω για τίποτα από όλα αυτά, γιατί δεν θα γινόταν τίποτα αν δεν έφερνες στο ξεκάρφωτο τον μπαμπά! Αντιθέτως αυτή τη στιγμή θα ήμουν στον καναπέ, προσπαθώντας ακόμα να χωνέψω τη ζεστή γαλοπούλα που έφαγα χθες βράδυ» της επιτίθομαι, αλλά εγώ δεν μπαίνω καν στο κόπο να ψιθυρίζω. Εκείνη, ανήσυχη από τον υψηλό τόνο της φωνής μου, κοιτάζει τον Ace, και πιάνει τον ώμο μου. «Θα μιλήσουμε αργότερα για αυτό.» μου λέει προσπαθώντας να με καθησυχάσει.

Και οι δυο μας πλησιάζουμε τον Ace. Τουλάχιστον άφησε τις σερβιέτες μου ήσυχες.

«Από..εδώ ο Ace.» λέω καθώς τον παρουσιάζω στη μητέρα μου.

«Χάρηκα, υποθέτω, όσο μπορεί να χαρεί κάποια μητέρα που βρίσκει έναν ξένο στο μπάνιου του σπιτιού της» αποκρίνεται εκείνη και του προσφέρει το χέρι της για χειραψία.

«Δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις κάποιον;» ο γαλανομάτης αυτοσαρκάζεται και προσφέρει και το δικό του χέρι.

«Fransesca.» λέει.

«Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει, τι γίνεται μέσα στο μπάνιο..;» προσθέτει κοιτώντας μας με το ένα φρύδι ύποπτα ανεβασμένο.

«Αμ, μαμά θα στα πω όλα, απλα-» με διακόπτει.

«Τελειά, φτιάχνω καφέ και έρχομαι» λέει γρήγορα και τρέχει προς τη κουζίνα.

Ο Ace και εγώ αλληλοκοιταζόμαστε.  Του σκάω ένα αθώο και ταυτόχρονα πολύ αμήχανο χαμόγελο. Η αλήθεια ήταν πως το να γνωρίσει ο Ace την μητέρα μου, δεν ήταν στη λίστα.

«Συμπαθητική είναι» μου λέει.

Αφήνω ένα μικρό γελάκι. «Οπότε θέλει» Απαντώ. Αρχίζουμε και κατεβαίνουμε τα σκαλιά από το υπνοδωμάτιο μου.

«Οι δικοί σου γονείς σου που είναι;» τον καθώς ακούω τα πόδια μου να χτυπούν πάνω στα ξύλινα σκαλοπάτια.

«Έχουν.. φύγει από τη πόλη» μου λέει. Αφού κατέβουμε και το τελευταίο σκαλοπάτι, οδηγούμαστε προς το σαλόνι, και καθόμαστε δίπλα-δίπλα στον ίδιο καναπέ.

«Αλήθεια; Και που είναι;» συνοφρυώνομαι. Εκείνος ανοίγει τα χείλια του για να μου απαντήσει, αλλά εγώ τον προλαβαίνω πριν μιλήσει.

«Τι κάνει αυτό εδώ;» λέω έκπληκτη, και αρπάζω στα χέρια μου ένα ανοιχτό άλμπουμ φωτογραφιών πάνω στο τραπέζι.

Ο Ace δεν απάντησε ποτέ.

«Α απλός χάζευα το άλμπουμ φωτογραφιών μας, το βρήκα σε ένα παλιό συρτάρι» εμφανίζεται η μητέρα μου, με μια ζεστη κούπα καφέ στα χέρια.

Η φωτογραφία που έχω μπροστά μου, έδειχνε δυο παιδιά. Το ένα ήμουν εγώ, πριν αρκετά χρόνια. Είχα λίγο πιο σκούρο χρώμα μαλλιών στη φωτογραφία, τα μάτια μου έμοιαζαν τα ίδια, ήμουν μικροσκοπική, και φορούσα ένα τεράστιο, ευτυχισμένο χαμόγελο. Είχα πιάσει τα μαλλιά μου σε μια απλή αλογοουρά. Τα μάγουλα μου ήταν ροδοκοκκινισμένα, η επιδερμίδα μου πιο λευκή, και το ένα μου γόνατο είχε πληγές. Είχα περάσει από τον ώμο μου, ένα αγόρι, λίγο πιο ψηλό από εμένα, που πρέπει να ήταν στην ηλικία μου.

Η φωτογραφία ήταν τραβηγμένη στο κήπο, το αναγνώριζα από τη κούνια που βρισκόταν πίσω μας, αριστερά στην φωτογραφία. Σήμερα αυτή η κούνια, είναι πιο σκουριασμένη από τις παιδικές μου αναμνήσεις.

«Εσύ είσαι αυτή;» με ρωτάει ο Ace δείχνοντάς το πρόσωπο μου.

«Έχω αλλάξει τόσο πολύ από τότε. Πρέπει να ήμουν 9-10 χρόνων» λέω.

«Έχεις αδελφό;» παραξενεύεται.

«Όχι» του απαντώ.

«Τότε ποιος είναι αυτός δίπλα σου;» με ρωτάει, δείχνοντας με τον δείκτη του το αγόρι που είμαστε αγκαλιά.

Κοιτάζω το αγόρι για αρκετή ώρα. Τον ξέρω. Σίγουρα τον ξέρω. Δεν μπορεί να μην τον ξέρω. Σωστά;

«Αυτός…» αρχίζω και λέω. Τον κοιτάζω, και προσπαθώ πολύ σκληρά να ψάξω τα χνάρια των παιδικών μου αναμνήσεων.

«Αυτός είναι..» ξανά λέω. Αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά. Η απάντηση ήταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου, σαν κάποιο όνειρο που συνήθιζα να θυμόμουν αψογά, και τώρα μόνο η ιδέα του ότι είδα ένα όνειρο έχει μείνει.

«Δεν θυμάμαι το όνομα του» παραδέχομαι. «Μαμά, ποιος είναι αυτός;» συνεχίζω και γυρίζω τη φωτογραφία προς το μέρος της.
Ξαφνικά το πρόσωπο της νεκρώνει. Το χαμόγελο της αργοχάνεται. Η έκφραση της παγιώνει. Με κοιτάζει αυστηρά, και αρπάζει το άλμπουμ από τα χέρια μου και το κλείνει αποφασιστικά. «Ας μην σταθούμε εδώ.» λέει.

Σμίγω τα φρύδια μου και την κοιτάζω μπερδεμένη. Μα τι την είχε πιάσει;

«Οπότε, θα μου εξηγήσετε;» ρωτάει, σταυρώνοντας τα χέρια της.

Αναστενάζω, ενώ εγώ και ο Ace κοιταζόμαστε αγχωμένοι. Η μητέρα μου δεν έπρεπε να μάθει τα πάντα, αλλιώς όπως είχε πει εκείνος, θα κινδύνευε.

«Ο Ace είναι φίλος μου από την Florida. Έτυχε και εκείνος να βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, και επειδή ήμουν πολύ θυμωμένη του είπα να πάμε καμία βόλτα να ξεχαστώ. Όσο για το μπάνιο, απλός δεν ήθελα να σου μιλήσω, και κρυφτήκαμε εκεί» της εξηγώ, προσθέτοντας μερικές σαλτσούλες, και παραλείποντας λίγες..ασήμαντες.. λεπτομέρειες.

Η μητέρα μου ξεφυσάει, και κουνάει απογοητευμένη πέρα δώθε το κεφάλι της.

«Αντιδραστική όπως πάντα, είσαι τυχερός που δεν την γνώρισες για να την δεις στη εφηβική της φάση.» αρχίσαμε…

«Όταν ήταν θυμωμένη, έφευγε από το παράθυρο, καλούσε αγόρια στο σπίτι για να μου την σπάσει, μου έκρυβε τα-»

«Εντάξει μαμά νομίζω φτάνει» την διακόπτω.

«Να μην τον προειδοποιήσω;!» παραπονιέται.

Ο Ace γελάει δυνατά.«Και τα πράγματα μόλις έγιναν πολύ ποιο ενδιαφέρον.» λέει, και ρίχνει τη πλάτη του πίσω στο καναπέ, σταυρώνοντας με αντρικό τρόπο τα πόδια του. «Δεν στο χα κοκκινομάλλα.» με κοιτάζει. Η ζωηράδα στα μάτια του δείχνει ποσό απολαμβάνει τη κατάσταση.

Ξαφνικά το τηλέφωνο της μητέρας μου χτυπάει, και έτσι αναγκάζεται να αλλάξει δωμάτιο. «Παρακαλώ;» ακούω τη φωνή της από τη κουζίνα. Θα ήταν σίγουρα για καμία ταινία, ή έστω διαφήμιση. Τέτοιες ημέρες άνθρωποι σαν τη μητέρα μου, δέχονται πολύ ζήτηση.

«Το έσκαγες και εσύ από το σπίτι;» ο γαλανομάτης μου απευθύνεται.

«Και εσύ;» λέω.

«Μικρός» απαντά. Το χέρι του το αφήνει χαλαρό πάνω στη πλάτη του καναπέ.

Γελάω με την σύμπτωση. Πράγματι, υπήρξα πολύ αντιδραστική έφηβη, αλλά μάλλον τώρα στα 19, έχω ηρεμήσει κάπως.

Ο Ace με σκανάρει με τα μάτια του, και τότε τον παρσκαλουθω να αγγίζει το χέρι μου, και να ανασηκώνει λίγο πάρα πάνω το μανίκι της μπλούζας μου. Αμέσως δείχνω την δυσαρέσκεια μου. Ένα ακόμα μικρό σημάδι εμφανίζεται λίγο πιο πάνω από τον καρπό μου.

«Εκ γενετής;» με ρωτάει.

«Όχι..» στραβοκαταπίνω, και ξανά κατεβάζω το μανίκι της μπλούζας μου.

«Θέλω να μου πεις την ιστορία» ανεβάζει τα μάτια του πάνω στα δικά του. «Ποια ιστορία;» ανεβάζω και ‘γω τα δικά μου πάνω στα δικά του.

«Κάθε σημάδι έχει και μια ιστορία» μου απαντάει.

«Όπως..κοίτα» λέει. Ανεβάζει το μανίκι της ζακέτας του λίγο πιο πάνω. Κάπου στο καρπό του, υπήρχε ένα τατουάζ, με μαύρη μπογιά. Έτσι όπως το έβλεπα πρέπει να σχημάτιζε, έναν αετό, που τα φτερά του ήτανε τα τριπλάσια από το κεφάλι του, και έμοιαζαν με φλόγες.  Ήταν πολύ όμορφο. Εκπέμπει ένα δυναμισμό, που τα δικά μου σημάδια δεν θα εκπέμπουν ποτέ.

«Τι σημαίνει;» Το απαλοχάϊδεψα με τα ακροδάχτυλα μου.

«Συμβολίζει την αποφασιστικότητα, την αναγέννηση μετά από την πλήρη καταστροφή.» μου απαντάει.

«Wow» αναφωνώ χωρίς να μπορώ
να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.

«Το δικό σου;» μου λέει.

«Μα.. το δικό μου δεν το επέλεξα εγώ» απαντώ.
Χαμογελάει λοξά. «Ακόμα καλύτερα»

«Δεν ξέρω, νοιώθω περισσότερο ντροπή για αυτά.» του είπα.

Εκείνος ξανά ανέβασε με προσεχτικές κινήσεις, το μανίκι της μπλούζας μου. Τύλιξε απαλά την ραφή της. «Δεν σε κάνουν λιγότερο όμορφη Alice Bright»

Έσκασα ένα μικρό και σιγανό χαμόγελο. Και ακόμη και αν μου άρεσε ο τρόπος που μου μιλούσε, εγώ ξανά κατέβασα το μανίκι μου. Ήθελα να του πω ευχαριστώ. Αλλά δεν ήξερα γιατί. Ήταν ο πρώτος που υποστήριζε τα σημάδια πάνω μου. Που δεν ‘ξενέρωνε’ ή οτιδήποτε. O James είχε φρικάρει, πράγμα που με είχε πληγώσει αρκετά. Όμως ο Ace με έκανε να νοιώθω όμορφα. Γι'αυτό ήθελα να τον αγκαλιάσω και να του πω ευχαριστώ.

«Με κολακεύεται. Αλλά υπάρχουν δυο αρνητικά πάνω σε αυτό. Το ένα είναι τα σημάδια μου. Και το δεύτερο ότι τα κομπλιμέντα σας δεν τα εξαφανίζουν» του λέω, με ένα αγνό χαμόγελο στο πρόσωπο μου.

Τότε, δεν είπε τίποτα, απλά καθόταν και με κοιτούσε, σαν τα μάτια του να ήταν κάποιο διαστημόπλοιο, που κάνει το κύκλο του σύμπαντος. Ακόμα και σαν ξέρει, πως είναι άπειρο.

«Ναι, και το τρίτο είναι ότι λες συνέχεια πράγματα που με κάνουν να θέλω να σε φιλήσω» λέει. Και εκείνο το λεπτό, ένοιωθα πως ήμουν μέρος του απείρου.

Σχημάτιζε ένα αμυδρό χαμόγελο, που ένοιωθα πως ξεχείλιζε χαρά.
Βλέποντας πως με έκανε να χαμογελάσω, χαμογελάει και αυτός λοξά, σαν να ήταν περήφανος για τον εαυτό του.

«Ξέρεις τι σκεφτόμουν;» λέει ξαφνικά. «Δεν πήγαμε τελικά στο Central Park» προσθέτει.

«Αν μας πιάσουν πάλι;» ψιθυρίζω για να μην με ακούσει η μητέρα μου.

«Θα είναι εκτός πόλεως για αύριο. Οπότε, αύριο στις 6 να σε έτοιμη»
¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑ
Τι κανετεε πως ειστεε💖

Ενταξει δεν ηταν κατι το ιδιαιτερο. Αλλά το επομενο θα ειναι😈

Αργησα ikik, my bad

Θα ξανα ανεβασω τη Τεταρτη μαλλον η πιο νωρις❤

Επειδη εχετε λυσσαξει και με κανετε ταγκ για  * τσαλνστζ 13 φακτς αμπαουτ γιορσελφ*:(

"""Τσαλεντζ"" ναι καλα ολοι λατρευουμαι να μιλαμε για τον εαυτο μας γκχμ.

Δεν θα εκανα γιατι εχω κανει καμια δυο φορες ηδη στο παρελθον, αλλα ποτε σε αυτο το βιβλιο, σο whyy nott

1. Παω 3η γυμνασιου. ( yes )

2. Ειμαι μια θανατηφορα σεξι καστανομαλα με εκθαβωτικα πράσινα ματια, και κολασμενο, φυδισιο κορμι! (Αγνοηστε τις σαλτσουλες που προσθεσα)

3. Προχθες πηρα ωριαια. ( βλεπετε, εγω εφταιγα που ο αλλος πισω μου προσπαθουσε να μου ξεκουμποσει το σουτιεν και γω τον εμποδιζα:) )

4. Την αλλη φορα τη γλιτωσα γιατι μολις ειπε 'ΠΕΡΑΣΕΕΞΩ.' χτυπησε το κουδουνι. (not all heroes wear capes) * καλα τοτε ισως να εφταιγα λιγο*

5. Παιζω κιθαρα, και πηγαινα 2 χρονια πιανο. Also, τραγουδαω, και οπως καταλαβατε ειμαι η επομενη rihanna!1!

6. Ειμαι Ταυρος, με οροσκοπο Λεων. ( μπατ δεν πολυ πιστευω στα ζωοδια)

7. Προχθες πανω που ελεγα 'τιγαματαρεπουστη. Δεν εχω σπυρακια. Εχω καλη διαθεση'
ΜΠΟΥΜ περίοδος. * Hello darkness my old friend*

8. Νομιζω πειναω

9. Σκεφτομαι πολυ σοβαρα να κανω δευτερο βιβλιο, σε ενα αλλο μου βιβλιο. Οι περισσοτερες το ξερετε μαλλον.

10. Πολλα γεγονοτα της ιστοριας ειναι αυτοβιογραφικα ( αλλα δεν τα εχετε συναντησει ακομα)

Δεν ξερω τι αλλο βαρεθηκα. Μεχρι και για τη περιοδο μου ειπα, φαντασου.

-Αννα που βαριεται μεχρι και να αναπνευσει🔥