Πάρκαρε το αυτοκίνητο στο άδειο πάρκινγκ χαρούμενη που τουλάχιστον ο Κάσιεν δεν θα ήταν εκεί. Δεν ήθελε να την αντιμετωπίσει κανένας από τους δύο σαν παράσιτο πόσο μάλλον εκείνος που σίγουρα θα κατηγορούσε τη μητέρα της που έχασε και ο δικός του πατέρας τη δουλειά. Η Άννα όπως και την άλλη φορά βγήκε πρώτη και πήγε προς τα μέσα.

"Ανάθεμα δηλαδή ! Μόνη μου θα μεταφέρω τις βαλίτσες ;" Σιγομουρμουρισε η Σκαρ και ανοίγοντας το πορτμπαγκάζ προσπάθησε να τις βγάλει από μέσα.

"Για κάνε στην άκρη μικρή ! Αυτή είναι δουλειά για έναν άντρα !" Άκουσε πίσω της και γύρισε απότομα 

"Αν θυμάμαι καλά όταν τις έβαζα μέσα δεν χρειάστηκα βοήθεια ..." Ο Ίαν χαμογέλασε γλυκά και παραμερίζοντας την έπιασε τις βαλίτσες και τις έβγαλε έξω χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

"Ότι και να λες επιμένω...Καλώς όρισες επί της ευκαιριας"

"Καλώς σας βρήκα ..." Απάντησε κοφτά και τον ακολούθησε προς το εσωτερικό του σπιτιού. Δεν ήθελε να ανοίξει και πολλές παρτίδες μαζί του. Ήταν ο άντρας της μάνας της και επιθυμούσε  να κρατήσει τους τύπους όσο της επιτρεπόταν.  Εκτός αυτού κάτι πανω του της δημιουργούσε  τσιμπιες στο στομάχι κι αυτό δεν ήξερε κατά πόσο ήταν καλό. Κρατούσε τις βαλίτσες σαν να ήταν άδειες...Τι διάολο; αναρωτήθηκε και αποτραβηξε το βλέμμα της απ τα χέρια του.

"Ευχαριστώ Ίαν..." του είπε μπαίνοντας μέσα. "Η μητέρα μου που εξαφανίστηκε;" της χαμογέλασε και πήγε προς τις σκάλες.

"Πήγε ήδη στο δωμάτιο...έλα να σου δείξω και το δικό σου" ξέροντας ότι αν του ζητήσει τη βαλίτσα της θα της πει όχι, τον ακολούθησε. Σταμάτησε έξω από μια όμορφη σκαλιστή πόρτα και αφήνοντας κάτω τη βαλίτσα της, άνοιξε. Η Σκαρ ενθουσιάστηκε μα το έκρυψε. Το δωμάτιο ήταν τεράστιο. Είχε ουρανό τον οποίο στόλιζαν όμορφες λευκές κουρτίνες. Κάτω ήταν στρωμένο ένα όμορφο λευκό χαλί ενώ δεν έλειπε και το δικό της προσωπικό μπαλκόνι.

"Θεώρησα πως θα σου άρεσε...Είναι το μόνο δωμάτιο του σπιτιού που έμεινε ανέπαφο στο χρόνο. Βέβαια από ότι βλέπω είσαι πιο απελευθερωμένη αλλά ίσως λίγη παλαιότητα σου κάνει καλό..."

Ο Ίαν είχε δίκιο. Πάντοτε την συναρπαζαν  τα παλιά αντικείμενα. Μπορεί η ενδυμασία , τα μαλλιά τα τατουάζ της,  να την κατετασαν σε μια άλλη κατηγορία ανθρώπων αλλά αυτό δεν ειχε καμία σχέση με το πώς αισθανόταν.

"Είναι πραγματικά υπέροχο...Αν και δεν σκοπεύω να μείνω πολύ. Δεν ξέρω αν σου εξήγησε η μητέρα μου αλλά μόλις βρω μια ακόμα δουλειά θα φύγω. Λυπάμαι επί της ευκαιρίας και για τη δική σου..."

Ο Ίαν την πλησίασε , σταμάτησε μπροστά της και την κοίταξε

"Μπορείς να μείνεις για όσο χρειαστεί. Ούτε εγώ αλλά ούτε και ο Κάσιεν έχουμε πρόβλημα. Ίσα ίσα θεωρώ πως λίγη γυναικεία παρουσία στο σπίτι  χρειαζόταν από καιρό..." της είπε κάτι απόλυτα φυσιολογικό μόνο που ο τρόπος που το είπε και η χροιά  της φωνής του δημιούργησαν ξανά εκείνες τις τσιμπιες.  Συνοφρυωθηκε και πισωπατησε. Η κοντινή επαφή μαζί του έπρεπε να κοπεί πάση θυσία.

"Ευχαριστώ αλλά προτιμώ να μετακομίσω το συντομότερο δυνατό" του έδωσε μια σοβαρή και μετρημένη απάντηση.

"Όπως αγαπάς..."

Άφησε κάτω τη βαλίτσα και πήγε ως τη πόρτα.

"Ξεκουράσου. Η δεξιά πόρτα είναι το μπάνιο σου. Κατά της εννιά το δείπνο θα είναι έτοιμο...Υποθέτω θα έρθει και η μητέρα σου να σε δει σε λιγάκι..." γύρισε για να φύγει και σταματησε
"Α! Πριν το ξεχάσω..." ξεκίνησε να λέει και επέστρεψε ξανά στο δωμάτιο. Η Σκάρλετ ένιωσε αμήχανα και η ανάσα της κόπηκε βλέποντας τον να πλησιάζει γρήγορα κοντά της.

"Όπως καταλαβαίνεις ζεις με δύο άντρες πλέον. Όχι πως έχω κολλήματα και πρόβλημα προσωπικά, αλλά καλό θα ήταν..." έκανε μια παύση και χαμηλωσε το βλέμμα του στα στήθη της. "Καλό θα ήταν να φοράς κάτι από εκεί κάτω...."

Μέσα σε ένα μόλις δευτερόλεπτο το πρόσωπο της έγινε κατακόκκινο . Έβαλε ανεπαίσθητα τα χέρια  της στα στήθη και εκείνος έφυγε χωρίς άλλη κουβέντα. Το φαρδύ λευκό κοντομάνικο δεν μπόρεσε να κρύψει τις ρόγες της. Για κακή της τύχη εκείνος το πρόσεξε. Η Σκάρλετ από παιδί ένιωθε φυλακισμένη κάθε φορά που φορούσε σουτιέν και φυσικά το είχε βγάλει το πρωί αλλά ξέχασε να το βάλει. Σιχτιρισε τον εαυτό της ντροπιασμένη από την παρατήρηση του και κάθισε στο κρεβάτι. Ένα ζεστό μπάνιο,  ένα τηλεφώνημα στο Τρίσταν και λίγη ηρεμία ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν πριν το δείπνο...

Μια ώρα αργότερα...

"Δεν είναι δυνατόν έτσι;"
Σηκώθηκε έντρομη από το κρεβάτι και ακολούθησε τον ήχο. Οδηγήθηκε στο μπάνιο της. Κόλλησε το αφτί της στο τοίχο και έπιασε απογοητευμένη το κεφάλι. "Ποιος με καταράστηκε ρε γαμω το;"

Τα μουγκρητα...Τα χτυπήματα... Τα χαστούκια που κατά πάσα πιθανότητα της έδινε στα οπίσθιά..Όλα. μπορούσε να τα ακούσει σχεδόν όλα. Έκλεισε τα αφτιά της σοκαρισμένη και βρίζοντας για ακόμα μια φορά άρπαξε τα τσιγάρα της και βγήκε από το δωμάτιο.

"Ωωωωπα!!" Η σύγκρουση με τον Κάσιεν ήταν μετωπική.  Έτριψε το κούτελο της και τον αγριοκοιταξε μα εκείνος γελασε..

"Αν κρίνω από το ύψος σου ακούγονται και στο δικό σου δωμάτιο έτσι;" εκείνη για πρώτη φορά του ανταπέδωσε το χαμόγελο και ενευσε καταφατικά. "Από τότε που τα φτιάξανε έχω ακούσει και χειρότερα... Πήγαινα στο κήπο έρχεσαι;"

"Και δεν πάμε; Είναι πολύ για το νευρικό μου σύστημα. Όχι πως φυσικά έχω κάτι με τον πατέρα σου αλλά..."

"Δεν χρειάζεσαι να απολογηθείς για τίποτα  νιώθω ακριβώς το ίδιο... Έλα, πάμε κάτω γιατί αυτό το πράγμα εκεί μέσα θα κρατήσει ώρες..."

Η Σκάρλετ κάνοντας μια γκριμάτσα  αηδίας τον ακολούθησε. Ίσως τελικά δεν ήταν τόσο καλός όσο έδειχνε. Τα μαλλιά του ήταν βρεγμένα, φορούσε βερμουδα ενώ η φαρδιά του μπλούζα ταίριαζε στα οπτικά της γούστα. Γιος και πατέρας προβλήματα από μόνοι τους....σκέφτηκε βγαίνοντας προς τα έξω.

"Πάμε πίσω, έχει κιόσκι!" Της ανακοίνωσε βγάζοντας και ο ίδιος ένα τσιγάρο.

Προς μεγάλη της έκπληξη είχαν αρκετά κοινά. Δεν ήταν η μόνη τρελή που έβγαινε και ζωγράφιζε στους τοίχους της πόλης... Τον είχε παρεξηγήσει. Ακόμα και η μουσική που άκουγε είχε αρκετά κοινά με τη δική της. Όσο μιλούσαν και η ώρα περνούσε έφερε ασυναίσθητα τον Τρίσταν στο μυαλό της κάνοντας μια άτοπη σύγκριση...

"Εεε! Που χάθηκες εσυ;"

"Απλώς σκεφτόμουν... Πείνασα είναι η αλήθεια..." απάντησε μελαγχολική.

"Πράγματι. Έχει βραδιάσει κι αυτοί ακόμα δεν εμφανίστηκαν. Ψήνεσαι να πάμε μέσα να φάμε;"

"Και δεν πάμε; Ούτως ή άλλως μπορούν να φάνε και μόνοι τους σωστά;"

"Πολύ σωστά! "

Μπήκαν μέσα και όπως ακριβώς το περίμεναν δεν ήταν πουθενά κανένας από τους δυο. Κάθισαν στη κουζίνα και εκείνη πήρε την πρωτοβουλία να φτιάξει κάτι για να τσιμπήσουν .

"Μμμμ! Μοσχομυρισε!" Δηλωσε βλέποντας την να ανακατεύει τη σάλτσα και σηκώθηκε. Την πλησίασε από πίσω και βάζοντας το δάχτυλο του μέσα το εγλυψε ... Τα μάγουλα της πήραν φωτιά αμέσως. Τι διάολο έχουν πάνω τους ρε πουστη και κοκκινίζω σαν καμία γυναικούλα; αναρωτήθηκε και ξεροβηξε.

"Κάτω τα χέρια από τη σάλτσα μου Ρόμπινσον!" Του είπε χαρίζοντας του ένα άγριο βλέμμα κι εκείνος την κορόιδεψε και έβαλε ξανά το δάχτυλο μέσα. "Κασιεν φύγε από δω τώρα! Σε πέντε λεπτά θα είναι έτοιμη γαμωτο !"

"Έτοιμη;; Αυτό το πράγμα μοσχομυρισε έτσι σε όλο το σπίτι;" ξάφνου άκουσαν τη φωνή του Ίαν και γύρισαν απότομα προς το μέρος του. Φορούσε ότι ακριβώς και ο γιος μόνο που για πρωτη φορά η Σκάρλετ πρόσεξε πως τα χέρια του ήταν κατάμεστα με τατουάζ και από ότι έβλεπε από το άνοιγμα της μπλούζας  το ίδιο ισχυε και για το στήθος του.

"Μπα ; αποφασίσατε να μας τιμήσετε με την παρουσία σας ;" σχολίασε ο Κάσιεν πικρόχολα μόλις είδε και την Αννα να έρχεται,   απομακρύνθηκε από τη Σκαρ και κάθισε στο τραπέζι. 

"Πρόσεχε τη γλώσσα σου Κασιεν !" Τόνισε ο Ίαν . Η Άννα έδειχνε ντροπιασμένη μπροστά στα παιδιά τους και η Σκαρ χαρίζοντας ένα βλέμμα έτοιμο για καυγά στη μάνα της έβγαλε τη ποδιά της. Δεν είχε πρόβλημα με το γεγονός πως έκαναν κοντά τρεις ώρες σεξ, ήταν μεγάλοι άνθρωποι και νέο ζευγάρι ...είχε όμως πρόβλημα που ήταν η πρώτη της μέρα και η μάνα της λειτούργησε σαν μια ξαναμμενη έφηβη.

"Κασιεν ; Θα βάλω φαγητό στο δίσκο θα έρθεις πάνω;" είπε κι εκείνος σηκώθηκε αμέσως.

"Πες το κι έγινε...πάω και μην αργήσεις!" Της απάντησε και σπρώχνοντας  το πατέρα του από τα νεύρα για τους ίδιους ακριβώς λόγους με τη Σκαρ, έφυγε προς τα πάνω.

Ο Ίαν εβηξε και η Άννα πήρε τον λογο.

"Με συγχωρείς αν σας αφήσαμε μόνους αγάπη μου. Κατανοητή η ένταση σας απλά..."

"Άστο ρε μάνα...Μια γαμημένη μέρα είναι...Αστη να φύγει να πάει στο διάολο να τελειώνουμε..." Η Άννα βουρκωσε και έτρεξε προς τα πάνω. Η Σκάρλετ στριφογυρίσε τα μάτια της και πιάνοντας ένα πιάτο ξεκίνησε να σερβίρει για εκείνη και τον Κάσιεν . Ξάφνου ένιωσε τον Ίαν κοντά της .

"Ξέρω πως δεν είσαι παιδί...Θα σου ζητήσω όμως να μιλάς καλύτερα στη μητέρα σου.." της ψιθύρισε κι εκεινη γυρίζοντας αντιλήφθηκε πως στεκόταν πιο κοντά από όσο νόμιζε.

"Κι εγώ θα σε συμβούλευα να μην με κάνεις να χάνω το σεβασμό στην μάνα μου ακούγοντας να την χτυπάς στο κωλο σαν δεκαεφταχρονο!" Του αντιμιλησε με σθένος κι εκείνος γέλασε πονηρά.

"Ώστε γι αυτό το ξέσπασμα...Υποθέτω ακουστηκαμε λιγάκι παραπάνω...Δεν θα επαναληφθεί..."

"Το ελπίζω!" Απάντησε και αρπάζοντας το δίσκο τον προσπέρασε και έφυγε νιώθοντας τη καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή...

Σας φιλώ....