Αηδία...Είναι Η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό. Το κορμί μου δεν έχει βιώσει ποτέ ξανά τέτοιο εξευτελισμό. Αυτή θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα; Αυτό ήταν το τίμημα για το αμάρτημα που διέπραξα; προσπαθώ με όση δύναμη να κλείσω τα πόδια μου μα εκείνα πονάνε...θεούλη μου πονάω τόσο πολύ...Αν όμως με ρωτούσε κάποιος, θα έλεγα πως η ψυχή είναι αυτή που πονάει περισσότερο. Πότε δεν πίστευα πως ο άνθρωπος με τον οποίο πέρασα δυο χρόνια από τη ζωή μου ήταν ένα ψυχρό κτήνος. Κάνω να πιάσω το σίδερο από το κρεβάτι μα τα χέρια μου δεν το φτάνουν ...Όχι πως έχω κάπου να πάω. Μου είπε ότι θα καταλήξω πουτανα και κατέληξα. Πάντα πίστευα πως όλοι οι άνθρωποι σαν φυσικό αποτέλεσμα της ύπαρξης τους έκρυβαν λίγη ανθρωπιά μέσα τους.  Πόσο λάθος έκανα...Πόσο πολύ μετανιώνω που γεννήθηκα.

Για όσο ζω, για όσο αναπνέω σίγουρα δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του..Την αρρώστια στα μάτια και την μέγιστη ικανοποίηση του. Ψέματα.  Όλη η ζωή μου πατούσε πάνω σε αυτά και εγώ είχα τα μάτια μου κλειστά. Σήκω κοριτσάκι μου...Σήκω...Μην τους αφήσεις να σε δούνε έτσι ,μην αφήσεις εκείνον να επιστρέψει, γιατί θα επιστρέψει,το ξέρω, μην το αφήσεις να σε δει πονεμένη. Δεν ξέρω τι ένιωσε βλέποντας το θέαμα που του χάρισαν, μα σίγουρα δεν ήταν λύπηση...

Τον κρατούσα, τον άγγιζα, τον φιλούσα λιγες μέρες πριν...Και τώρα βρίσκομαι κλειδωμένη εδώ μέσα,  έχοντας βιώσει την απόλυτη φρίκη...
Πόσο δύσκολο είναι να ανταπεξέλθει το μυαλό μου στην αλήθεια. Ένα πράγμα μόνο ζητώ, και το ζητώ με ολόψυχα...
Αυτή η γυναίκα που με γέννησε, εύχομαι να βρει ένα θάνατο αργό...βασανιστικό. Μπορεί να γυρίσει πάνω μου η κατάρα αλλά δεν έχω κάτι άλλο να χάσω. Ότι είχα το έχασα λίγα λεπτά πριν...

Σέρνομαι στο πάτωμα ώσπου ακούω βήματα έξω από τη πόρτα. Γύρισε...Όπως ακριβώς το σκέφτηκα...Έλα.. μπες μέσα μάτια μου. Μπες να δεις το αποτέλεσμα με τα ίδια σου τα μάτια. Μπες να δεις τη γυναίκα που κρατούσες νεκρή...

Λίγες ώρες πριν....

Εκείνο το βράδυ ο Ίαν δεν έκλεισε μάτι. Η Σκαρ μπήκε στο δωμάτιο και ξάπλωσε στα βουνά με γυρισμένη πλάτη. Συνήθως δεν αντιμετώπιζε τις γυναίκες επιτόπου. Τις άρπαζαν, τις έδιναν στους άντρες και τις έβλεπαν ξανά κατά τη μεταφορά τους ή αν ήθελαν να της δοκιμάσουν.  Η κατάσταση όμως τώρα διέφερε. Είχαν λίγες ώρες ακόμα μέχρι να φύγουν για τη βάση . Ο Κασιεν τον ενημέρωσε πως είχε φροντίσει την επιστροφή της Άννας στο σπίτι της και όλα ήταν έτοιμα για αναχώρηση. Η μεταφορά της θα γινόταν με το δικό του αυτοκίνητο ενώ ο Κασιεν θα έκανε μια στάση για να πάρει τον Τρισταν που έμενε σε ένα μοτελ έξω από τη Λουϊζιάνα.

"Φεύγουμε!" Της φώναξε μόλις κοίταξε την ώρα και μπήκε στη κρεβατοκάμαρα. Την έπιασε από το μπράτσο μα εκείνη τον απωθησε.

"Θα περπατήσω μόνη. Μη με ακουμπάς" είπε κοφτα δυνατά και ξάστερα.

"Αν έχεις την εντύπωση πως θα τρέξεις βγαίνοντας η πως θα..."

"ΠΑΨΕ..." φώναξε και βγήκε ως τη πόρτα. Ο Ίαν κροταλισε το λαιμό του και τα δάχτυλα του ακολουθώντας την. Ακόμα και έπειτα από μια βουβή νύχτα, ένιωθε την ένταση της. Έβλεπε τις τσιτες του κορμιού της μα δεν σχόλιασε κάτι παραπάνω. Η μοναδική κίνηση που θα έκανε σε άλλη περίπτωση που γυναίκα θα του ύψωνε φωνή, θα ήταν να την πιέσει από το μαλλί και να την χαστουκισει. Δεν ήταν από τους άντρες που τους άρεσε τέτοιου είδους βία σε σχέση με τον αδερφό του , που τρελαινόταν να πονάει τις γυναίκες. Ο Ίαν ήταν ξεκάθαρος. Ήταν τόσο ψύχραιμος και σοβαρός που ένα και μόνο κοίταγμα έφτανε για να προκαλέσει το τρόμο.

Ξεκλειδωσε και την πήγε ως το αμάξι.

"Όλα έτοιμα;" ρώτησε ο Κασιεν βάζοντας το τελευταίο σάκο στο δικό του αυτοκίνητο και πλησιάζοντας τη Σκαρ της έπιασε το κωλο και τον έσφιξε. "Ανυπομονώ να το πιάσω στα χεράκια μου αυτό..." είπε πονηρά.  Εκείνη έριξε ένα βλέμμα στον Ίαν ο οποίος κοιτούσε ανέκφραστος.

"Όσο και να τον κοιτάς εκείνος είναι το κεφάλι κούκλα..." είπε φωναχτά και τραβώντας τα μαλλιά της έσκυψε στο αφτί της "θα σου τον χώσω τόσο δυνατά που θα ουρλιάζεις για έλεος..." της ψιθύρισε και εγλυψε το μάγουλο της.

"ΦΤΑΝΕΙ!" Ο Ίαν την έπιασε από το μπράτσο και την έβαλε στη θέση του συνοδηγού. "Χάνουμε χρόνο. Ξεκινά και σε τρεις ώρες θα σε περιμένω στο γραφείο για να κανονίσουμε την εναέρια μεταφορά της στη Σιγκαπούρη. Έγινα σαφής;"

"Ναι ρε μαλακα. Παίρνω τον Τρισταν και ερχόμαστε!"

Χωρίστηκαν και μπήκε ο καθένας στο αυτοκίνητο του. Ο Ίαν έβγαλε περίτεχνα το όπλο του και το έβαλε στη θήκη δίπλα από το κάθισμα του.
"Να είσαι φρόνιμη στο δρόμο..."

Εκείνη γύρισε προς το παράθυρο σιωπηλή. Ειχε αρχίσει να του τη δίνει η συμπεριφορά της μα καλύτερα σιωπηλή. Ώρες ώρες δεν καταλάβαινε ούτε τον εαυτό του. Όλες εκείνες που τσιριζαν και ούρλιαζαν του προκαλούσαν πονοκέφαλο. Γιατί εκνευρίζοταν λοιπόν με τη δική της σιωπή;

Κάπου στα μισά της διαδρομής γύρισε και την είδε να κοιμάται...Τα λευκά μαλλιά είχαν μπερδευτεί με τα μπλε και έμοιαζαν με ουρανό.

"Αυτά πρέπει να στα βγάλω..." μονολόγησε κοιτάζοντας τα σκουλαρίκια της και συνέχισε να οδηγεί.

Λίγο πριν φτάσουν την σκουντηξε. 

"Ξύπνα!" Είπε δυνατά κι εκείνη κουνήθηκε. Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε έξω από το παράθυρο μόνο και μόνο για να δει το απόλυτο τίποτα. Ένας έρημος χωματόδρομος. Χωρίς δέντρα, χωρίς βλάστηση, κάπου στη μέση του πουθενά. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα ο Ίαν έχωσε το αυτοκίνητο κάτω από μια φυσική γέφυρα από βραχια και τράβηξε χειρόφρενο.

"Μόλις μπούμε μέσα θα σε αφήσω σε ένα δωμάτιο. Αύριο το πρωί πετάς. Δεν θα με ξαναδείς δε θα σε ξαναδώ αλλά θα έχω αφτιά και μάτια παντού. Αν δεν κάνεις σωστά τη δουλειά σου θα σε σκοτώσω..."

Η Σκάρλετ γύρισε έπειτα από αρκετή ώρα και απλώνοντας το χέρι της πανω στο λεβιέ των ταχυτήτων ακούμπησε το δικό του.

"Έχει μείνει κάτι για να σκοτώσεις;" του είπε γλυκά και τρυφερά κοιτώντας τον στα μάτια. Επειτα από την περίεργη στιγμή που δημιουργήθηκε ανάμεσα τους, τράβηξε το χερι της και βγήκε πρώτη έξω. Στα αφτιά της το πρώτο πράγμα που έφτασε ήταν φωνές...φωνές και ουρλιαχτά...

Σας φιλώ...