Κάποτε έκανα όνειρα, πίστευα σε αυτά ενώ δεν έλειπαν οι φορές που έθετα στον εαυτό μου απιαστους στόχους για να αποδείξω σε όλους την αξία μου. Κοιτάζω γύρω μου και ειλικρινά φοβάμαι. Δεν ξέρω πόση ώρα τρέχω αλλά τα πόδια μου δεν με βαστανε άλλο. Με εγκαταλείπουν . Τα ψηλά, θεόρατα δέντρα πάντα με τρόμαζαν κι αυτό γιατί έχω υψοφοβια. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που επιλέξαμε να πατήσουμε το πόδι μας στο σπίτι του. Νομίζω όμως πως κάτι λαμπυρίζει στο βάθος του δάσους. Ίσως αν τρέξω προς τα εκεί κάποιος να με βοηθήσει. Ξέρω πως είναι στο κατόπι μου , όλοι τους ανεξαιρέτως και φοβάμαι ακόμα περισσότερο. Πως μπόρεσαν ; Πως μπόρεσα κι εγώ να αφήσω τις άμυνες μου να πέσουν και να τυφλωθω; Αν εσύ που λέγεσαι θεός υπάρχεις εκεί πάνω , σώσε με...

Ξέρω πως δεν είχαμε ποτέ τις καλύτερες σχέσεις μα πάντα θεωρούσα πως ότι όνομα κι αν σου δώσουν εσύ υπάρχεις εκεί πάνω. Σαν οντότητα . Σαν συνονθύλευμα αποηχων ψυχών. Σαν άυλο φάσμα. Σαν άνθρωπος... Όποια μορφή και να έχεις δείξε μου το έλεος σου. Η αισχροτητα αυτών των ανθρώπων δεν έχει τελειωμό και προτιμώ να πεθάνω από το να γυρίσω πίσω. Προτιμώ να πεθάνω πριν με βρουν και με αναγκάσουν να επιστρέψω στη κόλαση.

Το φωτακι τρεμοπαιζει, μοιάζει με φως από κερί. Πιο γρήγορα ...πρέπει να φτάσω πιο γρήγορα. Τρέχω με όση δύναμη μου απέμεινε και φτάνω μπροστά σε μια παλιά πέτρινη γέφυρα. Από κάτω υπάρχει ένα κερί αφημένο σε μια κοτρώνα και μια παλιά κούτα . Κάποιος ζει εδώ...

"Με ακούει κανείς; Βοηθήστε με... Σας παρακαλώ !" Φωνάζω μα δεν βλέπω κανένα. Η μυρωδιά από τα λιμνάζοντα νερά παραδίπλα μου προκαλεί αναγουλα.

"Ε! Εσύ ! Φύγε αμέσως από δω!" Μια γυναικεία φωνή φτάνει στα αφτιά μου και γυρίζοντας αντικρίζω μια γριούλα να με κοιτάζει επιθετικά .

"Σας ικετεύω ! Πρέπει να με βοηθήσετε !" Εκλιπαρώ και τρέχω προς το μέρος της. Το βλέμμα της είναι χαοτικό. Αμφιβάλλω αν μπορεί να με βοηθήσει 

"Δεν έχω τίποτα για σενα. Δεν βλέπεις που ζω;" Ρωτάει ήρεμη αυτή τη φορά και με πλησιάζει.

"Ποιο είναι το πιο κοντινό μέρος για να βρω ένα τηλέφωνο ; Είναι μεγάλη ανάγκη.." εκείνη γελάει

"Χάθηκες στο δάσος ; Λυπάμαι για αυτό αλλά βρίσκεσαι στην αντίθετη πλευρά από το πολιτισμό κορίτσι μου. Μια ώρα με τα πόδια χρειάζεσαι , τόσο όσο κάνω κι εγώ για να βρω ένα κομμάτι ψωμι"

Γαμω ! Πρέπει να έτρεξα μέσα στο πανικό μου από τη λάθος πλευρά ...

"Γιατί τα ρούχα σου είναι σκισμένα ;" Με ρωτάει αξαφνα κι εγώ τώρα τι να της πω ; Ούτε να το πω δεν αντέχω...

"Ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία... Πρέπει να.."

Η ανάσα μου κόβετε ακούγοντας το κρότο. Βλέπω το κεφάλι της γριούλας να τρανταζεται ολόκληρο και το κορμί της να πέφτει άψυχο στο έδαφος. Με βρήκαν ! Δεν προλαβαίνω ούτε να γυρίσω... Νιώθω το τράβηγμα στα μαλλιά και ουρλιάζω.

"Παράτα με ρε γαμημενε!" Του φωνάζω κι εκείνος με σέρνει απτόητος προς το τζιπ. Αυτό ήταν , τρια ζευγάρια μάτια είναι στραμμένα πάνω μου... Όλα τελείωσαν ...

Έξι μήνες πριν ....

"Αμάν πια ρε μάνα ! Βάλε λίγο χρώμα πάνω σου και πέταξε επιτέλους αυτά τα μαύρα !" Η Σκάρλετ άνοιξε τη ντουλάπα της και βγάζοντας από μέσα ένα λευκό τοπακι το έτεινε προς τη μητέρα της που την κοιτούσε εκνευρισμένη. "Φόρα αυτό . Για φαγητό θα πάμε , δεν αντέχω να σε βλέπω με τα ίδια ρούχα διαρκώς"

Η Άννα στραβομουτσουνιασε.

"Έτσι με γνώρισε Σκάρλετ ! Έτσι με δέχθηκε και έτσι μου έκανε πρόταση !" Αμύνθηκε αμέσως.

Αν και η Σκάρλετ ήθελε το καλύτερο για τη μητέρα της δεν επέμεινε. Στην τελική είχε και ένα δίκιο . Όταν της ανακοίνωσε πως βγαίνει με έναν συνάδελφο από τη δουλειά ήταν από μόνο του αρκετό. Δεν θα έβγαζε πουθενά η πίεση. Για πάνω από έξι χρόνια την έβλεπε να λιώνει. Ο ξαφνικός  θάνατος του πατέρα της , τους είχε στοιχίσει. Η Σκάρλετ αναγκάστηκε να καθυστερήσει κατά ένα χρόνο τη σχολική της χρονια και η Άννα κατέρρευσε. Ο καιρός όμως πέρασε. Πλέον είχε αγγίξει τα είκοσι και πήρε τη ζωή στα χέρια της. Διάλεξε το πιο  κοντινό πανεπιστήμιο και μαζί με το αγόρι της έμειναν στη Λουιζιάνα. Με αυτό το τρόπο η Σκάρλετ είχε όσα ήθελε. Βέβαια κάποια στιγμή θα έφευγε , αυτό ήταν γεγονός και το ξεκαθάρισε στη μητέρα της . Ήθελε να ανοίξει τα φτερά της και να φύγει.

Όταν η Άννα της ανακοίνωσε πως "βλέπει" έναν συνάδελφο ένα μήνα, η Σκάρλετ πέταξε από τη χαρά της. Δεν ήξερε και πολλά για εκείνον. Τον έλεγαν Ίαν Ρόμπινσον, είχε ένα γιο κοντά στην ηλικία της και όπως η μητέρα της , έτσι κι εκείνος ήταν χήρος.

"Πάω κάτω , μόλις ντυθείς κατέβα κι εσύ για να φύγουμε " η Άννα έφυγε χωρίς πολλά λόγια και η Σκάρλετ ντύθηκε στα γρήγορα. Ο τρόπος με τον οποίο ντυνόταν ήταν απλός και ξεκάθαρος. Τα φαρδιά σκισμένα τζιν και τα το ίδιο φαρδουλα μπλουζάκια της άρεσαν αρκετά. Δεν ήταν η κοπέλα που έδειχνε το σώμα δεξιά και αριστερά. Ο Τρίσταν , το αγόρι της τα τελευταία δύο χρόνια, ήταν ο μοναδικός που το έβλεπε , και αυτό ήταν αρκετό. Έλυσε τα μαλλιά της απελευθερώνοντας μια πλούσια  θάλασσα κυμάτων στις αποχρώσεις του λευκού και του μπλε και κοιταχτηκε στο καθρέφτη . Η αλλαγή που έκανε πάνω τους λίγους μήνες πριν την ξετρελανε. Πολλοί τη σχολίασαν μα εκείνη τους έγραφε κανονικά. Ήθελε λευκά με μπλε μαλλιά και το έκανε. Αυτή ήταν. Σίγουρη και απελευθερωμενη από τα ταμπού της κοινωνίας. Η εμφάνιση της μπορεί να τραβούσε τα βλέμματα αλλά τουλάχιστον δεν το έκανε βγάζοντας το κορμί της στη φόρα. Είχε σκουλαρίκια τόσο στα αφτιά όσο και στο δεξί της φρύδι ενώ στο μπράτσο αλλά και στο μπούτι το μελάνι από το τατουάζ της προσέδιδε μια αγριότητα που δεν είχε καταβαθος. Το πρόσωπο της έμοιαζε με νεράιδας. Τα μάτια της  ήταν βαμμένα σε ένα απλό καστανό , μα το γατισιο βλέμμα τους έφτανε για να ανάψει φωτιές σε κάθε αρσενικό που περνούσε από το διάβα της. Ο Τρίσταν την πολιόρκησε πέντε μήνες πριν ενδώσει.

Κατεβαίνοντας είδε τη μητέρα της να μιλάει στο κινητό . Την προσπέρασε και παίρνοντας τα κλειδιά του αυτοκινήτου της έκανε νόημα πως θα την περιμένει έξω . Ο καιρός ήταν αρκετά καλός. Άνοιξε την ηλιοροφή και έβαλε την αγαπημένη της μουσική να παίζει στο ράδιο. Όσο ευτυχισμένη κι αν ήταν πάντοτε λάτρευε τις  μπαλάντες. Η θλίψη που έβγαζαν την έκανε όχι μόνο να εκτιμάει τα ανθρώπινα συναισθήματα αλλά να τα βιώνει κι όλας μέσα από τα ακούσματα της. Η Άννα κλείδωσε και λίγα λεπτά αργότερα ήταν ήδη στο δρόμο . Θα μπορούσαν να πάνε σε ένα όμορφο εστιατόριο μα ο Ίαν επέλεξε το σπίτι του για την πρώτη γνωριμία. Η μητέρα της , της έδωσε τις συντεταγμένες μα καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής η Σκάρλετ ένιωθε χαμένη. Η περιοχή ήταν απομακρυσμένη από τη κεντρική πόλη και το σπίτι του ήταν χωμένο μέσα στη φύση. Ήταν βέβαια όμορφα αλλά δεν έπαυε να της προκαλεί άγχος η τοποθεσία. Ο χωματόδρομος τελείωσε και τους έβγαλε σε  άσφαλτο.

Μόλις έφτασαν η Άννα βγήκε πρώτη κι εκείνη έμεινε να κοιτάζει το σπίτι με θαυμασμό.

"Ρε μάνα , δεν μου είπες πως ο τύπος έχει λεφτά..." Σχολίασε βλέποντας ένα πελώριο σπίτι.

"Δεν έχει τόσα όσα φαντάζεσαι. Το σπίτι το κληρονόμησε , και τώρα πάμε αγάπη μου γιατί νομίζω αργήσαμε" η Σκάρλετ την ακολούθησε προς τιμήν είσοδο. Το γιασεμί κατά μήκος ολοκλήρου του φράχτη ανέβλυζε μια όμορφη μυρωδιά και παρασυρόμενη από την ευωδία σταμάτησε και τα μύρισε .

"Δεν είναι μοναδικά;" Μια βαριά, μπάσα φωνή , την ανάγκασε να σηκώσει το κεφάλι της. Ένας άντρας στεκόταν ελάχιστα μακριά της, πλάι του η μητέρα της χαμογελούσε . Η Σκάρλετ γούρλωσε τα μάτια της. Αυτός ο άνθρωπος κάθε άλλο παρά για 38 έδειχνε...Ήταν αρκετά ψηλός, είχε ξυρισμένο το κεφάλι από την κάτω πλευρά ενώ τα υπόλοιπα μαλλιά του έπεφταν προς τα πίσω. Το σώμα του ήταν γυμνασμένο και η συνολική του παρουσία έδενε ατσαλα με την ταλαιπωρημένη εικόνα της μητέρας της.

"Σκαρ;" Άκουσε την Άννα να την προσφωνεί με το υποκοριστικό της και έστρεψε το βλέμμα της σε εκείνη.

"Ώστε Σκαρ ... ωραίο όνομα. Να φανταστώ πως γνωρίζεις ήδη το όνομα μου αλλά για λόγους ευγένειας ας συστηθώ  Ίαν Ρόμπινσον" ο άντρας έτεινε το χέρι του προς το μέρος της κι εκείνη ανταπέδωσε διστακτικά τη χειραψία.

"Με συγχωρείτε απλά φαίνεστε τόσο..."

"Τόσο διαφορετικός για τραπεζικός υπάλληλος;" την συμπλήρωσε και η Σκάρλετ ένευσε καταφατικά. "Δεν ήμουν άνθρωπος που έμπαινε σε καλούπια από μικρός. Τι θα ελεγες όμως να γνωριστούμε καλύτερα στο δείπνο ; Ο γιος μου θα ενθουσιαστεί !" Χαρίζοντας της ένα αινιγματικό βλέμμα , γλίστρησε το χέρι του στη μέση της μητέρας της και τις οδήγησε προς τα μέσα...

Σας φιλώ...