«Ποτέ δεν θα διασχίσεις τον Ωκεανό αν δεν έχεις το θάρρος να απομακρυνθείς από την ακτή». Διαβάζει ο κύριος Wilson.  «Ποιος θα μου πει ποιανού λόγια ήταν αυτά;» ρωτάει ολόκληρη την τάξη μπροστά του. Αφού καθαρίσει με το μανίκι της μπλούζας του τα γυαλιά του, σηκώνεται από την έδρα του και αρχίζει να περιπλανιέται στη τάξη. Από τα 30 θρανία της αίθουσας, σταματάει στο δικό μου.

«Alice;» λέει.

«Ε;Τι;» σηκώνω απότομα το κεφάλι μου και ο στυλός που κρατούσα στο δεξί μου χέρι πέφτει ασυνείδητα πάνω στη ζωγραφισμένη επιφάνεια του θρανίου μου. Ακούω μερικά χαχανητά πίσω μου, αλλά τα αγνοώ.

«Nick;» απευθύνεται σε άλλο μαθητή.

«Του Χριστόφορου Κολόμβου» απαντάει σαν να ήταν η απλούστερη  ερώτηση που θα μπορούσε να λάβει.

«Πολύ σωστά» αναφωνεί ο καθηγητής.

Το μάθημα του κυρίου  Wilson είναι ότι πιο βαρετό και ανιαρό σε ολόκληρο το University of Northern Florida. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, με κάνει να θέλω να ανοίξω το παράθυρο δίπλα στην Josie και να πηδήξω. Έχει καταντήσει κάποιο είδος πρωτοκόλλου το να στηρίζω τη βαριεστημένη μούρη μου πάνω στο χέρι μου και να ζωγραφίζω αδιάφορα σχέδια πάνω στο θρανίο μου, στο μάθημα του. Έριξα μια κλεφτή ματιά ρολόι για μια στιγμή. Αλλά πέντε λεπτά.

«Δεσποινίς Bright, ποτέ μου δεν ανησυχούσα όταν οι μαθητές μου χάζευαν το ρολόι, πάρα μόνο όταν αναρωτιόντουσαν αν είναι χαλασμένο. Τότε μόνο, οπότε απαντήστε μου την εξής ερώτηση: Να ανησυχήσω;»

«Όχι κύριε Wilson.» του απαντώ. Αν πρέπει να ανησυχήσεις λέει;

Εκείνος βαδίζει αργα και σταθερά σαν κάποιος  αυστηρός επιτηρητής. Ύστερα ξανά κατευθύνεται προς την έδρα του. Στέκεται από πίσω της κοιτώντας όλους τους μαθητές του. «Τώρα μια ερώτηση προς όλη την τάξη» λεει.

«Πείτε μου για τον κάθε ένα από εσάς, τι σημαίνει αγάπη.» ο τόνος της φωνής του, ακουγόταν πραγματικά απαιτητικός, και σοβαρός, και αυτό έκανε τα περισσότερα παιδιά να γελάσουν. Ένοιωθα ότι ήμουν η μόνη πού δεν γελούσε, και είχε πραγματικά πάρει αυτή τη πρόταση στα σοβαρά. Τα μάτια μου τον κοιτούσαν σαν, ξεραμένα φύλλα κοιμισμένα στο πεζούλι και εκείνος η φθαρμένη σόλα του παπουτσιού που θα τα αποτελειώσει.

Ο Nash σηκώνει απότομα το χέρι του και μιλάει χωρίς να πάρει τον λόγο. «Αγάπη είναι η αμοιβαία έλξη μεταξύ εμένα και του πεντάλεπτου που απομένει μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι»

Οι φίλοι του γελάνε, αλλά ο Wilson δεν βρήκε τόσο αστείο.

«Μπορείς να γράψεις αυτό, στην εργασία του τετράμηνού, και σου υπόσχομαι ότι θα νοιώσεις αυτή τη αμοιβαία έλξη διπλάσιες φορές σε σχέση με τους υπόλοιπους μαθητές» το υπονοούμενο δεν το έπιασαν όλοι, πόσο μάλλον ο Nash, αλλά μόλις τον απείλησε πως θα τον κόψει στο μάθημα.

Συγκράτησα το γέλιο μου δαγκώνοντας τα χείλια μου.
Γύρισα το βλέμμα μου αλλού αφηρημένη, μα τότε πετάχτηκα γουρλώνοντας τα μάτια μου.

«Εργασία;» ρώτησα.

«Ο καθένας από εσάς, έχει μέχρι το τέλος της χρονιάς να γράψει αυτή την ατομική εργασία 30 λέξεων – το μέγιστο- με το παραπάνω ερώτημα. Η εργασία θα αποτελεί το 50% του βαθμού σας.» εξηγεί.

«30 λέξεις;» σαστιστεί όλη η τάξη με μια φωνή, σαν να το είχαμε στημένο.

Καθαρίζει το λαιμό του, και φτιάχνει καλύτερα τα γυαλιά του. «Έχετε όλη τη χρονιά στη διάθεση σας»

«Μα είναι μόνο 30 λέξεις..» λέω.

Δεν περίμενα να μου δώσει σημασία, ανάμεσα σε τόσες φωνές και βαβούρα, αλλά εκείνος γυρίζει προς το μέρος μου και σιγολέει σαν να είναι κάποιο ιερό μυστικό:

«Φρόντισε αυτές οι 30 λέξεις..να είναι αντίστοιχες των απείρων»

Δεν κατάλαβα τι ήθελε να πει, το νόημα πίσω από όλο αυτό και πως ήταν δυνατόν πίσω από 30 λέξεις να κρύβονται άπειρες. Τα χείλια μου είχαν αφήσει ένα κενό, και τα μάτια μου επεξεργαζόντουσαν τις πληροφορίες στο μυαλό μου. Το μόνο σίγουρο ήταν πως αν ήθελα να περάσω το μάθημα, έπρεπε να στρώσω το κώλο μου, και να γράψω την καλύτερη 30 λέξεων εργασία της ζωής μου.

«Θα σας προετοιμάσω όμως» προσθέτει.

Διαμαρτυρίες, ερωτήσεις, και ψίθυροι ακουγόταν από τη τάξη. Δηλαδή το μόνο που είχαμε να κάνουμε για να περάσουμε το μάθημα ήταν να γράψουμε 30 λέξεις σε μια ερώτηση που βάζουν στα νηπιαγωγεία; Κάνεις δεν μπορεί να φανταστεί τι έχει στο μυαλό του ο κύριος Wilson, περίμενα πολύ δύσκολα τα πράγματα, ακόμα και όταν παρουσιάζονταν απλά.

Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι και το φημισμένο πεντάλεπτο είχε τελειώσει. Έβαλα μερικά βιβλία στη τσάντα μου, και ύστερα την έφερα να κρέμεται από τον αριστερό μου ώμο. O Freddie ήρθε αμέσως δίπλα μου, και αρχίσαμε να περπατάμε μαζί.

«Τρελός ο Milson» σχολιάζει.

«Εμένα μου λες..» αποκρίνομαι.

Καθώς βαδίζαμε στους διάδρομους του σχολείου και προσπερνούσαμε πολλά παιδιά, ένα από αυτά με σκουντάει δυνατά καθώς περνάει. Γυρνάω και βλέπω πως ήταν ο James. Δεν φάνηκε να ήταν κατά λάθος, και δεν σταμάτησε καν να δει αν ο ωμός μου είναι στη θέση του ας πούμε.

«Ω απλά παράτα τον» στριφογυρίζει τα μάτια του ο Freddie.

Παίρνω μια εισπνοή από τη μύτη καθώς τον κόβω με μισό μάτι. Τοποθετώ καλύτερα το λουρί της τσάντας μου πάνω στον ώμο μου, και συνεχίζουμε να περπατάμε έως τη καφετέρια. Εγω και ο Freddie πιάνουμε το τραπέζι τέρμα δεξιά, αυτό που πάντα πιάναμε.

Μόλις κάτσαμε πετάγεται και η Alexa και βολεύεται δίπλα στον Freddie. Τα καθίσματα της καφετέριας είναι 2 μεγάλα που χωράει 2 η και 3 άτομα το ένα.
«Καλησπέρα» λέει.

«Καλησπέρα» απαντώ στον ίδιο τόνο με εκείνη.

«Γεια» λέει ο Freddie λίγο πιο αμήχανα. Κοιτάζω αυτούς τους δυο μαζί, και έχω να πω, ότι πραγματικά ταιριάζουνε. Δηλαδή εντάξει, ο Freddie μπορεί να μην έχει ξεκαθαρίσει την σεξουαλικότητα του. Πιστεύω και σαν Straight θα τα πήγαινε μια χαρά. Ειδικά αν είχε και τη Alexa για βοήθεια.

Πλησιάζω το κεφάλι μου κοντά του.

«Πες της και κάτι άλλο» του ψιθυρίζω.

«Σαν;» πλησιάζει και εκείνος.

«Δεν ξέρω κάνε της κάποιο κομπλιμέντο!» λέω.

Ανάμεσα στο στενόχωρο περιβάλλον του freddie και εμένα εμφανίζεται και η Alexa αργα και διακριτικά. «Σε ποιάαα;» ψιθυρίζει

Ο Freddie έχει αναψοκοκκινίσει από το άγχος του. Κοιτάζει τον ορίζοντα και ένα μικρό ειρωνικό- τραγικό χαμογελάκι έχει σχηματιστεί πάνω του. Ο κακόμοιρος. Έχει μείνει ακίνητος σαν παγάκι.

«Στον…Oliver!» πετάω ένα τυχαίο όνομα και ο Freddie με κοιτάζει έντονα.  Η Alexa εξάλλου ξέρει ότι ο Freddie είναι γκέι, μόνο που δεν ξερή ότι είναι ο Oliver. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγω το ξέρω..

«Ο Oliver είναι γκέι;!» σαστιστεί.

«Ν-..Ναι φυσικά?» απαντώ

Ξαφνικά σηκώνετε ενθουσιασμένη από το κάθισμα της, χαιρετάει τον Oliver και φωνάζει: «ΕΗ OLIVER, ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!» εμείς την τραβάμε γρήγορα κάτω, και σκάει ξανά στο κάθισμα. Αλλά γυρίζοντας συνειδητοποιώ ότι ο ο Oliver την έχει ακούσει και έρχεται προς το μέρος μας.

Oliver. Ένα από τα τελευταία μυώδης αγόρια που θα μπορούσαν να είναι γκέι. Είναι συμπαίχτης στη ομάδα ποδοσφαίρου με τον James. Είναι από τους καλυτέρους επιθετικούς της ομάδας. Και εκτός από αυτό, είναι  σέξι. Πολύ, σέξι.

«Τρέχει κάτι παιδιά;»  στηρίζει και τα δυο γεροδεμένα χέρια του πάνω στο τραπέζι.

Εκείνη τον αρπάζει άγαρμπα και τον βάζει να κάτσει ανάμεσα σε εκείνη και στον freddie. «Τίποτα, απλά να...ο Freddie νοιώθει λίγη μοναξιά» εξηγεί.

«Είναι....το μόνο αγόρι, στη παρέα., καταλαβαίνεις» προσθέτει και του κλείνει πονηρά το μάτι.
Γυρίζει δειλά το κεφάλι του προς τον Freddie. «Εμ, γεια Freddie» λέει αμήχανα.

«Γεια..» απαντά και εκείνος αμήχανα.

«Συγνώμη παιδιά θέλω το χώρο μου, δεν νομίζω να είστε στρυμωγμένοι ή κάτι τέτοιο» λέει εκείνη και σπρώχνει τον Oliver πάνω στον Freddie. Ο τεράστιος μυώδης, ποδοσφαιριστής, πάει λιγάκι πιο εκεί, ώστε να μην κολλήσει εντελώς σαν βδέλλα πάνω στον Freddie.

«Πήγαινε πιο εκεί παλιό τσιγκούνη. Έχεις αράξει εδώ πέρα την χοντροκωλάρα σου, άντε να χωρέσει η δικιά μου τώρα!» λέει η Alexa και του δίνει μια δυνατή για να κολλήσουν εντελώς τα σώματα τους.

«...Alice..» μουρμουρίζει ο Freddie. Ω το ξέρω αυτό το ‘Aliice’. Είναι το Alice που μου ζητάει βοήθεια ώστε να τον σώσω από άλλη μια ντροπιαστικά άβολη κατάσταση.

«Αρχίζετε να νοιώθετε αυτή την απότομη αλλαγή στην ατμόσφαιρα έτσι; Αυτή την..έλξη.». Μιλάει παθιασμένη με τα λόγια της. Πιάνει το τετράδιο των μαθηματικών της και το κάνει βεντάλια.

«Δεν καταλαβαίνω για…-» κάνει να πει εκείνος.

«Σας σηκώθηκαν οι σημαίες;» τον διακόπτει. Κάνει τη φωνή της αργή και βελούδινη, όσο πιο αισθησιακή μπορεί, και αρχίζω να πιστεύω ότι σηκώθηκε η δικιά της σημαία. «Ξεφλουδιστήκαν οι…. μπανάνες σας;!» ρωτάει.

Αυτό ήταν το τελευταίο χτύπημα για τον σεξι Oliver, σηκώνεται αμέσως. «Φρικιά» μονολογεί. Φεύγει, όσο πιο γρήγορα μπορεί.

Η Alexa σηκώνεται. «Εη που πας;» τον φωνάζει.

Καθώς περπατάει βιαστικός, γυρίζει. «Κάπου μακριά από σημαίες και μπανάνες!» της απαντάει εκνευρισμένος.

Η Alexa ξανά κάθεται.

«Είναι τρελός για σένα» συμπεραίνει. «Το βλέπω στα μάτια του.» προσθέτει.

Γελάω και αρχίζω να ζωγραφίζω αόρατα σχέδια πάνω στο τραπέζι της καφετέριας. Σήμερα ένοιωθα λίγο εκτός. Αλλοπαρμένη σε ένα μονόδρομο που με οδηγούσε μέσα στην σιγαλιά του μυαλού μου. Δεν ξέρω τι έφταιγε, αλλά η φωνή των σκέψεων μου, ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τις χιλιάδες που άκουγα τριγύρω μου.

«Τι λέει; Γιατί είδα τον Oliver να φεύγει μουρμουρίζοντας κάτι για σημαίες και  μπανάνες;» εμφανίζεται ο James. Υπέροχα. Εσύ μας έλλειπες. Τον βλέπω να κοιτάει μόνο την Alexa και τον Freddie, πράγμα που με τσαντίζει. Μου εχει γυρίσει τη πλάτη χωρίς να πει τίποτα!

«Μπα μπα..» λέει η Alexa με σαρκαστικό ύφος.

«Ακούστε φάση, σήμερα, το βράδυ, κανονίσαμε με τα παιδιά να συνεχίσουμε το πάρτι που ποτέ δεν ολοκληρώσαμε στο υπόγειο του σχολείου. Ο διευθυντής θα λείπει, ο επιστάτης έχει άδεια, ψηθείτε, θα είναι ωραία. Alice, Freddie, εσείς θα παίζεται στα μεγάφωνα του σχολείου τον σταθμό Scars για να καλύψετε τις φωνές μας. Α και που’στε, μη βάλετε τίποτα ξενέρωτα»

«Πρώτον, ότι θέλουμε θα βάλουμε» σταυρώνει τα χέρια του πάνω στο τραπέζι. Δεύτερον, δεν νομίζεις πως κάποια τσιριχτή ανυπεράσπιστη τσιρίδα σαν τη δικιά σου δεν θα ακουστεί πάνω από τη μουσική;» γέρνει το κεφάλι του πλάγια.

«Θα είναι υπόγειο γαμώ! Ποιος ακούει τι γίνεται 4 ορόφους κάτω; Οι καθηγητές που έχουν βάρδια θα είναι στον 5 όροφο! Και είπε ο γκέουλας για τσιριχτή φωνή»

Μόλις το είπε, τον αγριοκοίταξα έξαλλη. Δεν μπορεί να μιλάει έτσι για τον Freddie.

«Καλά καλά μη δαγκώνεις!» απαντάει ο Freddie θιγμένος. «...αμάν» ψιθυρίζει και βουλιάζει στο κάθισμα του.

«James πολλά νευρά για τους γκέι, τι έγινε δεν σου κάθονται ούτε εκείνοι;» τον κοιτάζω. Μόλις με κοίταξε και εκείνος κάπως μετάνιωσα που το είπα τόσο επιθετικά. Μου είχε βγει πολύ αυθόρμητα.

Και εκεί που περίμενα να με βρίσει, δεν εμφανίζει ούτε ένα σημάδι θυμού. «Alice, να έρθεις, θέλω να σου μιλήσω» λέει απλά. Και ύστερα φεύγει. Έτσι απλά. Συνοφρυώνομαι παραξενευμένη από τη νευρική συμπεριφορά του. Ίσως φυλάει την έκρηξη θυμού του για το βραδυ..

«Αυτό δεν θα είναι για καλό» λεει η Alexa. Πολύ πιθανόν. Θέλει απλά να με χωρίσει, επειδή και οι δυο ξέρουμε πως δεν πάει άλλο, αλλά ειλικρινά, με έχει εκνευρίσει απίστευτα η συμπεριφορά του.

«Καλά ξέρετε κάτι; Σκασίλα μου, ας κάνει ότι είναι να κάνει, έπρεπε να γίνει έτσι κ αλλιώς εδώ και πολύ καιρό» λέω ίσως να προσπαθώ να το παίξω περισσότερο χαλαρή από ότι πραγματικά είμαι.

Δεν μίλησε κανένας, οι σκέψεις του καθενός μας αποτελούσαν κοιμητήρι για όλα αυτά που δεν τολμήσαμε να πούμε. Κάναμε νευρικές κινήσεις, όπως να ανακατεύουμε με το κουταλάκι τη κούπα ζεστής σοκολάτας που είχαμε μπροστά μας.

«Αυτός ο Ace.. έχεις επικοινωνήσει καθόλου μαζί σου;» σπάει η Alexa τη σιωπή αλλάζοντας εντελώς θέμα. Ace. Αυτό το όνομα..

Το κεφάλι μου ήταν σκυμμένο πάνω από τη ζεστή σοκολάτα μου. Ανεβάζω το βλέμμα μου και κοιτάω τα μάτια της Alexas γελώντας. «Όχι; Χαχ εξάλλου γιατί να το κάνει;» λέω

Εκείνη και ο Freddie αλληλοκοιτάζονται σαν να σκέφτονται το ίδιο ακριβώς πράγμα. Ξανά κοιτάνε εμένα γυρνώντας αργα τα κεφάλια τους, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που τα γυρίσαν πριν. 

«Δεν ξέρω.. φάνηκε να υπάρχει κάποια χημεία μεταξύ σας» λέει ο Freddie.

Εκείνη τη στιγμή χτυπάει το κουδούνι, πράγμα που σημαίνει πως τέλειωσε το  διάλλειμα. Σηκώνοντας το σώμα μου από το κάθισμα, και αρπάζοντας τη τσάντα μου λέω: «Πσίτ η μόνη χημεία που υπάρχει, είναι στη τάξη και με περιμένει» μόλις τελειώσω τη φράση μου ρίχνω χαλαρά το λουρί της τσάντας μου πάνω στον ώμο μου.

«Τα λέμε» λέει η Alexa.

Εντωμεταξύ ο Freddie καθώς σηκώνεται και εκείνος για να πάει στη τάξη της χημείας μαζί μου, πέφτει ένα μικρό χαρτάκι από πάνω του, στο τραπέζι. Παραξενευμένοι και οι τρεις, φέρνουμε τα κεφαλιά μας πάνω από το χαρτάκι πλημμυρισμένοι από περιέργεια να μάθουμε τι είναι.

" +1(505)645-767  πάρε με;)
  -Oliver "

¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
ΓΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑ ΣΑΣ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ❤

Δεν ξερω γιατι τα κεφαλαια μου βγαινουν τοσο μεγαλα και βαρετα. Anyway ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ το επομενο
δεν θα ειναι βαρετο:)

Spoiler: Ο James εχει περιοδο παλι

Ο λογος που δεν μπαινω κατεθειαν στο ψητο της ιστοριας ειναι επειδη θελω να δειξω καπως την φοιτητικη ζωη της Alice. Οπου να ναι μπαινει και ο Ace😈

Btw για εσας που δεν το ξερετε ακομα, αρχισα ενα Project που λεγεται "The True Wattpad Books"
Τσεκαρετε γιατι πιστευω αξιζει.

Αφηστε μου γνωμες ειλικρινες κτλπ❤

-Αννα που παει να κανει ενα ζεστο μπανακι🌊💫