Δεν ένιωθε, δεν είχε συναίσθηση. Το μόνο που καταλάβαινε είναι πως κάποιος την κρατούσε, κάποιος έτρεξε και την έβαλε μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Με μάτια, χέρια και πόδια δεμένα , ήταν ανήμπορη να προβεί σε οποιαδήποτε αντίσταση. Όχι φυσικά πως μπορούσε έπειτα από τη βάναυση κακοποίηση της... Ήταν κουρέλι.

Αισθάνθηκε το τράνταγμα απο τις ρόδες που έβρισκαν στις πέτρες της άγονης περιοχής ώσπου ξαφνικά κάποιος απελευθέρωσε το μαντήλι από τα μάτια της.

"Κάτσε φρόνιμη . Δεν θα σε πειράξω" Η φωνή του ήταν σταθερή. Τον κοίταξε και είδε έναν άντρα γύρω στα 30. Ελαφρώς μελαχρινό, με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια. Τα χέρια του ήταν καρφωμένα στο τιμόνι ενώ οι φλέβες από την αδρεναλίνη που έρεε στο αίμα του, είχαν πεταχτει προς τα έξω.

"Που με πας;" τον ρώτησε αδύναμα και εκείνος άπλωσε το χέρι, της ξεδεσε τα χέρια και την προέτρεψε να λύσει μόνη της τα πόδια 

"Συγγνώμη για αυτό μα ήταν απαραίτητο. Δεν είχα χρόνο για εξηγήσεις. Έπρεπε να σε απελευθερωσω από εκεί μέσα γρήγορα..." δικαιολογήθηκε για την βίαιη και απότομη αρπαγή της από το κελί.

"Ποιος εισαι;"

"Με λένε Κάρλος. Έχω εντολές να σε φυγαδευσω στο Μπουένος Άιρες"

Εκείνη εσμιξε τα φρύδια και έτριψε τα χέρια της στα σημεία που ήταν τα σχοινιά. Κατέβασε τη μπλούζα του Ίαν πιο χαμηλά καθώς ήταν το μόνο πράγμα που φορούσε και μάζεψε τα πόδια της πανω στο κάθισμα.

"Γιατί με βοηθάς;" ήταν η επόμενη ερώτηση της κι εκείνος πάτησε πιο πολύ το γκάζι. "Που με πας;" Η Σκάρλετ συνέχισε να επιμένει να μάθει κι εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να κοιτάζει το δρόμο.

"Στο πίσω κάθισμα έχω μια φόρμα μου. Βαλτην να μην είσαι γυμνή από κάτω. Έχουμε μεγάλο ταξίδι μπροστά μας..." αρκέστηκε να της πει οι εκείνη ξέροντας πως είναι ολογυμνη από κάτω την κοίταξε. Ήταν διπλωμένη όμορφα και έδειχνε πεντακάθαρη. Την τράβηξε μπροστά και τη φόρεσε.

"Ώραια και τώρα πέσε κοιμήσου..." συμπλήρωσε ο άγνωστος άντρας μα εκείνη δεν ήθελε να κοιμηθεί. Αναρωτιόταν σιωπηλά για εκείνον...Για τον Ίαν  και τη περίεργη  συμπεριφορά του απέναντι της εκείνα τα λίγα λεπτά που έμειναν μόνοι...

***

Άστραψε και βρόντηξε μπαίνοντας στο γραφείο του. Οι κραυγές του δεν είχαν τελειωμό και όλοι οι άντρες εστεκαν επ έξω εμβρόντητοι. Ο Κασιεν ακούγοντας τον χαμό βγήκε από το γραφείο του και έτρεξε στον αδερφό του. Έκανα στις άκρη τους άντρες και μπούκαρε σαν το σιφουνα μέσα.

"ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;; ΠΟΥ ΤΗ ΠΗΓΕΣ; ΜΙΛΆ ΓΙΑΤΊ ΜΑ ΤΟ ΘΕΌ ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΏΣΩ!!!"

Ο Κασιεν τον κοίταξε γεμάτος  απορία και θυμό.

"Αν εννοείς τη μικρή πουτανα στο υπόγειο δεν έχω ιδέα για τι πράγμα  μιλάς!" Του επιτέθηκε αμέσως

"ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΚΕΊ!"

Ο Κασιεν σκοτείνιασε ολόκληρος

"Καταλαβαίνεις τι λες ρε μαλάκα; ΕΧΕΙΣ ΙΔΕΑ ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΝ ΤΟ ΈΣΚΑΣΕ "

Ο Ίαν άρχισε να ουρλιάζει και ο αδερφός του έπιασε το κεφάλι αι κάθισε στη πολυθρόνα

"Θα μας σκοτώσει ο μπαμπάς αν το μάθει...Χαθήκαμε.." μονολόγησε και ο Ίαν τον κοίταξε άγρια. Πήγε κοντά και πιάνοντας τον από τη μπλούζα τον σήκωσε όρθιο.

"ΟΡΚΙΣΟΥ ΣΤΗ ΜΆΝΑ ΜΑΣ ΡΕ ΠΏΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΙΔΈΑ!!!" Του φώναξε δυνατά και τον ταρακούνησε

"ΣΤΟ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΡΕ!!!! ΤΟ ΚΕΦΆΛΙ ΜΑΣ ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΚΊΝΔΥΝΟ!!!"

Ο Ίαν τον έσπρωξε προς τα πίσω και έδωσε εντολή στους άντρες να βγούνε αμέσως με τζιπ και να ψάξουν την γύρω περιοχή. Κάθισε στο γραφείο και ανάβοντας ένα τσιγάρο κοίταξε το Κασιεν

"Εσύ φταις !!! Εσύ και οι μαλακιες Σου!! "

"Εγώ φταίω που έφυγες και την άφησες ξεκλειδωτη;;"

"ΣΚΆΣΕ!! ΤΡΑΒΑ ΑΜΕΣΩΣ ΚΆΤΩ ΚΑΙ ΡΩΤΑ ΤΙΣ ΆΛΛΕΣ ΤΙΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΤΙ ΕΊΔΑΝ! ΑΥΤΈΣ ΘΑ ΞΈΡΟΥΝ!!!"

Ο Κασιεν σηκώθηκε μα ο Ίαν τον σταμάτησε ξαφνικά 

"Βασικά θα πάω εγώ. Εσύ κάτσε εδώ και τσιμουδιά στο μπαμπά μέχρι να μάθω ένα κατανοητός;"
Ο Κασιεν αναστέναξε και άρπαξε από το μόνο μπαρ ένα μπουκάλι τεκιλα

"Άλλη όρεξη δεν είχα...Δεν φτάνει που ήδη διατρέχουμε κίνδυνο αυτό έλειπε να το πω και στο μπαμπά.. "

Ο Ίαν έφυγε σφαίρα προς τα κάτω. Μόλις έφτασε στο διάδρομο έβγαλε το όπλο και πυροβόλησε μια φορά στον αέρα.

"Οποία μου πει τι είδε να μπαίνει κα να βγαίνει από το τελευταίο κελί είναι ελεύθερη!" Ανακοίνωσε με σθένος και εκείνες άρχισαν να οργιάζουν.
Η κάθε μια έλεγε και κάτι διαφορετικό.

"Βγήκε και έτρεξε μόνη της έξω!!"

"Ένας άντρας ήταν μαζί και την βοήθησε!!"

"Είδα δύο άντρες εγω!!"

"Λέω αλήθεια μόνη της έφυγε!!"

Ο Ίαν πυροβόλησε ξανά. Αυτό δεν ήταν φυσιολογικό. Εκείνες σωπασαν έντρομες ώσπου μια από αυτές , η οποια δεν ειπε λεξη την πρωτη φορα,έβγαλε το χέρι έξω από το κάγκελο και του έκανε νόημα να πλησιάσει.

Πήγε κοντά και την κοίταξε... Ήταν από τις παλιές. Εκείνες που τις έφερναν πάλι πίσω και τις άλλαζαν τοποθεσία... Και Δυστυχώς για εκείνον  ήταν μια γυναίκα που λίγες μέρες πριν έφερε την ανάμνηση της στο μυαλό του βλέποντας τη Σκαρ να κάνει μπάνιο...

"Κάποτε σου ζήτησα να πλύνω τη βρωμιά σας από πάνω μου και μου το αρνήθηκες... βρίσκομαι στα μπουρδελα σου εφτά ολόκληρα χρόνια. Εφτά..." ψέλλισε σοβαρή "Καμία δεν θα σου πει την αλήθεια...Εγώ όμως ξέρω...Εγώ Είδα..."

Ο Ίαν από τα πρώτα της κι όλας λόγια ήξερε πως το παιχνίδι θα ήταν άσχημο μαζί της.

"Τι ζητάς;"

"Το θάνατο" απάντησε στη ψύχρα εκείνη. Ο Ιαν ένιωσε ένα κάψιμο στο στήθος. Θυμήθηκε την ημέρα της αρπαγής της σαν να ήταν χθες...Ήταν ένα ζουμερό κορίτσι με μακριά καταξανθα μαλλιά. Την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω, τα μαλλιά της ήταν κομμένα σε ένα ατσαλο καρέ, είχε αδυνατίσει υπερβολικά πολύ και τα μάτια της ήταν μαύρα από την ξεβαμμενη μάσκαρα.

Κάπου για μια στιγμή, αναλογιστηκε τον τροπο ζωής τους. Τις πράξεις του...Έτσι μεγάλωσε όμως.  Από τότε που θυμάται τον εαυτό του ήταν ανάμεσα σε τέτοιες γυναίκες. Ταξίδεψε στις υπόλοιπες που κοιτούσαν φοβισμένες και έπειτα επέστρεψε σε εκείνη.

"Θα τον έχεις. Και τώρα μίλα!" Εκείνη γέλασε.

"Όχι έτσι...Βγάλε με και πάμε στο κελί της. Μόλις μπούμε και δεν μας ακούει κανείς, σου λέω όσα ξέρω και με σκοτώνεις"

Η ψυχρότητα με την οποία μιλούσε για τον ίδιο της το θάνατο ήταν σοκαριστικη. Άνοιξε το κελί της και πιάνοντας την από το μπράτσο την έσυρε ως το κελί που κρατούσαν τη Σκαρ. Λίγο πριν μπούνε όμως μέσα εκείνη έκανε ένα ελιγμό και πιάνοντας το όπλο του, τίναξε  τα μυαλά της στον αέρα...το Αίμα της πετάχτηκε σε όλο του το πρόσωπο μα και τα χέρια... Γύρω του οι γυναίκες ούρλιαζαν σα μανιακες  μα εκείνος το μόνο που έβλεπε ήταν αίμα....αίμα πάνω στα χέρια του ...το αίμα της Ιζαμπέλ.  Ιζαμπέλ Ροσι...Θυμόταν ακόμα το όνομα της...

Ένας χρόνος αργότερα Πουέρτο Ρίκο

Δάχτυλα....το μόνο πράγμα που αισθανόταν στο κορμί της και την έκαιγε ολόκληρη ήταν δάχτυλα...Δάχτυλα να την αγγίζουν. Δάχτυλα να τη πονάνε. Δάχτυλα να χώνονται βίαια μέσα στο στόμα της. Δάχτυλα να αγγίζουν τα απόκρυφα σημεία της... Δάχτυλα ξένα. Βρώμικα...Πολλά...

Εκείνο το βράδυ είχαν πάει τρεις να την επισκεφθούν....
Έξι χέρια.
Τριάντα δάχτυλα...

Έπαιζαν τα βρώμικα παιχνίδια τους πάνω στο κορμί της. Ένα κορμί γεμάτο  μελανιές, καψίματα, ρουφηγματα, σημάδια...Σημάδια που έφταναν μέχρι βαθειά...

"Γύρισε την..." άκουσε τον έναν να διατάζει λαχανιασμένος ενώ εκείνος που ήταν μέσα της,  βγήκε και την έστησε.  Την έπιασε από το λαιμό και της άνοιξε με το ζόρι το στόμα. Εισχωρησε το μόριο του μέσα ενώ οι άλλοι δύο πήραν θέση από πίσω της...Ο ένας χώθηκε από κάτω, έπιασε τη μέση της και την ανάγκασε να καθίσει πάνω στο σκληρό του μόριο, ενώ ο τρίτος γονάτισε. Έσπρωξε το κορμί προς τα μπροστά, της άνοιξε τα οπίσθιά δυνατά, έριξε λίγο σάλιο και χωρίς προειδοποίηση, μπήκε από την πίσω πλευρά....

Τα ουρλιαχτά της; Κατέληξαν σαν βουητό στο μόριο του πρώτου που πίεζε μέχρι το λαρύγγι της το δικό του μόριο....

Σας φιλω...λυπημένα....