Άνοιξε τη πόρτα από το μικρό μοτελ και την ξάπλωσε αμέσως στο κρεβάτι. Έβγαλε το μαύρο της φόρεμα και την τύλιξε με το σεντόνι. Ήταν ακόμα αναίσθητη. Ένιωθε μια άγρια χαρά που κατάφερε να τη βγάλει από εκεί μέσα μα συνάμα αισθανόταν και την προσμονή να δει την αδερφή του.

"Γι αυτόν πεθαινες λοιπόν;" ψέλλισε χαιδευοντας τα μακριά της μαλλιά. "Είναι ωραίος τύπος...Φαίνεται να σ'αγαπαει. Όπως κάνω κι εγώ...."

Πήγε στο μπάνιο και έβρεξε μια πετσέτα. Της καθάρισε το πρόσωπο και έπιασε τα μαλλιά της κάνοντας τα στην άκρη. Έπειτα έφερε ένα μικρό ποτήρι και το ξυραφάκι του ξενοδοχείου. Ξυρισε πολύ  προσεκτικα το σημειο κατα ενα εκατοστό και κοίταξε τη πληγή. Στο τσακ δεν διαπέρασε το κρανίο της.

"Όλο βλακείες κάνεις..." μουρμουρησε και κράτησε το χέρι της στα δικά του. Εκείνη κουνήθηκε.

"Λουίς..." το πρόσωπο του γέμισε με φως μόλις την ακουσε.

"Μη μιλάς. Έκανες τη μαλακια σου και τώρα δες τα αποτελέσματα. Όλα τελείωσαν μάτια μου...Όλα..."

Εκείνη άνοιξε τα βλέφαρα και τον κοίταξε

"Συγγνώμη για όλες τις φορές που σου προκάλεσα πόνο. Μπορείς; μπορείς να με συγχωρέσεις Σκάρ;"

Εκείνη έγνεψε καταφατικά

"Βοήθησε με να γυρίσω...." του είπε σιγανά κι εκείνος τη μετατόπισε στο πλάι. "Άφησε μου το όπλο σου και φύγε..." αποκρίθηκε κι εκείνος τινάχτηκε και έκανε ένα βήμα πίσω.

"Είσαι τρελή; Όλα τελείωσαν Σκαρ. Έχεις συναίσθηση τι έγινε πριν λίγη ώρα;" εκείνη έβαλε δύναμη στα χέρια για να σηκωθεί

"ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΜΟ ΤΟ ΌΠΛΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΦΎΓΕ!!!" Τσιριξε πιάνοντας το κρεβάτι για να σηκωθεί.

"Δεν υπάρχει περίπτωση!! Συνελθε Σκάρλετ!" Ο Λουίς είχε τρομοκρατηθει. Μέσα στα μάτια της έβλεπε μια κενότητα. Εκεί που κάποτε υπήρχε πόνος, εκεί που υπήρχε έστω και λιγη ζωή τώρα δεν υπήρχε τίποτα.

"Δεν καταλαβαίνεις...ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΙΣ!"   Του φώναξε και όρμησε να πιάσει το όπλο μα εκείνος την κράτησε από τους καρπούς και την πέταξε στο κρεβάτι.

"ΒΟΗΘΑΜΕ ΤΌΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΆΒΩ ΣΚΆΡ!!!"

"Είμαι τελειωμένη Λουίς...Με κοίταζε και μέσα στα μάτια του έβλεπα τον καθρέφτη μου. Ξέρεις καλύτερα από το καθένα όσα έζησα. Μη μου ζητάς να συνεχίσω να ζω..."

"Για το Θεό μάτια μου τι είναι αυτά που λες..."

Η Σκάρλετ έκανε μια προσπάθεια ακόμα. Ορμηξε να πιάσει το όπλο κι εκείνος πισωπατησε.

"ΣΤΑΜΑΤΑ!!" Φώναξε κι εκείνη έπεσε στα πόδια του.

"Σκότωσε με...Σε ικετεύω σκότωσε με πριν να ρθει...Σκότωσε με πριν προσπαθήσει να με αγαπήσει...ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΊΠΟΤΑ ΝΑ ΔΏΣΩ!!!"

"Θα τα καταφέρεις μάτια μου. Σήκω...Για το Θεό ΣΉΚΩ πάνω..." έπιασε τα χέρια της για να τη σηκώσει από κάτω κι εκείνη βρήκε την ευκαιρία και άρπαξε το όπλο του.

"ΣΚΆΡΛΕΤ!!!!ΜΗ!!!"

Έβαλε το όπλο στο κεφάλι της και τον κοίταξε δακρυσμένη.

"Είναι αργά για να σωθεί αυτή η ψυχή Λουίς...Είναι απλά αργά...Μόνο με το θάνατο  καταφέρω να βρω την ηρεμία δεν το βλέπεις;"

"ΆΚΟΥΣΕ ΜΕ ΓΑΜΩ!! ΣΕ ΛΑΤΡΕΨΑ! ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΚΕΊΝΟ ΤΟ ΒΟΥΡΚΟ ! ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΑΚΌΜΑ ΣΚΆΡΛΕΤ...πάντα θα σε αγαπάω...Δεν μου ανήκεις όμως και το ξέρεις. Ανήκεις στον εαυτό σου. Ανήκεις ίσως και σε εκείνον...μα όχι σε μένα...δώσε μου αυτό το καταραμένο το σιδερικο μάτια μου..."

Ξάφνου η πόρτα άνοιξε....Και ο πυροβολισμός ακούστηκε δυνατά...

Εξι χρόνια μετά...Σαν Χοσέ.  Κόστα Ρίκα

Η Βερόνικα κάθονταν σκεπτική στο καταπράσινο γρασίδι. Χάιδευε την υγρασία που προκάλεσε η βροχή  νωρίτερα και αγνάντευε τη θάλασσα. Πόσο διαφορετική ηταν η ζωή της κάποτε και πόσο τώρα.

Ένα  κοριτσάκι με μικρές μπλε τούφες στα μαλλιά βγήκε και έτρεξε καταπάνω της .

"Μανούλα!!" Την αγκαλιασε και κάθισε πλάι της.

"Κοίτα τα μαλλιά μου μαμά!! Δεν είναι όμορφα;" Η Βερόνικα δάκρυσε.

"Είναι πανέμορφα μάτια μου...Απλά πανέμορφα..."

Γύρισε προς τα πίσω και τον είδε να την κοιτάζει σιωπηλός.

"Μαμά!! Ασε το μπαμπά! Έλα Σήκω! Η βροχή σταμάτησε και θέλω να πάμε θάλασσα!!!" Η Βερόνικα σκούπισε τα μάτια της. Κρατούσε στα χέρια της ένα θαύμα...Ένα παιδί που άλλαξε τη ζωή της. Που την έκανε να παρατήσει τον πατέρα της, να παρατήσει την έξαλλη ζωή και να μετακομίσει στο Σαν Χοσέ. Σε ένα ήρεμο θέρετρο μόνο που έκρυβε βέβαια αρκετά θαμμένα μυστικά από κάτω του...

Σηκώθηκε και έπιασε το χεράκι της.

"Πήγαινε πρώτα να βάλεις το μαγιό σου Τζουλιετ και τηλεφώνησε και στη Ιζαμπέλ.  Είμαι σίγουρη πως θα θέλει να έρθει μαζί μας..."

"Μα μαμά!!! Είναι ήδη εδώ! Δεν βλέπεις τα μαλλιά μου;;;"

Η Βερόνικα κοίταξε πίσω τον άντρα της που της χαμογελούσε

"Η θεία στα έκανε;;"ρώτησε με γουρλωμένα μάτια.

"Ναι μαμά!! Αν και σιχαίνεται το μπλε εγώ επέμεινα!!" Η Βερόνικα πάτησε τα κλάματα αλλά το έκρυψε από το παιδί. Κοίταξε τον Λουίς που της χαμογελούσε από πίσω και έπειτα τη μικρή. "Πήγαινε μέσα και έρχεται και η μαμα καλά;" Η μικρή έφυγε.  Η Βερόνικα πλησίασε τον Λουίς και χώθηκε στην αγκαλιά του .

"Μπλε ; επέμενε να τα κάνει μπλε;" είπε και ξέσπασε σε λυγμούς.

"Σςςς... Ηρέμησε αγάπη μου. Μην ξεχνάς πως η μικρή μας είναι ένα θαύμα. Ένα θαύμα που Ο Θεός με αξίωσε να το ζήσω μαζί σου...Σε βρήκα σε μια φάση της ζωής μου που δεν είχα ελπίδα. Δεν είχα καν δύναμη...Κοίταξε μας. Όλους μας..."

Η Βερόνικα έστρεψε το βλέμμα της προς το σπίτι...

Ο Ίαν έπαιζε αεροπλανακι ευτυχισμένος με την Ιζαμπέλ και την Τζουλιετ,  ενώ η Σκάρλετ τους κοιτούσε μαγεμένη... Η Σκάρλετ... Ένας άνθρωπος με μεγαλείο ψυχής...Μια γυναίκα βράχος.. Μια γυναίκα που μέσα από τον βίο της ,της άλλαξε τη κοσμοθεωρία. Μια γυναίκα που δεν δίστασε να τους δώσει την ψυχή που φωλιασε στα σπλάχνα της από τον Λουίς, για δικό τους παιδί...

Γι αυτό και ο Θεός την αξίωσε με ένα ακόμα...Ένα δικο της και του Ίαν...

Ο Λουίς σκούπισε τα μάτια της ...
"Από ευτυχία κλαίω..."του είπε τρυφερά.

"Το ξέρω μάτια μου..."

"Κλαίω γιατί κάθε φορά που κοιτάζω την Τζουλιετ , βλέπω την Σκάρλετ και σένα. Βλέπω το παρελθόν. Βλέπω δύναμη... Δεν μπόρεσα να σου χαρίσω παιδιά μα αυτό το παιδι είναι από μόνο του όλη η ζωή μου..." Ο Λουίς την φίλησε και χάιδεψε τα μαλλιά της.

Ήθελε μεγαλείο από κάθε άποψη αυτή η πράξη και η Βερόνικα το ήξερε...

"Τι θα γινόταν αν δεν έμπαινε ο Ίαν εκείνη τη μέρα Λουίς;" ρώτησε πνιχτα και τριφτηκε στην αγκαλιά του.

"Η Σκάρλετ θα ήταν νεκρή μάτια μου...κι αυτή και το μωρό μας που ζούσε μέσα της..."

Η Βερόνικα χαμογέλασε...

"Γύρνα Λουίς...γύρνα και δες τους..."έστρεψαν το βλέμμα τους προς τα μέσα...

Πόσα τους έφερε αυτή η ζωή...Και όσο τους πήρε...

Εκείνο το ξημέρωμα άλλαξαν όλα...
Η Σκάρλετ μόλις είδε τον Ίαν να μπαίνει όπλισε μα το όπλο είχε ασφάλεια. Ο Ίαν από την τρομάρα του την πυροβόλησε στο χέρι πριν εκείνη απασφαλισει το όπλο...Την πυροβόλησε για να τη σώσει...Για να της δώσει την αγάπη που της άξιζε...

"Γιατί μας κοιτάνε έτσι;" ρώτησε Η Σκάρλετ τον Ίαν βλέποντας τον Λουίς και την Βερόνικα.

"Γιατί μας αγαπάνε μάτια μου...Όπως εμείς αυτούς..."

Τα κορίτσια άρχισαν να χοροπηδάνε ανεξέλεγκτα. Ο Λουίς και η Βερόνικα μπήκαν μέσα και κάθισαν όλοι μαζί στο σαλόνι γελώντας και μιλώντας με τις ώρες ώσπου κάποια στιγμή, η Ιζαμπέλ και η Τζουλιετ αποκοιμήθηκαν αγκαλιά στο χαλί...

"Είναι πανέμορφες..." μονολόγησε ο Ίαν και έπιασε το χέρι της Σκάρλετ.

"Είναι αφού Ίαν...Αγνή αγάπη..." του απάντησε και κοίταξε την Βερόνικα που έκλαιγε από απέναντι.

"Σταματα πια να κλαις...Δες τι φτιάξαμε..." της είπε κι εκείνη σηκώθηκε , παραμέρισε τον Ίαν που καθόταν δίπλα της και την αγκάλιασε σφιχτά.

"Ποτέ δεν θα καταφέρω να στο ξεπληρωσω...Ποτέ Σκαρ..." της ψιθύρισε

"Εγώ σε ευχαριστώ...Σε ευχαριστώ που την μεγαλώνεις όμορφα. Που την βλέπω κάθε μέρα... Ξέρω πόσο τους αγαπάς. Συνέχισε...μη σταματήσεις ποτέ..."

Οι δύο γυναίκες αγκάλιασαν ακόμα πιο σφιχτά η μια την άλλη και ο Ίαν έκανε νόημα στον Λουίς να βγούνε έξω. Άναψε ένα τσιγάρο και κάθισαν στο ξύλινο τραπεζάκι κοιτώντας ο ένας τον άλλο. Αυτή ήταν η δική τους επικοινωνία...τα μάτια.

Όταν όλα ξεκαθάρισαν και η Σκάρλετ πάλευε για να βρει τον εαυτό της , μάθανε για την εγκυμοσύνη της. Ήταν δύσκολο στην αρχή. Τόσο για τον Ίαν όσο και για τον Λουίς.  Όλο αυτό το διάστημα η Βερόνικα είχε δέθει μαζί του και μαθαίνοντας για το μωρό όλοι έμειναν συγκλονισμένοι. Έπεσαν με τα μούτρα πάνω στη Σκάρλετ δίνοντας την απεριόριστη αγάπη και μόλις το μωρό γεννήθηκε, το κράτησε μονάχα δύο μήνες...Τόσος όσο ηταν και ο καιρός που μάθανε ότι η Βερόνικα δεν μπορούσε να κάνει παιδιά.

Με κοινή απόφαση,  η Σκάρλετ έδωσε το μωρό στον Λουίς και τη Βερόνικα και λιγους μήνες αργότερα έμεινε έγκυος από τον Ίαν...

Βρήκε τη δύναμη. Βρε το κουράγιο...Και οι τέσσερις έγιναν βράχος και στήριγμα κ ένας για τον άλλο...

"Έτοιμος;" ρώτησε άξαφνα ο Λουίς και ο Ίαν χαμογέλασε πονηρά.

"Εγώ είμαι...τα κορίτσια;" είπε και πριν ο Λουίς απαντήσει, η Σκάρλετ βγήκε κρατώντας ένα περίστροφο στο χέρι ενώ η Βερόνικα από δίπλα χαμογελούσε ...

"Εννέα  του μήνα σωστά;" ρώτησε η Σκάρλετ

"Σωστά μάτια  μου..." της απάντησε ο Ίαν.

"Νομίζω λοιπόν πως ήρθε η ώρα να ανοίξουν οι πληγές..."

Η Σκάρλετ παρά το μεγαλείο της ψυχής της δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει ένα και μόνο πράγμα...Την προδοσία τη μάνας της... Ο Κασιεν πέθανε άμεσα μόλις ο Ίαν επέστρεψε εκείνο το βράδυ στην έπαυλη, η Άννα όμως... Η Άννα έμεινε ζωντανή...Έμεινε και κάθε χρόνο στα γενέθλιά της Σκάρλετ, έτρωγε και από μια σφαίρα... Μέχρι η πληγή να επουλωθεί, ζούσε στους εφιάλτες της... Και τότε η Σκάρλετ την άνοιγε ξανά...Και ξανα και ξανα.... υπενθυμίζοντας της, το σημαίνει να είσαι μάνα. Κάθε χρόνο που την επισκεπτόταν έβρισκε και χίλιους λόγους να της λέει...

Την κρατούσαν σε ένα ειδικά σχεδιασμένο κελί στο υπόγειο του σπιτιού του Λουίς. Φέτος όμως...Φέτος η Σκάρλετ θέλησε να αποταξει το παρελθόν... Να λυτρωθεί ολόκληρωτικα.  Κατέβηκαν και οι τέσσερις κάτω.  Η πόρτα άνοιξε και μόλις η Σκάρλετ μπήκε μέσα η Άννα σκυθρωπιασε.

"Ήρθα να μου ευχηθείς μητέρα..." της είπε και της κάρφωσε μια για πάντα μια σφαίρα στο κεφάλι πριν καν μιλήσει....

Σας φιλώ...
Θα ακολουθήσει ένα μπόνους κεφάλαιο που γκχμ... γκχμ ... Ίσως μας πάει στο δεύτερο βιβλίο...

Να είστε όλοι καλά!!!!! Σας λατρεύω ειλικρινά!! Δεν ξέρω αν σας ικανοποίησε το τέλος μα θα ακολουθήσει ένας μονόλογος της Σκάρλετ στο επόμενο και ο επίλογος...

Σας ευχαριστώ όλους!